Morgunblaðið - 25.04.2014, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. APRÍL 2014
✝ Þorsteinn Rín-ar Guðlaugsson
fæddist í Reykjavík
4. júní 1934. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítala 9.
apríl 2014.
Foreldrar voru
Guðlaugur Júlíus
Þorsteinsson, stýri-
maður, f. 27. júlí
1909 í Reykjavík, d.
9. sept. 1974 og eft-
irlifandi móðir, Guðrún Jónsdóttir
húsfreyja, f. 18. júní 1911 að Bala í
Gnúpverjahreppi. Systkini Þor-
steins eru: 1) Hilmar, f. 2. desem-
ber 1930, m. Jóna G. Steinsdóttir,
f. 6. desember 1928, 2) Kristín
Jóna, f. 17. febrúar 1937, m. Krist-
ján K. Pálsson, f. 15. júlí 1933, d. 4.
nóv. 2012 og 3) Ástríður Hafdís, f.
16. júní 1948, m. Heinz- Dieter
Ginsberg, f. 27. feb. 1939. Árið
1959 kvæntist Þorsteinn Sigríði
Eggertsdóttur, f. 13. desember
1933, d. 27. apríl 1996. Foreldrar
Eggert Kristjánsson, skipstjóri, f.
20. apríl 1896, d. 1. júní 1967 og
Katrín Eiríksdóttir, f. 18. okt.
1904, d. 21. feb. 1996. Sonur Þor-
steins og Sigríðar er Gylfi Þór,
auglýsingastjóri, f. 11. september
Katrín, f. 1992 og c) Valgerður, f.
2000.
Þorsteinn hóf nám við Verzl-
unarskóla Íslands árið 1948 og
lauk þar stúdentsprófi 1954.
Hann stundaði nám við Háskóla
Íslands í viðskiptafræði og lauk
fyrrihlutaprófi þar 1962. Árið
1975 lauk hann bóklegu prófi til
löggildingar sem endurskoðandi.
Þorsteinn stundaði bygging-
arvinnu á sumrin á námsárunum
með afa sínum, Jóni Eiríkssyni,
og var tvö sumur á sjó með föður
sínum á togaranum Jóni forseta.
Þorsteinn vann við bókhalds- og
skrifstofustörf á árunum 1956-
1962, lengst sem skrifstofustjóri
hjá BM Vallá. Árið 1962 hóf hann
störf á Endurskoðendaskr. Þor-
geirs Sigurðss. og eftir lát hanns,
rak hann stofuna um hríð ásamt
Símoni Hallssyni eða þar til hann
hóf rekstur eigin stofu sem hann
rak til æviloka, síðustu árin að
Njálsgötu 64.
Þorsteinn gerðist félagi í Odd-
fellow-stúkunni Þórsteini nr. 5
árið 1966. Hann gegndi mörgum
trúnaðarstörfum á vegum Þór-
steins og sá m.a. um minning-
argjafir í líknarsjóð stúkunnar.
Þorsteinn var virkur í safn-
aðarstarfi Hallgrímskirkju og
sat í sóknarnefnd hennar síðasta
áratuginn sem hann lifði.
Þorsteinn verður jarðsunginn
frá Hallgrímskirkju í dag, 25.
apríl 2014, og hefst athöfnin kl.
15.
1970. Börn hans og
fv. maka, Guðrúnar
J. M. Þórisdóttur, f.
11. júlí 1970, eru: 1)
Guðmunda Íris, f. 25.
mars 1996, 2) Þor-
steinn Alex, f. 25.
nóvember 1997 og 3)
Stefanía Mjöll, f. 11.
nóvember 2004. Ár-
ið 2001 kvæntist
Þorsteinn Aðalheiði
Birnu Gunn-
arsdóttur, f. 13. mars 1943. For-
eldrar: Gunnar B. Halldórsson,
sjóm., f. 9. september 1900, d. 13.
október 1978 og Aðalheiður M.
Jóhannsdóttir, f. 6. september
1904, d. 26. júlí 1989. Synir Birnu
og fv. maka, Helga H. Jónssonar,
f. 1939, eru: 1) Hannes Snorri,
ráðgjafi, f. 1961, börn hans og fv.
maka, Huldu B. Víðisd., f. 1961,
eru: a) Víðir Hallgrímsson, f. 1978,
b) Hákon, f. 1985, m. Anna Traus-
tad., f. 1985, sonur Snorri, f. 2013,
c) Viktor, f. 1987, m. Gígja
Björnss., f. 1988, sonur Baldur, f.
2013, d) Heiðrós, f. 1989, e) Hans,
f. 1994. 2) Jón Karl, bókmenntafr.,
f. 1965, m. Fríða B. Jónsdóttir,
leikskólaráðgj., f. 1966, börn
þeirra eru: a) Marteinn, f. 1989, b)
Elsku pabbi, þá er komið að því,
starfi þínu er lokið. Það eru margar
minningarnar sem koma upp í hug-
ann, ferðalögin hér heima og er-
lendis og ekki síst það hvernig þú
hvattir mig og kenndir að meta
landið, umhverfið og lífið. Það siglir
enginn í gegn um lífið án mótbyrs,
þú fékkst þinn skerf af þeim byr
sem á stundum virtist ósanngjarn
og illviðráðanlegur, en alltaf sögð-
um við, að á meðan við hefðum
hvor annan þá myndi ekkert sigra
okkur. Þann slag mun ég nú taka
fyrir okkur báða. Örlögin höguðu
því þannig að leiðir okkar lágu
saman, þér og Siggu mömmu varð
ekki barna auðið og ættleiðing mín
reyndist okkur öllum blessun. Ykk-
ur var umhugsað um að ég þekkti
rætur mínar og blóðmóður, eitt-
hvað sem var óeigingjarnt en sýndi
um leið þann karakter sem þið
mamma bjugguð yfir.
Alltaf frá því ég man fyrst eftir
mér kennduð þið mér að meta lífið
og lifa því lifandi. Engin áskorun
var óyfirstíganleg og allir vegir
færir ef notað væri hyggjuvitið og
heiðarleikinn væri í fyrirrúmi.
Skila skyldi allri vinnu þannig af
sér að maður gæti stoltur litið yfir
verkið og sagt, ég gerði mitt besta.
Með árunum og eftir sviplegt frá-
fall mömmu tókst með okkur mikil
vinátta, sem er mér dýrmætt
veganesti út í lífið. Stuðningur
þinn við okkur ungu hjónin þegar
á þurfti að halda var ómetanlegur
en alltaf varstu boðinn og búinn að
leiðbeina , aðstoða og drífa hlutina
í gang. Það er ekki eftir það sem
búið er, var viðkvæðið sem faðir
þinn Guðlaugur hafði sagt svo oft,
svo þú og nú ég. Samferðamenn
og börn þeirra fengu oftar en ekki
að njóta gjafmildi þinnar, jólagjaf-
ir skiptu á stundum hundruðum
frá þér til þeirra sem höfðu unnið
með þér og aldrei gleymdir þú að
gefa gæludýrunum líka.Sérstak-
lega þarf að minnast á samband
þitt við barnabörnin þín, Guð-
mundu Írisi, Þorstein Alex og
Stefaníu Mjöll sem var einstakt og
fallegt, söknuður þeirra er mikill í
dag en minningarnar um þig dýr-
mætar. Veiðiferðirnar ykkar sem
oftar en ekki urðu eftirminnilegar
þar sem þú kenndir þeim virðingu
við lífríkið, náttúruna og ekki síst
vegna þess að þú dast í hylinn og
virtist aldrei ætla að koma upp
aftur. Mikið sem við gátum hlegið
að því eftir á, og ekki síst við-
brögðum barnanna sem buðust til
að lána þér buxurnar sínar og að
gera við veiðijakkann sem hafði
rifnað, þau þá 12 og 13 ára.
Veiðiferðin sem plönuð var í
sumar hefði eflaust verið enn ein
minningin og ævintýrið. Ekki er
hægt að minnast þín án þess að
hugsa um allar veislurnar sem þú
hristir fram úr erminni, undirbún-
ingur hófst í huganum löngu fyrr
og ekkert var til sparað, hvorki í
hráefni eða vinnuframlagi.
Við syrgjum þig í dag en bros-
um yfir minningunum og öllum
góðu stundunum sem við áttum
saman. Við erum stolt af þér og
þökkum fyrir þann tíma sem við
áttum með þér. Ömmu Birnu sem
reyndist þér svo vel sendum við
samúðarkveðjur sem og öllum
barnabörnunum ykkar og fjöl-
skyldu. Og með bros á vör minn-
umst við þess
sem þú kenndir okkur:
Þótt þig lífið leiki grátt,
og lítið henti gaman.
Skaltu bera höfuð hátt,
og hlæja að öllu saman
Gylfi Þór Þorsteinsson
og börn.
Kæri bróðir
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þorsteinn bróðir minn, Dinni
eins og hann var kallaður af fjöl-
skyldunni, er fallinn frá eftir
stranga og harðvítuga baráttu
fyrir lífinu.
Við vorum alla tíð mjög nánir.
Síðustu áratugi störfuðum við
saman í Oddfellowreglunni, en þar
sótti hann vel fundi og vann af
samviskusemi. Hann var virkur í
stúkustarfinu og mat mikils og
virti kenningar og markmið regl-
unnar. Hans leiðarljós var ávallt
vináttan, kærleikurinn og sann-
leikurinn. Hann kom vel fyrir sig
orði og var oft fenginn til þess að
flytja ræður við ýmis tækifæri og
fórst það vel úr hendi. Það sakna
hans margir.
Dinni átti ekki alltaf sjö dagana
sæla. Bakkus tók snemma sinn
toll, fráfall föður okkar sem varð
bráðkvaddur aðeins 65 ára gamall,
fékk mikið á hann, en Dinni vann
sigur á Bakkusi og fór með fyrstu
mönnum á meðferðarheimilið
Freeport sem bjargaði honum frá
ógæfu Bakkusar og sem varð til
þess að hann fór margar ferðir til
Freeport með vini og kunningja
og bjargaði þannig mörgum
manninum frá glötun.
Líf hans var sem áður sagði
ekki alltaf dans á rósum. Hann
missti fyrri eiginkonu sína skyndi-
lega árið 1996, sem fékk mikið á
hann. Eins og áður sagði vorum
við ætíð mjög nánir og gat ég ekki
annað en dáðst að æðruleysi hans
þegar mest gekk á.
Það var mikil gæfa í lífi hans er
hann kynnist eftirlifandi eigin-
konu sinni Birnu Gunnarsdóttur.
Þá breyttist líf hans mikið og það
geislaði af honum. Saman áttu þau
góðar stundir enda hugsaði hann
vel um fjölskyldu sína og sólar-
geislana, afabörnin.
Móður okkar, 102 ára, varð að
orði er henni var tjáð andlát sonar
síns. „Hann var góður drengur, en
fór allt of fljótt frá okkur.“ Undir
þau orð er hægt að taka af heilum
hug.
Að lokum viljum við Jóna senda
Birnu og Gylfa Þór og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Guð blessi minningu Þor-
steins Guðlaugssonar. Friðhelg
veri minning hans.
Hilmar Guðlaugsson.
Þorsteinn Rínar
Guðlaugsson
✝ Svavar Sæ-mundur Tóm-
asson fæddist í
Kópavogi 5. júní
1959 og lést þann
13. apríl 2014.
Hann er sonur
hjónanna Tómasar
Sæmundssonar,
skipstjóra og út-
gerðarmanns, f. 15.
apríl 1936 og Írisar
Björnsdóttur, hús-
móður, f. 10. mars 1937, d. 18.
ágúst 2000. Svavar var elstur
þriggja bræðra, þeir eru: 1)
Magnús Örn Tómasson, f. 16.
júlí 1966, sambýliskona hans
Oddný Halldórsdóttir, f. 25. júlí
1967. Dóttir Magnúsar og Önnu
Alexandra Eik Októsdóttir, f.
20. september 2001, Aron Örn
Októsson, f. 13. mars 2007 og
Emilíana Sara Októsdóttir, f. 6.
apríl 2011. 2) Tómas Örn Svav-
arsson, f. 18. febrúar 1987. 3)
Áslaug Svava Svavarsdóttir, f.
4. apríl 1989, sambýlismaður
hennar er Sigurður Svansson, f.
4. júlí 1987. Svavar byrjaði að
vinna á sjó hjá föður sínum að-
eins 13 ára gamall. Eftir gagn-
fræðapróf fór hann í Iðnskólann
í Reykjavík þar sem hann stund-
aði nám við trésmíði í eitt ár. Ár-
ið 1979 lá leið hans í Stýri-
mannaskólann þar sem hann
útskrifaðist árið 1981. Svavar
settist svo aftur á skólabekk og
lauk rafeindavirkjun úr Iðnskól-
anum í Reykjavík árið 1984. Eft-
ir útskrift hóf hann störf hjá
Friðriki A. Jónssyni og starfaði
hann þar til dauðadags.
Svavar verður jarðsunginn
frá Bústaðakirkju í dag, 25. apr-
íl 2014, og hefst athöfnin kl. 13.
Rakelar Sigurð-
ardóttur er Íris
Mist Magnúsdóttir,
f. 2. janúar 1987. 2)
Einar Björn Tóm-
asson, f. 1. maí
1970, dóttir hans og
Margrétar Hall-
dórsdóttur er Mar-
grét Þ. E. Ein-
arsdóttir, f. 11.
ágúst 2002. Svavar
var giftur Rann-
veigu Raymondsdóttur, f. 1.
febrúar 1958 og giftu þau sig
23.janúar 1988. Börn þeirra eru:
1) Anna Hlíf Svavarsdóttir, f. 10.
ágúst 1981, eiginmaður hennar
er Októ Þorgrímsson, f. 27. des-
ember 1972, og börn þeirra eru
Oft er reynt að fegra fólk í
minningargreinum en þess þarf
ekki í þessu tilfelli, pabbi minn var
einstakur maður og ég held að all-
ir sem þekktu hann geti tekið und-
ir það með mér.
Pabbi hafði ofboðslega góða
nærveru, hann var alltaf hlæjandi
og allt var svo gaman og æðislegt.
Hann gat lýst upp heilt herbergi
með því einu að ganga inn í það.
Pabbi hafði viðurnefnið „Svavar
fullkomni“ og „gulldrengurinn“ og
það var sko ekki að ástæðulausu.
Hann var alltaf með allt á hreinu og
það var hægt að treysta á hann í
einu og öllu. Hann vildi allt fyrir
alla gera og taldi það aldrei eftir
sér. Pabbi var einnig gríðarlega
skipulagður, hann hafði röð og
reglu á öllu og ef það var hægt að
setja eitthvað upp í Excel þá fór
það þangað. Einnig átti hann það
til að merkja sér hluti með appels-
ínugulum lit og ST skammstöfun,
og var oft gert mikið grín að þess-
ari þráhyggju hans. Pabbi var líka
mjög varkár og öruggur maður,
hann tók aldrei neina óþarfa sénsa
og lifði algjörlega eftir bókinni.
Pabbi var einnig þannig að ef
honum líkaði eitthvað þá var hann
ekkert að breyta til. Hann átti allt-
af sömu konuna, gekk alltaf í Lev-
i’s 501-gallabuxum og polo-bol,
vann alla tíð hjá FAJ, borðaði allt-
af cheerios og AB-mjólk í morg-
unmat og svona mætti lengi telja.
Yndislegur karakter.
Pabbi átti mörg áhugamál, hon-
um þótti alveg afskaplega gaman
að ferðast, hvort sem það var inn-
an- eða utanlands. Á sumrin fóru
yfirleitt allar helgar í ferðalög og á
veturna var hann duglegur að fara
á veiðar eða á vélsleða. Pabbi var
einnig duglegur að fylgjast með
allskonar tilboðsferðum til út-
landa og þegar góð tilboð runnu
inn á borð til hans æstist hann all-
ur upp og það endaði yfirleitt með
því að hann bauð mömmu út, sem
henni þótti alls ekki leiðinlegt.
Einungis mánuði áður en þetta
áfall skall á okkur hafði hann ein-
mitt boðið henni út í eina slíka
skyndiferð til Tenerife þar sem
þau nutu sín alveg í botn.
Ég get eiginlega ekki lýst því
hversu heppin ég er að hafa átt
þennan pabba. Við áttum einstak-
lega gott samband, töluðum sam-
an á hverjum einasta degi og
stundum oft á dag. Greyið pabbi
fékk stundum ekki frið fyrir mér
því ég var alltaf með einhverjar
pælingar í gangi. Ég leit mikið
upp til hans og leitaði til hans um
allt milli himins og jarðar. Pabbi
var mín stoð og stytta.
Tilhugsunin um að geta ekki
tekið upp tólið og hringt í hann eða
kíkt í heimsókn til hans er ólýsan-
lega erfið og maður sér ekki alveg
hvernig lífið getur gengið sinn
vanagang án hans. Pabbi hafði allt-
af talað um að hann ætlaði sko að
verða 100 ára og búa hjá mér í ell-
inni. Mér datt ekki í hug í eina sek-
úndu að það myndi ekki fara svo,
því pabbi hugsaði svo vel um heils-
una. Hann tók inn öll vítamín sem
til voru, var duglegur í ræktinni og
svo afskaplega varkár í einu og
öllu.
Það sem mér finnst líka hrika-
lega erfitt er að hann eigi aldrei
eftir að kynnast litlu stelpunni
minni sem er væntanleg núna í
lok maí. Það sem ég reyni þó að
hugga mig við er að vita að hún
mun eiga besta verndarengil í
heimi.
Áslaug Svava Svavarsdóttir.
Svavar var frábær tengdafaðir
og tel ég mig einstaklega heppinn
að hafa fengið tækifæri til að
kynnast honum. Það var óteljandi
margt sem ég lærði af Svavari
sem ég á eftir að taka með mér
inn í lífið. Það er svo sorglegt að
geta ekki fengið að eyða fleiri
góðum stundum með þessum
yndislega manni.
Fyrstu mánuði af sambandi
okkar Áslaugar var ég mikill
heimagangur hjá þeim Svavari og
Ransý. Þegar ég hugsa til baka
þá gleymi ég aldrei hvernig hann
tók alltaf á móti manni inni í eld-
húsi á morgnana, það var alveg
sama hversu þreyttur maður var,
ávallt náði hann að hressa mann
við með einu „Nei góðan daginn“,
skælbrosandi og hlæjandi.
Ég hef oft viðurkennt að ég er
ekki mjög handlaginn og var það
alveg sama hvað maður bað Svav-
ar um að aðstoða sig með, hann
gat það. Í innflutningsgjöf frá hon-
um fékk ég svaklega flott verk-
færasett sem ég skildi ekkert af
hverju hann væri að gefa mér. Ég
var ekki lengi að átta mig á að
ástæðan var einföld, alltaf þegar
hann kom í heimsókn til að að-
stoða mig með eitthvað þá lagði
hann mikið uppúr því að ég myndi
læra handbrögðin sjálfur.
Ég og Svavar vorum algjörir
kaffi- og súkkulaðibræður. Þegar
ég kom í heimsókn þá var mér allt-
af boðið uppá kaffi og súkku-
laðibita. Súkkulaðið var í miklu
uppáhaldi hjá okkur Svavari og
eftir kvöldmat þá laumaðist hann
alltaf inn í matarbúrið og nældi
sér í einn mola og sagði svo: „Mað-
ur verður nú að fá smá sætt eftir
matinn“, og það leið ekki á löngu
þar til ég var farinn að apa þetta
upp eftir honum. Allt þetta súkku-
laðiát á okkur varð svo til þess að
við byrjuðum að hafa smá áhyggj-
ur af vigtinni. Það var orðin hálf-
gerð athöfn þegar maður kom í
heimsókn að stíga á vigtina og
kanna hvor væri léttari. Alveg
sama hvor hafði vinninginn þá var
ávallt hlegið mikið og skutum við
hvor á annan hvor væri meiri
feitabolla.
Sleðaferðir með Svavari voru
æðislegar. Svavar sá til þess að
maður varð aldrei svangur í ferð-
unum, pokar fullir af samlokum,
súkkulaði, gosi og kaffi. Svavar
passaði einnig uppá að maður færi
sér aldrei að voða og gengu ferð-
irnar meira útá að njóta sín og út-
sýnisins heldur en að fara útí ein-
hverja vitleysu og urðu ferðirnar
því mun eftirminnilegri fyrir vikið.
Það er svo sárt að hugsa til þess
að það var svo margt sem maður
átti eftir að upplifa með honum
Svavari. Við töluðum oft um hvað
við ætluðum að gera í sumar og á
næstu árum, en núna verður mað-
ur að láta allar góðu stundirnar
duga sem við áttum saman. Ég
var byrjaður að hlakka sérstak-
lega mikið til sumarsins, en þá eig-
um við Áslaug von á lítilli prins-
essu og Svavar orðinn spenntur að
fá litla krílið í heiminn. Það er því
gríðarlega erfitt að sætta sig við
það að börnin mín eigi ekki eftir að
fá að kynnast og eyða stundum
með afa sínum, en hann Svavar
var einstaklega góður með barna-
börnin.
Svavar var algjör gleðigjafi
sem var alltaf hægt að treysta á.
Hann var fullkominn í alla staði og
ég leit mikið upp til hans. Hann
var mér sem fyrirmynd og á ég
eftir að sakna hans endalaust mik-
ið. Guð blessi minningu þína, elsku
Svavar.
Sigurður Svansson.
Hvernig minnist ég þín, Svavar
bróðir? Stundum þarf að færa í
stílinn þegar maður kveður sitt
fólk, finna það góða og draga það
fram. Það á ekki við í þínu tilfelli
þar sem ég finn engin lýsingarorð
sem duga þér, of akkúrat, rúðu-
strikaður, óþolandi nákvæmur og
með fullkomnunaráráttu, enda
byrjaði ég að kalla þig „hinn full-
komna“ og nafnið festist við þig
bæði á vinnustaðnum okkar og
meðal vina. Þú varst uppáhaldið
hennar Áslaugar ömmu, einnig
mömmu sem geymdi alltaf bestu
bitana í pottinum þangað til Svav-
ar hennar settist við matarborðið.
Til að einfalda þetta varstu uppá-
hald flestra. Ég kemst aldrei með
tærnar þar sem þú varst með hæl-
ana í umburðarlyndi, glaðværð og
óþrjótandi þolinmæði. Ég sagði
oft í gríni að ég hefði fengið útlitið
en þú gáfurnar og mannkostina,
sitt sýnist hverjum og ég held að
ég hafi ekki einu sinni haft betur
þar. Við gerðum okkar plön um
framtíðina og hvernig við ætluð-
um að verða gamlir saman, plönin
voru yfirleitt mín og þú samþykkt-
ir allt, ef ég spurði álits þá varp-
aðir þú oft spurningunni aftur yfir
á mig: „Hvernig hafðir þú hugsað
þér þetta?“ alltaf að hugsa um
aðra.
Ég sé ekki hlutina í neinu sam-
hengi í dag án þín en einu skal ég
lofa þér, ég skal tileinka með allt
það góða í þínu fari, nota fráfall
þitt sem mína gullkistu og verða
hamingjusamur aftur í þínu nafni.
Ég skil ekki þetta rugl og á senni-
lega aldrei eftir að skilja það en ég
verð með þig við hlið mér þar til
yfir lýkur og á eftir að leita til þín.
Svavar Sæmundur
Tómasson
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
INGIBJÖRG ÁRNADÓTTIR,
Hlíðarvegi 57,
Kópavogi,
sem lést miðvikudaginn 16. apríl,
verður jarðsungin frá Garðakirkju
miðvikudaginn 30. apríl kl. 13.00.
Árni Björgvinsson, Jenný Sigmundsdóttir,
Ragnhildur Björgvinsdóttir, Steingrímur Björnsson,
Líney Björgvinsdóttir,
Guðný Björgvinsdóttir, Anton Örn Guðmundsson,
Páll Björgvinsson, Áslaug Þormóðsdóttir,
Lára Magnúsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn.