Morgunblaðið - 16.08.2013, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. ÁGÚST 2013
✝ Ásgerður Ingi-marsdóttir
fæddist á Flúðum í
Hrunamannahr. 21.
nóvember 1929.
Hún lést 5. ágúst
2013.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Sól-
veig E. Guðmunds-
dóttir, f. 26.2. 1893
á Stóru-Háeyri á
Eyrarbakka, d.
25.1. 1971 og Ingimar Hall-
grímur Jóhannesson, f. 13.11.
1891 í Meira-Garði í Dýrafirði,
d. 2.4. 1982, skólastjóri. Systkini
Ásgerðar: 1) Sigríður, f. 1.10.
1923, d. 28.4. 2008, g. Vilhjálmi
Árnasyni. 2) Sólveig, f. 13.11.
1925, g. Kristni Gunnarssyni. 3)
Guðmundur, f. 19.5. 1927, g.
Ásthildi Sigurðardóttur. Ás-
gerður giftist 29.12. 1951 Vic-
tori Sævari Ágústssyni, f. 24.10.
1930 í Reykjavík, símvirkja-
meistara og yfirdeildarstjóra
hjá Pósti og síma. Foreldrar
hans voru hjónin Sigríður Lauf-
ey Guðlaugsdóttir, f. 28.7. 1906
á Stokkseyri, d. 13.5. 1975, og
Ágúst Jónsson, f. 24.8. 1902, í
Ártúni við Reykjavík, d. 28.7.
1989, bifreiðastjóri. Börn Ás-
gerðar og Victors eru: A) Sól-
veig, f. 7.2. 1953, var gift Gunn-
jónssyni, f. 26.7. 1982. b) Bjarki
Þór, f. 22.5. 1990, samb. Katrín
Birgisdóttir f. 6.10. 1990. c) Jón-
as Logi, f. 23.11. 1992. d) Una
Dís, f. 21.9. 2000. D) Victor Örn,
f. 25.1. 1962, g. Rúnu Stínu Ás-
grímsdóttur, f. 5.5. 1962. Börn
þeirra eru a) Viðar Örn, f. 15.5.
1982, g. Kolbrúnu Skagfjörð, f.
16.3. 1982, börn þeirra 1) Sig-
rún Ásbjörg, f. 27.9. 2007. 2) Ás-
grímur Bragi, f. 17.11. 2011. b)
Egill, f. 1.4. 1988, samb. Íris Ósk
Ingadóttir, f. 2.10. 1988, barn
þeirra er 1) Victor Ingi f. 29.1.
2012. 2) Emílía Rut Ómars-
dóttir, f. 6.12. 2007 c) Anna
Lena, f. 13.10 1994, samb. Krist-
ófer Þór Jóhannsson, f. 12.5.
1994.
Ásgerður varð gagnfræð-
ingur frá Gagnfræðaskóla Aust-
urbæjar 1947, hún starfaði sem
ritari hjá forsætis- og mennta-
málaráðuneytinu frá 1947 til
1960, sundlaugavörður á Flúð-
um sumrin 1963-1965. Skrif-
stofumaður hjá Kvenfélaga-
sambandi Íslands 1968-1970.
Skrifstofumaður og fram-
kvæmdastjóri hjá Öryrkja-
bandalagi Íslands á árunum
1970-1998, sat í ýmsum nefnd-
um sem fjölluðu um málefni
fatlaðra og áfengisvarnir. Ás-
gerður starfaði sem félagi í
Góðtemplarareglu Íslands um
árabil. Ásgerður sinnti einnig
ýmsum ritstörfum.
Útför Ásgerðar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 16.
ágúst 2013, og hefst athöfnin kl.
13.
ari Haraldssyni, f.
15.8. 1953, sonur
þeirra er Haraldur
Örn, f. 12.1. 1973,
Hans börn eru: a)
Embla Rut, f. 14.8.
1996, b) Victor
Orri, f. 14.6. 2001,
c) Yngvi Reyr, f.
29.11. 2002, móðir
þeirra er Unnur
Helga Ólafsdóttir,
f. 23.2. 1975, og d)
Sólveig Dögg, f. 29.12. 2010,
sem hann á með eiginkonu
sinni, Önnu Margréti Gunn-
arsdóttur, f. 2.9. 1980. Seinni
eiginmaður Sólveigar var Yngvi
Hagalínsson, f. 17.11. 1950. B)
Ágúst, f. 25.10. 1956, g. Ólöfu
Alfreðsdóttur, f. 30.7. 1956.
Börn þeirra eru: a) Erna Dóra,
f. 15.8. 1977, b) Laufey, f. 23.10.
1982, hennar börn eru 1) Vikt-
oría Anna Úlfarsdóttir, f. 1.3.
2001, faðir hennar Úlfar Óli
Sævarsson, f. 13.11. 1981. 2)
Margrét Ólöf, f. 1.11. 2005. 3)
Ágúst Ýmir, f. 31.3. 2009, faðir
þeirra er Sigurður Aðalsteins-
son, f. 24.9. 1980. c) Ásgerður
Júlía, f. 29.7. 1993. C) Ingimar
Hallgrímur, f. 18.8. 1959, g.
Sonju Jónasdóttur, f. 18.8. 1960.
Börn þeirra: a) Ása Rún, f.
29.10. 1984, g. Marteini Guð-
Ásgerður mín
Ég þakka þér fyrir allt sem
þú gerðir fyrir mig. Ég á erfitt
með að trúa því að þú sért farin.
Þú tókst svo vel á móti mér þeg-
ar við Aldís vorum að kynnast.
Heimilið þitt var svo fallegt og
gott var að koma til þín. Þú
varst alltaf svo hress.
Guð veri með þér, Ásgerður
mín.
Stefán Konráðsson.
Í dag kveð ég tengdamóður
mína, hana Ásu eins og hún var
alltaf kölluð. Hún var ekki bara
tengdamóðir mín heldur var hún
líka amma dætra minna og
langamma barnabarna minna og
Gústa. Það var fyrir 38 árum að
ég kynntist henni og Victori
þegar ég kom fyrst inn á heimili
hennar og Victors sem var í
Sigluvogi 3. Strax við fyrstu
kynni var ég velkomin inn á
þeirra heimili. Þegar hugurinn
reikar aftur í tímann er margs
að minnast. Ása var alltaf tilbúin
að hjálpa okkur með dætur okk-
ar, fengu þær oft að vera hjá
henni og var hún þó í fullri vinnu
fyrir utan heimilið. Samt var
alltaf sjálfsagt að hjálpa til. Hún
var mikið fyrir að vera úti í ís-
lenskri náttúru og nutu dætur
okkar góðs að því. Hún gaf sér
góðan tíma til að kenna þeim
nöfnin á íslenskum plöntum sem
finnast úti í villtri náttúrunni.
Hún hafði gaman af að lesa fyrir
þær og segja þeim sögur.
Hún talaði oft um sveitina
sína þar sem hún fæddist og ólst
upp fyrstu árin sín. Seinna meir
var hún þar í sveit og þau Victor
byggðu sér síðan sumarbústað í
sveitinni þar sem öll fjölskyldan
hefur átt góðar stundir í gegnum
árin og ekki síst öll barnabörnin.
Tengdamömmu fannst gaman
að ferðast bæði innanlands og
utanlands og fórum við hjónin
ásamt dætrum okkar í nokkrar
slíkrar ferðir með henni sem
ekki gleymast.
Og nú þegar tengdamóðir mín
er horfin og eftir situr minning
ein, verðum við að læra að lifa
áfram og reyna að láta ekki
söknuðinn einan ná tökum á
okkur heldur minnast þess að
það er ekki í hennar anda að við
sitjum hnípin og hljóð heldur
reynum að gleðjast yfir því að
lífið heldur áfram þrátt fyrir allt.
Guð blessi minningu Ásgerðar
Ingimarsdóttur
Ólöf Alfreðsdóttir.
Ég kveð í dag með trega og
gleði í hjarta ástkæra tengda-
móður mína Ásgerði. Trega yfir
því að það verða ekki fleiri sam-
verustundirnar yfir kaffibolla, í
garðinum, í sumarbústaðnum, á
ferðalögum, yfir hannyrðum eða
bókaspjalli. Gleði yfir því að
vera svo heppin að eiga þessar
mörgu minningar sem ég geymi
í minningasjóðnum og get rifjað
upp. Haustið 1978 liggja leiðir
okkar Ingimars saman og það
var ekki seinna en um áramótin
sem ég var flutt inn í Sigluvog-
inn. Unga Hafnafjarðamærin
hafði fengið starf í Reykjavík-
inni og auðvitað var enginn hlut-
ur eðlilegri en að hún fengi inni í
Sigluvoginum. Og gegnum árin
hafa börn, barnabörn og frænd-
systkin fengið að eiga aðsetur í
Sigluvoginum í lengri eða styttri
tíma þegar á þurfti að halda, það
var alltaf rúm fyrir einn í viðbót
Það voru mikil umskipti fyrir
einkadóttur foreldra sinna að
tengjast þessari stórfjölskyldu,
það voru ekki bara fjölskyldu-
meðlimir og frændgarðurinn
sem ég var kynnt fyrir heldur
líka persónurnar sem bjuggu í
bókaskápunum í stofunni svo
sem Bjartur í Sumarhúsum,
Kristín Lafransdóttir, Ditta
mannsbarn og fleira gott fólk
sem ég heillaðist af.
Ása var mikil blómakona og
voru mjaðurt og fífa upphá-
haldsblómin hennar í sveitinni
og óð hún gjarnan yfir mýrar og
skurði til þess að ná fallegum fíf-
um í blómavasa til þess að hafa í
sumarbústaðnum í Birtingaholti.
Og mjaðurtina, sem endilega
þurfti að vaxa helst ofan í skurð-
um í vegkanti, lagði hún mikið á
sig til að ná, nokkrum stilkum.
Hún átti stóran og fallegan garð
í Sigluvoginum og voru ófáar
stundirnar sem við tengda-
mæðgurnar lágum á hnjánum og
fjarlægðum illgresið sem var svo
ólánsamt að vaxa á vitlausum
stað, því það átti líka sinn rétt.
Má kannski segja að það sama
gilti um mannfólkið sem hún
hitti á lífsleiðinni það höfðu allir
jafnan rétt og allir áttu rétt á að
fá tækifæri.
Börnin okkar eru svo heppin
að hafa fengið að eiga margar
yndisstundir með Ásu ömmu í
gegnum árin. Hún stytti Ásu
Rún stundir þegar hún var lítil
þegar enga dagmömmu var að
hafa og gengu þær nöfnur mikið
um vesturbæinn það haustið.
Hún tók á móti Bjarka og Jónasi
eftir skóla og minningin um
kakósúpuna sem hún gaf þeim á
köldum vetrardögum yljar þeim
ennþá. Hún kom líka og tók á
móti Unu Dís eftir að skóladegi
lauk og hafragrauturinn sem
amma hennar Unu gerði var
orðin umtalaður í skólanum. Því
komu reglulega einhverjir vinir
með í hafragrautinn hjá Ásu
ömmu. Svo voru það sumrin í
litla sumarbústaðnum sem var
ótrúlega lítill en rúmaði svo
ótrúlega marga og alltaf var tími
til þess að spjalla og spá. Það
mátti gera svo margt hjá ömmu
sem ekki var hægt að gera ann-
ars staðar eins og að synda í
Stóru Laxá, búa til bát úr flösk-
um, þreyja manndómsraunir og
fara út í kríuvarpið melunum.
Þessar minningar um Ásu
ömmu munu lifa áfram í hjörtum
okkar hér á Tómasarhaganum
og erum við óendanlega þakklát
fyrir það.
Sonja Jónasdóttir.
Ég sit í stofunni í Sigluvog-
inum og horfi á ömmu hekla.
Sólin skín inn um gluggann og
varpar geislunum yfir ömmu.
Við erum að ræða gömlu dag-
ana, æskuárin hennar ömmu í
Skerjafirðinum og hvernig lífið
var allt öðruvísi þegar hún var
ung.
Þegar ég hugsa um ömmu
Ásu þá er þetta það fyrsta sem
kemur í huga minn. Amma sitj-
andi í brúna stólnum með
handavinnuna í kjöltunni og all-
ar sögurnar sem hún sagði mér.
Amma hafði frá svo mörgu að
segja og fannst mér fátt
skemmtilegra en að sitja í stof-
unni með ömmu og ræða um
gömlu dagana, þegar amma
dvaldi hjá langafa Ingimar eitt
sumar í sumarbúðum fyrir
drengi og það eina sem hún vildi
var að fá að vera í alveg eins föt-
um og strákarnir þó að langafi
væri nú ekki alveg sammála.
Þegar amma var í sveit hjá
Rúnu í gröf og rak beljurnar á
morgnana og strokkaði smjör á
daginn. Þegar amma var sund-
laugarvörður á Flúðum og pabbi
og bræður hans eyddu flestum
dögum í sundlauginni og Victor
frænda var bara hent út laug á
morgnana og sóttur á kvöldin.
Þegar amma vann í ráðuneytinu
og þegar amma og afi byggðu
Sigluvoginn þegar ekkert var
fyrir neðan Sæbrautina nema
mói. Þegar ég les yfir þessar lín-
ur þá er þetta eins og að lesa um
annan heim heldur en ég þekki,
annar tími, annar staður.
Það var þó eitt málefni sem
við amma gátum setið alveg heil-
lengi og rætt um. Við kölluðum
það að ræða „son min Lieuten-
ant“ því hún og Sigga systir
hennar höfðu sömu hefð þegar
þær ræddu þetta sama málefni.
Þetta málefni var málefni fatl-
aðra og hafði amma gífurlega
reynslu og þekkingu á því sviði.
Amma var starfsmaður og fram-
kvæmdastjóri hjá Öryrkja-
bandalaginu í rúmlega tuttugu
ár og sat í ýmsum nefndum sem
fjölluðu um málefni fatlaðra.
Fyrir mig þroskaþjálfanemann
var þetta eins og eiga mitt eigið
þekkingarsetur og gat ég ávalt
reitt mig á ömmu til að gefa mér
fleiri sjónarhorn á málefnum
fatlaðra og fræða mig um hvern-
ig tímarnir hafa breyst á sein-
ustu árum og ég veit að ég fékk
dýpri skilning á málefninu fyrir
vikið. Meðan á náminu stóð er
ég nokkuð viss um að amma hafi
lesið allar ritgerðir sem ég skrif-
aði og eitt sinn sagði hún mér að
hana hefði alltaf langað til að
læra meir þegar hún var yngri
en tímarnir voru aðrir þá og hún
hafði ekki tækifæri til þess. Þeg-
ar hún varð áttræð fyrir nokkr-
um árum gripum við Halli
frændi tækifærið og útskrifuð-
um ömmu sem guðlegan þroska-
þjálfa enda hafði hún lesið yfir
ritgerðir í guðfræði og þroska-
þjálfafræði. Ég man ennþá
hversu hissa og glöð hún var
þegar við kölluðum hana upp í
pontu og afhentum henni inn-
rammað skírteini og upp á vegg
fór það í Sigluvoginum.
Í dag kveð ég ekki aðeins
ömmu Ásu í Sigló heldur líka
vinkonu sem ég gat ávallt leitað
til og rætt um alla heima og
geima við.
Vináttan hún er vottur um það
þó veröldin breytist um síð
að enn bera mannlegu samskiptin
samt
sinn hlut gegnum hvarflandi tíð.
Gott er að vita að vini þú átt
sem vináttu hnýta bönd
sem gleðjast og fagna ef gengur þér
vel
ef grætur þá rétta þér hönd
(Ásgerður Ingimarsdóttir.)
Ása Rún Ingimarsdóttir.
Okkur systurnar langar til að
minnast ömmu Ásu með fáeinum
orðum. Það var alltaf gott að
koma til ömmu og fá fréttir af
fjölskyldunni. Hún hafði ein-
stakt lag á að hlusta og gefa
okkur góð ráð, enda leituðu
margir til hennar og þó hún ætti
orðið mörg barnabörn og barna-
barnabörn hafði hún alltaf tíma
fyrir alla sem komu til hennar.
Amma var þekkt fyrir að lesa
mikið og gaf hún alltaf eina bók
með í pakka og alltaf voru þetta
einstaklega skemmtilegar bæk-
ur og eru ófáar bækur í hillunni
heima hjá okkur sem hún hefur
gefið okkur. Garðyrkja var
hennar yndi enda garðurinn
hennar í Sigluvogi 3 stór og
flottur sem gott var að leika sér
í. Amma vissi um allar blóma-
tegundir sem til voru og sagði
hún okkur frá þeim. Það eru ófá-
ar stundir sem við áttum með
ömmu í bústaðnum í Birtingar-
holti. Þar hélt amma sína eigin
útihátíð fyrir okkur með brennu
og öllu tilheyrandi og þegar við
vorum að heyja fyrir hestana gat
amma skipt sér í tvo hluta, ann-
ar hluti var upp á túni í hey-
vinnu og hinn að gera hádeg-
ismat þar sem ekkert var til
sparað. Síðan var farið í göngu-
túr um sveitina að tína í blóm-
vönd eða tína kartöflur í garð-
inum hjá Mumma bróðir ömmu
og alltaf tókst ömmu að gera
þetta að spennandi ævintýri.
Ömmu þótti mjög gaman að
ljóðum og sögum og lét okkur
oft gera leikrit á jólunum og
þegar allir í fjölskyldunni hittust
á jóladag vildi amma alltaf að
einhver væri tilbúinn með
skemmtiatriði. Oft á veturna var
gott að koma heim úr hesthúsum
með afa, þá var hún tilbúin með
heitt kakó og búin að fara í bak-
aríið og baka ljúffenga eplaköku
að hætti ömmu. Hún hafði ein-
stakt lag á að vita hvenær við
kæmum enda var samband
ömmu og afa það einstakt að
ekki þurfti að hafa mörg orð um
hlutina.
Það er ekki hægt að lýsa því
með orðum hvað Ása amma var
góðhjörtuð og hugsaði mikið um
velferð annarra enda helgaði
hún líf sitt því að bæta kjör fatl-
aðra einstaklinga og kenndi okk-
ur að ekki geta allir verið eins,
annars væri lífið ekki jafn
skemmtilegt.
Við kveðjum Ásu ömmu með
söknuði, og biðjum góðan Guð að
geyma hana.
Erna Dóra, Laufey og
Ásgerður Júlía Ágústs-
dætur.
Amma, mamma, langamma.
Þú verður alltaf falleg í okkar
augum. Við verðum alltaf saman
í okkar hjörtum, hvað sem ger-
ist. Við elskum þig alltaf.
Coke-ið verður alltaf í huga
okkar.
Gafst þú okkur þegar við
komum í Sigluvoginn.
Þú raular alltaf fyrir okkur
eitthvað fallegt og gefur okkur
ráð um erfiða tíma.
Kemur sem fugl og syngur í
sálarbrjósti okkar.
Þú segir okkur sögur um tíma
tvenna, þegar þú varst jafngöm-
ul okkur.
Elskum þig alltaf.
Una Dís, Victor Orri
og Yngvi Reyr.
Í aldarfarsbókinni „Ísland í
aldanna rás“ má líta ljósmynd á
blaðsíðu 343 af unglingsstúlku í
kamardyrum við torffjós austur
í sveitum. Stúlkan er Ásgerður
Ingimarsdóttir móðursystir mín
og er myndin tekin að Gröf í
Hrunamannahreppi. Ása horfir
glettin um öxl á myndinni. Lífið
blasti við og eins og umgjörð
myndarinnar ber með sér var
framundan mikil uppbygging
þjóðlífsins. Stúlkan átti eftir að
taka virkan þátt í henni enda má
segja að með fæðingu Ásu hafi
ákveðin uppbygging hafist þar
sem hún er fyrsti innfæddi íbú-
inn á Flúðum. Um svipað leyti
og myndin er tekin hafði hún
valið sér lífsförunaut, Victor
Ágústsson. Þau hófu uppbygg-
ingu sinnar eigin fjölskyldu,
gerðust frumbyggjar í Voga-
hverfi þaðan sem þau fluttu fyrir
fáum árum. Ása starfaði utan
heimilis lengst af hjá Öryrkja-
bandalaginu. Það var hennar
framlag til uppbyggingar vel-
ferðarkerfisins sem er horn-
steinn þess góða samfélags sem
við búum við í dag. Hún var fé-
lagsmálakona fram í fingurgóma
og starfaði m.a. ásamt Victori
innan vébanda Góðtemplararegl-
unnar. Héldu þau uppi merki
fjölskyldunnar á þeim vettvangi
sem Ingimar afi hafði áður bor-
ið.
Árið 1999 tókst fjölskyldan á
við það verkefni að láta reisa
minnisvarða um föðurafa Ásu,
Jóhannes Guðmundsson, og tvo
aðra menn sem fórust við tilraun
Hannesar Hafsteins til þess að
stöðva breskan landhelgisbrjót á
Dýrafirði.
Ása flutti ávarp fyrir hönd
fjölskyldunnar við athöfn í
Mýrakirkju. Fórst henni það af-
ar vel úr hendi og mig langar til
að vitna beint í hennar eigin orð
sem mér finnst lýsa henni og af-
stöðu hennar til tilverunnar
ágætlega. „Við erum hér í dag
að minnast þessa sorglega at-
burðar sem varð fyrir 100 árum
og viljum að minningu þessara
manna sé haldið á lofti meðan
land byggist. Við viljum að þjóð
okkar minnist þeirra sem þarna
létu lífið í óeigingjörnum til-
gangi. Guði sé lof eigum við Ís-
lendingar engan her en þessir
menn létu lífið fyrir land sitt og
þjóð og þessi atburður markar
e.t.v. upphaf þess að okkur Ís-
lendingum skyldist að við urðum
að eiga og ráða sjálf okkar fiski-
miðum og vernda þau fyrir
ágangi annarra þjóða. Við erum
ekki fátæk og smá lengur. Við
erum rík smáþjóð. Og það er
kannski ekki bara í aurum og
krónum talið heldur í öllum þeim
auði sem felst í því að eiga
skyldurækið fólk. Fólk sem eins
og þeir þrír sem hér er minnst
hugsar ekki fyrst og fremst um
eigin velferð heldur allrar þjóð-
arinnar“.
Ég sendi samúðarkveðjur til
Victors, barna og fjölskyldna
þeirra en einnig til Eiu og
Mumma sem kveðja nú systur
sína. Ég vil ljúka þessum orðum
með kvöldversi sem móðurafi
Ásu, Guðmundur Ísleifsson á
Stóru- Háeyri á Eyrarbakka,
sendi barnabörnum sínum að
Flúðum og Ingimar afi tengda-
sonur hans hélt mjög á lofti.
Hann taldi jafnvel að Guðmund-
ur hefði ort það sjálfur og gæti
hér allt eins verið um sjóferð-
arbæn að ræða enda var hann
valinkunnur formaður á sinni
tíð.
Voldugur drottinn veri mér fylgjandi,
verndin hans á báðar hliðar standi,
faðminn breiði, götuna greiði,
Guð mig leiði, öllu eyði grandi.
Arinbjörn Vilhjálmsson.
Mamma hefur nú fengið vin-
konu sína til sín og ég er viss um
að hún tók vel á móti henni. Það
var stutt á milli þeirra en þær
voru báðar búnar að dvelja á
sjúkrahúsi á sama eða svipuðum
tíma í sumar. Mamma sagði rétt
fyrir andlátið sitt „Það skyldi nú
aldrei fara svo að hvorug okkar
gæti fylgt hinni“ en þannig fór
það einmitt því Ása var flutt á
sjúkrahús að morgni 14. júlí,
nokkrum klukkustundum eftir
að mamma lést og hún sneri
ekki aftur heim.
Mamma og pabbi hafa verið
nokkuð rík af vinum og Ása og
Victor hafa verið einir af þeirra
bestu vinum í fjölda ára svo ég
hef þekkt þau allt mitt líf. Þegar
ég var yngri gerði ég stundum
grín að mömmu og sagði það
augljóst við hverja hún hefði
verið að tala eftir að hún hafði
rætt við Ásu Ingimars í símann,
Ása hafði sérstakan og skemmti-
legan talanda og mamma fór
alltaf að tala alveg eins og hún
þegar þær töluðu saman í síma.
Mömmu þótti mikið til Ásu
koma, hún sagði alltaf að Ása
væri einstaklega orðheppin og
þeim hæfileika gædd að sjá það
spaugilega í umhverfinu og
segja frá því á skemmtilegan
hátt. Ég fékk oft að heyra ýmsar
setningar sem mamma hafði tek-
ið og geymt með sér af því sem
Ása hafði sagt. En ein setning
stendur upp úr og ég hef vitnað í
hana til að hughreysta aðstand-
endur Alzheimersjúklinga oftar
en einu sinni. Ása hafði sagt við
mömmu, þegar hún var miður
sín vegna ástands ömmu sem
hafði þennan hræðilega sjúkdóm
„Maður verður að brosa að
þessu því annars fer maður bara
að gráta“ en Ása hafði sjálf
gengið í gegnum samskonar
reynslu. Þessi setning segir svo
margt og eftir að hafa séð með
eigin augum hvaða áhrif þessi
illvígi sjúkdómur hefur á fólk og
þá ekki síst á aðstandendur þá
finnst mér gott að muna þessi
orð. Aðstandendur þurfa að geta
ýtt frá sér sársaukanum og njóta
augnablikanna og reyna að
fremsta megni að varast að finna
til gremju eða reiði þegar ná-
kominn hættir að þekkja eða
muna, heldur reyna að halda
minningunni glaðlegri og það er
það sem ég tel að Ása hafi átt
við. Ása og mamma voru svo lán-
Ásgerður
Ingimarsdóttir