Morgunblaðið - 09.01.2014, Qupperneq 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. JANÚAR 2014
✝ Guðfinna ElínEinarsdóttir
fæddist á Selfossi
14. mars 1963. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands 29. desember
2013.
Foreldrar henn-
ar eru Sigríður
Bergsteinsdóttir, f.
12. apríl 1941 og
Einar P. Elíasson, f.
20. júlí 1935. Systkini hennar eru
Bergsteinn, f. 1960, maki Hafdís
Jóna Kristjánsdóttir, f. 1959, Örn,
f. 1966, maki Steinunn Fjóla Sig-
urðardóttir, f. 1973 og Sigrún
Helga, f. 1970, maki Sverrir Ein-
arsson, f. 1967.
Guðfinna Elín giftist 9. júní
1984 Einari Jónssyni, f. 28. janúar
1958. Foreldrar hans eru Þórunn
Einarsdóttir, f. 15. maí 1931, og
Jón Guðbrandsson, f. 18. mars
ín og Einar kynntust árið 1979
og stofnuðu heimili á Selfossi
1981. Byggðu þau sér hús á
Spóarima 17 og fluttu þar inn
1987 og hafa búið þar síðan. Elín
hefur unnið á ýmsum stöðum í
hlutastörfum í gegnum tíðina.
T.d. hjá fjölskyldufyrirtækinu
Set, Fjölbrautaskóla Suðurlands
og Heilbrigðisstofnun Suður-
lands. Hún stofnaði Vinnustofu
Guðfinnu E sem stendur við
Eyraveg á Selfossi þar sem hún
var með aðstöðu. Hannaði hún
t.d. fyrir Frostrósir jólakúlur úr
gleri og leirskálar árið 2006.
Rak hún vinnustofu sína þar til
hún greindist með krabbamein í
nóvember 2011.
Eftir að hún greindist með
krabbamein fór mesta orkan í þá
glímu. Þrátt fyrir veikindi sín
sótti hún námskeið í glerskurði
og hannaði hún t.d. og vann lista-
fagurt gluggaskraut ásamt því
að hekla 4 teppi sem hún færði
öllum börnunum um síðastliðin
jól.
Útför Guðfinnu Elínar fer
fram frá Selfosskirkju í dag, 9.
janúar 2014, og hefst athöfnin kl.
13.30.
1929. Börn Guð-
finnu Elínar og Ein-
ars eru: 1. Elías Örn,
f. 30. mars 1982, 2.
Þórunn, f. 7. mars
1988, sambýlis-
maður Christopher
James Wood, f. 12.
október 1983, 3.
Bertha Ágústa, f. 23.
apríl 1990, sambýlis-
maður Jósep Helga-
son, f. 21. desember
1989, fyrir átti Einar Jón Þorkel,
f. 25. febrúar 1976, kvæntur Álf-
hildi Þórðardóttur, f. 27. desem-
ber 1972, þeirra synir eru Einar,
f. 13. september 2006, Þórður
Tóbías, f. 20. maí 2011 og dreng-
ur, f. 13. desember 2013.
Guðfinna Elín ólst upp á Sel-
fossi. Eftir almenna skólagöngu
lauk hún námi frá Iðnskólanum í
Reykjavík sem tækniteiknari
1981 og vann við það um tíma. El-
Ástkær móðir okkar hélt aldrei
aftur af sér í ást og hlýju sem var
endalaus. Hún var mjög skapandi
kona og ýtti undir sköpunargáfu
okkar systkina. Hún var ávallt
tilbúin að kenna okkur allt sem
hún kunni og leyfði okkur að fara
okkar eigin leiðir í listum og lífi,
hvort sem þær væru hugsanlega
rangar eða réttar.
Við höfum verið mjög heppin að
eiga svona kraftmikla konu sem
móður, hún hafði alltaf nóg að
gera og við fengum oft á tíðum að
koma með í ævintýrin hennar og
atvinnu, það var aldrei leiðinlegt
fyrir okkur að koma með í vinnuna
vegna þess hún bjó til ævintýri
fyrir okkur hvort sem það var
undir teikniborði, völundarhús í
Set eða frumskógur í Fjölbrauta-
skólanum. Hún var ekki aðeins
móðir okkar, hún var besti vinur
okkar, hún var ávallt tilbúin til að
hlusta á gleðistundir og sorgar-
stundir okkar. Móðir okkar var
alltaf mjög lífsglöð og tók alltaf á
móti okkur með brosi og miklum
kærleik, jafnvel meðan á baráttu
hennar stóð var hún oftast bros-
andi og hlæjandi og sagði okkur
skemmtilegar sögur til þess að fá
okkur til að brosa.
Mun hennar verða sárt saknað.
Mamma, elsku mamma,
man ég augun þín,
í þeim las ég alla
elskuna til mín.
Mamma, elsku mamma,
man ég þína hönd,
bar hún mig og benti
björt á dýrðarlönd.
Mamma, elsku mamma,
man ég brosið þitt;
gengu hlýir geislar
gegnum hjarta mitt.
Mamma, elsku mamma,
mér í huga skín,
bjarmi þinna bæna,
blessuð versin þín.
Mamma, elsku mamma,
man ég lengst og best,
hjartað blíða, heita –
hjarta, er sakna ég mest.
(Sumarliði Halldórsson.)
Elías Örn, Þórunn
og Bertha Ágústa.
Hefði systir mín fengið að velja
fallegasta íslenska orðið, þegar val
um það stóð í haust, hefði hún val-
ið orðið vellíðan. Hefði hún haft
eitthvert val hefði hún kosið vellíð-
an og heilbrigði, átt áfram gott líf
og upplifað alla þá hluti sem hún
átti eftir að upplifa og þráði svo
heitt.
Tilbúin að leggja mikið á sig
ætlaði hún að sigrast á þeim vá-
gesti sem hún barðist við í rúm tvö
ár, barðist eins og hetja með já-
kvæðnina og bjartsýnina að vopni.
Einbeitt horfði hún fram á við,
ekki til baka, ákveðin í að sigra.
En hlutirnir fara ekki alltaf eins
og maður ætlar.
Elín var stóra systirin sem
passaði mig þegar ég var lítil og
kannski alla tíð. Var alltaf til stað-
ar þegar mig vantaði hjálparhönd
en duglegri og röskari manneskju
er erfitt að finna. Samt alltaf svo
róleg og yfirveguð og með ein-
dæmum skipulögð þannig að
verkin voru létt þegar hennar
hjálpar naut við. Ég var mikið hjá
henni þegar ég var unglingur og
passaði hennar börn þegar þau
voru lítil. Seinna voru það mín
börn, þá sérstaklega strákarnir
mínir, sem eyddu löngum stund-
um hjá frænku sinni. Var hún
þeim sem önnur mamma. Sam-
gangur hefur alltaf verið á milli
okkar systra og eftir því sem árin
hafa liðið hefur okkar samband sí-
fellt orðið meira og nánara. Við
gátum rætt allt og það er erfitt að
útskýra það en við þurftum ekki
alltaf að segja svo margt og vera
með málalengingar, við skildum
hvor aðra. Ég hafði stuðning af
henni og vona að ég hafi getað
stutt hana þegar þurfti. Við fráfall
hennar er ég ekki bara að missa
systur, ég er að missa mína bestu
vinkonu. Það verður verkefni að
læra að lifa án hennar.
Ég er heppin að eiga fjársjóð
góðra minninga að ylja mér við og
gleðjast yfir en um leið græt ég
það sem hefði getað orðið. Við
ferðuðumst saman innanlands og
utan. Við fórum með mönnunum
okkar á fótboltaleiki í Englandi,
með fjölskyldurnar okkar í sum-
arfrí í sólina, í útilegur og ferðalög
innanlands. Svo eru það allar
hversdagslegu stundirnar sem við
áttum, sem maður hugsaði ekki
frekar út í á því augnabliki en
skipta svo miklu máli þegar litið er
til baka.
Það er ekki hægt að minnast
systur minnar án þess að nefna
hennar listrænu hæfileika og
hvernig allt lék í höndunum á
henni. Hún var með gallerí þar
sem hún náði að virkja sköpunar-
kraftinn og framleiða og selja leir-
vörur. Hún prjónaði og saumaði
og liggja ófá verkin eftir hana sem
nostrað hefur verið við og spáð í
hvert smáatriði. Heimili hennar
og Einars ber merki um hand-
bragð hennar en heimilið var þar
sem henni leið best, hún elskaði að
hafa fallega hluti og notalegt í
kringum sig og eyddi hún ófáum
stundum í að skipuleggja fallegt
heimili, bæði innanhúss og utan.
Elsku Einar, Elías, Þórunn,
Bertha, Jón, mamma, pabbi og
aðrir aðstandendur. Kveðjustund-
in er ótímabær, söknuðurinn er
sár og erfitt að sætta sig við hlut-
skipti elsku Elínar. Við munum
geyma minningu hennar í hjarta
okkar og þakka fyrir að hafa átt
hana að, við erum betri manneskj-
ur eftir.
Hvíldu í friði, elsku uppáhalds-
systir, lífið verður tómlegra án
þín.
Þín
Sigrún.
Á bernskuárum okkar krakk-
anna við Engjaveginn á Selfossi
voru vetur oft snjóasamir. Mikill
fjöldi barna var úti við og leikir oft
sjálfsprottnir. Í lausamjöllina fyr-
ir utan húsið númer 24 lögðust lítil
stúlka og bróðir hennar. Þau
bjuggu til engla í snjóinn og stúlk-
an lá þar brosandi og horfði til
himins stolt af englunum sínum,
sem sólin bræddi eins og öll önnur
forgengileg verk. Og nú þegar
daginn er farið að lengja og sólin
að hækka á lofti kvaddi hún. Þessi
stúlka var systir mín, Guðfinna
Elín Einarsdóttir.
Ætlun Elínar, eins og hún var
jafnan kölluð, var að komast heim
um hátíðar og vera með fólkinu
sínu. Það tókst henni og jólin voru
síðustu dagarnir heima. Hún lést
29. desember. Foreldrar okkar
voru meðal ungra frumbyggja við
Engjaveginn vestan Tryggva-
götu. Sjöundi áratugurinn og sá
áttundi spönnuðu bernsku og ung-
lingsár okkar en tæp þrjú ár
skildu okkur að í aldri. Örn kom
næstur þremur árum yngri en
Guðfinna Elín og yngst er Sigrún
Helga en tíu ár eru á milli okkar.
Við áttum gott heimili og nutum
öryggis, umhyggju og frelsis til at-
hafna. Það voru góð ár.
Elín var gædd eiginleikum
dugnaðar og eljusemi. Hún hafði
hæfileika til handverks, hannyrða
og listrænnar sköpunar. Sat ekki
auðum höndum heldur fékkst við
fjölbreytt verkefni heima við og
leirlistina sem var helsta áhuga-
málið, en listin var hennar líf og
yndi. Þar naut hún sín, enda hug-
myndarík og hafði ávallt þörf fyrir
að breyta, bæta og fegra umhverfi
sitt og skapa nýja listmuni. Hún
tók þátt í handverkssýningum og
seldi leirmuni sína víða.
Elín kynntist Einari Jónssyni
ung að árum og saman hófu þau
búskap. Byggðu sér einbýlishús
við Spóarima á Selfossi sem varð
heimili þeirra og barnanna
þriggja. Elías Örn, Þórunn og
Bertha Ágústa eru nú uppkomið
fólk og upplifa erfiða lífsreynslu
og söknuð. Minning um móðurást
og kærleika mun ávallt fylgja
þeim. Einar var stoð Elínar og
stytta og eftir að veikindin komu
upp, fullur baráttuvilja og hvatn-
ingar og fylgdi henni hvert skref.
Móðir okkar veitti henni samveru
og þeim báðum stuðning en þær
mæðgur hafa alltaf verið mjög
nánar.
Við ráðum ekki inn í hvaða að-
stæður við komum í heiminn,
hvaða eiginleika við erfum, hvern-
ig uppeldi við fáum og hvað lagt er
á okkur á lífsleiðinni af verkefn-
um, sem okkur reynist misjafn-
lega auðvelt að leysa. Á stundum
sem þessari erum við minnt á van-
mátt okkar og það að kunna að
meta og njóta þess sem okkur er
gefið um stund; lífið sjálft, fjöl-
skyldu, vini og samferðafólk.
Englar úr leir sem systir mín
skóp vekja með okkur minningar
um fallega og góða konu. Stúlkuna
sem eitt sinn bjó til engla í lausa-
mjöll.
Bergsteinn Einarsson.
Mig langar að minnast með
nokkrum orðum mágkonu minn-
ar, Guðfinnu Elínar Einarsdóttur.
Ég kynntist Elínu fyrir 34 ár-
um þegar hún kom fyrst á Reyni-
vellina í hús foreldra minna sem
kærasta Einars bróður, þá rétt að
verða 17 ára gömul yngismey.
Man ég hve feimin hún var, enda
margt um manninn og allir
spenntir að sjá kærustu hans. Upp
frá því tilheyrði hún Reynivalla-
hópnum og var góð viðbót við
hann.
Elín var einstaklega ljúf kona,
prúð í fasi, listræn og skapandi.
Hún naut þess að forma og
fegra í kringum sig eins og heimili
hennar ber merki. Fjölskyldan
var henni allt og hélt hún vel utan
um hana.
Fyrir tveimur árum greindist
Elín með krabbamein sem hún
tókst á við með stóískri ró og
stuðningi frá sínu fólki.
Að leiðarlokum vil ég þakka El-
ínu fyrir góð kynni og vináttu.
Elsku Einar minn, Elías Örn,
Þórunn, Bertha Ágústa, Jón Þor-
kell, Sigríður og aðrir aðstandend-
ur sem eiga um sárt að binda, ég
votta ykkur innilega samúð.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
þig umvefur blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita að því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
því veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Blessuð sé minning þín, Elín
mín.
Þín mágkona,
Ragnhildur.
Í dag kveð ég kæra mágkonu,
Guðfinnu Elínu Einarsdóttur, en
hún var gift elsta bróður mínum,
Einari. Mínar fyrstu minningar
um Elínu eru úr Miðtúninu, þegar
mamma var að athuga með Einar
sinn en hann var fluttur að heim-
an. Ég, þá 10 ára, send inn til að
kanna hvort hann væri heima, en
hann var ekki einn, Elín var komin
til sögunnar. Einnig kemur upp í
hugann bláa Novan og þau á rúnt-
inum. Þetta virðast ekki vera svo
ýkja mörg ár síðan en þegar farið
er að telja árin þá eru þau þrjátíu
og fjögur. Einar átti Jón Þorkel
fyrir, síðan fæddist Elías Örn og
svo komu stelpurnar Þórunn og
Bertha Ágústa og lífið var fótbolti
á þessum árum.
Elín var hæglát og gat verið
orðheppin og hnyttin í svörum,
einbeitt var hún í þeim verkefnum
sem hún tók sér fyrir hendur og
lét lítið trufla sig við verkið.
Áhugamálin voru mörg og voru
Einar og Elín samstiga í áhuga
sínum á ættfræði og uppruna sín-
um og ferðalög voru spunnin út
frá stöðum sem forfeður höfðu bú-
ið á. Elín hafði mikla listræna
hæfileika og gott auga fyrir fegurð
og ber húsið og garður þeirra vitni
um það. Einnig nýtti hún listsköp-
un sína í leirlist og prýða mörg
heimili muni eftir listamanninn
Guðfinnu og má segja að lífið hafi
verið list. Reyndar var það svo að
allt lék í höndum hennar, minn-
isstætt er mér þegar hún saumaði
upphluti á dæturnar, þá var farið í
rannsóknarvinnu og kannaði hún
uppruna búninga.
Það var þungt högg þegar Elín
greindist með krabbamein fyrir
rúmum tveimur árum, líkt og önn-
ur verkefni í lífinu tókst hún á við
þetta stóra verkefni af æðruleysi
og með jákvæðni að leiðarljósi.
Með einstakan stuðning frá eigin-
manni og móður var ætlunin að
sigra meinið en þeim varð ekki að
ósk sinni, líkaminn gaf eftir smátt
og smátt.
Við fjölskyldan viljum þakka
Elínu samfylgdina. Einar, Elías,
Þórunn, Bertha, Jón Þorkell,
Chris, Jósep, Álfhildur og ömm-
ustrákarnir, foreldrar, systkini og
tengdaforeldrar, við vottum ykk-
ur dýpstu samúð, ykkar er mesti
missirinn. Ég kveð með þessum
orðum Ólafar Sigurðardóttur frá
Hlöðum:
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
Brynhildur Jónsdóttir.
Þegar nýtt ár var rétt í þann
veginn að ganga í garð og minna
okkur á tímans þunga nið, kvaddi
elskuleg bróðurdóttir mín, Guð-
finna Elín Einarsdóttir, þennan
heim langt um aldur fram, eftir
harða og snarpa baráttu við illvíg-
an sjúkdóm. En þegar farið er að
rifja upp lífshlaupið og samveru-
stundirnar kemur svo margt já-
kvætt fram í hugskotið að sorgin
verður léttbærari.
Elín tók hlutskipi sínu af miklu
æðruleysi sem ekki var annað
hægt en að dást að. Þegar dóm-
urinn um ólæknandi sjúkdóm féll,
eyddi hún kröftunum í að hug-
hreysta, hlúa að og undirbúa fjöl-
skylduna sína undir hið óhjá-
kvæmilega. Þegar ég hitti Elínu,
eins og hún var oftast kölluð, viku
fyrir jól og eftir að hafa fylgst með
sjúkdómsferlinu var ljóst að
stundaglas hennar væri að tæm-
ast. Samt er það nú þannig að and-
látsfregnin kemur manni alltaf í
opna skjöldu, ef til vill vegna þess
að vonin er alltaf til staðar innst
inni og atburðurinn er svo afger-
andi og endanlegur. Í Heimsljósi
Kiljans segir á einum stað: „Dauð-
inn er eitt af því fáa sem maður
trúir ekki, kannski það eina.“
Á svölum marsdegi fyrir rúm-
um fimmtíu árum, bíðandi eftir
Laugarvatnsbíl við rútumiðstöð-
ina á móti gamla kaupfélagshús-
inu á Selfossi, rakst ég á bróður
minn sem var að koma gangandi
austanað. Án þess að heilsa til-
kynnti hann mér að hann væri að
koma af sjúkrahúsinu og að ég
hefði verið að eignast litla frænku.
Síðan þá hefur þessi stelpa, sem
skírð var Guðfinna Elín eftir föð-
urforeldrum sínum, verið hluti af
tilverunni og stórfjölskyldunni og
minningaperlurnar margar og all-
ar ljúfar og góðar. Elín var glað-
lynt barn og unglingur sem gott
og gaman var að hafa í kringum
sig og umgangast. Hún var Sel-
fyssingur í húð og hár, þar sem
hún ólst upp í foreldrahúsum og
naut venjulegrar skólagöngu.
Ung fann hún hamingjuna sem
entist lífið þegar hún kynntist lífs-
förunautnum, honum Einari sín-
um. Saman voru þau eitt. Þau
eignuðust þrjú mannvænleg börn.
Einar stóð eins og klettur við hlið
Elínar í veikindum hennar og
hjúkraði af einstakri alúð, já-
kvæðni og hlýju.
Íslenskur málsháttur segir:
Sjaldan fellur eplið langt frá eik-
inni. Elín var dugnaðarforkur og
mikil hagleikskona sem allt lék í
höndunum á. Minnti hún mig oft í
þeim efnum á ömmu sína og afa
sem hún var skírð eftir. Elín var
listræn og hafði unun af því að
skapa. Heimili hennar bar einnig
vott um sköpunargáfuna, smekk-
vísina og listræna hæfileika henn-
ar. Það sem samt einkenndi Elínu
framar öðru var höfðinglegt og
hæglátt fasið, ljúfmannlegt yfir-
bragð og hlýlegt viðmót. Samt var
hún langt frá því skaplaus og gat
vel sagt meiningu sína og í því efni
djúpt tekið í árinni, enda hafði hún
oftast ákveðnar skoðanir á mönn-
um og málefnum. Elín var frænd-
rækin með afbrigðum og verður
því skarð fyrir skildi í fjölskyldu-
boðum framtíðarinnar.
Lífshlaupi Elínar er nú lokið
eftir erfið veikindi. Með söknuði
kveð ég þig, frænka mín. Við Lóa
og fjölskyldan sendum hlýjar
samúðarkveðjur til eiginmanns,
barna, foreldra og fjölskyldunnar
allrar.
Sigfús Þór.
Þegar ótímabær fráföll eiga sér
stað finnast fá orð sem hugga. Nú
upplifir stór fjölskylda það að ein-
um af máttarstólpunum hefur ver-
ið kippt í burtu og hvernig hægt er
að vinna úr því getur tíminn einn
leitt í ljós.
Fyrir rúmum tveimur árum
kynntumst við mæðgur úr Hafn-
arfirði elskulegum hjónum, þeim
Elínu og Einari. Þá þegar hafði
Elín greinst með krabbamein sem
að lokum, eftir harða baráttu,
sigraði líkama hennar en aldrei
sálina. Styrkur þessara hjóna var
ótrúlegur. Hún, eins fíngerð og
hún var, dró eins og segull allt það
besta að sér. Hann, sem bjarg, var
stoð hennar og sama hvernig
hvernig öldurótið dundi á lét hann
aldrei á neinu bera, heldur talaði í
hana kjark sem hún meðtók svo
fallega. Ef til vill huggar minning-
in um hversu tær sál Elínar var þá
sem nú syrgja hana og sú minning
verður jafnframt börnum hennar
hvatning til að feta í hennar spor.
Því hrein sál og hrein samviska
eru sterk vopn í lífsins ólgusjó. Við
viljum þakka ykkur hjónum fyrir
samveruna og vonum að sam-
bandið við fjölskylduna lifi áfram.
Móður Elínar, Einari, börnum og
öðrum aðstandendum sendum við
allt það besta sem í sálum okkar
býr.
Vilfríður, Hrefna
og fjölskyldur.
Guðfinna Elín
Einarsdóttir
Kveðja frá Knattspyrnu-
félaginu Þrótti
Þorvarður E. Björnsson fé-
lagi okkar er látinn, eftir erfið
veikindi, á sjötugasta og fyrsta
aldursári. Hann gekk kornung-
ur í Þrótt og lék knattspyrnu
upp alla flokka, þ.m.t. yfir 100
leiki með meistaraflokki. Síðar
Þorvarður Ellert
Björnsson
✝ Þorvarður Ell-ert Björnsson
fæddist í Reykjavík
5. mars 1943. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 18. des-
ember 2013.
Útför Þorvarðar
fer fram frá Graf-
arvogskirkju 6. jan-
úar 2013.
starfaði hann að
þjálfun yngri flokka
félagsins og einnig
dómgæslu, m.a.
sem alþjóðadómari,
en þar var hann af-
ar farsæll og naut
mikillar virðingar.
Hann var sæmdur
gullmerki Þróttar
og Knattspyrnu-
sambands Íslands
fyrir störf sín.
Þróttarar þakka Þorvarði
langt og heilladrjúgt starf fyrir
félagið og íslenska knattspyrnu
og senda fjölskyldu hans og
ættingjum innilegar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning
hans.
F.h. stjórnar Knattspyrnu-
félagsins Þróttar,
Sigurlaugur Ingólfsson.