Morgunblaðið - 23.01.2013, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. JANÚAR 2013
✝ Ingibjörg Jó-hannsdóttir frá
Ökrum var fædd í
Hjarðarhaga á Jök-
uldal í N-Múlasýslu
2. janúar 1921, hún
lést á Hjúkr-
unarstofnun Vest-
urlands á Akranesi
hinn 10. janúar sl.
Foreldrar henn-
ar, Bergrún Árna-
dóttir og Jóhann
Helgason, voru bæði frá Borg-
arfirði eystri og fluttu þangað
áður en Ingibjörg var orðin eins
árs. Systkinahópur hennar varð
stór eða fimm systur og níu
bræður. Fjölskyldan átti lengst
af heima á Ósi sem stendur í út-
jaðri þorpsins Bakkagerðis.
Ingibjörg vann við tilfallandi
störf á Borgarfirði en hleypti
heimdraganum árið 1938, þá
orðin 17 ára og réð sig í vist hjá
Páli Hermannssyni, bónda á
Eiðum, um tíma. Síðan fór hún
til Reykjavíkur, Seyðisfjarðar
sem voru í sumardvöl hjá Ingi-
björgu og Ólafi í gegnum árin
skipta hundruðum.
Ingibjörg og Ólafur eign-
uðust ekki börn en ættleiddu
tvö, Gunnar Þór Ólafsson, f.
1949, og Dagmar Ólafsdóttur, f.
1956. Síðar tóku þau í fóstur
fimm systkini, Dagnýju Þor-
steinsdóttur, f. 1958, Þóri Jökul
Þorsteinsson, f. 1959, Böðvar
Bjarka Þorsteinsson, f. 1960,
Kolbein Þorsteinsson, f. 1962,
og Guðnýju Ásu Þorsteins-
dóttur, f. 1964.
Þau Ingibjörg og Ólafur
brugðu búi 1985 og seldu hlut
sinn í jörðinni að Ökrum ásamt
bústofni og búnaði. Þau fluttu á
Akranes og keyptu sér íbúð en
höfðu heimili að Ökrum I á
sumrin og var svo í nokkur ár
eða meðan Ólafi entist heilsa.
Hann flutti á Dvalarheimili aldr-
aðra í Borgarnesi og lést þar 28.
apríl 2003. Skömmu eftir fráfall
bónda síns flutti Ingibjörg í
þjónustuíbúð fyrir eldri borgara
við Ánahlíð í Borgarnesi. Þar
bjó hún síðustu æviárin.
Jarðarförin verður gerð frá
Borgarneskirkju í dag, hinn 23.
janúar 2013, kl. 13.00, en jarð-
sett verður í grafreitnum á Ökr-
um sama dag.
og Vestmannaeyja
og vann þar á
sjúkrahúsum. Í
hafði hún ætlað sér
að fara í hjúkr-
unarnám, sem ekk-
ert varð úr, en í
stað þess kynntist
hún mannsefni
sínu, Ólafi Þórð-
arsyni. Ólafur var
frá Ökrum í Mýra-
sýslu og var fæddur
16. mars 1915. Þau fluttu til
Reykjavíkur og gengu í hjóna-
band 9. júlí 1943. Ólafur vann á
bílaverkstæðum en Ingibjörg á
barnaheimilum uns þau fluttust,
árið 1948, til Stykkishólms. Þar
bjuggu þau í fimm ár en ákváðu
þá að hefja búskap í sveit og
fluttu að Ökrum á Mýrum og
stofnuðu þar nýbýlið Akra III.
Þar stunduðu þau hefðbundinn
búskap en stofnuðu sumardval-
arheimili fyrir börn árið 1960 og
starfræktu það, með bústörf-
unum, til ársins 1980. Þau börn
Það þarf stóra manneskju til að
taka að sér lítinn dreng, heilshug-
ar og skilyrðislaust, en það gerði
hún mamma ásamt pabba mínum.
Ég átti aldrei neina aðra mömmu,
né pabba, og get unað glaður við.
Mamma var ekki endilega allra og
kannski bara fárra ef að var gáð,
en hún var ein þeirra sem sögðu
það sem þeir meintu og meintu
það sem þeir sögðu. Og stóð við
sitt. Mamma veiktist hastarlega
haustið 1955 og var ekki hugað líf,
það var mikil reynsla fyrir lítinn
dreng að horfa upp á mömmu sína
engjast af sársauka og sjá draga
af henni.
Akrar voru á þessum árum af-
skekktir og þurfti að sæta sjáv-
arföllum til að komast þangað á
bíl og síminn var á næsta bæ,
langt í burtu. Þnnan dag var svo
ofan á allt annað svarta þoka, sú
mesta sem menn muna eftir fyrr
og síðar. Ófær vegarslóðinn og
ekki flugfært. Læknirinn kom
gangandi frá vegarendanum, í
annað sinn á tveim dögum að Ökr-
um, sagði pabba að hann hefði
pantað sjúkraflugvél frá Reykja-
vík, það væri mömmu eina von, en
enginn gæti flogið vegna þokunn-
ar. En ungur flugmaður sem var
staddur á Reykjavíkurflugvelli
heyrði af vandræðunum með flug-
ið og bauðst til að sækja mömmu,
hann var kunnugur sveitinni og
vildi reyna. Og eins og stundum er
sagt á máli flugmanna þá flaug
hann báðar leiðir í snúrustaura
hæð. Mamma komst lifandi á
sjúkrahús, Guð hafði ætlað henni
verk að vinna og hún náði sér að
mestu aftur, en mikið tók það
langan tíma, mörg ár. En svo
seint og um síðir kom mamma
heim að Ökrum aftur ásamt Dag-
mar sem þau höfðu tekið að sér.
Þar með hafði ég eignast litla
systur. Mamma starfaði við allt
það sem til féll og þegar pabbi var
í burtu passaði hún búið. Mikið er
það sterkt í minningunni hvað
hún var myrkfælin. Hún tók mig
með sér í öll útihúsastörf eftir að
skyggja tók, en fyrstu árin bjuggu
þau í Suðurbænum og var nokkur
spölur í gegningarnar. Hún var
fylgin sér og fljót til. Hún naut sín
afar vel í hreppsnefndinni en þar
átti hún sæti í mörg ár. Því
mamma gat allt. Fyrir henni var
bara eitt markmið, að ljúka
hverju því verki sem hafið var.
Búið stækkaði, en það var ekki
nóg og eftir fá ár hóf mamma
rekstur Sumardvalarheimilisins á
Ökrum, eins og það hét, og rak í
20 sumur. Þarna dvöldust mörg
börn þessi ár og mér og Dagmar
systur fannst svona fyrstu árin að
þessir sumarkrakkar væru ótelj-
andi. Mamma hlustaði lítið á út-
varp og sjónvarp ekki til og gafst
þá tími til kvöldkyrrðarstunda
mömmu með eina Camel, þessar
fáu mínútur voru stundum eini
tími dagsins sem ég sá hana slaka
á. Oft á vetrarsíðkvöldum þegar
mamma reykti kvöldsígarettuna
eftir að amstri dagsins lauk sat
hún í stólnum sínum í stofunni og
sagði okkur sögur t.d. þegar hún
varð silfurverðlaunahafi á Ís-
landsmeistaramóti í badminton
og mörg önnur ævintýr úr sínu
lífi. Ég minnist þessara stunda
oft, mikið voru þær góðar. Síðar
komu í fóstur til mömmu fimm
systkini og taldi þá krakkahópur-
inn sjö.
Mamma mín, það eru stór-
mennin sem klára svona ævistarf
og gefa svona mikið af sér eins og
þú gerðir. Því mikið var starf þitt .
Ég veit að Guð elskar þig. Við
söknum þín öll. Blessuð sé minn-
ing þín.
Gunnar Þór Ólafsson.
Elsku amma mín, mikið sakna
ég þín.
Ég þakka Guði og lífinu að hafa
fengið svona yndislega ömmu eins
og þú varst og þú átt alltaf eftir að
vera inni í hjarta mínu.
Ekki er það nú langt síðan ég
sat hjá þér og við vorum að spjalla
um allt á milli himins og jarðar,
hvað það var gott og gaman að
sitja með þér í eldhúsinu, drekka
kaffi og spjalla, þú varst svo opin
manneskja í samskiptum okkar
og vissir svo margt. Ég elskaði að
hlusta á þig og mér fannst dýr-
mætt hvað þú hlustaðir á mig. Það
var mikið brosað, hlegið en líka
töluðum við um margt sem hafði
verið sárt og sem er ekki gaman í
lífinu. En eins og við sögðum, við
verðum að taka því sem gerist og
halda áfram, þrátt fyrir sársauka
og sorg. Margt gerist sem við
skiljum ekki og sem við höfum
engin svör við, það eina sem við
getum gert er að taka því og horfa
ekki of mikið til baka. Góð voru
orð þín og kærleikur. Í einu af síð-
ustu samtölum okkar vorum við
að tala um hvernig það væri að
deyja, hvað mundi koma á eftir
því … Ég sagði að ég héldi að við
yrðum þá dansandi með englum,
frjáls og létt, hlæjandi og glöð. Við
horfðum hvor á aðra og brostum,
já það væri nú ekki slæmt. Og oft
eftir að þú fórst hef ég séð þig
innra með mér, dansandi frjáls,
létt og glöð með systrum þínum
hlæjandi og segja, allt er í fínasta
lagi. Góð er sú tilfinning í allri
sorginni sem fylgir þessu. Það er
mikill missir að hafa þig ekki leng-
ur, amma mín, en þótt þú sért far-
in úr þessum líkama veit ég að þú
ert allt um kring og ég vona að þú
eigir alltaf eftir að vera það. Oft
tala ég til þín og á eflaust alltaf
eftir að gera það, ég finn fyrir
nærveru þinni og mér finnst það
yndisleg tilfinning. Ég er mikið
þakklát fyrir að hafa verið þessi 2
ár á Íslandi frá 2008-2010 eftir að
hafa verið 16 ár í Þýskalandi og
hafa bara verið í heimsóknum á
landinu. Að hafa dvalið í Borgar-
nesi gaf mér þá gjöf að geta verið
oft hjá þér. Við hittumst nánast á
hverjum degi og urðum góðar vin-
konur. Ég man nú hvernig við
horfðum einu sinni á hvor aðra
eftir gott spjall og sögðum að
tengslin eru svo djúp að við vær-
um örugglega sálarfélagar og já
það vorum við og erum enn.
Amma, þú varst svo indæl og sæt
á þinn eigin fallegan hátt og það
var svo gott að vera í kringum þig.
Erfitt var að fara aftur út til
Þýskalands, hugsunin að geta
ekki verið lengur svona oft með
þér og vitandi að þú værir orðin
gömul. Í hvert skipti sem ég kom í
frí fannst mér alltaf gott að koma
aftur til þín og sjá þig. Eins og líf-
ið vildi, ákvað ég að koma til Ís-
lands í 2 mánuði til að vera með
fjölskyldunni um jólin og núna
veit ég af hverju það var og ég
þakka Guði fyrir það. Ég þakka
mikið fyrir að hafa getað deilt
með þér meiri tíma þótt hann
hefði alveg mátt vera lengri. En
hvenær má hann ekki vera það?
Þú varst falleg sál, amma, sem
gaf mikið af sér, hjálpaði mörgum
og hjartað þitt var mikið gott.
Ég hlakka til að sjá þig ein-
hvern góðan tíma aftur, elsku
amma.
Í ást og kærleika, þitt barna-
barn.
Dagmar Árný Häsler
Gunnarsdóttir.
Árný Ingibjörg Jóhannsdóttir
var fædd í Hjarðarhaga á Jökul-
dal í N-Múlasýslu, þar sem for-
eldrar hennar voru í húsmennsku
á þeim tíma.
Með mikilli hryggð og söknuði í
hug og hjarta ætla ég að setja nið-
ur á blað nokkur orð til minningar
um hana Ingu systur eins og við
kölluðum hana alltaf.
Inga fluttist með foreldrum
sínum til Borgarfjarðar eystra
þegar hún var á fyrsta ári og sett-
ust þau að í Brúnavík sem er lítil
jörð, næst fyrir sunnan Borgar-
fjörð. Þar bjuggu þau og í Kjóls-
vík til ársins 1925, en þá settust
þau að í litlu húsi neðan við
Bakkagerði, fluttu svo í Tungu í
þorpinu, en árið 1935 keyptu þau
Ós sem er lítið hús sem stendur
neðan við þorpið alveg við ósinn á
Fjarðaránni. Húsið var lítið timb-
urhús á tveimur og hæðum og var
þar oft þröng á þingi en flest voru
systkinin 12 sem bjuggu þar í
einu, fimm systur og sjö bræður .
Elstu systkinin fóru tiltölulega
snemma að heiman eða strax og
þau gátu farið að vinna fyrir sér
og var Inga þar engin undantekn-
ing á. Inga var afburða duglegur
unglingur og gekk til hvers þess
starfs sem bauðst, en fór fyrst að
heiman þegar að hún var 17 ár og
þá í kaupavinnu hjá Páli Her-
mannssyni bónda á Eiðum. Hún
fór til starfa á sjúkrahúsum í
Reykjavík, Seyðisfirði og Vest-
mannaeyjum, en þaðan hafði hún
hugsað sér að fara í hjúkrunar-
nám. Þar kynntist hún Ólafi Þórð-
arsyni frá Ökrum í Mýrasýslu og
giftist hún honum 9. júlí 1943. Þau
byggðu þar nýbýlið Akra III og
byrjuðu þar með kúabú og stofn-
settu þá einnig sumardvalarheim-
ili fyrir börn árið 1960, sem þau
starfræktu til ársins 1980.
Inga og Óli eignuðust sjálf ekki
börn en tóku í fóstur þau Gunnar
Þór og Dagmar sem þau svo ætt-
leiddu. Þá tóku þau í fóstur fimm
systkini, börn Þorsteins frá
Hamri og Ástu Sigurðardóttur,
og önnuðust þau sem sín eigin
börn.
Inga og Óli hættu búskap árið
1985 og seldu þá hlut sinn í Ökr-
um með bústofni. Þau bjuggu síð-
an á Akranesi en fluttu til baka í
Akra þar sem þau dvöldu þar til
Óli fór á Dvalarheimilið í Borg-
arnesi árið 2003. Inga kærði sig
ekki um að dvelja á Dvalarheim-
ilinu en fékk til umráða litið hús í
Ánahlíð og fékk þangað þjónustu
frá Dvalarheimilinu. Inga systir
komst vel áfram í lífinu, ekki síst
fyrir góðar gáfur og ódrepandi
dugnað, orðheldni, nægjusemi og
hófsemi. Þeir eiginleikar fleyttu
henni áfram til úrlausnar þeirra
mörgu og erfiðu verkefna sem
hún vék sér aldrei undan að leysa.
Inga unni bernskuslóðum sín-
um af fölskvalausri tryggð. Hún
hafði oft orð á því að Borgarfjörð-
urinn sem hún bjó í nú væri
drýgri til búskapar en óneitanlega
skorti þar þá náttúrufegurð sem
gamli Borgarfjörðurinn hefði upp
á að bjóða. Þó gat hún aðeins
huggað sig við að sjórinn sand-
urinn og fjörurnar björguðu
hennar næsta umhverfi á Ökrum
og héldu minningu æskuslóðanna
á lofti í huga hennar.
Elsku Inga mín. Ég flyt hinstu
kveðjur frá gömlu sveitinni þinni
um leið og ég kem á framfæri
innilegum kveðjum frá börnunum
mínum og fjölskyldum þeirra. Ég
bið góðan Guð að leiða og blessa
hana Ingu systur á sinni hinstu
för og ég veit að hann lýsir henni
leiðina til endurfunda við þá sem á
undan eru gengnir.
Jón Þór Jóhannsson.
Móðursystir mín Ingibjörg Jó-
hannsdóttir lést 10. janúar. sl. Það
varð stutt á milli þeirra systra, en
mamma lést 15. des.
Það er hægt að segja að ég hafi
alist upp að hluta hjá Ingu
frænku. Mamma bjó með mig hjá
henni fyrstu 3 æviár mín, í Stykk-
ishólmi. Seinna þegar Inga og Óli
voru orðnir bændur á Ökrum í
Mýrasýslu fór ég í sveit til þeirra,
fyrst 7 ára, og var þar í sveit í 11
sumur. Það sýnir best hvað þar
var gott að vera og hvað Inga og
Óli voru mér góð.
Inga var algjör dugnaðarfork-
ur, gekk í öll störf, vílaði ekkert
fyrir sér, í dag myndum við segja
að hún hefði verið algjör nagli.
Meira að segja eftir að hún hafði
hálflamast í höndum lyfti hún
mjólkurbrúsunum eins og ekkert
væri. Hjá henni lærði ég að vinna,
hún þurfti aldrei að biðja mig, né
aðra í kringum sig, nema einu
sinni, henni var einfaldlega hlýtt,
svo mikla virðingu báru allir fyrir
henni.
Hún setti á stofn barnaheimili
kringum 1960 og það eru ófá
börnin sem áttu yndisleg sumur á
Ökrum, þar á meðal eldri börnin
mín.
Ingu og Óla varð ekki barna
auðið en tóku tvö kjörbörn Gunn-
ar og Dagmar. Seinna tóku þau
svo að sér 5 systkini sem ólust upp
hjá þeim.
Inga hafði ákveðnar skoðanir
um menn og málefni en bar ekki
tilfinningar sínar á borð.
Hér á árum áður komu systkini
Ingu og þeirra fjölskyldur í helg-
arferðir upp að Ökrum, sérlega
vor og haust þegar rólegra var við
bústörfin, þá var oft glatt á hjalla,
mikið sungið og hlegið, enda
gleðifólk. Ef frænku minni þótti
fjörið vera of mikið var hún ekk-
ert að fjasa, heldur fór bara og
slökkti á ljósavélinni og þá var
sjálfhætt.
Inga og Öli voru dugmiklir
frumkvöðlar, reistu stórt kúabú á
Ökrum, af miklum myndarskap,
snyrtimennska og regla á öllum
hlutum, vélunum raðað á hlaðið
þegar þær voru ekki í notkun og
ekki man ég eftir að þær væru í
neinu bileríi, Óli hélt þeim einfald-
lega við.
Inga var algjör bókaormur, las
í öllum sínum frístundum, sem
ekki voru margar yfir sumartím-
ann í sveitinni. Hún hlakkað alltaf
til vetrarins þegar hún gat lagst í
bókalestur. Sl. sumar þegar ég
heimsótti hana sat hún við eldhús-
borðið í Ánahlíðinni og las Maríu
Stuart með stóru stækkunargleri.
Oft er haft á orði í okkar fjöl-
skyldu: Eins og Inga frænka seg-
ir: „Það er ekki búið að taka til í
eldhúsinu fyrr enn búið er að sópa
gólfið.“
Stórbrotin hvunndagshetja
hefur gengið sitt æviskeið.
Elsku Gunnar, Dagmar, Þórir,
Dagný, Böðvar, Kolbeinn og Ása,
við Doddi og okkar fjölskylda
sendum innilegar samúðarkveðj-
ur.
Þórhildur Hinriksdóttir.
Ég held að á æskuheimili mínu
hafi fáar menneskjur ef nokkur
verið í jafn miklum metum og
Ingibjörg á Ökrum. Hún bar allt
það með sér sem prýða þurfti góð-
an vin; hreinlyndi og traust, sann-
girni og heillyndi. Meðal annars
þess vegna gat ekkert rofið traust
bönd vináttu og frændsemi fjöl-
skyldu minnar við fólkið á Ökrum.
Heimilin voru sem eitt. Öll sam-
skipti einkenndust af tryggð, ör-
læti og hjálpsemi. Með Ingibjörgu
sér við hlið var hann Ólafur
frændi minn heldur ekki einn eða
vinalaus. Það varð hans lífslán að
byggja sér bú með henni. Þegar
taka þurfti til hendi, kom svo vel í
ljós hver þessi kona var. Atorkan
og áræðið drifu hana áfram.
Æðrulaus gekk hún til allra
verka, hvort sem var fyrir bú sitt
eða samfélag. Frændi minn var
hægur í fasi, vel virkur og vel hag-
ur, en eiginkonan var honum ögn
kvikari og hamhleypa til allra
verka. Saman unnu þau mörg far-
sæl og góð verk, svo eftir var tek-
ið. Þau vor ólík, en bættu hvort
annað upp – saman gerðu þau vel.
Byggðu af myndarskap og lögðu
samfélagi sínu og því sem þeim
var trúað fyrir, allt það besta sem
þau áttu til. Án efa var það sam-
félaginu á Mýrunum og nágrenn-
inu jafn mikið happ og honum
frænda mínum að fá hana Ingu
sér til liðs, því hún bjó yfir áræði
og framsýni sem þar á stundum
hafði skort. Ingibjörg á Ökrum
var greind kona, rökföst og hrein-
skiptin. Án allra umbúða sagði
hún það sem henni fannst. Hún
fleipraði aldrei og þoldi ekki öðr-
um slíkt. Það varð því ekki fyrir
upphefð ættar eða auðs sem hún
Ingibjörg uppskar virðingu sam-
ferðamanna sinna, heldur var það
fyrir verkin hennar – hver hún
var og fyrir hvað hún stóð á lífsins
vakt. Eftir að árin færðust yfir
fékk maður að kynnast mildari og
opnari konu en áður. Hún var
skemmtileg viðræðu, nútímaleg í
hugsun, húmorísk og svo laus
undan allri tilgerð og hégóma-
skap. Það var mér, sem svo mörg-
um öðrum, hollt og gott að eiga
Ingibjörgu á Ökrum að vini. Þó að
seint sé ber að þakka allar vel-
gjörðir hennar, stórar og smáar.
Með þessum orðum vill fjölskyld-
an og ég þakka sómakonunni
Ingibjörgu á Ökrum langa og far-
sæla samfylgd og ómetanlegt
framlag hennar til lífsins og vin-
áttunar. Öllum þeim sem syrgja í
dag fráfall Ingu biðjum við bless-
unar.
Ingimundur E. Grétarsson.
Mig langar að kveðja vin minn
Ingu á Ökrum með þeim orðum
sem mér eru efst í huga .
Inga á Ökrum var minn besti
vinur þarna í sveitinni á mínum
árum þar. Hún brást aldrei og
studdi mig ásamt Ólafi manni sín-
um og hvatti til dáða.
Örlætið og hjálpsemin voru svo
einlæg, og án eftirsjár. Guð tekur
fagnandi á móti þér
Blessuð sé minningin um þig.
Svavar Rúnar Guðnason.
Ingibjörg
Jóhannsdóttir
Mér er bæði ljúft og skylt að
minnast hennar Ollu með nokkr-
um orðum. Hún var ein sú allra
besta manneskja sem ég hef
kynnst, hress og kát, söngvin og
bráðskemmtileg.
Það var gott að heimsækja þau
Ollu og Finn. Alltaf fékk maður
höfðinglegar móttökur og þau
sýndu mér og mínum börnum
áhuga og væntumþykju og fylgd-
ust með því sem við höfðum fyrir
stafni og hvernig okkur vegnaði í
lífinu. Það er gott að hafa átt slíka
vini.
Flestar minningar um Ollu
kalla fram bros. Ég sé hana fyrir
mér sitjandi á þúfu fyrir utan kof-
ann í Kálfanesi að baka pönnu-
kökur á gastæki. Það er líka
ógleymanlegt hvernig hún sveifl-
aði skurðstofuhníf við laufa-
brauðsgerðina. Eða prakkara-
skapurinn þegar hún kenndi
Ólöf Þóranna
Jóhannsdóttir
✝ Ólöf ÞórannaJóhannsdóttir
fæddist í Brúnavík
við Borgarfjörð
eystra 26. sept-
ember 1922. Hún
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir
föstudaginn 14.
desember 2013.
Útför Ólafar fór
fram frá Lang-
holtskirkju 11. jan-
úar 2013.
okkur og söng
óprenthæfa texta.
Ég gleymi ekki
heldur þegar ég lof-
aði henni að minnast
á það í minningar-
grein um hana að
hún hefði aldrei far-
ið svo í ferðalag að
ekki væri allt tand-
urhreint og klárt á
heimilinu, svona til
að það spyrðist ekki
út um hana, ef hún lifði ekki af
ferðalagið, að heimilið hefði verið
óþrifalegt. Ég gleymi heldur ekki
hlátrasköllunum í þeim nöfnum
Ollu og Ollu Dís þegar sú gamla
fékk fimm rétta í lottói. Það
reyndist nú byggt á smámisskiln-
ingi. Hún fékk reyndar fimm
rétta; frábæra dóttur og fjögur
yndisleg barnabörn.
Hún Olla var gull af manni. Í
starfi sínu sem ljósmóðir var hún
nærfærin og ljúf og það var auð-
velt að leggja allt sitt traust á
hana.
Elsku Tóta mín, Harpa, Olla
Dís og Sigurjón, það er ekki á
annars færi að senda huggunar-
orð en í okkar huga er þakklæti
fyrir góðan vin samtvinnað sorg
og söknuði vegna fráfalls þessar-
ar ótrúlega vel gerðu konu sem
var allt í senn – skemmtileg, ljúf
og traust.
Auður Björg
Sigurjónsdóttir.