Morgunblaðið - 16.08.2013, Blaðsíða 31

Morgunblaðið - 16.08.2013, Blaðsíða 31
samar að fá að hafa toppstykkið í lagi alveg fram á síðasta dag og ég veit að það var þeim mikils virði. Það var bara núna í vor að Ása setti saman ljóð fyrir mömmu sem mamma skrifaði aftan á mynd og færði krabba- meinslækni sínum sem þakklæt- isvott. Ég vona svo innilega að einhverjir eigi eftir að taka verk- in hennar Ásu saman og gefa út í bók eða bókum. Mamma og Ása voru góðar saman í félagsstarfinu, þær settu oft saman dagskrá fyrir stúkufundi og þá jafnvel samdi Ása sögur og ljóð og mamma flutti það sem flytja þurfti af mikilli list. Þær skemmta núna sér, og jafnvel fleirum, á öðrum stað með skemmtilegum frá- sögnum og dillandi hlátri. Ég votta Victori og öðrum að- standendum mína dýpstu sam- úð, viss um að minning um þessa dásamlegu konu muni lifa í hjörtum þeirra um ókomna tíð. Sigþrúður Sigurðardóttir (Sísí.) Á langri ævileið verða kynni kær við svo marga sem undur- gott er að eiga með samleið. Svo eru einstaka þannig gerðir að með eðliskostum sínum, verm- andi vináttu og kærleika til alls sem lifir þá búa þau sér stað í brjósti manns og verða manni hjartakær eins og perlur. Slík perla var sú sem við kveðjum í dag, hún var dýrmæt svo ótal- mörgum sem höfðu af henni kynni, sönn vinkona, sönn mann- eskja. Klökkur í hjarta og huga minnist ég svo margra ómetan- legra stunda er við áttum sam- starf fleiri ára svo ágætt að hvergi féll skuggi á: Ásgerður að skrifa bréf fyrir skjólstæðing með sannfærandi lýsingu á högum og heilsu, hún að stjórna fundi af einstakri röggsemi en ekki síður lagni, hún á kaffistofunni okkar, segj- andi frá svo mörgu skemmtilegu sem verður lifandi ljóst í frá- sögninni, Ásgerður að yrkja fal- legt ljóð sem óðar hrífur huga manns, hún að semja og syngja einstaklega smellnar gamanvís- ur, hún að semja leikþætti sem vöktu sanna kátínu og svellandi hlátur, Ásgerður á leiksviði, túlkandi hugarfóstur sín og ann- arra með afbrigðum vel, hún flytjandi hvatningu á Einingar- fundi, Ásgerður vinkona okkar hjóna sem alltaf var hægt að treysta til alls sem gott var. Allir sem hún kynntist báru henni sögu svo fallega og hlýja, með bros á vör og birtu í svip vitnaði fólk í velgjörðir hennar og verk öll. Hún Ásgerður var sérlega vel gerð kona sem hefði náð langt á hverju því sviði sem hún hefði helgað sig, hún var bráðgreind og skarpskyggn, hún kenndi til í stormum sinnar tíðar svo vitnað sé í skáld sem hún kunni svo góð skil á, las ógrynni af vönduðum bókmenntum og hafði tilvitnanir í það bezta á hraðbergi, minnug svo af bar. Hún var afar félagslega sinn- uð, þar átti samhjálpin sinn örugga og einbeitta talsmann, hún flutti mál sitt vel, rökhugs- un skýr og afdráttarlaus, það var ljóst að hugur fylgdi máli og oft talaði hún enga tæpitungu. Hún var skáldmælt vel og lék þar á ýmsa strengi, allt frá léttu gamni yfir í efnismikil og falleg ljóð. Okkur Einingarfólki var hún einstaklega dýrmæt, setti sinn mæta svip á fundina okkar, lagði þar svo ótalmargt til og allt svo vel unnið, dagskrárefnin svo frá- bær og efnismikil, enda byggt á traustum grunni og sjálf fór hún afar vel með efni hvort sem var í leik, söng eða hvers konar flutn- ingi öðrum. Hún sagði svo vel frá að unun var á að hlýða, allt svo skemmti- legt og fjarri öllu grómi. Mikið eigum við eftir að sakna hennar Ásgerðar, því hvar sem hún var á vettvangi var hún umvafin hlýju og gleði sem hreif alla sem nálægt henni voru. Lífslán henn- ar mest fólst í öndvegiseigin- manni og ágætum börnum sem og þeirra fólki. Hugur okkar Hönnu leitar til Victors sem er einstakur að allri gerð og gjarn- an nefndum við þau í sömu and- ránni svo samtaka og samheldin voru þau og þar féll kærleik- urinn aldrei úr gildi. Honum og öllu þeirra fólki sendum við hjartanlegar samúðarkveðjur. Veri okkar yndislega vinkona kært kvödd. Þar fór um veg kjarnakona af beztu gerð og blessuð sé hin geislandi bjarta minning hennar. Helgi Seljan. Merk samferðarkona er kvödd í dag. Ásgerður Ingimars- dóttir. Um árabil sat hún í stjórn Sjóðs Odds Ólafssonar hjá Ör- yrkjabandalagi Íslands, ásamt okkur Önnu Ingvarsdóttur. Ás- gerður var vandvirk og tillögu- góð og setti sig nákvæmlega inn í hvert mál. Stjórnarfundir voru iðulega á heimili þeirra hjóna, hennar og Victors. Ásgerður var ritari stjórnar og leysti það vel af hendi. Þegar formlegum fundi lauk var tekin fyrir umræða um mál- efni öryrkja og þjóðmálin rædd vítt og breitt. Hún hafði leiftr- andi kímnigáfu og sagði vel frá. Ásgerður hafði víðtæka þekk- ingu á málefnum öryrkja, enda helgaði hún þeim málefnum drjúgan hluta starfsævi sinnar. Hún var jákvæð og hlý mann- eskja og fólki þótti notalegt að leita til hennar. Allir fóru léttari í bragði af hennar fundi. Að leið- arlokum er þakkað fyrir gott samstarf og ljúf kynni. Aðstand- endum er vottuð innileg samúð. Ólafur Hergill Oddsson. Góð vinkona og stúkusystir er látin. Skarð er höggvið í vina- hópinn og stutt reyndist á milli Ásgerðar og annarrar vinkonu okkar, Sigrúnar Gissurardóttur sem lést í júlí. Margs er að minnast eftir 50 ára vináttusamband. Ásgerður var kletturinn í sinni fjölskyldu og margar eru sögurnar hennar og ljóðin sem hún setti saman eftir ljúfar samverustundir. Hún átti auðvelt með að semja og yrkja, og oft reyndist það skemmtileg upprifjun að hittast og heyra Ásgerði lesa upp það sem markverðast gerðist með sinni glettni og frásagnarhæfi- leikum. Ása og Victor voru sér- staklega samrýmd hjón sem gott var að vera með. Veiðiferðirnar í Hítarvatn til margra ára voru fjölskyldum okkar mikils virði og tilhlökk- unarefni ungum sem öldnum meðan þær voru farnar. Félagsskapurinn í stúkunni okkar Einingunni gaf lífinu gildi og gott var að leita til Ásgerðar um dagskrárefni. Hún bara samdi sögur, ljóð og leikþætti eftir því sem þurfti, en leikritið „Hneykslið á Hótel Ölfusá“ er okkur minnisstæðast enda sýnt á Revíukvöldi stúkunnar í gömlu Templarahöllinni. Ásgerður gegndi störfum æðstatemplars og varatemplars Einingarinnar um árabil. Við sem fórum saman á ung- templaramót til Oscarshamn í Svíþjóð 1968 nutum þess að ferðast saman. Fern hjón voru í eldri kantinum og fóru um Suð- ur-Svíþjóð á mótsstað, meðan yngra fólkið fór norðurleiðina. Eitt og annað er um ferðina að segja og mismunandi húsakost- ur beið okkar á leiðinni, en Ás- gerður kunni að gera gott úr öllu. Ágerður gerðist ung að árum félagi í IOGT og fetaði í fótspor foreldra sinna, en pabbi hennar, Ingimar Jóhannesson, var um áratugaskeið einn af forystu- mönnum reglunnar. Traustur vinur er mikils virði og fyrir það er þakkað að leið- arlokum. Að laða fram það góða er hæfileiki sem er mikils virði. Í störfum sínum talaði hún fyrir réttlæti og sanngirni og vitað er að góð ráð hennar urðu mörgum til mikillar hjálpar á lífsleiðinni. Fyrir öll ykkar störf fyrir stúkuna og bindindismálið er þakkað með einlægu hjarta. Kæri Victor, missirinn er mikill en vitundin um að fjöl- skyldan stendur þétt saman í anda Ásgerðar hjálpar vonandi til. Minningin um góða konu lif- ir. Þá hugsjónir fæðast, fer hitamagn um önd, Þá hugsjónir sigra, fer þrumurödd um lönd, Því gæt þess vel, sem göfgast hjá þér finnst, og glæddu vel þann neista, sem liggur innst. Sé takmark þitt hátt, er alltaf örðug för, sé andi þinn styrkur, þá léttast stríðs- ins kjör. Sé merkið hreint, sem hátt og djarft þú ber, snýr hindrun sérhver aftur, sem mæt- ir þér. (Guðmundur Magnússon.) Kolbrún og Gunnar Þorláksson. Ása er horfin á vit forfeðra sinna og vina, við söknum henn- ar mikið en óskum henni til hamingju með að hafa kvatt þennan heim án þess að skulda nokkrum neitt, því aldrei lagði hún nokkuð illt til nokkurs manns og var öllum góð. Sigrún, konan mín, var 12 ára er hún kynntist Ásu. Feður þeirra settu þá upp leikritið Álf- konan í Selhamri. Þar lék og söng Ása aðalhlutverkið, þá tví- tug og Sigrún gleymdi því aldrei hve hátt hún leit upp til þessarar fallegu ungu stúlku. 5 árum síð- ar urðu kynni okkar Sigrúnar við Ásu og Victor meiri. Við vor- um þá í stúkunni Sóley ásamt mörgum öðrum unglingum og starfsemin var fjölbreytt og skemmtileg. Settir voru upp stuttir gamanleikþættir, lesnar sögur og ljóð, haldnir dansleikir og æfðar frjálsar íþróttir og handknattleikur, einnig var á hverju sumri farið í ferðalög. Ása tók þátt í öllu þessu af mikl- um krafti og þá fórum við að njóta hæfileika hennar sem skálds. Hún skrifaði marga gam- anþætti bæði um félagana og aðra, færði lýsingar á ferðalög- um okkar í skemmtilegan bún- ing. Henni veittist þetta auðvelt og einnig það að setja saman ljóð en hún var frábært ljóð- skáld. Ása hefði áreiðanlega geta náð langt á ritbrautinni, vinir hennar þekktu þetta en alltof fáir aðrir sökum lítillætis hennar. Ása var vinur vina sinna og sem dæmi um orðheppni hennar í því sambandi sagði hún eitt sinn við Sigrúnu, konu mína, „Það er svo gott að geta kvartað við þig út af fólkinu mínu, vegna þess að ég veit að þú þekkir þau og veist að þetta er allt ágæt- isfólk“. Ég gæti rifjað upp ýmis atriði í samskiptum okkar í gegnum árin sem snerta fjöl- skyldur okkar, svo sem fæðingar barnanna, skírnir, fermingar og giftingar, andlát foreldra okkar o.fl. Alltaf voru þau hjónin okkur til stuðnings. Eitt atriði vil ég þó nefna sem oft kemur mér í hug. Það var í október 2002, börnin okkar voru að mála íbúðina okk- ar og við vildum ekki vera fyrir á meðan og leigðum okkur smá- hýsi nálægt Akureyri. Þótt okk- ur hafi nú yfirleitt komið mjög vel saman hjónunum, þá datt okkur til hugar að bjóða Ásu og Victori að dvelja með okkur þessa viku, sem þau þáðu. Victor hafði ekki trú á að þau hefðu tök á að vera alla vikuna, sjálfsagt hefur hann ekki viljað vera lengi frá hestunum sínum, en þau ætl- uðu alla vega að vera yfir helgina. Við vorum sérlega heppin með veður. Það var sól, blíða og blankalogn alla vikuna, svo það varð úr að þau voru með okkur allan tímann okkur til mikillar ánægju. Við fórum til Ólafsfjarðar, þar sem fjöllin spegluðust í sjónum. Út í Fjörð- ur í sól og blíðu og þar gekk Ása í möl og grjóti alveg út að sjón- um, hún þurfti endilega að koma við sjóinn. Þá fórum við til Mý- vatns og í minningunum höfðum við aldrei komið að Mývatni í eins fallegu veðri, kannski vegna þess að við vorum svo seint á ferð að engin fluga var, en haustlitirnir voru komnir á lauf og lyng. Ég votta Victori, börnum þeirra og fjölskyldum, okkar innilegustu samúð vegna fráfalls góðrar eiginkonu, móður, ömmu og langömmu. Guð blessi minn- ingu góðrar konu. Sigurður Jörgensson. Við söknum þín, vina. Þú gafst okkur geislana bjarta, þeir geymast og duga og minningin vakir um þig. Þú áttir svo mikið af yl í huga og hjarta, því hjarta sem bærðist og lífgaðir fólkið og mig. Í hljóðlátum skrefum, fullum af mann- úð og mildi, við mættum þér. Ennþá brosið úr aug- um þér skín. Nú fagnar þér kristur, hann gaf þínu lífi sitt gildi. Gakk inn í fögnuð þíns herra, vinkona mín. (Árni Helgason.) Þegar við kveðjum Ásgerði er sár söknuður í huga okkar og hjarta. Hún var góð kona sem alltaf var boðin og búin að gera öðrum greiða. Ég hitti hana fyrst þegar hún vann á skrif- stofu Kvenfélagasambands Ís- lands fyrir yfir fjörutíu árum síðan. Við vorum einnig saman í stúkunni Einingunni þar sem hún var ómetanlegur félagi. Ás- gerður var einstaklega greiðvik- in kona. Þegar ég sá um öldr- unarstarfið í Bústaðakirkju aðstoðaði hún mig mjög oft með skemmtiatriði enda góður upp- lesari og einstaklega hagmælt. Ég kveð þig, vinkona, með þakklæti fyrir samveru liðinna ára. Ljúfar voru stundir er áttum við saman. Þakka ber Drottni allt það gaman. Skiljast nú leiðir og farin ert þú. Við hittast munum aftur, það er mín trú. Hvíl þú í friði í ljósinu bjarta. Ég kveð þig að sinni af öllu mínu hjarta. (Maren Jakobsdóttir.) Við Þórhallur sendum fjöl- skyldu Ásgerðar okkar innileg- ustu samúðarkveðjur. Sigrún Sturludóttir. Við andlát náinna samferða- manna og vina leitar hugurinn ávallt til liðinna daga og liðinna stunda. Þannig er því einmitt varið nú, þegar við kveðjum Ás- gerði Ingimarsdóttur, hana Ásu. Svo nátengd er hún okkar bernsku að við munum ekki eftir okkur öðruvísi en að Ása væri hluti af lífinu og tilverunni. Í seinni tíð var hún tenging við gamla heimilið í Gröf. Hún mundi eftir foreldrum okkar sem ungu fólki, hún mundi Siggu litlu systur okkar sem aldrei varð stór, hún mundi heimilisbraginn í Gröf, daglegt líf jafnt sem tyllidaga, gleði og sorgir. Allt fékk þetta líf í frá- sögnum hennar. Kynni fjölskyldnanna hófust þegar faðir Ásu, Ingimar Jó- hannesson, varð skólastjóri í ný- stofnuðum skóla á Flúðum árið 1929. Í þá daga var ekkert þétt- býli á Flúðum, aðeins skóla- stjórafjölskyldan sem sinnti bú- skap ásamt uppfræðslunni. Nágrannarnir á Flúðum og í Gröf tengdust sterkum vina- böndum og sá vinskapur entist alla tíð þótt Ingimar og Sólveig flyttu annað eftir um áratug í sveitinni. Í stríðinu var reynt að koma Reykjavíkurbörnum á sveita- heimili vegna yfirvofandi hættu á loftárásum. Foreldrar okkar voru beðnir fyrir Ásu, sem þá var 11 ára gömul. Í sjö sumur kom hún snemma að vori og var fram eftir hausti. Þeirra stunda minntist hún með mikilli gleði og mundi ótrúlegustu atvik. Það var einmitt eitt af hennar einkennum að muna löngu liðna tíð, jafnvel smæstu smáatriði, þessi sem vantar svo gjarnan í minningar okkar hinna. Þessu kunni hún að miðla á svo skemmtilegan hátt að löngu liðn- ir atburðir urðu sem ljóslifandi. Ása las mikið, hún var ljóða- unnandi og kunni mikið af ljóð- um og lausavísum sem hún hafði á hraðbergi og kryddaði frá- sagnir sínar gjarnan með. Hún var frábær penni og skrifaði greinar í blöð og tímarit. Hún var mannvinur og hafði til að bera skilning á margbreytileika mannlífsins, sem kom sér vel í starfi hennar sem framkvæmda- stjóri Öryrkjabandalags Íslands. Að leiðarlokum þökkum við Ásu samfylgdina og geymum minningu um góða vinkonu. Við kveðjum hana með síðasta er- indinu úr ljóðabréfi sem faðir okkar skrifaði til hennar í okkar orðastað þegar við vorum litlar stelpur: Kveðja þig með kurt og pí, kellur sem þér unna. Óska að sjá þig enn á ný, Áshildur og Gunna. (E.Ásg.) Elsku Victor, við sendum þér og fjölskyldunni allri okkar dýpstu samúðarkveðjur. Blessuð sé minning Ásgerðar Ingimarsdóttur. Guðrún Emilsdóttir. Áshildur Emilsdóttir. Við fráfall Ásgerðar Ingi- marsdóttur fyllist hugurinn trega en jafnframt þakklæti fyr- ir allt sem hún var mér þann tíma sem leiðir okkar lágu sam- an. Ásu var margt til lista lagt því hún var bæði greind og hæfi- leikarík. Uppeldi á menningar- heimili mótaði hana og þann arf rækti hún vel alla ævi. Hún hafði áhuga á menningu og listum, hún las mikið, kunni ljóð og sög- ur og var vel hagmælt sjálf. Bæði bundið mál og greinar eftir hana birtust í blöðum og tímarit- um. Þjóðfélagsmál voru Ásu hug- leikin, hún hafði ákveðnar skoð- anir og þorði að taka einarða af- stöðu í þeim málum sem hún bar fyrir brjósti. Hún var frjálslynd og jafnréttissinnuð og barðist ávallt fyrir réttlæti og hagsmun- um þeirra sem minna máttu sín í lífinu. Hún var félagslynd og vildi láta gott af sér leiða og með verkum sínum aflaði hún sér virðingar samferðamanna sinna. Ása var mikil fjölskyldumann- eskja og heimili hennar og Vic- tors í Sigluvoginum var áratug- um saman miðpunktur barnanna og fjölskyldna þeirra. Hjá þeim hjónum var hist, hvort heldur sem var í gleði eða sorg. Þar var umhyggja sýnd og aðstoð veitt og þar var einnig innilega glaðst þegar það átti við. Ása gaf af hjartans örlæti. Þegar ég, sveitadrengur vest- an af fjörðum, tengdist fjöl- skyldunni var mér tekið af ein- stakri hlýju og skilyrðislausum stuðningi í hverju því verkefni sem lífið færði mér. Að leiðarlokum þakka ég af einlægni allar þær góðu stundir sem ég naut í návist Ásu og sendi ættingjum hennar og ást- vinum mínar innilegustu samúð- arkveðjur. Yngvi Hagalínsson. Elsku amma Ása. Að setjast niður og skrifa minningarorð um þig er eitthvað sem ég hélt að ég þyrfti ekki að gera á næstunni. Einhvern veg- inn er það þannig að maður heldur að þeir sem standa manni næst hverfi manni aldrei sjón- um, og það er þannig, elsku amma, þú hverfur mér aldrei. Að horfa yfir farinn veg getur verið erfitt og sársaukafullt. En þegar ég hugsa til baka yfir þau fjörutíu ár sem við áttum saman, eru minningarnar bjartar og fal- legar eins og sumarnæturnar fyrir austan í Birtingaholti þar sem við áttum margar stundir saman í bústaðnum ykkar afa. Það er gott að geta átt minn- ingar sem þessar og það er gott að geta þakkað fyrir umhyggj- una og hlýjuna sem streymdi frá þér, elsku amma. Umhyggja og hlýja til handa öllum sem þú þekktir. Þú gafst af þér og varst falleg fyrirmynd á mörgum ólík- um sviðum, og það er gott að alast upp með sterka fyrirmynd til að líta upp til. Ef ég ætti að velja eitt orð til að lýsa þér, elsku amma, þá er það blessun. Blessun er orð sem við notum ekki mikið utan kirkj- unnar, en ég veit svo sannarlega að þú þekktir þetta orð og það lýsir þér vel. Við vitum hvernig dagar geta verið fullir blessunar og gæfu þegar maður vaknar, sólin skín og allt verður lifandi og fallegt. En það eru vissar manneskjur sem fylgir blessun. Þeim fylgja sólargeislar og gæfa og amma, þú varst ein af þeim. Þú fylltir dagana gleði og lífi, óþrjótandi viskubrunnur, með bók eða nál og tvinna í hönd í stofunni í Sigluvoginum. Ég minnist þess sérstaklega hvern- ig við skrifuðum saman minning- arorð fyrir einn af lokaáföngun- um mínum í guðfræðinni. Þann dag hugsaði ég einmitt hvað þú hefðir orðið flinkur og góður prestur. Ég ylja mér við minningarnar hér úti í Noregi. Að geta kallað fram góðar og fallegar minning- ar þegar við ferðumst í gegnum dagana í huganum, er að öðlast viturt hjarta. Að taka inn í hjarta sitt allt það góða sem lífið gefur manni með sínum bless- uðu dögum og þeim blessuðu manneskjum sem maður fær að eyða lífinu með, það er að öðlast viturt hjarta. Lífið og dagarnir virðast ógn- arstuttir þegar kemur að því að þurfa að kveðja þá sem maður elskar, í Davíðssálmi 103 segir; Dagar mannsins eru sem grasið, hann blómgast sem blómið á mörkinni, þegar vindur blæs á hann er hann horfinn og staður hans þekkir hann ekki framar. En hver um sig opna dagarnir sig, yndislega fallegir, hver með sitt sérkenni. Á hverjum degi er eitthvað sem við getum þakkað fyrir, eitt- hvað sem við upplifum nýtt og merkilegt. Á hverjum blessuðum degi vill Guð okkur eitthvað, feg- urð sem við upplifum með fólk- inu sem við elskum. Og þú gerð- ir svo sannarlega dagana yndislega fallega og fulla af sér- kennum. Elsku amma Ása, minning- arnar um dagana sem við höfum verið samferða gegnum öll þessi ár, ylja hjartanu og gera dagana sem framundan eru, sannarlega bjartari og betri. Takk fyrir allt og allt, Guð blessi þig í eilífðinni og haldi þér í faðmi kærleikans þar til við sjáumst að nýju og ég get faðmað þig aftur. Þinn dóttursonur, Haraldur Örn Gunnarsson. MINNINGAR 31 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. ÁGÚST 2013

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.