Morgunblaðið - 08.09.2014, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. SEPTEMBER 2014
lagsins í mörg ár og vann meist-
aralega að hag þess – um það
heyrði ég marga eldri lækna,
fyrrverandi samstarfsmenn,
vitna í áttræðisafmælishófi henn-
ar.
Mamma talaði lengi alltaf um
hana sem „stelpuna hana
Haddý“. Hún átti þá við hana
litlu systur sína sem hún hafði
m.a. eitt sinn fóstrað og kennt
þegar hún var við farskóla-
kennslu norður í Önundarfirði.
Um vorið þurftu þær systur að
komast heim í Vatnsdal. Það mál
var einfaldlega leyst með því að
fara gangandi vestur yfir heiðar.
Þetta tók víst einhverja daga en
var ekkert mál, sagði mamma;
hún var svo dugleg hún Haddý,
þá aðeins 13 ára gömul. Tuttugu
árum síðar, þegar leið mín lá
suður, snerust málin við. Ég fór í
„fóstur“ til Haddýjar frænku.
Hún gekk mér sem næst í móð-
urstað og hjá henni átti ég heima
á mínum menntaskólaárum
syðra og víst húsaskjól enn leng-
ur. Síðar gekk Sigurður bróðir í
þetta sama skjól. Já, það var
ekkert nema kærleikur og gleði
á þessu heimili. Aldrei minnist
ég þess að hún hafi skammast út
af nokkrum hlut, aðeins mildar
ábendingar stöku sinnum. Þetta
voru skemmtileg ár. Haddý var
svo mikil athafnakona að með
ólíkindum var; allt var gert á
fullu, ekki hálfkák við nokkurn
hlut. Í frítímum sínum stundaði
hún íþróttir, hesta- og fjalla-
mennsku af slíkum krafti að
maður dróst ósjálfrátt með. Hún
hafði verið Íslandsmeistari
kvenna í badminton en lét sér nú
nægja að spila einu sinni í viku
og útvegaði mér tíma og spila-
félaga. Ekki var hún ánægð fyrr
en ég – þá strákur um tvítugt –
hafði náð slíkri færni að ég gat
veitt henni sjálfri keppni – þá
kominni nær á fimmtugsaldurinn
– tækjum við saman leik. Hest-
arnir biðu á stalli uppi í Gufunesi
og þeim varð að sinna. Marga
ánægjustundina átti ég með
henni við að snúast í kringum
þessa hesta, hreyfa þá og spretta
úr spori. Og svo voru það skíða-
ferðirnar upp um fjöll og firn-
indi. Hér var ég að vísu jafnoki
hennar í þeirri kúnst að skáskera
brekkur enda nánast fæddur
með skíði á fótunum. En hjá
Haddý lærði ég líka á aðra og
skemmtilega hlið þessarar
íþróttar – að ganga á skíðum í
fjallanna sal og njóta og finna sig
í öræfaheimi. Þetta hafði frænka
mín líkast til lært og komist í
kynni við í Jöklarannsóknafélag-
inu. Þar fór hún mikinn eins og
allsstaðar (starfandi í nefndum
og ráðum) og náði sjálf að standa
á þeim „tindi Heklu hám“, sem
það var að komast í Vatnajök-
ulsleiðangur, vorið 1959. Með
Halldóru er gengin góð og mik-
ilhæf kona. Hugur minn fyllist
þökk, nú að leiðarlokum, fyrir
allar þær góðu stundir sem ég
átti og deildi með þessari stór-
frænku minni.
Einar Jónsson.
Kær og mæt vinkona okkar,
Halldóra Thoroddsen, er fallin
frá. Hún var traustur vinur
ásamt því að vera vinnufélagi
okkar og húsbóndi, er við hjón
unnum bæði hjá Krabbameins-
félögunum. Kynni mín við hana
hafa varað alla tíð frá því er ég
kom til Reykjavíkur til náms
haustið 1975 og bjó þá tímabund-
ið á heimili hennar og Sverris þá-
verandi sambýlismanns hennar í
Safamýrinni. Hún varð fjöl-
skylduvinur þegar við hjónin
hófum búskap og fylgdist hún
með frá fyrstu tíð og skapaðist
gagnkvæm vinátta milli okkar og
hennar. Síðar komu börnin og
yngsta dóttirin skírð Katrín
Halldóra eftir ömmu Kötu og
Halldóru. Var það Halldóru til
mikillar gleði og talaði hún æv-
inlega um Katrínu nöfnu sína,
þegar mikið lá við. Hún kom með
hestana sína til frambúðar í hest-
húsið okkar í Mosfellssveitina:
Kolbein frá góðvini Halldóru
Þorgeiri í Gufunesi og Helming,
sem hún átti að hálfu með Rögnu
vinkonu sinni. Litla hestamanna-
félagið okkar Háhestur styrkti
tengslin við góða vini í sveitinni.
Við fórum á hestbak saman og í
hestaferðir á sumrum sem voru
gleðistundir. Þar taldi Halldóra
ekki eftir sér að vera með í sem
flestum ferðum. Hún var órög í
öllum aðstæðum og stundum
varð hún fyrir nokkrum óhöpp-
um í hestaferðum, en lét það
ekki aftra sér. Var jafnan komin
í hnakkinn á ný þegar hún hafði
náð sér. Hún var regluföst, ráða-
góð og trygg sínum vinum. Hún
hafði líka sínar reglur til að lifa
fyrir. Hún naut þess að vera úti
við hvort heldur var á hestbaki
eða skíðum, gönguferðum eða í
náttúruskoðun. Hjá Krabba-
meinsfélagi Íslands var hún
framkvæmdastjóri lengst af.
Hún var metin að verðleikum í
hópi þeirra samstarfskvenna og
starfsfélaga sem hún hafði unnið
með árum saman. Mynduðu þau
samheldinn vinahóp, sem naut
þess að hittast og fara saman í
leikhús, tónleika, sjá sýningar,
sitja við spil, eða hittast í göngu-
ferðum. Slíkan vinahóp kunni
Halldóra vel að meta. Hún rækt-
aði sína vináttu á einstakan hátt
við þá sem hún vildi eiga að vin-
um. Og hennar vinir urðu okkar
vinir. Eftir að við fluttum austur
á Norðfjörð var talast við í síma
og hún var heimsótt ef við kom-
um í borgina. Hún kom einnig
austur til okkar ásamt góðri vin-
konu. Það eru forréttindi að hafa
kynnst Halldóru Thoroddsen og
allri hennar vináttu, bæði í leik
og starfi. Þegar ég söðlaði um og
flutti mig um set, „hætti við hest-
inn og fór í prestinn“, taldi Hall-
dóra að tímabært væri að hætta
hestamennskunni. Hún setti
punkt við hestahaldið, hestarnir
felldir og hún sjálf var farin að
hægja á í starfi. Þannig var hún
skipulögð og valdi sér leiðir sem
ekki urðu henni of erfiðar við slík
umskipti. Nú er sviðið autt, Hall-
dóra horfin af vettvangi. Öll sím-
tölin og heimsóknir til hennar í
gegnum tíðina eru nú fjársjóður
minninganna. Við fjölskyldan
þökkum henni samfylgdina með-
an varaði og biðjum góðan Guð
að hafa hana í faðmi sínum í ljósi
eilífs lífs. Guð blessi minningarn-
ar og samleiðina meðan varaði.
Sigurður Rúnar Ragnarsson
og Ragnheiður Hall.
Nú er einn góður ferðafélagi
okkar Sigrúnar fallinn frá. Með
Halldóru er horfin ein afar trygg
vinkona okkar.
Við rifjuðum það upp fyrir
skömmu, að um tuttugu ára
skeið höfðum við ferðast saman á
hrossum um hálendi Íslands. Á
þessum tímum voru í góðra vina
hópi jafnan kannaðar einhverjar
ævintýralegar slóðir á heiðum
uppi. Haldið var af stað í lok júl-
ímánaðar og ferðast fram í miðj-
an ágúst. Voru tveir fylgdar-
menn oftast í för, og riðið úr
hlaði frá Ásum í Hreppum með
yfir þrjátíu hross. Voru í þeim
flokki burðarklárar, sem fluttu
farangur okkar, tjöld, matföng
og ýmsan annan varning. Í hópi
okkar voru þrenn læknishjón, og
svo bættust nokkrir einstakling-
ar í liðið. Á hverju sumri í mörg
ár voru jafnan kannaðar ein-
hverjar nýjar leiðir og skoðaðar
sögufrægar slóðir á hálendi
landsins. Í lok hverrar ferðar
hittist svo sami hópur um vet-
urinn á þorrablótum eða við svip-
uð tækifæri, og voru þá rifjaðar
upp ferðirnar, sýndar myndir úr
leiðöngrum, endursagðar sögur
og farið með vísur sem kveðnar
höfðu verið í ferðinni.
Var Halldóra alltaf kát og
fjörug í þessum ævintýraferðum,
og tók þátt í öllum meiriháttar
athöfnum leiðangursins. Ég man
eftir henni hlúa að meiðslum og
syngja vísur í áningarstöðum eða
í Eyvindarkofaveri. Varla er
unnt að tengjast betri vinar-
böndum en í slíkum öræfaferð-
um.
Á seinni árum stunduðu þær
ferðafélagarnir Halldóra og Ell-
en Pétursdóttir oft leikhúsferðir
saman.
Við Sigrún og aðrir ferða-
félagar sendum ættmönnum
hennar okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Sturla Friðriksson,
vistfræðingur.
Dánarfregn Halldóru kom
mér á óvart þar sem við hjónin
höfðum hitt hana og vinkonu
hennar Ellen á leiksýningu hjá
Borgarleikhúsinu ekki alls fyrir
löngu og þá var hún eins og
ávallt allhress en aðspurð um
heilsufarið sagði hún þó „að ekki
væri allt sem sýndist“.
Kynni okkar Halldóru hófust
þegar ég hóf störf hjá Krabba-
meinsfélaginu sem yfirlæknir
Leitarstöðvar á miðju ári 1982
eftir skyndilegt fráfall fyrrver-
andi yfirlæknis Guðmundar Jó-
hannessonar kvensjúkdóma-
læknis. Halldóra var hávaxin,
glæsileg og áveðin kona og var á
þeim tíma allt í senn gjaldkeri,
framkvæmdastjóri og forstjóri
Krabbameinsfélagsins við hlið
ólaunaðs gjaldkera og stjórnar-
formanns stjórnar félagsins. Á
þeim árum var enginn samning-
ur við hið opinbera um fjármögn-
un leitarinnar og starfsemin
byggðist að mestu á frjálsum
framlögum félagsmanna og ann-
arra góðviljaðra borgara lands-
ins. Fjárhagurinn var því oft erf-
iður en Halldóra hélt svo fast
utan um öll fjárútlát að ýmsum
þótti nóg um og reksturinn
bjargaðist því ætíð fyrir horn.
Halldóra tók mér í byrjun
með vissri varúð þar sem hún
vildi sjá hvað nýr yfirlæknir
hefði upp á að bjóða en ég tel að
hún hafi samt sætt sig við þenn-
an nýja yfirlækni þar sem hún
sagði eitt sinn við mig: „Kristján,
ég held að þú sért betri en eng-
inn.“ Hún reyndi einnig að
hvetja mig til að vinna úr gagna-
safni leitarinnar með þeim orð-
um: „Kristján, þú verður nú að
skrifa um eitthvað annað en
eggjastokkakrabbamein í Sví-
þjóð.“
Ég varð þeirrar ánægju að-
njótandi að kynnast Halldóru ut-
an veggja Krabbameinsfélags-
ins. Halldóra var mikil
hestakona og fengum við hjónin
stundum að fljóta með henni og
félögum hennar í útreiðarferðum
í nágrenni Reykjavíkur þar sem
staldrað var við uppi á heiði og
grafið eftir vissum fjársjóði sem
hún hafði þar áður falið.
Eftir langa samveru hjá
Krabbameinsfélaginu get ég
ekki sagt annað en að okkur
Halldóru hafi samið vel þar sem
við bárum gagnkvæma virðingu
fyrir hlutverki hvort annars í oft
aðþrengdum rekstri félagsins.
Við ferðalok þakka ég ánægju-
lega samfylgd um leið og ég
votta aðstandendum og vinum
samúð vegna brottfalls góðrar
vinkonu.
Kristján Sigurðsson.
Halldóru Thoroddsen kynntist
ég fyrst er ég tók sæti í stjórn
Krabbameinsfélags Íslands 1988.
Hún var þá framkvæmdastjóri
félagsins og hafði unnið því
dyggilega, allt frá stofnun, 27.
júní 1951. Hún var í raun fyrsti
starfsmaður Krabbameinsfélags-
ins en hafði áður unnið á Rann-
sóknastofu Háskólans í meina-
fræði með Níelsi Dungal,
Halldóra
Thoroddsen
✝ Eggert StefánSverrisson
fæddist í Reykjavík
21. ágúst 1956.
Hann lést 29. ágúst
2014.
Eggert var sonur
hjónanna Katrínar
Melsteð og Sverris
Ragnarssonar.
Hann var elstur af
sex sytkinum en hin
eru: Katrín (látin),
Guðrún, Ragnar, Einar Stein-
grímur og yngstur er Þorsteinn
Páll.
Eftirlifandi eiginkona Egg-
erts er Guðrún Sigurðardóttir,
fædd 16. maí 1955. Hún er dóttir
hjónanna Þóru Steingrímsdóttur
og Sigurðar Þorgrímssonar sem
bæði eru látin. Eggert gekk
börnum Guðrúnar í föðurstað en
þau eru Þóra Stefánsdóttir, gift
Ágústi Þór Sigurjónssyni og eiga
þau Viktor Daða og
Önnu Margréti, og
Haraldur Arnar
Stefánsson, giftur
Jóhönnu Njáls-
dóttur en þeirra
börn eru Stefán og
Alexandra Líf.
Eggert ólst að
mestu leyti upp á
Akureyri en fluttist
með foreldrum sín-
um og systkinum
suður í Laugarás í Biskups-
tungum eftir fermingu. Hann
lauk gagnfræðaprófi frá
Laugarvatni og síðan lá leiðin í
frekara nám, meðal annars í
skipasmíðastöðinni Stálvík. Sjó-
mennskan var þó það sem hann
starfaði lengst við.
Útför Eggerts fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag, 8. sept-
ember 2014, og hefst athöfnin kl.
15.
Það var fyrir um 20 árum að
Eggert og Gunna fóru að rugla
saman reytum. Gunna var þá
ekkja með tvö börn, Þóru og Har-
ald, sem þá voru á unglingsaldri.
Það leið ekki á löngu áður en þau
hófu sambúð og Eggert varð
órjúfanlegur hluti af fjölskyld-
unni. Tíminn leið og Þóra og Har-
aldur stofnuðu sínar eigin fjöl-
skyldur og eru ömmu- og
afabörnin fjögur talsins. Þau eru
augasteinar og yndi afa og ömmu.
Þótt þau séu öll búsett í Dan-
mörku er sambandið alltaf mikið
og gott.
Óhætt er að segja að Eggert
hafi sett svip sinn á fjölskylduna
því það var aldrei lognmolla í
kringum hann. Hann hafði yndi af
hressandi samræðum og leiddist
ekki þegar upp komu rökræður,
sem var ósjaldan. Oft ákvað hann
að halda fram andstæðum skoð-
unum bara til að hleypa fjöri í
samræðurnar. Slíkt endaði svo
yfirleitt með hlátri Eggerts enda
var þetta oftast stríðni af hans
hálfu. Litlu börnin í fjölskyldunni
fóru ekki varhluta af þessari
stríðni og voru þau ótrúlega ung
komin í spaugilegar uppákomur
með Eggerti. Þótt Eggert væri
oft að spauga á þennan hátt var
það langt í frá alltaf. Hann hafði
sterkar skoðanir bæði á mönnum
og málefnum og var þá ekkert að
skafa af hlutunum. Í gegn skein
þá rík réttlætiskennd og var
hann lítið fyrir dylgjur þegar
kom að alvöru lífsins.
Eggert og Gunna höfðu mikið
yndi af því að ferðast, bæði hér-
lendis og erlendis. Lengst af áttu
þau ýmist húsbíl eða hjólhýsi sem
þau ferðuðust á vítt og breitt og
nutu þau sannarlega lífsins við
leik og störf.
Það var svo fyrir um sex árum
að Eggert greindist með illvígan
sjúkdóm sem að lokum dró hann
til dauða. Veikindin tæklaði hann
á sinn einstaka hátt og var engan
bilbug á honum að finna. Okkur
er ofarlega í huga ferð sem Egg-
ert fór í um síðustu páska til
Þýskalands og Danmerkur. Í
Þýskalandi keypti hann sér mót-
orhjól sem hann keyrði til Dan-
merkur. Þar heimsótti hann
Þóru, Harald og fjölskyldur. Síð-
an keyrði hann hjólið í Norrænu.
Sjálfur flaug hann heim og fór
svo beint á Seyðisfjörð og tók á
móti hjólinu. Þetta finnst okkur
aðdáunarvert og það hvernig
Eggert hætti aldrei að láta
draumana rætast. Eftir þetta
voru farnar nokkrar ferðir innan-
lands þar sem vinir og vanda-
menn voru heimsóttir. Hugmynd
að næstu ferð var komin á kortið.
Sú ferð var ekki farin því að fljótt
skipast veður í lofti og Eggert
hélt í sína hinstu ferð. Hún var
farin í skyndi og þegar enginn
átti von á. Ferðin sú er óvissuferð
þótt Eggert hafi verið búinn að
undirbúa hana eins og hægt var.
Stórt skarð er höggvið í fjöl-
skylduna við fráfall Eggerts og
hans verður sárt saknað.
Elsku Gunna, orð fá ekki lýst
samúð okkar nú þegar þú ert orð-
in ekkja í annað sinn. Hvernig
það má vera er óskiljanlegt en við
verðum að trúa því að það sé ekki
meira á mann lagt en maður get-
ur borið.
Haraldi, Þóru, foreldrum,
systkinum og fjölskyldum vott-
um við einnig okkar dýpstu sam-
úð.
Blessuð sé minning þín Eggert
og hvíl þú í friði.
Katrín, Hilmar og fjölskylda.
Eggert Stefán
Sverrisson
✝ Jón Björn Sig-urðsson fædd-
ist á Brautarhóli á
Svalbarðsströnd 3.
mars 1932. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Hlíð á Akur-
eyri 28. ágúst 2014.
Foreldrar hans
voru Sigurlaug
María Jónsdóttir
frá Flatey á Skjálf-
anda og Sigurður
Vilhjálmsson frá Dálkstöðum,
bændur á Brautarhóli. Systkini
Jóns Björns voru Vilhjálmur, f.
16.3. 1926, d. 16.8. 1993, Hall-
dóra, f. 24.11. 1927, d. 14.11.
1997, og Helgi, f. 2.12. 1933, d.
18.6. 2006.
Eftirlifandi eiginkona hans er
Jóhanna Marín Kristjánsdóttir
frá Róðhóli í Skagafirði, fædd 7.
júlí 1934. Þau gengu í hjónaband
maki Vilhjálmur Jón Valtýsson
og eru börn þeirra fjögur: Val-
björn Ægir, maki Katrín Elísa
Einisdóttir og eiga þau þrjú börn,
Kristín, maki Arnar Már Sigurðs-
son og eiga þau tvö börn, Jón
Björn, maki Gígja Jónsdóttir og
eiga þau eitt barn, Aldís Erna,
maki Jakob Sindri Þórsson. 4)
Dagbjört Hrönn, maki Gunn-
steinn Þorgilsson og eru börn
þeirra fjögur: Rósa, maki Ragnar
Gísli Ólafsson og eiga þau eitt
barn, Þóra, maki Sveinn Brynj-
ólfsson og eiga þau þrjú börn, Ol-
geir, maki Guðlaug Sunna Kar-
velsdóttir, Arnar. 5) Þráinn
Viðar, maki Hafdís Garðarsdóttir
og eru börn hans þrjú: Jóna
Björk, maki Bjarki Kristinsson og
eiga þau tvö börn, Sindri, maki
Sunna Lind Höskuldsdóttir og
eiga þau eitt barn, Guðrún Marín.
6) Kristján Birkir, maki Steinunn
Eyjólfsdóttir og eru börn þeirra
fjögur: Vala María, Jóhanna Mar-
ín og á hún eitt barn, Eygló Erna
og Sunneva.
Útför Jóns Björns fer fram í
Akureyrarkirkju í dag, 8. sept-
ember 2014, kl. 13.30.
19. október 1953.
Börn Jóns Björns og
Jóhönnu eru: 1) Sig-
ríður Sigurlaug, f.
19.8. 1953, maki
Stefán Sveinbjörns-
son, f. 5.8. 1950 og
eru börn þeirra
þrjú: Jóhanna Dögg,
maki Óðinn Ásgeirs-
son og eiga þau þrjú
börn, Harpa Hrönn,
maki Dick Johan-
son, Birkir Örn, maki María Aldís
og eiga þau eitt barn. 2) Jóna
Guðný, f. 16.4. 1955, maki Þor-
steinn Þ. Jósepsson og eru börn
þeirra þrjú: Erna Mary, maki
Helgi Þ. Svavarsson og eiga þau
þrjú börn, Vilborg Birna, maki
Sigmar Ólafsson og eiga þau tvö
börn, Jóhann Ómar, maki Hrafn-
hildur Harðardóttir og eiga þau
tvö börn. 3) Helen, f. 4.1. 1958,
Hugsaðu um allt sem að höndum ber
hvort sem er sorg eða gleði,
taktu því öllu eins og það er
og ávallt með jafnaðargeði.
(Alfreð Jónsson)
Í dag kveðjum við elskulegan
föður okkar, Jón Björn Sigurðs-
son. Hann var greiðvikinn og
einstakt ljúfmenni með allt sitt
jafnaðargeð í gegnum súrt og
sætt. Með þakklæti í huga minn-
umst við þess hvað hann var okk-
ur yndislegur faðir og góð fyr-
irmynd í gegnum lífið. Hvíldu í
friði, elsku pabbi.
Sigríður Sigurlaug, Jóna
Guðný, Helen, Dagbjört,
Viðar og Kristján.
Í dag, mánudaginn 8. septem-
ber 2014, er til grafar borinn
tengdafaðir minn, Jón Björn Sig-
urðsson, síðast til heimilis á dval-
arheimilinu Hlíð á Akureyri. Ég
kynntist honum fyrst á ofan-
verðri síðustu öld eða um 1971 er
hann bjó ásamt fjölskyldu sinni á
Bergi á Svalbarðseyri og vann í
kaupfélagsbúð KSÞ þar á staðn-
um en var að vinna á jarðýtu
eitthvað líka um þetta leyti. Árið
1975 fluttu þau hjón, Jón og Jó-
hanna, vestur að Bræðraá í
Skagafirði. Það var á árum
þeirra þar sem ég kynntist
tengdapabba miklu betur en við
hjón fórum marga ferðina vest-
ur, stundum til að hjálpa eitthvað
til og börnin okkar dvöldu öll um
lengri eða skemmri tíma í sveit-
inni hjá afa og ömmu. Við byggð-
um okkur sumarbústað sem var
fluttur vestur 1990 og hífður á
sinn stað í svonefndum Hólum í
landi þeirra hjóna á Róðhóli en
þangað voru þau þá flutt frá
Bræðraá. Þá var ekki að spyrja
að tengdapabba sem mætti með
ýtuna sína (nashyrninginn) og
lagði veginn, sléttaði undir girð-
ingu og var vakinn og sofinn við
að hjálpa upp á sakirnar. Ég hef
um dagana kynnst mörgu ágætu
fólki en það er ekki á neinn hall-
að þótt ég segi að tengdapabbi er
einhver besta manneskja sem ég
hef hitt. Alltaf sama jafnaðargeð-
ið og góðmennskan og ekki
skemmdi fyrir ef börn og ung-
lingar voru að þvælast í kringum
hann. Þá var stutt í galsa og góð-
látlega stríðni sem einkenndu
hann alla tíð. Það var erfitt hjá
tengdapabba síðustu árin en
hann hafði fengið heilablóðfall og
Jón Björn
Sigurðsson