Morgunblaðið - 09.01.2014, Blaðsíða 34

✝ Margrét Þur-íður Friðriks-
dóttir fæddist á
Eskifirði 14. mars
1920. Hún lést á
dvalarheimilinu
Hrafnistu í Hafn-
arfirði 26. desember
2013.
Hún var næstelst
barna hjónanna
Friðriks Árnasonar,
hreppstjóra á Eski-
firði, f. 7.5. 1896, d. 25.7. 1990 og
Elínborgar Kristínar Þorláks-
dóttur, f. 21.9. 1891, d. 11.1.
1945. Systkini hennar eru Hall-
dór, Þorvaldur, Kristinn Sig-
urður og Helga Bergþóra og eru
þau öll látin. Eftirlifandi eru
Þorlákur, Guðni Björgvin, Árný
Hallgerður og Georg Helgi Selj-
an. Samfeðra er Vilborg Guðrún.
Þann 20.11. 1948 giftist Mar-
grét Baldri Guðmundssyni frá
Syðra-Lóni í Norður-Þingeyj-
arsýslu, f. 26.4. 1924, d. 19.3.
1994. Foreldrar hans voru Guð-
mundur Vilhjálmsson og Her-
borg Friðriksdóttur á Syðra-
Tómas og Valdemar Árni, sam-
býlismaður hans er Przemek Jan
Irlik. 4. Hannes Baldursson, f.
22.6. 1955, kvæntur Eyrúnu Jón-
atansdóttur. Hannes var áður
kvæntur Agnesi M. Sigurð-
ardóttur og eru börn þeirra Sig-
urður, kvæntur Gunnhildi Ástu
Guðmundsdóttur, Margrét,
Baldur. Sambýliskona hans er
Þórunn Sigurbjörg Berg. Sonur
þeirra er Hannes Freyr Berg.
Dætur Eyrúnar eru Karen og
Eva Rún Arnarsdætur.
Margrét ólst upp á Eskifirði
en flutti til Keflavíkur árið 1948.
Á fyrri hluta ævinnar vann hún
á Símstöðinni á Reyðarfirði og
við ýmis afgreiðslustörf í
Reykjavík og í Stykkishólmi.
Lengst af vann hún fyrir Póst og
síma en auk þess við ýmis önnur
störf, s.s. við afgreiðslu, kennslu
og fararstjórn. Margrét var
virkur þátttakandi í fjölmörgum
félagasamtökum og sinnti á
þeim vettvangi trúnaðar-
störfum, s.s. fyrir Starfsmanna-
félag Pósts og síma, Sjálfstæð-
isfélag Keflavíkur, Leikfélag
Keflavíkur, Kvennakór Suð-
urnesja og Kór eldri borgara í
Reykjanesbæ.
Útför Margrétar verður gerð
frá Keflavíkurkirkju í dag, 9.
janúar 2014, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Lóni. Börn Mar-
grétar og Baldurs
eru: 1. Davíð, f.
10.3. 1949, kvænt-
ur Inger L. Jóns-
dóttur. Börn þeirra
eru Drífa Ísabella
K., sambýlismaður
hennar er Heiðar
Karlsson. Synir
hans eru Gylfi Karl
og Hákon Davíð,
Margrét Hlín, sam-
býlismaður hennar er Alan John
Maceachern og Þorvaldur Örn.
2. Elínborg, f. 28.9 1950, gift
David Phillip Rice sem lést
12.11. 2002. Barn þeirra er Lára
Margrét, gift Darrick Minzey.
Börn þeirra eru Payton Scott og
Dylan Scott 3. Guðmundur Frið-
rik, f. 22.1. 1952, kvæntur Hildi
Hafstað. Fyrri kona hans var
Ingibjörg Árnadóttir sem lést
8.1. 2008. Börn þeirra eru Rós-
ant, kvæntur Eddu Rúnu Krist-
jánsdóttur. Börn þeirra eru
Enea og Mía, Heiða Margrét,
sambýlismaður hennar er Gísli
Tómasson og sonur þeirra er
Að lifa lífinu lifandi eru þau
gömlu sannindi sem fyrst koma
upp í hugann þegar Margrét syst-
ir mín hefur kvatt okkur hinztu
kveðju. Hún kunni þessa list að
lifa lífinu lifandi. Hún var atgerv-
iskona á svo margan veg, harð-
greind og fylgdist einkar vel með
þjóðlífinu, félagslynd var hún svo
sannarlega, enda ævinlega til for-
ustu valin þar sem hún kom að
verkum, það fylgdi henni gleði og
glettni, yljuð ljúfu lunderni, en þó
ákveðnu. Hún var einstaklega
rösk að hverju sem hún gekk, hún
lét ellina ekki ná tökum á sér fyrr
en í fulla hnefana, alltaf að, alltaf
með spaugsyrði á vör, en alvöru-
manneskja innst inni. Við ólumst
ekki upp saman en mér er alltaf
minnisstætt þegar hún kom heim
í Seljateig, það fylgdi henni söng-
ur, glettur og hressileiki sem allir
kunnu vel að meta.
Aðrir munu æviferil rekja en
aðeins tvær smámyndir ógleym-
anlegar. Þegar við Sigurður Jóns-
son vorum á Austfirðingamótum í
Stapanum ásamt konum okkar og
ætluðum að halda heim eftir að
samkomunni lauk um nóttina þá
var það ekki tekið í mál heldur
vorum við ásamt fleirum drifin í
veizlukaffi með dýrindis krásum
sem Margrét töfraði fram eins og
án fyrirhafnar. Þetta var mæta
rausnarkonan Margrét lifandi
komin. Svo vorum við á Örkinni
ásamt fólki af Suðurnesjum og
Margrét kom í heimsókn eitt
kvöldið þar sem allir sátu í fremri
salnum og biðu kvöldverðar. Þeg-
ar systir mín gekk inn í salinn
glumdi lófatakið og húrrahrópin
til að fagna henni. Þetta var vin-
sæla félagsveran Margrét. Það er
vissulega dýrmætt að ná svo
háum aldri, virk og hress var hún
alveg framundir það síðasta, gam-
anseminni glataði hún aldrei. Við
Hanna kveðjum hana í hljóðri
þökk fyrir kynni kær og biðjum
henni blessunar á þeim eilífðar-
vegi sem hún trúði að biði sín.
Börnum hennar og öðrum að-
standendum sendum við hlýjar
samúðarkveðjur. Blessuð sé
munabjört minning.
Helgi Seljan.
Í dag fer fram útför elskulegr-
ar tengdamóður minnar, Mar-
grétar Friðriksdóttur. Í þau rúm
40 ár sem við áttum samleið var
ætíð tilhlökkunarefni að eiga með
henni samverustundir og aðeins
ljúfar minningar sem henni tengj-
ast. Frá fyrstu tíð tókst með okk-
ur náin vinátta. Hún hafði mikla
hlýju til að bera og ræktarsemi
við ættingja og vini var mikil, ein-
staklega gjafmild. Hún fylgdist
með velferð okkar og annarra í
fjölskyldunni, stolt af sínum og
ávallt til staðar.
Margrét hafði ríka kímnigáfu
og gat ávallt séð spaugilegar hlið-
ar mála og hafði góða frásagnar-
gáfu og fólk laðaðist að henni.
Samband hennar við barnabörnin
var einstakt, hún hringdi í þau
reglulega, fylgdist með viðfangs-
efnum þeirra, hvatti til dáða og
var óspör á að leggja þeim lífs-
reglurnar allt til hinstu stundar.
Þau dáðu hana og vildu allt fyrir
hana gera.
Hún naut þess að eiga fallegt
heimili og voru þau hjónin afar
góð heim að sækja og veittu af
rausn. Árleg jólaboð hennar, þar
sem öll fjölskyldan safnaðist sam-
an, eru öllum ógleymanleg. Und-
irbúningur allur í hennar höndum
stóð dögum saman, allt skipulagt
eins og henni var einni lagið.
Þessum sið hélt hún fram að ní-
ræðu. Hún afbragðs kokkur og
fyrr á árum tók hún að sér veislu-
höld fyrir fólk.
Margrét var útivinnandi alla
tíð, lengst af hjá Pósti og síma á
Keflavíkurflugvelli. Eiginmaður-
inn sjómaður og langdvölum fjar-
verandi og kom eðlilega í hennar
hlut að sjá að mestu um heimilis-
haldið. Það varnaði henni ekki að
sinna áhugamálum sínum af mikl-
um dugnaði, enda ákaflega fé-
lagslynd. Má þar nefna að hún var
einn af stofnendum Kvennakórs
Suðurnesja og um árabil formað-
ur kórsins. Á þeim árum fór kór-
inn í tónleikaferðir innanlands og
utan. Síðar starfaði hún með kór
eldri borgara. Margrét hafði
einkar fallega söngrödd. Í nokkur
ár var hún fararstjóri í ferðum
fyrir eldri borgara til Spánar. Og
hún var pólitísk, gat verið föst fyr-
ir og stóð á sínu. Starfaði lengi í
nefndum og ráðum á vegum bæj-
arins. Átti gott með að tjá sig
bæði í ræðu og riti. Hún naut þess
að spila og var sérlega góður
briddsspilari.
Margrét var lágvaxin kona,
sem mikil reisn var yfir. Lagði
mikið upp úr snyrtimennsku og
ætíð vel tilhöfð. Brosmild, ein-
staklega jákvæð, áræðin og sí-
starfandi meðan kraftar entust.
Um leið og ég þakka samfylgd-
ina bið ég minningu hennar Guðs
blessunar.
Inger L. Jónsdóttir.
Heimili ömmu og afa að
Brekkubraut var ævintýrahöll
bernsku minnar. Með fráfalli
ömmu eru kaflaskil í lífinu en eftir
standa góðar minningar, gott
veganesti út í lífið og dýrmæt vin-
átta. Þakklæti fyrir það að hafa
kynnst stórkostlegri konu og
fengið að njóta félagsskapar
hennar þar til núna og afa þar til
hans ljós slokknaði fyrir tveimur
áratugum.
Ef ég ætti að lýsa ömmu í einu
orði væri það sjálfstæði. Hún gerði
hlutina á eigin forsendum og var
mjög ákveðin kona. Amma færði
mér gott veganesti út í lífið. Láta
ekki reka á reiðanum. Fara vel
með fé. Standa fast á sínu. Leita
réttar síns sé á manni brotið, rétt-
lætiskenndin var sterk. Það var
ekki gott að lenda á móti henni og
eru margar sögur til af því þegar
hún fékk sínu framgengt. Hún
hafði líka einstakt lag á fólki. Með
útsjónarsemi gat hún oftar en ekki
fengið fólk til liðs við sig enda
næm á fólk og fljót að átta sig á að-
stæðum. Það er góður hæfileiki.
Þó stundum færu hlutirnir ekki
eins og best yrði á kosið dvaldi hún
ekki við það. Fortíðinni verður
ekki breytt en framtíðin er óráðin.
Amma hafði ríka kímnigáfu og
var oftar en ekki fljót að hugsa og
hnyttin í tilsvörum. Þannig var
iðulega mikið líf í kringum hana
og fólk sótti í félagsskap hennar.
Hún leit hlutina jákvæðum aug-
um. Einhverju sinni var til um-
ræðu maður sem var iðulega
Margrét Þuríður
Friðriksdóttir
34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. JANÚAR 2014
✝
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐRÚN MATTHILDUR
VALHJÁLMSDÓTTIR,
sem lést á Landspítalanum í Fossvogi
fimmtudaginn 2. janúar, verður jarðsungin frá
Seljakirkju föstudaginn 10. janúar kl. 13.00.
Matthildur Þ. Gunnarsdóttir, Örn S. Einarsson,
Guðrún Matthildur Arnardóttir, Snorri Ólafur Snorrason,
Erla Sigríður Arnardóttir, Jón Oddur Jónsson,
Vigdís Rún Arnardóttir
og langömmubörn.
Elín Jónsdóttir
✝ Elín Jónsdóttirfæddist 19. maí
1933 í Reykjavík.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Kumbaravogi 20.
desember 2013.
Útför Elínar for
fram frá Skálholts-
kirkju 3. janúar 2014.
inn í aftursætið.
Við stýrið sat Elín
Jónsdóttir frá
Breiðási og í far-
þegasætinu sat
myndarleg stúlka,
13 ára dóttir henn-
ar með ljóst hár
og dálítið krullað.
Við Elín ræddum
lítillega saman en
dóttirin sagði ekk-
ert, líklega feimin
og þorði ekki að líta á þennan
puttaling. Á þeirri stundu gerði
ég mér ekki grein fyrir því að
þarna voru konur sem áttu eftir
að móta líf mitt til góðs. Ég og
unga stúlkan giftum okkur ein-
hverjum árum seinna og þar
með varð Elín Jónsdóttir
tengdamóðir mín. Fyrstu árin
mín sem tengdasonur í Breiðási
eru mér minnisstæð, ég var
kominn á hótel tengdamömmu.
Elínu var mjög annt um að ég
væri ekki svangur og spurði oft
hvort hún gæti ekki þvegið af
mér, hún væri að setja í þvotta-
vél. En ófáar stundir átti hún í
eldhúsinu og töfraði fram kræs-
ingar. Já, Breiðás var hótel.
Þangað voru allir velkomnir og
bjuggum við hjónin þar með
dætur okkar ungar um tíma. Það
þarf þolinmæði og gott hjartalag
til að umgangast aðra fjölskyldu
á heimili sínu, en þetta voru góð-
ir tímar sem börnin mín geyma í
minningunni.
Árið 2006 ákváðum við hjónin
að flytja aftur austur í sveitina
okkar. Það var sameiginleg
ákvörðun okkar, og var það að
hluta gert til að við gætum verið
nær tengdamóður minni og rétt
henni hjálparhönd í ellinni. Að
hafa getað rétt tengdamóður
minni hjálparhönd er mér mikils
virði, en það er þakklætisvottur
fyrir allt það sem hún gerði fyrir
mig og mína fjölskyldu meðan
heilsan leyfði.
Starfsfólki á Hjúkrunarheim-
ilinu Kumbaravogi sendi ég mín-
ar bestu þakkir fyrir góða
umönnun í veikindum Elínar
Jónsdóttur, einnig fyrir góðar
móttökur allra sem heimsóttu
hana á síðustu dögum hennar.
Þakkir færi ég séra Eiríki Jó-
hannssyni fyrir stuðning handa
okkur sem nú syrgjum.
Elsku Ámundi, samúðarkveðj-
ur og kærar þakkir sendi ég þér
fyrir ómetanlegan stuðning þinn
við tengdamóður mína.
Börnum Elínar og öðrum ætt-
ingjum hennar sendi ég samúð-
arkveðjur.
Eyþór Brynjólfsson.
Við fráfall Elínar
Jónsdóttur tengda-
móður minnar rifjast upp marg-
ar góðar minningar. Sterk er
minningin er þegar ég hitti El-
ínu í fyrsta sinn. Í janúar árið
1974 bilaði bíllinn minn neðst á
Skeiðavegi og þurfti ég að fá far
að Borgarkoti þar sem var sím-
stöð. Ég stoppaði bíl og settist
Gísli Ástgeirsson
✝ Gísli Ástgeirs-son fæddist 14.
nóvember 1926 á
Syðri-Hömrum í
Ásahreppi. Hann
lést á dvalarheim-
ilinu Lundi á Hellu
17. desember 2013.
Útför Gísla fór
fram frá Kálfholts-
kirkju 28. desem-
ber 2013.
Afi minn á Syðri-
Hömrum, Gísli Ást-
geirsson, lést 17. des-
ember síðastliðinn á
Lundi á Hellu.
Þegar við fjöl-
skyldan settumst nið-
ur með prestinum
fyrir jarðarförina
hans afa og rifjuðum
upp minningar um
hann komumst við að
þeirri niðurstöðu að aðaláhugamál
afa voru hestarnir hans. Þeir voru
hans líf og yndi. Í seinni tíð fór
hann lítið á bak en hafði gaman af
því að sinna þeim verkum sem
hestunum fylgdu í hesthúsinu.
Hann hafði sérstakan smekk á
hestum að mér fannst. Þeir áttu að
vera mjög viljugir, nánast óviðráð-
anlegir og örlítið hrekkjóttir. Sum-
ir voru svo styggir að enginn annar
gat riðið þeim en hann. Hann taldi
líka að fjórar gangtegundir væru
alveg meira en nóg, með tölti sá
hann engan tilgang en í hans aug-
um var hestur ekki almennilegur
nema hann gæti flugskeiðað.
Afi átti gamlan Land Rover og
einu sinni kom hann mér verulega
á óvart og bauð mér að keyra hann
úti á túni milli bagga. Með afa í bíl
var ég þó aldrei eins hrædd um líf
mitt. Því hann þurfti að horfa á
eftir hverri einustu rolluskjátu og
hestastóðum sem sást án þess að
stöðva bílinn. Oft reyndi hann að
horfa í gegnum kíki á meðan hann
ók og undraðist ég það margoft að
við skyldum ekki enda ofan í
skurði.
Afi leyfði mér líka ótrúlegustu
hluti þegar ég var yngri og gerir
amma oft grín að því þegar ég
greiddi afa eins og þekkri ís-
lenskri tónlistarkonu. Ég var svo
heppin að fá að búa tvisvar sinnum
á ævinni hjá afa mínum og ömmu.
Þetta voru góðir tímar og hafa
Syðri-Hamrar alltaf verið minn
fasti punktur í lífinu þó annað hafi
verið í lausu lofti. Afi sagði ekki
margt og beraði ekki tilfinningar
sínar en ég fann alltaf að honum
þótti vænt um mig. Það var ein-
hver blíða í raddblænum þegar
hann kallaði mig Glóu, nema á
smaladögum þá var best að vera
ekki fyrir. Afi hafði gaman af
kveðskap og lét hann mig stund-
um fá fyrripart til þess að botna.
Mér finnst því viðeigandi að enda
þetta á ljóði sem ég held að afa
hefði líkað vel við.
Ef inni er þröngt, tak hnakk þinn og hest
og hleyptu á burt undir loftsins þök.
Hýstu aldrei þinn harm. Það er bezt.
Að heiman, út, ef þú berst í vök.
Það finnst ekki mein, sem ei breytist og
bætist,
ei böl, sem ei þaggast, ei lund, sem ei
kætist
við fjörgammsins stoltu og sterku tök.
Lát hann stökkva, svo draumar þíns
hjarta rætist.
(Einar Benediktsson)
Þín Glóa,
Tinna Erlingsdóttir.
Þegar ég hugsa
til Betu frænku, því það hefur
hún alltaf heitið í huga mér, þá
er hún alltaf brosandi og kát.
Það er allt frá fyrstu minningum
um hana, þegar ég var lítil
stelpa og bjó sjálf í Setbergs-
hverfinu, allt til þess þegar ég
hitti hana síðast í 100 ára afmæli
hennar.
Beta var dugnaðarforkur alla
sína tíð og þegar tækifæri gafst
til ferðaðist hún mikið og naut
lífsins til fulls. Það var því ekki
spurning hver kom mér fyrst í
hug þegar vinkona mín og ljós-
myndarinn Anna María Sigur-
jónsdóttir var að leita að
skemmtilegum og fallegum „fyr-
irmyndum“ á efri árum, fyrir
ljósmyndasýningu sem hún setti
upp á Grandanum í árslok 2012
og Beta var að sjálfsögðu til í
enn eitt ævintýrið. Beta var
stórglæsileg á myndinni sinni og
ég er stolt af því að hafa getað
sagt að þessi flotta kona í alla
staði var frænka mín.
Kær kveðja,
Helga Margret Reykdal.
Á vetrarsólstöðum, fáeinum
stundum eftir að daginn tók að
lengja á ný, þá létti hún akker-
um og lét úr höfn. Hinsta ferðin
var hafin. – Þessi fallega gamla
kona gat kvatt sátt við guð og
menn. Hún hafði lokið síðasta
hluta af ætlunarverki sínu, að
halda upp á 100 ára afmæli
kirkjunnar sinnar, sem faðir
hennar hafði byggt og einnig að
ná 101 árs afmæli sínu, en þann
dag 17. desember fór ég til
Elísabet Reykdal
✝ Elísabet Reyk-dal fæddist á
Setbergi, Garða-
hreppi, 17. desem-
ber 1912. Hún lést á
Sólvangi 21. des-
ember 2013.
Útför Elísabetar
fór fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnar-
firði 3. janúar 2014.
hennar og þegar
hún kvaddi sagði
hún: Þakka þér fyr-
ir komuna, þú mátt
fara núna. – Þá var
ljóst að hverju
stefndi, því alltaf
hafði hún verið
tilbúin að spjalla,
enda með skýra
hugsun til síðasta
dags. – Lífið hafði
ekki alltaf farið
mjúkum höndum um hana, hún
var nokkurn veginn í miðjum
hópi 12 barna foreldra sinna, en
tvö höfðu dáið í frumbernsku og
áður en hún náði tvítugsaldri
hafði hún misst fjögur önnur
systkini af slysförum og úr
berklum og nokkrum árum síðar
einn bróður til viðbótar. Þau
voru fimm sem eftir voru og
tókst að stofna fjölskyldur.
Mann sinn missti Elísabet langt
um aldur fram en þeim varð 6
barna auðið.
Það sem einkenndi þessa
konu var æðruleysi, glaðværð og
gæzka, hún var létt í spori, létt í
lund og full af fróðleik sem hún
gat miðlað til okkar hinna. Hún
var líka síðasti hlekkurinn af
þessari kynslóð í fjölskyldu okk-
ar og þegar ættingjar komu ut-
an úr heimi og vildu skoða land-
ið sitt og hitta fjölskylduna, þá
var „tante Beta“ alltaf efst á
óskalistanum. – Sl. sumar komu
átta manns frá Noregi og þá
hafði hún á orði að hún væri að-
eins farin að ryðga í norskunni.
Örlagadísirnar höguðu því þann-
ig til, að síðari hluta ævi sinnar
gat hún ferðast vítt og breitt um
heiminn og fræðst um hann, en
það hafði hún alltaf þráð.
Nú er komið að kveðjustund
og þá er þakklæti og virðing efst
í huga. Skarðið sem hún skilur
eftir er stórt, það verður ekki
fyllt, en það er stútfullt af fal-
legum minningum sem gerir
okkur öll ríkari.
Kærar þakkir fyrir samfylgd-
ina, elsku frænka.
Lovísa.