Monitor - 19.12.2013, Blaðsíða 18

18 Monitor fimmtudagur 19. desember 2013
Jólaskórinn
sem hvarf
Hulda Hvönn
Kristinsdóttir
Hulda Hvönn átti miður skemmtilega reynslu
fyrstu jólin sín sem ung móðir en þó er fátt
svo slæmt að ekki megi hlæja yfir því síðar.
Jólin, hátíð ljóss og friðar, þegar fólk kemur saman og sam-
gleðst, skiptist á gjöfum og borðar góðan mat, á glaða
stund, brosir, syngur og hlær. Þetta er ímyndin sem
ég hef af jólunum, og margir aðrir ímynda ég mér,
en oftast virðist raunin vera önnur. Fólk þeysist
milli búða í allsherjar jólastressi í leit að réttu
gjöfinni, réttu fötunum, rétta matnum, áhyggj-
urnar þjaka það, peningaleysið sligar það og allir
virðast vera korter í taugaáfall.
Ég vil persónulega halda það að ég sé ekkert
sérstaklega stressuð manneskja (sem sést
kannski best á því að ég er að skrifa pistil og
það eru innan við 48 klukkustundir í loka-
prófið mitt) en ég lenti þó í því síðustu jól að
láta jólastressið ná óþarflega miklum tökum
á mér. Megintilgangur þessa pistils er sú
einfalda von að við lesturinn geti fólk ef til
vill losað aðeins um stressið, brosað aðeins
og jafnvel lært af mistökunum mínum…
Þetta voru fyrstu jólin mín sem móðir, ég
var 18 ára gift frú og átti mér þann draum
að allt yrði brakandi fínt og fullkomið. Mig
langaði að hafa þetta eins og í bíómynd-
unum: allt væri vel skreytt, allt bragðaðist
vel (en það var reyndar ekki mín deild) og
svo, auðvitað, að allir litu vel út, þar á meðal
ég. Ég er svo heppin að eiga afa sem ég held
mikið upp á og hann sömuleiðis upp á mig.
Hefðin er sú að hann taki barnabörnin með sér
að versla og lofi þeim að velja sér jólagjöf að
þeirra skapi. Eftir að hann hafði lokið margra
mánaða dvöl í Japan við rannsóknir á þarlendri
eldfjallaösku kom hann heim fyrir jólin og lá
leið okkar í fataverslunina Kronkron þar sem
ég og eitt ákveðið, ónefnt skópar höfðum fellt
saman hugi. Til að gera langa sögu stutta þá fór
það þannig að þegar ég rétti afgreiðslumanninum
kortið mitt til þess að greiða minn helming í skónum þá hafði
sá gamli greitt þá til fulls og ég held að þetta sé sú stund sem
kemst hvað næst því að jafnast á við fæðingu dóttur minnar
hvað hamingju varðar. Ég var sem sagt alsæl.
Stundin rann upp
Líkt og venjan er keyrði hann afi svo pakkann til mín á
aðfangadag, fékk sér kakó og kökur en hélt svo sína leið.
Dagurinn leið, íbúðin fylltist af lokkandi angan og allir fóru í
sparidressið (nema húsbóndinn sem af einhverjum ástæðum
ákvað þá að vera í Hawaii-skyrtu). Klukkan korter í sex gat
ég ómögulega beðið lengur og gríp pakkann frá afa undan
jólatrénu. Af mikilli áfergju reif ég pappírinn utan af og him-
inlifandi opna skókassann og… einn skór? Ég tók hann gáttuð
upp úr kassanum og sturtaði pappírsinnvolsinu út. Ekkert.
Einn skór? Ég kíkti aftur og fann hvernig kökkur myndaðist
í hálsinum og, eins skömmustulega það kann að hljóma, þá
þurfti ég mikið að halda aftur af mér til þess að gráta ekki eins
og lítið barn. Ég hafði beðið í margar vikur eftir
að opna þennan pakka, enn lengur hafði
mig dreymt um þessa skó og í þokkabót
hafði aumingja, aldraður afi minn,
fyrir upphæð sem ég kæri mig ekki
einu sinni um að nefna, fengið
einn skó!
Reið og sár æddi ég
að tölvunni, hrópandi
hástöfum á allt og alla:
„Einn skór! Einn skór!“
veifandi stökum
hægriskó út í
loftið. Ég fór
beinustu
leið inn á vefsíðu símaskrárinnar og fletti upp símanúmeri hjá
einum stofnenda Kronkron. Klukkan tíu mínútur í sex á að-
fangadegi hefur síminn þeirra hringt og kona í ansi annarlegu
ástandi beðið vinsamlegast um að fá að tala við „Kronkron-
manninn“. Ljúfasti maður kemur þá í símann og með ekkasogi
útskýri ég raunir mínar fyrir honum. Miður sín þá tekur hann
niður hjá mér helstu upplýsingar um skóna, nafn og heimil-
isfang. Einungis hálftíma síðar, klukkan 18.20 á aðfangadegi,
stendur þessi ágæti maður svo á dyrapallinum mínum með
nýtt skópar og með mörgum þökkum og afsökunarbeiðnum
gef ég honum minn staka skó í staðinn en set mitt heila par á
fæturnar á mér. Hann hafði bjargað jólunum!
Matur var snæddur án frekari áfalla, barnið svæft og gjafir
opnaðar. Upp úr einum pakkanum til húsbóndans
kemur svo kassi sem stendur skýrum stöfum á
„Philips portable radio“. Nokkuð sáttur með sitt
opnar hann kassann og upp úr kemur… Jú, einn
aumur og einmana vinstriskór. Ég horfði skilnings-
vana á skóinn þangað til ég mundi það allt í einu,
á leiðinni úr búðinni með honum afa spyr hann
mig: „Hvað heldurðu svo að eiginmanninn
langi í?“ og ég svara (í gríni og
hálfgerðu hugsunarleysi):
„Iss, afi, þetta er alveg nóg
fyrir okkur bæði, við
deilum bara skónum.“
Á litlum miða inni í
skónum stóð svo: „Þú
lánar kannski frúnni
hann við tækifæri.“
Skömmustulega tek ég
við skónum og horfi
hugsi á hann. Sjaldan
eða aldrei hefur mér
liðið svona illa… Ég hafði, af engri ástæðu, ræst aumingjans
„Kronkron-manninn“ út frá fjölskyldu sinni rétt áður en
jólin voru hringd inn til þess að laga meint afgreiðslumistök
starfsfólks hans sem voru svo ekkert annað en óþolinmæðin
og hugsunarleysið í mér.
27. desember skakklappaðist ég inn í Kronkron og læddist
meðfram veggjum inn í mátunarklefann þar sem hinn staki
skór var yfirgefinn án frekari útskýringa. Af blygðunarkennd og
skömm keypti ég mér kjól sem skaðabót fyrir ónæðinu.
Ég er ósjaldan látin segja þessa sögu í fjölskylduboðum
og hlæja flestir mikið (að mér, ekki með mér). Ég hafði látið
stressið hlaupa rækilega með mig í gönur og án þess einu sinni
að setjast niður og hugsa málið í gegn, hafði
ég gripið til drastískustu aðgerða sem
höfðu ekki einungis áhrif á jólin mín
heldur líka annarra. Punkturinn hjá
mér er líklegast þessi; reynum að
gera ekki of mikið úr jólunum. Jólin
koma hvort sem sósan er úr pakka
eða rykið ennþá bak við sófann,
þótt gólflistarnir séu skítugir og
jafnvel þótt þú sért bara með
annan skóinn. Reynum að taka
því rólega og ef þér tekst það
ekki, í guðanna bænum, ekki
láta það bitna á afgreiðslu-
fólki, jólin eru nú þegar
nógu erfiður tími fyrir
þau.
Reið og sár æddi ég
að tölvunni, hrópandi
hástöfum á allt og alla:
„Einn skór! Einn skór!“
Hulda Hefði eflaust ekki
Hatað svona jólatré