Morgunblaðið - 23.12.2013, Side 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 23. DESEMBER 2013
✝ ArnmundurKristinn Jónas-
son fæddist á Akra-
nesi 3. júní 1955.
Hann lést á Land-
spítalanum Foss-
vogi 12. desember
2013. Foreldrar
hans voru sr. Jónas
Sturla Gíslason, f.
23.11. 1926, d.
18.11. 1998 og Arn-
fríður Inga Arn-
mundsdóttir, f. 3.4. 1928, d. 14.5.
1999. Bróðir Arnmundar er sr.
Gísli Jónasson, f. 1952, kona
hans er Árný Albertsdóttir, f.
1957. Þau eiga fimm börn.
Arnmundur kvæntist, 23.11.
1975, Aðalheiði Sighvatsdóttur,
f. 21.5. 1956. Foreldrar hennar
eru Guðrún Aðalsteinsdóttir, f.
23.12. 1927 og Sighvatur Kjart-
ansson, f. 14.8. 1919, d. 26.5.
1980.
Börn Arnmundar og Aðal-
heiðar eru: 1. Arnfríður Inga, f.
21.4. 1976, maki Hafþór Ragn-
arsson, f. 6.10. 1971. Dætur
þeirra eru Freyja, f. 2000 og Að-
alheiður, f. 2009. Börn Hafþórs
sagnfræði við Háskóla Íslands.
Arnmundur starfaði við kennslu
í Vogaskóla og Réttarholtsskóla
áður en hann hóf störf hjá Lyf
sf., sem síðar varð Thorarensen-
Lyf og loks Icepharma, þar sem
hann starfaði óslitið til 2006
þegar hann lét af störfum vegna
veikinda en haustið 2006
greindist hann með taugahrörn-
unarsjúkdóminn MND. Árið
2007 keypti hann Fatahreinsun
Kópavogs sem hann átti og rak
til dauðadags.
Arnmundur var alla tíð mjög
virkur í kristilegu starfi. Hann
starfaði um áratugaskeið við
barna- og unglingastarf
KFUM&K, lengst sem for-
stöðumaður starfsins í Maríu-
bakka í Reykjavík. Hann sat
lengi í stjórn félaganna og var
formaður 1987-1992. Þá sat
hann í stjórn Leikskóla
KFUM&K og var formaður
bygginganefndar skólans. Hann
starfaði einnig innan þjóðkirkj-
unnar og var m.a. lengi í
sóknarnefnd Áskirkju. Hann var
mikill áhugamaður um getraun-
ir og hafði umsjón með get-
raunastarfi Íþróttafélags fatl-
aðra í Reykjavík sl. 22 ár.
Útför Arnmundar verður
gerð frá Langholtskirkju í dag,
23. desember 2013 og hefst at-
höfnin kl. 13.
eru Perla, f. 1993
og Bjartur, f. 1995.
2. Sighvatur Hilm-
ar, f. 25.7. 1978,
maki Elísabet
Gunnarsdóttir, f.
21.12. 1982. Synir
þeirra eru Arn-
mundur, f. 2008 og
Aðalsteinn, f. 2011.
3. Erla Guðrún
Beausang, f. 17.7.
1980, maki Jeffrey
Robert Beausang, f. 18.12. 1981.
Dóttir þeirra er Sóley Isabella,
f. 2012. 4. Gyða Rut, f. 11.1.
1992. 5. Arnar Sölvi, f. 20.6.
1994, unnusta hans er Arna
Björgvinsdóttir, f. 16.5. 1994.
Arnmundur bjó fyrstu æviár-
in með fjölskyldu sinni í Vík í
Mýrdal en fluttist með fjölskyld-
unni til Kaupmannahafnar 1964
eftir viðkomu á Akranesi og í
Reykjavík. Árið 1969 flutti hann
svo til Reykjavíkur þar sem
hann bjó síðan óslitið. Hann lauk
landsprófi 1971 og stúdents-
prófi frá Menntaskólanum við
Hamrahlíð 1974. Hann stundaði
nám í ensku, kristinfræði og
Tengdapabbi minn, Arnmund-
ur Kristinn Jónasson, er nú lát-
inn. Hann veiktist af MND-sjúk-
dómnum fyrir sjö árum. Eftir
standa fjölmargar góðar minn-
ingar og þakklæti fyrir að sjúk-
dómurinn náði ekki meiri tökum
á lífi hans.
Addi var afar félagslyndur og
því vinmargur, úrræðagóður,
hjálpsamur og vinnusamur. Áður
en hann veiktist þurftum við Sig-
hvatur ekki annað en að taka upp
símann ef við vorum í vanda sem
við réðum ekki við og Addi var
mættur um leið og leysti úr hlut-
unum af mikilli yfirvegun.
Addi tók afleiðingum sjúk-
dómsins af miklu æðruleysi og
húmor. Það kom aldrei fyrir að
hann vorkenndi sér vegna veik-
inda sinna og að vera bundinn við
hjólastól eða að þurfa aðstoð með
flesta hluti. Hann sló oft á létta
strengi tengda sjúkdómnum.
Sagði hann einu sinni fyrir fram-
an hóp vina sinna að einungis al-
veg einstakt fólk fengi MND og
því væri búið að útiloka okkur
hin. Hann sagðist einnig, í gríni,
vera þakklátur fyrir að hafa
fengið sjúkdóminn þar sem hann
væri annars löngu búinn að fá
hjartaáfall af vinnuálagi ef hann
hefði ekki þurft að hætta að
vinna vegna hans.
Eftir að Addi veiktist nýtti
fjölskyldan sumrin í að ferðast
saman. Stórfjölskyldan fór til
Kanada sumarið 2008 og í ferðir
innanlands sumrin 2009-2013.
Það er mér minnisstætt hvað við
öll og sérstaklega Addi nutum
þess að fara saman í þessi ferða-
lög. Síðasta sumar tókum við hús
á leigu í Dölunum. Addi hlakkaði
mikið til ferðalagsins og lagði
ýmislegt á sig til þess að geta
dvalið í húsnæði sem var varla
með hjólastólaaðgengi. Hann
hafði mjög gaman af því að
ferðast um landið og skoða sig
um. Minningarnar frá þessum
ferðalögum eru mér, Sighvati og
sonum okkar afar verðmætar.
Addi og Allý eiga marga af-
komendur, fimm börn og jafn
mörg barnabörn, auk stjúp-
barnabarna. Þau eru einnig vin-
mörg og eiga marga góða að. Nú
þegar Addi er farinn er Allý sko
alls ekki ein. Þau hjónin upp-
skera nú eins og þau sáðu og
stendur þéttur og sterkur hópur
í kringum Allý á þessum erfiðu
tímum. Ég er þakklát fyrir allar
þær stundir sem ég átti með
Adda og þakklát fyrir að synir
mínir, Arnmundur og Aðal-
steinn, fengu að kynnast afa sín-
um.
Elísabet Gunnarsdóttir.
Við vorum jafnaldrar og geng-
um saman í aðaldeild KFUM í
febrúar 1973. Vinskapur okkar
hófst á unglingsárum og áttum
við samleið í gegnum árin. Sam-
starf fyrst og fremst innan
KFUM, í stjórn félagsins um
árabil, í ýmsum nefndum og
starfshópum. Honum voru falin
forystuhlutverk í félaginu sem
hann innti vel af hendi. Addi
Kiddi var starfsamur og dugleg-
ur. Hugmyndaríkur og fús til
starfs. Hann var öflugur í æsku-
lýðsstarfi félagsins, fór ófáar
ferðir með unglinga á norræn
unglingamót, starfaði mikið í
Breiðholtinu allt frá upphafi
starfs félagsins þar.
Þau voru ófá prakkarastrikin
sem við dunduðum okkur við.
Sömdum og sýndum leikrit,
gerðum símaat, fórum í sumar-
búðirnar til að prakkarast, allt
saklaust og til gamans gert.
Hann hafði góðan húmor og hafði
gaman af glensinu. Við skipu-
lögðum nokkrar minnisstæðar
árshátíðir þar sem þessir eigin-
leikar hans nutu sín vel. Vorum
saman í fjölskylduflokkum og á
mótum.
Addi Kiddi var lánsamur fjöl-
skyldumaður sem átti frábæra
eiginkonu og börn sem veittu
honum mikla gleði. Hafði gaman
af ferðalögum erlendis með hóp-
inn sinn þar sem ekið var um og
gjarna gist í heimahúsum. Fyrst
og síðast var hann gleðigjafi og
athafnamaður sem nýtti hverja
stund.
Við kona mín og þau hjón hitt-
umst annað slagið til að snæða
saman. Öll nutum við þeirra sam-
verustunda yfir góðum mat,
minningum, glensi og gamni.
Með þessum orðum vil ég
minnast félaga míns með þakk-
læti og virðingu. Fjölskyldu hans
votta ég mína innilegustu samúð
með bæn til Guðs um að umvefja
þau gæsku og kærleika á erfiðum
tíma.
Björgvin Þórðarson.
Nú er Addi Kiddi orðinn þátt-
takandi í eilífri jólagleði himn-
anna. Alheill og endurnýjaður lif-
ir hann í dýrð Guðs ásamt öllum
hinum sem á undan eru gengin í
öruggri trú á frelsarann Jesú
Krist.
Minningarnar þyrlast upp.
Fyrst man ég eftir Adda Kidda
seint á sjöunda áratugnum.
Hann var þá á leikvellinum við
Melaskóla með frændum sínum
af Kvisthaganum. Ég tók strax
eftir því hve hratt og mikið þessi
aðkomustrákur talaði, algerlega
ófeiminn. Það eltist ekki af hon-
um.
Fáeinum árum síðar kynntist
ég honum í KSS og enn nokkrum
árum síðar sátum við saman í
stjórn KFUM í Reykjavík. Starf
KFUM átti hug hans allan. Addi
Kiddi var stórhuga og ákafur,
hafði brennandi áhuga á kristi-
legu starfi og taldi KFUM gegna
mikilvægu hlutverki í íslenskri
kristni. Fyrstu árin í stjórninni
var hann fyrst og fremst öflugur
talsmaður barna- og unglinga-
starfsins enda sjálfur potturinn
og pannan í starfi KFUM í Breið-
holtshverfi. Hann setti sig þó
einnig inn í önnur viðfangsefni
stjórnar KFUM, fljótur að átta
sig á aðstæðum og greina aðal-
atriði hvers máls. Það leiddi eig-
inlega af sjálfu sér að hann varð
varaformaður félagsins og síðar
formaður. Því hlutverki sinnti
hann af sama krafti og öðru sem
honum var trúað fyrir.
Mörg og löng voru símtöl okk-
ar og samtöl á þessum árum, um
félagið okkar og málefni þess.
Eftir stjórnarfundi var jafnvel
setið úti í bíl fram á miðja nótt og
umræðunni haldið áfram. Ungir
menn þurfa ekki langan svefn!
Óvægin veikindi settu mark
sitt á Adda Kidda síðustu árin.
Inni í hrörnandi líkamanum bjó
þó enn sami kraftmikli, sívirki og
ódeigi eldhuginn. Þannig vil ég
muna hann, í þökk fyrir allt sem
hann lagði af mörkum í þágu
KFUM, ekki síst til heilla upp-
vaxandi kynslóð í Breiðholts-
hverfi. Tíminn, sem Addi Kiddi
gaf í það starf, hefur orðið mörg-
um til varanlegrar blessunar.
Sú fórnfýsi gefur honum þó
ekki eilíft líf. Það er alfarið gjöf
Guðs af náð, ekki byggt á neinu
hjá okkur sjálfum (sbr. Ef. 2:8-9).
Það vissi Addi Kiddi upp á hár og
hvíldi í náðinni frá bernsku til
æviloka.
Ólafur Jóhannsson.
Góður vinur og félagi hefur
lagt upp í sína hinstu för eftir
baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Það var lengi ljóst að hverju
stefndi, en þegar það gerist er
það alltaf jafn sárt. Sárt að sjá
mann á besta aldri hrifinn burt
frá fjölskyldu sinni, sem var hon-
um svo óendanlega mikils virði.
Við kynntumst Arnmundi og
Aðalheiði fyrir 23 árum þegar
fimm hjón mynduðu með sér
vinahóp sem hittist með reglu-
legum hætti í hverjum mánuði.
Þessi vinskapur hefur haldist öll
árin og vináttan dýpkað. Þau
voru yngst í hópnum og eignuð-
ust Gyðu og Sölva eftir að hóp-
urinn var myndaður, en áttu þrjú
börn fyrir, þau Öddu, Sighvat og
Erlu. Við kynntumst þessum
börnum einnig og fylgdumst með
vexti þeirra og viðgangi og
hversu mjög foreldrarnir báru
hag þeirra fyrir brjósti. Þau ferð-
uðust mjög mikið saman, bæði
innanlands og utan og nutu sam-
vista.
Fyrir nokkrum árum fór að
bera á þeim sjúkdómi sem hægt
og sígandi leiddi til þess að hann
var bundinn við rafmagnshjóla-
stól og hreyfigeta hans undir það
síðasta var mjög lítil.
Það var gaman að eiga Arn-
mund að félaga. Hann hafði mjög
skemmtilegt skopskyn og uppá-
tæki hans til þess að gera lífið
skemmtilegra gleymast ekki.
Hann kvartaði aldrei undan
hlutskipti sínu og hafði alltaf tök
á því að sjá spaugilegu hliðarnar
á lífinu. Þegar aðrir voru að lýsa
því hvaða krefjandi verkefni
væru framundan og hvernig ætti
að standa að þeim, átti hann til að
lýsa hugmyndum sínum um
hvernig hann gæti klórað sér í
nefinu. Við höfum oft undrast
þann styrk sem þau hjónin höfðu
til að takast á við veikindin og
breytinguna frá því að hann gæti
gert alla hluti til þess að eiga
mjög erfitt með flest. Í okkar
huga er ljóst að til þess hafa þau
fengið styrk frá æðri máttarvöld-
um.
Við höfum áður þurft á sjá á
bak einum félaga okkar úr hópn-
um og því má segja að stór skörð
hafi verið höggvin í ekki stærri
hóp. Við höfum misst mikið þar
sem Arnmundur er ekki lengur á
meðal okkar, en það er hjóm eitt
miðað við það sem Aðalheiður og
fjölskylda þeirra hefur misst.
Við þökkum Arnmundi sam-
fylgdina, biðjum fjölskyldu hans
allrar blessunar og vitum að hún
mun standa saman og hafa í
heiðri þau gildi sem hann stóð
fyrir.
Þorbjörg og Jón, Sigur-
björg, Ingibjörg og Gísli,
Þórunn og Stefán.
Addi Kiddi var atorkusamur
maður. Jafnvel á langri ævi gætu
fáir áorkað jafnmiklu og hann
gerði á allt of stuttri ævi.
Við kynntumst Adda í starfi
KFUM og K. Hann sat í stjórn
KFUM árum saman, m.a. sem
formaður og kom ásamt Allý að
margvíslegu félagsstarfi KFUM
og K. Drifkraftur hans og hressi-
leg framkoma verkaði hvetjandi
á unga sem aldna. Áratugum
saman stóð hann vaktina í æsku-
lýðsstarfi í Breiðholtinu. Þau eru
mörg Maríubakkabörnin og ung-
mennin sem Addi Kiddi hefur átt
þátt í að koma til manns.
Undanfarin ár höfum við fern
hjón í Fossvoginum hist og átt
gott samfélag saman, lesið og
rætt Biblíutexta, átt bænastund
og spjallað um daginn og veginn.
Adda verður nú sárt saknað úr
þeim hópi.
Einnig kynntumst við honum
sem nágranna, þá sérstaklega
Halla og Mási, en fjölskyldurnar
bjuggu hlið við hlið í 9 ár. Mikill
samgangur var á milli húsa, þá
sérstaklega hjá krökkunum þar
sem ekki var einu sinni farið í skó
til þess að skreppa á milli. Oft var
talað um að brjóta þyrfti gat á
vegginn sem skildi að til þess að
auðvelda krökkunum ferðirnar.
Þau ár, sem Adda var úthlutað
fullfrískum, gjörnýtti hann til
góðra verka. Hann var alltaf að,
langt fram á nótt og virtist lítið
þurfa að sofa. Þegar hann var bú-
inn að sinna vinnunni, stóru fjöl-
skyldunni sinni og félagsstarfinu
fór hann kannski að vinna í garð-
inum eftir miðnætti. Nýta hverja
stund við leik eða störf – það var
Addi Kiddi. Eitt sinn kom Mási
heim úr flugi um miðja nótt og
tók eftir að skottið á bílnum hans
Adda var opið, hélt að gleymst
hefði að loka því og ætlaði að fara
að huga að þessu, en nei, þá var
Addi Kiddi í miðjum klíðum að
þrífa bílinn. Einnig voru Halla og
Mási eitt sinn að reyna að festa
blund en á meðan var Addi Kiddi
að bardúsa við að festa upp jóla-
seríur í þakskeggið með tilheyr-
andi hamarshöggum. Svo fór þó
að höggin svæfðu hjónakornin.
Addi Kiddi tók veikindum sín-
um af einstöku æðruleysi, kvart-
aði ekki eða bar sig illa. Hann
hvíldi í rótfastri trú sinni á Guð.
Alltaf var hann jákvæður og við-
hélt sínum frábæra húmor. Eftir
að veikindin drógu úr radd-
styrknum var hann ekki jafn
blaðskellandi og áður, en það
sem hann hafði til málanna að
leggja í samfélagshópnum okkar,
var allt mjög vel ígrundað og
skemmtilega orðað, enda var
Addi bæði eldklár og fróður.
Það er næstum því klisjukennt
að skrifa í minningargrein að eig-
inkonan hafi staðið sem klettur
við hlið mannsins síns, en hafi
það nokkurn tíma átt við um ein-
hvern, þá á það svo sannarlega
við um Allý.
Elsku Allý okkar. Þú vildir fá
Adda þinn heim af spítalanum
fyrir jól. Hann komst ekki heim í
Sævarlandið, en hann náði alla
leiðina heim, heim í himininn fyr-
ir jól.
Við biðjum Guð um að blessa
og styrkja fjölskylduna í sorg-
inni, um leið og við þökkum fyrir
að hafa fengið að vera samferða-
menn Adda á liðnum árum.
Anna og Guðmundur, Halla
og Már, Petrína og Máni.
Mig dreymdi Adda Kidda í
nótt. Hann settist hjá mér, kank-
vís á svip, hnyklaði upphand-
leggsvöðvana og hló svo sínum
hvella og smitandi hlátri. Á und-
anförnum árum þvarr líkams-
mátturinn hratt en andinn var
alltaf skýr og athafnaviljinn mik-
ill. Fyrir um ári hvatti Addi
Kiddi til þess að við hittumst,
gamlir bekkjarfélagar í Lang-
holtsskóla, sem við og gerðum.
Framundan var ferð nokkurra
miðaldra KFUM-drengja til
Vestmannaeyja til að minnast
þess þegar þeir björguðu heilu
húsþaki í gosinu 7́3. Aftur var að-
alhvatamaðurinn sá okkar sem
gat sig minnst hreyft. Guð geymi
góðan dreng sem breytti miklu.
Ingi Bogi Bogason.
Addi Kiddi er fallinn frá eftir
erfið veikindi. Addi Kiddi átti
stóran sess í hjörtum okkar fé-
laganna sem ólumst upp í neðra
Breiðholti á 8. og 9. áratug síð-
ustu aldar. Í minningunni eru
tveir stórir þættir í uppvexti okk-
ar sem standa upp úr. Annars
vegar þrotlausar fótboltaæfingar
hjá ÍR á grjóthörðum malarvelli
sem staðsettur var í miðju hverf-
isins og hins vegar KFUM sem
starfrækt var í gömlum frekar
fúnum skúr nálægt fótboltavell-
inum. Það var ekki óalgengt að
50-70 drengir kæmu á fundi hjá
KFUM enda var dagskráin alltaf
mjög spennandi og skemmtileg.
Addi Kiddi og Árni Arnþórsson
voru í forsvari fyrir KFUM í
hverfinu en þeir voru báðir jafn-
framt mjög áhugasamir um fót-
bolta og því var auðvelt að tengja
fótboltann og KFUM saman.
KFUM-félagsheimilið gekk ein-
faldlega undir nafninu Skúrinn.
Þegar við félagarnir hugsum
til baka þá er í raun með ólík-
indum hversu mikil starfsemi var
í þessum tiltekna skúr, sem í dag
væri dæmdur ónothæfur af
Vinnueftirlitinu. Þó að undir-
liggjandi tónn hinna vikulegu
KFUM-funda væri kristilegt
uppeldi, þá var starfsemin virki-
lega spennandi. Allt frá kvik-
myndasýningum, fótboltamótum
og borðtenniskeppnum til ýmissa
leikja, ferðalaga og blaðaútgáfu.
Við gáfum m.a. út hið geysivin-
sæla (að okkar mati) hverfisrit
Geislann sem seldur var í hverf-
inu og fór afraksturinn í að
greiða niður kostnað vegna
ferðalaga og annarra fé-
lagsstarfa. Í hugum okkar er
ferðin sem við, þá 12-13 ára gutt-
ar, fórum með KFUM til Dan-
merkur og Færeyja sérlega
minnisstæð. Þetta var fyrsta ut-
anlandsferð margra og því
ógleymanleg upplifun. Þegar við
horfum til baka er augljóst að
KFUM í neðra Breiðholti undir
forystu Adda Kidda hafði djúp-
stæð áhrif á samfélagsvitund
okkur til framtíðar og það ber að
þakka. Við erum margir sem höf-
um haldið hópinn frá þessum
tíma og má segja að KFUM hafi
bundið og treyst vináttubönd
okkar félaganna til framtíðar.
Addi Kiddi átti við alvarleg
veikindi að stríða síðustu árin
sem gerðu það að verkum að
hann missti líkamlegt þrek og
hreyfigetu. Við vorum nokkrir
sem náðum að heimsækja Adda
Kidda á síðustu misserum. Þó að
hann vissi hvert stefndi var ljóst
að sjúkdómurinn náði ekki að
taka frá honum andlegt þrek og
húmorinn var ennþá til staðar.
Með þessum orðum viljum við
félagarnir þakka Adda Kidda
fyrir allt sem hann gerði fyrir
okkur og uppeldistarfið í hverf-
inu okkar. Við eigum margar
hlýjar minningar frá þessum
tíma. Fjölskyldu Adda Kidda
vottum við okkar dýpstu samúð
og megi góðar minningar um frá-
bæran fjölskylduföður og afa ylja
ykkur um hjartarætur um ókom-
in ár.
Örn, Eggert, Svavar, Fann-
ar, Hannes, Þórarinn, Einar,
Sveinn, Otti, Sigþór.
Í dag kveðjum við góðan
dreng og traustan vin sem sárt er
saknað.
Addi Kiddi tók virkan þátt í
starfi KFUM og KFUK allt frá
unglingsárum. Á menntaskólaár-
unum sat hann í stjórn Kristi-
legra skólasamtaka (KSS) og tók
þátt sem aðstoðarleiðtogi í starfi
yngri deilda KFUM í Maríu-
bakka sem þá var mjög barn-
margt hverfi. Þessu starfi var
hann trúr í áratugi og í raun pott-
urinn og pannan í starfi KFUM í
hverfinu, bæði meðal yngri barna
og unglinga, og eftir að starfið
hafði verið flutt inn í Breiðholts-
kirkju.
Addi Kiddi naut þess að hafa
búið í Danmörku hluta af upp-
vaxtarárunum. Hann talaði reip-
rennandi dönsku og varð ungur
lykilmaður í þátttöku Íslendinga
í norrænum drengjamótum
KFUM, bæði hér heima og sem
einn af fararstjórum í utanferð-
um hópa. Hann var fljótur að
hugsa og þess vegna líka góður
túlkur. Þá sat hann um skeið í
stjórn Landssambands KFUM
og KFUK.
Arnmundur
Kristinn Jónasson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
SIGRÚN B. ÓLAFSDÓTTIR,
Giljum, Mýrdal,
lést á Hjallatúni laugardaginn 21.
desember.
Ólafur Þ. Gunnarsson, Birna K. Pétursdóttir,
Þórir A. Gunnarsson, Auðbjörg Helgadóttir,
Sigríður M. Gunnarsdóttir, Helgi J. Jóhannsson,
Sólrún E. Gunnarsdóttir, Gylfi V. Guðmundsson,
og barnabörn.