Morgunblaðið - 09.07.2014, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. JÚLÍ 2014
✝ RagnheiðurElísabet Jóns-
dóttir fæddist í
Reykjavík 22. júlí
1963. Hún lést á
Heilbrigðis-
stofnun Suður-
lands 3. júlí 2014.
Hún var dóttir
hjónanna Jóns
Guðmundssonar
frá Túni, f. 1914,
d. 2000, og Rut-
har Margrétar Friðriksdóttur,
f. 1934. Systkini Ragnheiðar
eru Hallfríður Dagmar
Þórarinsdóttir, f. 1956, Frið-
rik Sölvi Þórarinsson, f. 1960,
Júdith, f. 1965, og Guð-
2011. 2) Linda Ósk, f. 1986,
sambýlismaður Ársæll Jóns-
son, f. 1980, dóttir þeirra er
Stella Natalía, f. 2011. Fóst-
urdóttir Guðrún Sif, f. 2009.
3) Edda, f. 1990. 4) Heiðrún
Stella, f. 1993.
Ragnheiður var fædd í
Reykjavík og uppalin á Sel-
fossi. Hún gekk í grunnskóla
á Selfossi og lauk stúdents-
prófi frá Fjölbrautaskólanum
í Breiðholti 1983. Þau Ragn-
heiður og Þorvaldur hófu bú-
skap á Litlu-Reykjum 1984.
Einnig sinnti Ragnheiður öðr-
um störfum, t.d. skrifstofu-
vinnu á hreppsskrifstofunni,
afleysingum í leikskólanum
Krakkaborg og grunnskól-
anum Flóaskóla og frjáls-
íþróttakennslu hjá UMF
Baldri.
Úför Ragnheiðar fer fram
frá Selfosskirkju í dag, 9. júlí
2014, kl. 13.30.
mundur, f. 1973.
Eiginmaður
Ragnheiðar er
Þorvaldur H. Þór-
arinsson frá Litlu-
Reykjum, f. á Sel-
fossi 12. júní
1959, sonur
hjónanna Þórarins
Öfjörðs Pálssonar,
f. 1922, d. 2006,
og Sigríðar Gísla-
dóttur, f. 1931.
Ragnheiður og Þorvaldur
gengu í hjónaband 3. maí
1986. Börn þeirra eru 1) Unn-
ur, f. 1984, sambýlismaður
Davíð Örn Adamsson, f. 1984,
sonur þeirra er Hlynur, f.
Það er með sárum trega að ég
kveð í dag svilkonu mína og vin-
konu, Ragnheiði Elísabetu Jóns-
dóttur. Við kynntumst á ung-
lingsaldri og höfum verið
samferða síðan, fyrst sem mág-
konur til fjórtán ára og síðar sem
svilkonur í tæp tuttugu ár. Þegar
ég kynntist seinni manninum
mínum var hún fljót að finna út úr
því að hann hefði verið valinn
með tilliti til þess að hún yrði
áfram í minni fjölskyldu. Glettnin
var aldrei langt undan. Það var
svo skemmtilegt að vera með
Ragnheiði, hún var svo þægileg,
og alltaf höfðum við nóg um að
spjalla. Hún var umburðarlynd,
sönn og án hégóma. Það var gott
að vera með Ragnheiði í fjöl-
skyldu.
Hún var einstök kona, öllum
góðum eiginleikum gædd, til fyr-
irmyndar í alla staði, alltaf, hvort
sem var í leik, námi eða starfi.
Börnum sínum var hún kærleiks-
rík og þolinmóð móðir og þau
Þorvaldur svo aðdáanlega sam-
stíga í sínum störfum, úti sem
inni.
Ragnheiður fékk sinn skammt
af erfiðleikum í lífinu þó að ekki
séu talin með erfið veikindi á síð-
ustu mánuðum. Þá átti hún Þor-
vald, sem hefur alltaf verið sem
klettur henni við hlið. Þau voru
samhent hjón og áttu fallegt sam-
band.
Við Ragnheiður eignuðumst
stelpur á svipuðum tíma, hún
fjórar og ég þrjár, og það var
mikill samgangur á milli heimila
þegar þær komust á löpp. Það
lýsti sér þó mest þannig að mínar
stelpur vildu alltaf vera á Litlu-
Reykjum. Hvert tækifæri var
nýtt til þess að komast þangað.
Ef fréttist af Ragnheiði á ferðinni
var byrjað að suða um að fá að
fara með henni og ef farið var í
heimsókn í sveitina var iðulega
þrábeðið um að fá að verða eftir.
Ragnheiður föðursystir þeirra
var alltaf tilbúin að bjóða þeim
heim þegar tök voru á. Þau Þor-
valdur hafa af góðsemi sinni gefið
börnunum mínum svo margt sem
aldrei verður full þakkað. Mikill
missir er okkar allra sem þekkt-
um og áttum Ragnheiði að.
Elsku Þorvaldur, Unnur, Dav-
íð, Hlynur, Linda, Ársæll, Stella
Natalía, Guðrún Sif, Edda, Heið-
rún Stella, Ruth og Stella, ein-
lægar samúðarkveðjur til ykkar
og systkina Ragnheiðar og fjöl-
skyldna þeirra.
Á kveðjustundu, þegar veginn þrýtur
og þegar ekki lengur birtu nýtur
við hörmum döpur það sem orðið er.
Og biðjum aðeins þess að Guð vor
góður
geymi dóttur, eiginkonu og móður
og leggi hana hlýtt að brjósti sér.
(Guðbj. Ó.)
Jónína Hulda
Gunnlaugsdóttir.
Fallin er frá kær vinkona okk-
ar, Ragnheiður Elísabet, sem
hefur verið samferða okkur öllum
í mislangan tíma en í sauma-
klúbbnum Saumó sveitó og erum
við að nálgast 28 árin. Á þeim
tíma hefur margt verið brallað,
spjallað, hlegið, grátið og glaðst,
en þess fyrst og fremst notið að
vera saman. Þegar við hittumst
hefur verið mismikil handavinna
meðferðis, en það var ekki svo
hjá Ragnheiði, hún kom alltaf
með fallegt handverk í poka, eitt-
hvað á fallegu duglegu, stelpurn-
ar sínar eða á aðra í fjölskyldunni
og síðustu ár á barnabörnin. Allt
glæsilega vel prjónað.
Ragnheiði var mjög umhugað
um aðra og setti sig oft neðar á
forgangslistann. Hún var minnug
á fólk og afmælisdaga og fylgdist
vel með hvað hver og einn gerði.
Glaðleg var hún og hafði góða
nærveru. Fjölskyldan var henni
allt og dáðumst við að því hvað
hún var dugleg að keyra og taka
þátt í sportinu hjá dætrunum og
reka stórt heimili. En hún hafði
sinn Þorvald sem studdi stelp-
urnar sínar allar heilshugar.
Lífið er ekki alltaf sanngjarnt
og það erfitt að sætt sig við þegar
eiginkonu, móður, ömmu og
kærri vinkonu í blóma lífsins er
svipt burt, en það er ekki spurt
um aldur og fyrri störf þegar ill-
vígur sjúkdómur bankar á dyrn-
ar eins og í tilfelli vinkonu okkar
sem var alltaf svo fitt og flott og
ekki bar hún óhollustuna utan á
sér. Við vinkonurnar í Saumó
sveitó viljum þakka Ragnheiði
samfylgdina í öll þessi ár sem við
nutum hennar og kveðjum kæra
vinkonu sem verður sárt saknað.
Við sendum Þorvaldi, dætrum,
tengdasonum, barnabörnum og
fjölskyldu hennar okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Guð varð-
veiti ykkur. Blessuð sé minning
hennar.
Sigríður E., Sigríður G.,
Jónína, Jóhanna, Stefanía,
Hrafnhildur.
Ragnheiður Elísa-
bet Jónsdóttir
✝ Stefanía Ingi-björg Péturs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 3. des-
ember 1941. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 26. júní
2014.
Foreldrar Stef-
aníu voru hjónin
Pétur Jónsson úr
Borgarfirði, f. 19.9.
1895, d. 24.9. 1973, og Jórunn
Björnsdóttir úr Skagafirði, f.
14.12. 1904, d. 2.2. 1966. Systk-
ini Stefaníu voru: María, f. 1924,
d. 2000, Björn, f. 1930, d. 1995,
Ásthildur, f. 1934, d. 1997, og
Jón Birgir, f. 1938.
Stefanía giftist 15. júlí 1967
Páli Braga Kristjónssyni, f. 7.2.
1944. Foreldrar hans voru
Kristjón Ingiberg Kristjánsson,
f. 25.9. 1908, d. 18.10. 1981, og
Ólína Þórey Stefánsdóttir, f.
10.9. 1927, d. 6.3. 2007. Börn
Stefaníu og Páls Braga eru: 1)
Jórunn, f. 3.3. 1964, ættleidd af
Stefanía er fædd og uppalin
á Þjórsárgötu 3 í Litla Skerja-
firði en þar voru foreldrar
hennar meðal frumbyggja.
Hún lauk hefðbundinni skóla-
göngu og lauk síðar prófi sem
snyrtifræðingur. Vann hefð-
bundin skrifstofustörf hjá ýms-
um fyrirtækjum, til dæmis
Glóbus, Vífilfelli og Pharmaco,
starfaði við verslunarrekstur
um tíma, var innkaupastjóri
hjá Hagkaup og síðast fulltrúi
á aðalskrifstofu Háskóla Ís-
lands.
Stefanía keppti í handbolta
allt þar til hún eignaðist yngsta
barn sitt, fyrst með Þrótti, síðar
með Fram og félagsliðum í
Kaupmannahöfn og Árósum.
Allar götur síðan spilaði hún
badminton og undanfarin ár
léku þau hjónin sér í golfi. Hún
tilheyrði Oddfellowreglunni í
áratug og tók þátt í starfi Inner
Wheel.
Stefanía var listfeng og lagði
stund á garðyrkju.
Hún var dýravinur og átti
ætíð gæludýr. Árið 1995 hóf hún
ræktun hundategundarinnar
Bichon Frisé á Íslandi og er frá
þeim kominn mikill ættbogi.
Útför Stefaníu fer fram frá
Neskirkju í dag, 9. júlí 2014, og
hefst athöfnin kl. 13.
Páli Braga, gift
Þórarni Stef-
ánssyni, börn henn-
ar eru: a) Páll
Bragi, f. 1986, b)
Björn, f. 1990, c)
Selma, f. 2004. 2)
Þórður, f. 8.1. 1968,
kvæntur Kristínu
Markúsdóttur, börn
þeirra: a) Hjördís, f.
1995, fósturdóttir
Þórðar, b) Markús,
f. 2005, c) Kristjón, f. 2009. 3)
Rakel, f. 4.6. 1970, gift Óskari
Sigurðssyni, börn þeirra: a)
Stefanía Ósk, f. 1990, b) Sig-
urður, f. 1994 c) Saga, f. 2002. 4)
Kristján Leifur, f. 9.12. 1977, í
sambúð með Tinnu Guðmunds-
dóttur, börn þeirra: a) Ólína
Ugla, f. 2009, b) Stefán og
Trausti, f. 2011. Dóttir Páls
Braga er Ynja Sigrún Ísey, f.
13.8. 1967, og á hún fjögur börn.
Stefanía og Páll Bragi bjuggu
lengst á Fossagötu 8 í Litla
Skerjafirði en síðustu 12 árin í
Garðabæ.
Við systkinin eigum mömmu
okkar svo óendanlega margt að
þakka. Mamma var alltaf til stað-
ar, umvafði okkur hlýju og ást og
veitti okkur það öryggi sem hvert
barn þarfnast og býr að síðar í líf-
inu. Við þökkum mömmu fyrir að
innræta okkur góða siði, að
þekkja muninn á réttu og röngu,
að gefast ekki upp þó að á móti
blási og vera dugleg og leggja
metnað í það sem við tökum okk-
ur fyrir hendur. Mamma kenndi
okkur að þykja vænt um náung-
ann, sýna samkennd, vera góð við
menn og málleysingja og bera
virðingu fyrir náttúrunni. Hún
fyllti líf okkar hlátri og birtu,
kenndi okkur að gleðjast, jafnt
yfir hinu stóra sem smáa í lífinu,
en einnig að finna til sorgar. Og
einmitt nú þegar sorgin knýr
dyra af svo miklu afli finnum við
styrk í hjartfólgnum og dýrmæt-
um minningum.
Við þökkum fallegu mömmu
okkar fyrir lífið með ævarandi ást
og djúpum söknuði.
Jórunn, Þórður, Rakel
og Kristján Leifur.
Tengdamóðir mín, Stefanía
Ingibjörg, er látin eftir harða
baráttu við krabbamein. Mér er
minnisstætt þegar ég hitti hana í
fyrsta skipti þegar hún tók á móti
mér og Hjördísi dóttur minni. Við
komum og skoðuðum hvolpana
en þá var hún að rækta Bichon-
hunda. Á móti okkur tók hávaxin
og tignarleg kona sem sýndi okk-
ur stolt afkvæmin sem tíkin
Gríma hafði eignast. Tókst með
okkur góð vinátta sem aldrei féll
skuggi á en hún tók okkur mæðg-
um strax opnum örmum og
reyndist okkur vel alla tíð.
Ebba, eins og hún var alltaf
kölluð var hlýleg kona, mikill fag-
urkeri og bar heimili þeirra Palla
því vitni sem og garðurinn. Ebba
var mjög virk og óhrædd við að
prófa nýja hluti. Þegar hún fór á
eftirlaun lærði hún að skera út í
við, fór að spila brids, í golf og þar
kom keppnisskapið fram þar sem
hún vildi alltaf gera betur. Ebba
spilaði reglulega badminton allt
þar til hún veiktist enda var hún í
góðu formi alla tíð. Ebba og Palli
voru samrýnd hjón, reglulega
kíktu þau inn í bíltúrum til að
fylgjast með ungunum sínum
sem þau voru stolt af. Með mikl-
um söknuði og þakklæti kveð ég
elsku Ebbu, blessuð sé minning
góðrar konu.
Kristín Markúsdóttir.
Það er erfitt að sætta sig við
það að Ebba, tengdamóðir mín, sé
ekki lengur á meðal okkar. Ég
fann það allt frá okkar fyrstu
kynnum að við áttum skap saman.
Ég dáðist að eljuseminni í öllu því
sem hún tók sér fyrir hendur
hvort sem það var í garðinum, við
rekstur á fallega heimilinu eða við
þjálfun og umönnun á hundunum,
sem voru algjörir gullmolar.
Ég er óendanlega þakklátur
fyrir öll þau góðu ráð sem Ebba
gaf mér og þann tíma sem við átt-
um saman. Hún var mikil fyrir-
mynd fyrir mig og börnin okkar
Rakelar. Kenndi þeim að bera
virðingu fyrir öllum, mönnum og
málleysingjum, og ekki síst sjálf-
um sér. Fyrir það ber að þakka.
Hvíldu í friði, elsku Ebba mín,
og megi Guð geyma þig
Óskar Sigurðsson.
Nú þegar Ebba, litla systir
mín, er kvödd, hef ég misst öll
fjögur góðu systkinin mín. Takk
Ebba mín fyrir að vera til og
auðga tilveruna í Litla Skerja-
firði. Á þeim slóðum var alltaf sól-
ríkt í minningunni. Við vorum
vön lífi og fjöri, fólk úr sveitinni
dvaldi í húsinu okkar um lengri
eða skemmri tíma, stórt kaffiboð
á sunnudögum fyrir ættingja og
vini. Í hverfinu okkar var flug-
völlur, tívolí og Vatnsmýrin.
Ég var á fjórða ári þegar Ebba
kom inn í fjölskylduna okkar.
Hún kom eins og lítil og góð jóla-
gjöf. Hún óx og dafnaði. Hún var
fallegt barn og fallegur ungling-
ur. Ebba var sannarlega glæsileg
fullvaxta kona. Hún giftist ung
Páli Braga og þau byrjuðu bú-
skap vestur í Sörlaskjóli. Seinna
fluttu þau í smáhluta af nýbygg-
ingu em pabbi okkar hafði reist
við Fossagötuna.
Ebba var dýravinur og hjá
okkur var dýrahald, kindurnar
hans pabba á lóðinni við Fossa-
götu, hænsni og meira að segja
mjólkurkýr, að maður tali ekki
um hunda og ketti. Mér er það í
minni hvað dýr löðuðust að Ebbu.
Hún var dýravinur og pabbi okk-
ar og Ebba sinntu dýrunum af
mikilli natni.
Æskan leið í Skerjafirði, lífið
hélt sína braut, unglingsárin tóku
við eftir skólagöngu okkar í
Melaskóla. Við tóku íþróttaæf-
ingar í Þrótti. Ekki þarf að spyrja
að því að Ebba varð Íslands-
meistari í handbolta 1957. Ebba
var sterk og ákveðin í íþróttinni
eins og öðru sem hún tók sér fyrir
hendur. Ég get ekki leynt því að
ég var hreykinn að eiga þessa
glæsilegu systur.
Ebba var gæfumanneskja,
húsmóðir á stóru og glæsilegu
heimili. Hún var órög að reyna
fyrir sér, starfaði sem verslunar-
stjóri í tískubúð í miðbænunm og
starfsmaður Háskóla Íslands um
árabil. Ebba og Palli tóku til við
hundaræktun á Miklubrautinni
og héldu áfram þegar þau fluttu í
Garðabæinn. Þetta lék í höndun-
um á þeim. Seinna kom í ljós að
Ebba var listakona, það mátti
greina þegar hún fór að tálga í
tré. Listrænir hæfileikar komu
líka fram í garðinum hennar.
Hann var fallegur og líf hennar
og yndi. Ebba var hamingjukona
og þau Páll Bragi reistu sér
glæsilegt heimili.
Svo kom áfallið eftir fallega og
góða ævi. Hún greindist með
krabbamein í höfði fyrir hálfu
þriðja ári. Hún barðist af hetju-
skap við þennan óboðna vágest.
Stundum gerðum við okkur góð-
ar vonir um bata, en óvinur lá á
fleti fyrir. Nú hefur Ebba kvatt
okkur og er saknað.
Við hjónin, Fjóla Arndórsdótt-
ir og ég, þökkum henni fyrir svo
margar skemmtilegar stundir
sem við áttum saman meðan lífið
blasti við. Við sendum Palla og
börnum þeirra og barnabörnum
sem og vandamönnum öllum okk-
ar samúðarkveðju.
Jón Birgir Pétursson.
Það er afskaplega erfitt að
setja í orð hversu sárt við söknum
ömmu og hversu þakklát við er-
um fyrir allt sem hún gaf okkur.
Hún kenndi okkur svo ótrúlega
margt sem mun fylgja okkur ævi-
langt. Það eru forréttindi að hafa
fengið að hafa ömmu hjá okkur í
öll þessi ár og eiga svona margar
yndislegar minningar að hugga
sig við.
Amma var mikið náttúrubarn
og við munum sjaldnast eftir
henni öðruvísi en með smá mold
undir nöglunum. Margar af okk-
ar sterkustu minningum eru af
ömmu í garðinum umkringdri
sóleyjum og fallegum blómum í
öllum regnbogans litum. Þar
kenndi hún okkur mikilvægi þess
að bera virðingu fyrir öllum lif-
andi hlutum og þá sérstaklega
okkur sjálfum. Amma var líka
mjög lagin við að fá okkur til að
þykja vænt um allt í kringum
okkur, meira að segja skordýrin,
sem sum okkar voru ekki mjög
hænd að. Hún sagðir okkur sögur
af hrossaflugunni Stínu sem hafði
búið í holu í stofuveggnum í mörg
ár og var besta vinkona hennar
og af kóngulónni á svölunum sem
spjallaði oft við hana um daginn
og veginn.
Það var alltaf spennandi að fá
að koma í heimsókn á Miklu-
brautina og ævintýrin voru aldrei
langt undan. Garðurinn sem
amma eyddi svo mikilli vinnu og
tíma í gat hæglega orðið að fram-
andi frumskógi og háaloftið
geymdi göldrótt leyndarmál og
ókönnuð ævintýralönd. Stóri
teppalagði stiginn niður í anddyri
nýttist vel sem rennibraut og svo
má ekki gleyma stólunum inni í
stofu sem var hægt að snúa hring
eftir hring þangað til maður gat
ekki staðið í lappirnar. Amma átti
líka alltaf eitthvert góðgæti inni í
búri handa okkur en minnisstæð-
astur er okkur appelsínuguli
brjóstsykurinn sem var í glærri
skál inni í stofu og hún kallaði
bolsjer. Við höfðum að sjálfsögðu
enga hugmynd þá að bolsjer væri
í raun bara brjóstsykur á dönsku
og héldum að þessi appelsínuguli
brjóstsykur sem við fengum
hvergi annars staðar héti einfald-
lega bolsjer.
Amma átti hunda og það var
alltaf jafn skemmtilegt að koma í
heimsókn þegar komnir voru litl-
ir hvítir hvolpar á heimilið. Hún
hafði dálæti á hundum og oft sát-
um við inni í sjónvarpsstofu með
henni að horfa á þættina um lög-
regluhundinn Rex. Við vorum
líka alltaf jafn spennt þegar
amma leyfði okkur að fara út með
hundana að ganga, sérstaklega
þegar okkur var sýnt það traust
að fara ein.
Það er okkur afskaplega þung-
bært að kveðja þig, elsku amma
okkar. Þú varst virðuleg, sterk,
dugleg, hlý og í alla staði ynd-
isleg. Við munum sakna þín og
elska þig til æviloka og minning
þín mun ávallt veita okkur stuðn-
ing og leiðarljós á ókomnum ár-
um. Hvíldu í friði elsku hjartans
amma okkar.
Páll Bragi, Björn,
Stefanía Ósk og Sigurður.
Með sorg í hjarta kveðjum við
Leifur vinkonu okkar Stefaníu
Ingibjörgu Pétursdóttur, eða
Ebbu eins og hún var jafnan köll-
uð. Rúmlega tveggja ára barátta
hennar við illvígan sjúkdóm er
töpuð.
Ebba var skarpgreind, glæsi-
leg, sterk og dugleg kona, með
skoðanir á flestum hlutum. Það
lék allt í höndum hennar, mynd-
arleg húsmóðir, góð eiginkona og
móðir og með græna fingur um-
fram aðra. Garðurinn hennar bar
af öðrum görðum, maður kom
ekki að tómum kofunum þegar
leitað var ráða hjá henni í þeim
efnum. Ebbu varð vart misdæg-
urt um ævina fyrr en krabba-
meinið sótti hana heim, það var
varla að hún kvefaðist hvað þá
meir. Ebba stundaði íþróttir af
kappi alla ævi, handbolta stund-
aði hún á sínum yngri árum og
síðar tók badminton við.
Leiðir okkar Ebbu lágu fyrst
saman þegar við vorum rétt inn-
an við tvítugt í Kaupmannahöfn
þar sem hún var au pair með
sameiginlegri vinkonu okkar,
Þyrí Magnúsdóttur, en ég var
þar í húsmæðraskóla, við vorum
kátar ungar stúlkur og lífið blasti
við. Aftur náðum við saman þeg-
ar við kynntumst tilvonandi eig-
inmönnum okkar, sem voru
æskuvinir og skólabræður úr
Austurbæjarskóla og MR. Við
hjónakornin ferðuðumst mikið
saman um landið í sumarbústöð-
um, fellihýsum og tjöldum, það
var alltaf glatt á hjalla. Minnis-
stæð er gönguferð í Morsárdal í
Skaftafelli með göngutjald og
nesti í bakpokum. Brids spiluðum
við á vetrarkvöldum, oft fram
undir morgun.
Síðar urðum við Ebba sam-
starfskonur í Háskóla Íslands.
Stefanía Ingibjörg
Pétursdóttir
HINSTA KVEÐJA
Yfirlætislaus reisn og
glæsileiki einkenndi Ebbu,
hvort heldur var í góðum
fagnaði, á golfvellinum eða
heima í garði í litla Skerjó
eða Blikanesi við að hlúa að
sínu.
Blessuð sé minning okk-
ar góðu vinkonu.
Halldór og Anna.