Fréttir - Eyjafréttir - 14.05.1998, Blaðsíða 12

12
Fréttir
Fimmtudagur 14. maí 1998
-segir Guðjón Pálsson tónlistarmaður, sem í viðtali við Fréttir
lýsir samskiptum sínum við tónlistargyðjuna
Guðjón Pálsson tónlistarmaður hefur alla tíð talið sig
Vestmannaeying, eða eins og hann segir sjálfur: „Einu
sinni Vestmannaeyingur alltaf Vestmannaeyingur.“
Guðjón kom til Eyja um síðustu helgi með tvo
kirkjukóra af Norðurlandi í farteskinu, ef svo má að orði
komast. Þetta var kór Hríseyjarkirkju og Stærri
Arskógskirkju sem komu með Guðjóni en hann hefur
verið skólastjóri og kennari tónlistarskólans í Hrísey, en
er búsettur á Akureyri. Þegar óskað var eftir viðtali við
Guðjón tók hann því ljúfmannlega ef hægt yrði að koma
því við í þéttriðinni dagskrá kóranna. En eins og sagt
hefur verið finna öll góð mál sér farveg og svo var og að
þessu sinni. Tónlistarferill Guðjóns spannar orðið meira
en fímmtíu ár og hann hefur frá mörgu að segja jafnt sem
tónlistarflytjandi og -kennai'i. Við ákveðum að einbeita
okkur að tónlistinni og lífínu í kringum hana. Það er
píanóið sem er aðalhljóðfæri Guðjóns, þó að önnur
hljóðfæri liggi einnig vel fyrir honum.
Fór aldrei til sjós
„Ég er fæddur í Vestmannaeyjum
1929. en húsið er undir hrauni núna.
Ég fékk ósköp svipað uppeldi og aðrir
peyjar í Eyjum og lífið snerist um fisk
og fugl og þann sérstaka brag sem var
hér á mannlífinu. Hins vegar fór ég
aldrei til sjós. Eg segi alltaf að ég
hefði aldrei orðið nýtilegur starfs-
kraftur. Ég get hins vegar ekki svarað
því til fulls hvernig stendur á því.
Þetta fór bara svona. Einhver staðar
hefur þó tónlistamáttúran blundað.“
Guðjón segir að hann hafi gengið
hefðbundna leið í námi, en að loknum
gagnfræðaskóla hafi hann ákveðið að
fara í Tónlistarskólann í Reykjavík.
Hann lærir á píanó í skólanum, en fer
svo í orgelnám í Söngskóla Þjóðkirkj-
unnar.
„Astæðan er kannski fyrst og fremst
sú að það var hvergi hægt að fá
kennslu í hljóðfæraleik hér í Eyjum.
Ég gekk til fólks sem ég vissi að hafði
fengist við þetta, en enginn var
tilbúinn til þess að kenna mér.
Ahuginn á tónlistinni byijar þó líklega
þegar ég er ellefu ára gamall. Þá er
sett píanó til geymslu á heimilið. Ég
fer að fikta í þvf og síðan hef ég verið
að fikta við þetta. Ég var hins vegar
farinn að spila dálítið í hljómsveitum
hér. Ég var til að mynda í Tunnu-
bandinu og gat unnið mér inn nokkum
pening með spilamennsku og ekki síst
jafnhliða náminu. Ég var í Tónlistar-
skóla Reykjavíkur frá 1947 - 1953 í
tónlistarkennaradeild og kem aftur til
Eyja og byrja tónlistarkennslu og spila
með hljómsveit í Samkomuhúsinu.
Hér er ég svo til 1960 og flyt lög-
heimili mitt héðan. Segðu Vest-
mannaeying hvernig eða hvað það er
að vera Vestmannaeyingur. Maður
fer aldrei allur í burtu. Eg hef búið á
ýmsum stöðum á landinu síðan. Ef ég
er spurður hvaðan ég sé, þá vefst það
ekkert fyrir mér að segja frá Vest-
mannaeyjum. Þetta verður svo ríkt í
manni að það er með ólíkindum."
Þykirmjöguæntumfólk
Hvað er það sem að seiðir menn að
þessu?
„Það er umhverfið og samfélagið
eins og það var. Það er sjálfsagt breytt
í dag. Vestmannaeyingum finnst þeg-
ar þeir hittast á fömum vegi að þeir
hafi verið ein fjölskylda. Þetta er
einhver tilfinning sem er innra með
manni. Það er samt sterk einstakl-
ingshyggja héma og ég er alinn upp
við hana. Mér þykir hins vegar mjög
vænt um fólk sem er í kringum mig og
það nær alveg út fyrir Eyjamar. Þar
sem ég hef kynnst fólki hef ég hvergi
kynnst nema góðu fólki. Kannski er
það vegna þess að maður vill frekar
sjá góðu hliðamar en aðrar, hitt
gleymist. Þessi árgangur sem ég er af
hefur verið mjög duglegur við að
halda sambandi við Vestmannaeyjar.
Við byrjuðum á þessum árganga-
mótum sem haldin hafa verið. Hann
er mjög fjölmennur þessi árgangur hér
og það er stundum haft á orði að þetta
sé afleiðing af atvinnuleysi áranna á
undan. Fólk hafði nægan tíma fyrir
hvert annað. Samfélagið héma fyrir
mér var eins og ein íjölskylda þegar ég
lít til baka og ég sé ekki að það hafi
breyst. Svo má ekki gleyma tveimur
mönnum og góðum vinum sem ég var
mikið með. Þetta voru Guðni
Hermansen, sem er sá maður sem við
minnumst með, Dögum lita og tóna
og hinn var Sverrir Haraldsson
myndlistarmaður. Þessa menn um-
gekkst ég mjög mikið. Guðni var ári
eldri en ég og Sverrir ári yngri. Frá
því ég man eftir skáru þessir menn sig
mjög mikið úr og kannski sérstaklega
vegna áhuga þeirra á fögrum listum.
Guðni bæði á myndlist og tónlist.
Sverrir var svo lengi sem ég man eftir
alltaf teiknandi og málandi og varð
síðar einn af okkar þekktustu mynd-
listarmönnum.“
ÞegarGuðnifékk4,5
„Mér fannst alltaf að við værum eins
og eineggja þríburar, þrátt fyrir að við
værum á sitt hvorum aldrinum. Þegar
ég lít til baka er félagsskapurinn við
þessa menn hámark vináttunnar. Þeir
vom reyndar meira í myndlistinni. Ég
hef hins vegar aldrei getað neitt á sviði
myndlistarinnar nema sem áhorfandi
og njótandi. Þar hefur mér liðið vel.
Ég hef stundum sagt það að ef ég hef
átt að draga beina línu þá hefur hún
orðið bogin og svo öfugt. I sambandi
við það get ég sagt eina skemmtilega
sögu. Það var þannig að í Bama-
skólanum í fimmta eða sjötta bekk
áttum við að skila teikningum til prófs.
Ég fékk lánaða mynd hjá Guðna og
skilaði henni. Kennarinn sá þetta að
sjálfsögðu strax. Ég fékk hins vegar
4,5 og var stundum að ota því að
Guðna þegar hann fékk 4,5 í teikn-
ingu. Við vomm miklir vinir og ég
man aldrei eftir því að kastaðist í kekki
í þessari þrenningu. Vináttan entist
alla tfð, en nú em þessir vinir mínir
gengn-ir og mikill söknuður og
sjónarsviptir af.“
Dagar lita og tóna
Guðjón segir að hátíðin, Dagar lita og
tóna sé upphaflega stofnuð til minn-
ingar um Guðna Hermansen. Hann
segir að sér finnist að nafn hans hafi
gleymst dálítið á undanfömum ámm í
tengslum við þessa hátíð. „I mínum
huga er þetta alltaf hátíð til minningar
um Guðna og þess vegna er mynd-
listin og sérstaklegajassmúsíkin, sem
var líf og yndi Guðna. Hann var mjög
góður jassleikari og þess vegna vona
ég að nafni hans verði haldið á lofti í
tengslum við þessa hátíð. Þama er
nefnilega það sem ég hef viljað kalla
heimavamarliðið hér í Eyjum sem
hefur haldið utan um þessa hátíð og er
mjög af hinu góða. Það átti einungis
að halda þessa hátíð í eitt skipti en
þetta er trúlega í áttunda sinn sem hún
verður haldin næstu hvítasunnuhelgi.
Líkkistusmiðurá
Oddstöðum
Móðir Guðjóns er Vestmannaeyingur
og fædd á Oddstöðum, en faðir hans
Páll Eyjólfsson var Islendingur úr
Höfnum á Reykjanesi, eins og hann
orðar það sposkur á svip en hann hafi
alist að hluta til upp sem unglingur
austur í hreppum. Faðir hans vann í
fiski upphaflega, en verður svo skrif-
stofumaður og seinna framkvæmda-
stjóri Sjúkrasamlagsins og Almanna-
trygginga í Vestmannaeyjum. For-
eldrar mínir studdu mig hins vegar til
að fara þessa leið og vom mjög
jákvæðir. Þetta var kannski óvenju-
legt, því það vom ekki margir sem
fóm þessa leið. Ég held ég hefði
aldrei lagt þetta fyrir mig í andstöðu
við þau. Faðir minn hefur líklega þótt
strangur maður og maður tók tillit til
þess sem hann sagði. Faðir minn
studdi mig líka til þess að kaupa píanó
á meðan ég var í námi. Við vomm
fjórir bræður og tvær systur og aðeins
einn bróðir minn varð sjómaður.
Móðurafi minn smíðaði hins vegar
líkkistur. “
Hvemig var að eiga afa sem
smíðaði líkkistur. Verður þú eitthvað
nákomnari dauðanum fyrir vikið?
„Ég man eftir því sem krakki að