Fréttir - Eyjafréttir - 20.12.1998, Síða 19

Sunnudagur 20. desember 1998
Fréttir
19
mér, því að árið 1979 missi ég son
minn, 32 ára gamlan, en hann
dmkknaði á mótorbátnum Ver 1. mars
það ár. Það var mikil sorg. En mesta
sorg mín var þegar ég missti fjögurra
ára gamlan son minn árið 1943. Eg
ætlaði aldrei að geta komist yfir það.
Lítið bam, sem maður er alltaf með í
höndunum, deyr úr lungnabólgu á
tveimur dögum. Mér fannst ég vera
búin að fá nóg. Eg breyttist sjálf mikið
og varð mjög beisk á tímabili, því að
mér fannst Guð vondur við mig. Mér
fannst hann taka allt frá mér, því ég
átti svo lítið. Eg varð hins vegar að
sætta mig við það og í dag vil ég ekki
hanga á fortíðinni, og er komin yfir
þetta. Hins vegar sé ég eftir fyrri
manninum mínum, enn þann dag í
dag. Við vorum svo ung og ástfangin
og höfðum gaman af lífinu, en þegar
fólk þroskast og fer að hugsa hef ég
komist að því að maður er ekki einn
um þessa hluti. Það em fleiri sem eiga
miklu sárara um að binda.“
Alla segir að hún hafi stundum
hugsað það síðan, vegna þess að báðir
þessir drengir hétu Birgir, hvort þessi
áföll tengdust nafninu. „Þegar ég átti
fyrri drenginn sagði ég manninum
mínum að ég vildi að hann yrði
skírður Birgir, en hann vildi að hann
héti Þorkell eins og faðir hans. Eg
sagði að mér þætti það svo ljótt og
karlalegt nafn, í það minnsta vildi ég
að Birgisnafnið yrði með. Hann vildi
ekki heyra það nefnt. Ég fór því ein
og lét skíra bamið og tók fram fyrir
hendumar á honum. Svo á ég þrjár
stelpur og eignast því næst annan
dreng, þremur ámm eftir að sá eldri
dó, og mér fannst ekki annað hægt, af
því ég sá svo mikið eftir fyrri
drengnum sem ég missti, að ég lét
hann heita þessu sama nafni, en hann
missti ég líka. Mér hefur alltaf þótt að
einhver óheppni hafi elt mig með þetta
nafn. Ég veit ekki hvort það hefur
verið af því ég hlýddi ekki manninum
mínum. Þó ég hafi látið hann heita
Þorkel Birgi datt mér ekki í hug að
setja Þorkelsnafnið á hinn. En
Birgisnafnið fannst mér svo fallegt
strákanafn og það réð nafngiftinni.
Það var ein sorgin að missa hann Birgi
svona, við vomm mjög náin og hann
var mikill mömmustrákur."
Lífíð heldur áfram
Þegar sorgin bankar svona upp á,
gastu þá leitað eitthvað eftir stuðningi?
„Að sjálfsögðu komu ættingjar
Bernódusar hingað til Eyja til
jarðarfararinnar þegar hann dó, en það
var ekki mikið rætt. Ég veit eiginlega
ekki hvemig ég fór í gegnum þetta og
á erfitt með að skilja og gera mér grein
fyrir þessu í dag. Mér finnst ég ekki
muna almennilega hvemig þetta var.
Síðan fóru þau og báðu mig að gæta
bamanna. Ég hef reynt að gera það
sem ég hef getað. Það vantaði hins
vegar áfallahjálp sem ég vildi óska að
hefði verið til staðar þá og eins þegar
Þorkell Birgir litli dó. Mér fannst ég
ekki hafa til neinna að leita. Að
sjálfsögðu gat ég leitað til móður
minnar meðan á þessu stóð, en faðir
minn var dáinn þá. Þegar þetta er
afstaðið fer fólk heim til sín og hefur
allt annað að gera og að öðm að huga.
Lífið heldur áfram og fólk hefur öðru
að sinna og annað amstur gleymist. Ég
vildi samt að ég hefði getað leitað til
einhverra og talað um þetta stríð mitt
og sorgina. Einhvern sem hefði verið
utan fjölskyldunnar. Maður gat ekki
verið að tala um þessa hluti daglega
við sína nánustu. Allir vissu hvað
hafði skeð hjá mér, en mér fannst ég
eiga afskaplega bágt. Ég reyndi að
bera mig vel, en ég grét mikið og
fannst það sorglegasta af öllu þegar
bömin stóðu fyrir framan mig og
spurðu af hverju ég væri alltaf að
gráta. En mér hefur alltaf þótt
strákamir vera meira háðir mér. Mér
fannst stelpumar meira sjálfbjarga.
Strákamir spurðu hins vegar oft að því
hvers vegna pabbi kæmi ekki aftur og
það gat verið erfitt að svara svona
spumingum “
Þessi mvnd er tekin árið 1966 af börnunum í Borgarhól. Efri röð frá uinstri: Birna Berg, Elínborg, Þóra Birgít Aðalbjörg Jóhanna, og Birgir (dáinn)
Fremrí röð: Helgi, Elín Helga, Þuríður og Jón
ég það ekki heldur, jafnvel þó að ég
hafi fengið þennan blóðtappa um
daginn og orðið mikið veik. Ég missti
meðvitund um tíma og hugsaði að ef
það væri svona að deyja þá þyrfti ég
ekki að hal'a neinar áhyggjur af því.
Við vitum öll að við fæðumst og
deyjum, en ég þakka Guði fyrir það
hvað ég hef fengið að lifa lengi, af því
að mér finnst gaman að lifa. Þó að ég
búi núna ein er alltaf margt fólk sem
kemur til mín. Ég hef náð mér eftir
veikindin núna þó að ég hefði
ákveðnar efasemdir um það á tíma-
bili.“
Feröalög og hoklestur
Það má segja þrátt fyrir allt að þú halir
nú komið nokkuð víða við miðað við
það sem var algengt á sínum tíma. Þú
fórst til Reykjavíkur, austur á Firði og
norður til Olafsfjarðar.
„Það má kannski segja það. Á fyrri
búskaparárum mínum liðu þó einu
sinni sex ár milli þess að ég fór upp á
land. En mér hefur alltaf fundist
gaman að ferðast. Ég fór tvisvar til
Þýskalands. Bömin mín gáfu mér fyrri
ferðina þegar ég varð sextug og ég
dvaldist þá hjá syni mínum. Seinni
ferðina fór ég 1987 með Þuru dóttur
minni og fjölskyldu hennar, var í
mánuð í bæði skiptin, svo ég hef
ferðast svolftið. Árið 1974 fór ég svo
til Spánar og var þar í hálfan mánuð
og þótti það alltof lítið, en það var
mjög gaman og ég hefði ekki trúað því
að óreyndu að til væru lönd þar sem
væri svona heitt."
Alla segist eiga mörg áhugamál, en
mest finnist henni gaman að lesa
góðar bækur. Þó að hún eigi erfitt með
að halda á bók nú orðið, sérstaklegapf
hún les í rúminu, les hún mikið. „Ég
les mikið, kaupi tvö dagblöð og á fullt
af bókum. Ég hef lesið nokkuð af
ævisögum og ævisöguþáttum, auk
þess góða rithöfunda eins og Laxness.
En mér finnst hann allt öðru vísi en
aðrir rithöfundar sem ég hef lesið. Ég
las Kristmann Guðmundsson og
Hvemig brástu við svona spum-
ingum frá bömunum?
„Mér fannst ég ekki geta sagt þeim
frá þessu vegna þess að þau vom svo
miklir óvitar. Eldri bömin vom í skóla
og ein dóttir mín var að vinna og þau
spurðu ekki svona. Það voru yngstu
bömin sem spurðu þegar ég var með
þau heima áður en ég fór að vinna. Ég
gat hins vegar ekki sagt þeim að ég
væri að gráta vegna þess að pabbi
þeirra væri dáinn. En eins og ég segi,
Uklega hef ég ekki verið nógu þroskuð
þegar ég missti manninn minn frá
öllum þessum hópi og ekki fær um að
takast á við það. Mér fannst hann eiga
svo mikið eftir að gera og við bæði
saman og ég varð beisk og missti
trúna á tímabili. En þegar ég fór að líta
í kringum mig fór ég að sjá hvað aðrir
áttu líka bágt. Það var eins og ég
huggaðist við það."
Samhent f jölskvlda og
hakklát Guói
Alla segir að Ijölskyldan hafi alla tíð
verið mjög samheldin og ríkt gott
samband innan hennar. „Það var aldrei
neitt rifrildi. Systkinin voru mjög
samhent og þau hafa á hverju ári
komið saman og haldið smágleðskap í
mat og drykk. Og nú á jólum borða ég
hjá einni dóttur minni og svo höldum
við sameiginlegt fjölskylduboð á
annan í jólum og það em yfir ljörutíu
manns. En nú í október fékk ég blóð-
tappa og lá mikið veik á sjúkrahúsi, en
bömin komu öll til mín og það var
tekin mynd af hópnum við rúmið hjá
mér. Eins og ég segi, þá finnst mér að
það hafi verið gert svo vel við mig
gangvart bömunum og hvað þau hafa
verið yndisleg við mig, af því ég varð
fyrir þessari stóm sorg svona ung.“
Þú sagðir að þú hafir verið mjög trúuð,
en fyllst nokkrum efasemdum þegar
hvað erfiðast gekk. „Mér var kennt
það þegar ég var barn að lesa bænir
kvölds og morgna, og átti mína
bamatrú. Mamma og pabbi vom mjög
kirkjurækið fólk og við systurnar
vomm nokkuð trúaðar.“
En dauðinn sem slíkur, var hann
eitthvað sem ekki mátti tala um?
„Já, mér fannst það frekar. Ég veit
ekki hvort fólk var hrætt við dauðann,
en mér fannst þetta ekki geta skeð.
Þetta var eitthvað fjarlægt. Og núna,
þegar ég er orðin sjötíu og níu ára, geri
Borgarhóll við Kirkjuveg. Myndina málaði Magnús Magnússon.