Fréttir - Eyjafréttir - 07.09.2000, Blaðsíða 10

10
Fréttir
Fimmtudagur 7. september 2000
Eyjamaðurinn Birkir Kristinsson, markvörður ÍBV og íslenska
landsliðsins lítur yfir farinn veg í boltanum, bæði heima og erlendis:
n cmægðir
nýia skó
Vorun
að fá
Birkir Kristinsson er
Eyjapeyi í húð og hár,
fæddur þar og upp
alinn. Birkir spilaði alltaf
með yngri flokkunum í
Eyjum, þangaðtil 1983
að hann fer og reynir
fyrir sér annars staðar,
bæði á fastalndinu og
erlendis. Hann fór í
Verslunarskólann í
Reykjavík árið 1980 og
þaðan í viðskiptafræði í
Háskóla Islands. Frá
1980 hefur Birkir ekki
leikið með ÍBV þangað
til hann gengur til liðs
við félagið aftur í fyrra,
en þá hafði hann ekkert
leikið með ÍBV í 1 7 ár.
Birkir lék með fjölda
knattspyrnuliða á
þessum 1 7 árum meðal
annars IA og Fram,
þangað til hann hélt
erlendis árið 1995 til að
reyna fyrir sér í
atvinnumennskunni.
Birkir hefur verið í
landsliðinu frá 1988, en
þó með hléum og þá
vegna meiðsla.
Blaðamaður Frétta hitti
Birki í vikunni fyrir
landsleikinn við Dani og
ræddi um fótboltann vítt
og breitt.
BIRKIR hefur sagt að það sé draumur sinn að vinna titil með IBV. Hann færðist nær því
takmarki sínu þegar IBV komst í úrslit bikarkeppninnar með sigri á Fylki. Hér fagnar hann
sigrinum með ungum stuðningsmönnum ÍBV.
Noregur, Svíþjóð, England
og Austurrfki
í lok ársins 1995 hélt Birkirtil Noregs
og fór að leika með Brann í Bergen.
„Arið 1998 fór ég til Svíþjóðar og lék
með Norköping. Haustið sama ár fór
ég svo til Englands og lék með Bolton.
þangað til ég kom heim vorið 1999. í
fyrra fór ég reyndar um haustið til
Austumkis og lék þar yfir vetrar-
tímann. Þannig að ég hef verið dálítið
á flakki í þessu.“
Hefurþú alltafverið ímarkinu?
„Nei reyndar ekki og það er kannski
dálítið fyndið, þvf sem peyi hafði ég
alltaf gaman af því að spila senter, eða
vera fremsti maður og skora mörkin.
Ég hafði líka lúmskt gaman af því að
vera í markinu, en lék ekki sem mark-
maður fyrr en í 5. flokki hjá IBV árið
1975. Þetta er eftir gos, en í gosinu
var fjölskyldan á dálitlum hrakningi,
eins og margir aðrir. Við fluttum í
Garðabæinn og byggðum þar en pabbi
leitaði alltaf til Eyja, svo það var ljóst
að aftur yrði snúið heim. Ég lék með
Stjömunni í Garðabænum og hafði
leikið þar stöðu senters, líkaði það
mjög vel og var markahæstur í þeim
flokki. En þegar ég kom til Eyja var
ég hálfpartinn doblaður í markið í 5.
flokki af þjálfaranum Sævari Tryggva.
Þar lék ég með Hlyni Stefánsssyni, en
við erum nú aldursforsetamir í ÍBV.
IBV varð svo Islandsmeistari í 5.
flokki, en þetta er eiginlega upphafið
að því að ég byrja að leika í markinu,
því síðan hef ég ekki fengið að fara úr
því.“
Markmaðurinn hefur
yfírhöndina
Birkir segir að sóknarmanninum og
markmanninum hafi lynt ágætlega í
gegnum árin, þó að markmaðurinn
haft nú alltaf haft yftrhöndina á
vellinum. „Ég verð alltaf að fá að
spreyta mig af og til og fæ þá að
sleppa fram af mér beislinu til að gá
hvort sóknarmaðurinn er ekki lifandi
ennþá, en ég fæ aldrei að gera það í
leikjum. Kannski að ég fái að spreyta
mig í einhverjum leiknum ef marka-
talan er hagstæð, Steingrímur yrði þá
færður í markið og ég fengi að spila
frammi. Steingrímur er mjög efni-
legur í markinu og hefur staðið sig vel
þar á æfingum. Ég bíð bara eftir að
þjálfarinn uppgötvi þessa hæfileika hjá
okkur og geri þessa skiptingu í
einhverjum leiknurn."
Birkir segir að þegar hann hafi verið
að alast upp í Eyjum hafi legið nokkuð
beint við að hann myndi leggja
knattspymuna fyrir sig. „Það var
mikið um þessi peyjalið, sem skiptust
eftir götum, eða hverfum. Liðið, sem
ég var í, hét Hvíta fallbyssan, annað
lið hét Vísir og svo framvegis, en þessi
lið voru hins vegar alveg óháð Þór og
Tý, heldur léku bara sín á milli. Þetta
var rosalega spennandi, en svo eltist
maður. Fyrst gekk ég í Tý, svo í Þór,
en síðan lék ég undir merki IBV á
Islandsmótinu. Þetta er það umhverfi
sem maður hefur verið að alast upp í
og fótboltinn alltaf verið hluti af lífinu.
Ég var líka í handbotanum, svo kom
bara að því að ég varð að velja á milli.
Ég var líklega 19 ára þegar ég hætti í
handboltanum. Eftir að hafa orðið
íslandsmeistari þar, að vísu með Fram.
Með náminu gekk þetta ekki upp og
maður varð að velja og fótboltinn varð
ofan á og ég sé ekkert eftir því. En
fótboltinn hefur alltaf verið hluti af
Eyjunum og stemmningin úti í Eyjum
byggist mikið á því hvemig gengur í
fótboltanum. Þetta er hluti af félagslífi
Eyjanna.“
Sérstakt að koma frá Eyjum
Birkir segir að rætumar skipti alltaf
miklu máli og að koma frá Éyjum er
alltaf svolítið sérstakt. „í bænum er
þetta svolítið öðmvísi. Þó að maður
leiki kannski með Fram eða einhveiju
öðm liði er ekkert verið að spá í
hvaðan maður kemur, hvort það er úr
Vesturbænum eða Austurbænum,
hvort þú ert gamall KR-ingur, eða
kemur úr Mosfellsbænum, eða
Þorlákshöfn. Fyrir tíu til fimmtán
ámm vom leikmenn ekkert að skipta
um lið. Síðan fór þetta að breytast og í
dag spyr enginn um það hvaðan menn
koma. Að vísu hefur mér fundist að
allir viti að maður er Eyjapeyi. Þess
vegna hefur maður líka verið talinn
dálítið raglaður, í jákvæðri merkingu
þó. Þannig hefur þetta alltaf loðað við
mann, en nú þykir það ekki tiltökumál
þó að menn skipti um lið og þetta er
bara sama þróun og átt hefur sér stað
erlendis. Nú era menn bara keyptir og
seldir, og menn era bara í hreinum og
kláram viðskiptum og enginn spyr
hvaðan þú kemur. Þetta hefur verið að
breytast, en rætumar hafa þó sagt til
sín, þegar Eyjapeyjar era annars
vegar.“
Urðu að sætta sig við að sitja
á bekknum
Finnst þérþessi þróun af hinu góða ?
„Bæði og. Stundum er þetta
pirrandi, en þessi þróun verður hins
vegar ekkert stöðvuð. En mér finnst
stundum að peyjar sem era að koma
upp séu fullfljótir á sér og skorti
dálítinn aga. Hér áður fyrr varð maður
að beijast fyrir sínu. Menn sátu
kannski á bekknum í eitt eða tvö ár,
áður en þeir unnu sér sæti í liðinu. Það
þótti mjög eðlilegt og það var mikill
heiður að fá að æfa með
meistaraflokki, eins og þegar maður
var yngri og gamlar kempur eins og
Palli Pálma og Sæli Sveins vora í
markinu. Núna, ef menn era ekki í
liði era þeir kannski famir í fýlu og
reyna fyrir sér í öðram liðum. Þetta
pirrar mann stundum mikið, en maður
hefur fundið þetta meira í Reykjavík
en í Eyjum. Þar er engin þolinmæði til
og menn vilja bara spila, jafnvel þó að
getan sé ekkert voðalega mikil og
menn halda sig einhverja snillinga og
á leiðinni til útlanda innan skamms.
Þetta er kannski neikvæði hluti