Fréttir - Eyjafréttir - 28.09.2000, Blaðsíða 6

6
Fréttir
Fimmtudagur 28. september 2000
Hentu þessu og
kauptu nýtt!
Hjálmar Brynjúlfsson er rafvirki
og auk þess margt annað til lista
lagt, utan að vera Eyjamaður í húð
og hár. Hann á mörg rafmagns-
handtökin í Eyjum, en það sem
honum er ekki síður hugleikið er
söfnun ýmissa muna, sem tengst
hafa iðninni gegnum árin. Hann
segir að í raun hafi hann slysast til
að byrja í rafvirkjuninni haustið
1972. Um vorið hætti hann í skóla
fyrir norðan og kom sér á sjó hjá
Stjána á Emmunni, fram að þjóð-
hátíð. I byrjun október olhauð
karli föður hans iðjuleysið á honum
og plataði hann í vinnu hjá sér. En
hann rak þá ásamt félaga sínum
Boga raftækjaverkstæðið Neista.
Svo kom gosið og einhvem veginn
ílentist hann í starfinu, enda kviknaður
áhugi fyrir rafvirkjuninni. „Þannig að
ég hætti að pæla í að fara í lang-
skólanám og vitleysu," eins og hann
orðar það svo skemmtilega.
Þú tekurþá ástfóstri við rafmagnið, ef
svo mœtti segja?
Já, þetta kom svona af sjálfu sér.
Eg var nú reyndar ósáttur við að starfa
við þetta til að byrja með. Það má
rekja til þess að þegar ég var krakki
vann pabbi við tækjaviðgerðir á
bátaflotanum. Bátamir komu inn á
kvöldin og fóm út aftur á morgnana,
yfir vertíðina, þannig að vinnutíminn
hjá honum var oftast frá hádegi til
næsta morguns. Það mátti því segja
að við krakkamir segðum bless við
hanti á haustin og sáum hann lítið sem
ekkert fram að vertíðarlokum.
Einhvem veginn fékk ég því antipat á
þessu og ef ég var spurður hvort ég
ætlaði að feta í fótspor hans var svarið
alltaf hreint og klárt, nei.“
Hjálmar segir að eftir að hann hafi
farið að vinna sem rafvirki hefði
fljótlega kviknað áhugi hjá honum að
halda til haga ýmsum tækjum og
tólum sem tengjast faginu, en hafa
misst notagildi sitt vegna tækni-
þróunar. „Lengi vel átti ég afgamlan
dýptarmæli, sem var eiginlega orðinn
fyrir mér, svo það endaði með því að
ég henti honum, en auðvitað sér
maður núna að það var tóm vitleysa.
Pabbi eignaðist eitt sinn fyrsta
rfldarinn sem kom í íslenskan fiskibát,
en hann endaði á sjóminjasafni fyrir
gustan. Þessi radar fannst í kró í
Vestmannaeyjum og hægt var að
ifckja slóð hans og finna út í hvaða bát
bann hafði verið og þá kom þetta í
Jjós. Bátur þessi var keyptur hingað
Hteð radarnum frá Austfjörðum.
Byggðasafninu hérna var boðið að fá
ndarinn, en þar var enginn áhugi, svo
Mmn var sendur austur og skipar þar
W teiðurssess. En það er samt
Í
ýmislegt sem ég hef haldið til haga
gegnum tíðina, eigum við ekki að
kalla það hirðusemi.“
Hjálmar segir að elsti hluturinn
sem hann eigi sé spennumælir frá því
um 1940. „Stærsti hlutinn af þessu er
mælitæki sem voru mörg hver í
notkun fram á síðasta ár. Það má
segja að það hafi láðst að henda
hinum hlutanum. Þegar pabbi flutti,
kunni ég ekki við að henda öllu saman
sem hann átti, en megnið af
mælitækjum hans pantaði hann að
Elsti mælirinn í eigu Hjálmars,
spennumælir frá því um 1940.
utan, ósamsett um 1960. Þau komu
algjörlega í frumeindum og man ég
vel eftir því þegar hann var að setja
þau saman á borðstofuborðinu. Núna
er þetta alveg liðin tíð og ef maður
færi fram á að fá svona tæki ósamsett,
yrði það trúlega dýrara en að fá það
samsett."
Hvaða tœki er þetta segi ég og bendi á
heljarinnar apparat með stóru gler-
auga ogfullt aftökkum?
„Þetta er kallað skóp í daglegu tali.
Með því getur þú séð kúrfuna á
rafmagninu og ef einhver frávik eru
sýnir tækið þau. Þetta er stærsta
mælitækið sem ég á, alveg tveggja
manna tak. Ég hef reyndar ekki notað
þetta tæki, en pabbi notaði það
mikið,“ segir Hjálmar
„Héma er ég svo með merkilegan
grip“ segir hann og bendir á stóra
koparskífu. Þetta er hluti af asdik-
síldarleitartæki sem hannað var og
smíðað hérna. Það var mjög frum-
stætt, botnstykkinu snúið með
handafli, en þetta virkaði engu að
síður. Ekki veit ég hvort þeir útfærðu
erlenda hugmynd, eða útlendingamir
„stálu“ hugmyndinni, en asdiktækin
eru enn í fitllu gildi, bara full-
komnari."
Hér ertu meðforláta rennibekk?
„Já þennan rennibekk keyptu þeir
gamlan um 1950. Á sínum tíma þegar
jafnstraumsmótorar vom algengir
þurfti oft að renna „kollektorinn“ (það
er það sem kolin sitja á). bekkurinn
var keyptur til að þurfa ekki alltaf að
hlaupa inn í Magna í hvert skipti sem
þurfti að renna. Hann nýtist mér vel í
mótorvindingum, því eitt sinn var
mixaður á hann gallonmælir úr
olíubíl, sem telur 1 gallon við hvem
hring og get ég því búið til spólur í
mótorana með mun meiri hraða en í
höndunum.“
En áfram með safnið, veistu hversu
marga hluti þú átt?
„Nei ég hef ekki hugmynd um það,
enda er þetta nokkuð skipulagslaust
ennþá og ýmislegt á ég í kössum sem
ég á eftir að fara yfir. En þetta segir
allt sína ákveðnu sögu, bæði af faginu
sem slíku, en einnig er örugglega
einhver saga og ævintýri í kringum
hlutinn sjálfan, þó ég kunni ekki að
segja hana nema að mjög litlu leyti.“
Nú rekur þú þitt eigið verkstœði,
hvernig gengur það?
„Ég verð að taka eitt skýrt fram:
Mitt verkstæði heitir ekki Neisti og
mun ekki gera það. Nafnið var selt
dýmm dómum til Reykjavíkur. En ég
er oft kenndur við Neista og það er
ekkert nema til að vera stoltur af.
Þegar þeir gömlu ákváðu að hætta og
selja allt draslið var ekkert annað fyrir
mig að gera en halda áfram. Ég vildi
ekki kaupa húsnæðið því mér fannst
það of stórt, og einnig leist mér betur
á að byija ffá gmnni sjálfur. Það hefur
tekið tíma að byggja þetta upp eins og
ég vil hafa það, en þetta er allt að
koma. Nú er ég nýfluttur í eigið
húsnæði, en ég byggði svolítið stóran
bflskúr við húsið og helmingurinn af
honum er verkstæði. Ég vildi heldur
byggja en kaupa, því þá gat ég haft
þetta eftir mínu höfði. Reyndar tók
þetta svolítið á, því allur frítími fór í
þetta í heilt ár og gerði ég þetta mikið
til einn. Nú er bara að reyna að klára
að borga þetta upp, en það mætti
alveg lifna yfir verkefnum. Við emm
þrír einyrkjar í þessu fagi í Eyjum og
mér heyrist flestir sammála um að
deyfð sé í verkefnum og Ktið að hafa,
eins og staðan er núna. Aftur á móti
er ég nú kominn með mjög góða
aðstöðu, raunar þá næststærstu í
Eyjum. Svo færðu mig aldrei ofan af
því að þetta er eina alvöra rafmagns-
verkstæðið á almenna markaðnum í
Eyjum, því hér er ekki viðkvæðið ef
eitthvað bilar: „Ónýtt, henda þessu og
kaupa nýtt,“ segir hann hlæjandi um
leið og ég kveð og þakka fyrir
kaffisopann.
Benedikt Gestsson.
SÁLARHORNIÐ
Sársauki
„Enginn getur sært þig, án þíns samþykkis!“
Eleanor Roosevelt
Ég er ein af þeim sem þoli mjög
illa líkamlegan sársauka, og reyni
því eins og ég get að forðast hann.
En þegar um andlegan sársauka er
að ræða, virðist ég algjörlega ófær
um að „sveigja“ frá honum, og það
sem meira er, ég virðist festast þar!
Kannast þú við þetta?
Við emm mannleg og eðlilegt að
áföll komi og að við finnum til, en
það er óeðlilegt að dvelja í sárs-
aukanum, eins og fakírinn sem velur
að liggja á nagla!
Óttar Guðmundsson læknir skrif-
aði grein í Morgunblaðið „Legið á
nagla“ sem fjallar um það „að dvelja
í fortíðinni." Hann segir: „Margir em
þeir sem liggja á nagla allt sitt líf.
Þeir horfa um öxl og harma ótal
ákvarðanir, sem eitt sinn vom tekn-
ar...“ Og „Sumir lifa langa ævi á
þessum nöglum fortíðarinnar og geta
aldrei litið glaðan dag vegna
sársauka og vanlíðunar, sem rænir
þá lit daganna og ljósi sólarinnar."
Við endumpplifum sársaukann
sem minningin geymir aftur og aftur,
og ákveðum samt að líta til baka.
Það er enginn nema við sem gefum
samþykki okkar að þessum pynting-
um. Við emm að særa okkur sjálf,
aftur og aftur!
f bibh'unni segir írá konu Lots sem
bjó í Sódómu hinni alræmdu. Hún
fékk aðvömn þegar hún ásamt
manni sínum og bömum flúði
borgina rétt fyrir eyðingu hennar.
Aðvömnin var „ekki líta til baka.“
Þegar þau á hlaupunum heyrðu
hávaðann af eyðingu borgarinnar,
óhlýðnaðist hún boðunum og leit
við. Hún breyttist umsvifalaust í
stein.
Ef við lifum í fortíðinni, sífellt að
líta um öxl, sífellt að gráta liðna daga
þá fer eins fyrir okkur, við stöðnum.
Hjartað verður að steinhjarta.
Fortíðin er liðin, við getum ekki
breytt henni, en við getum
hugsanlega breytt viðhorfum okkar
til dagsins í dag. Tekið ákvörðun um
að „líta ekki til baka" í dag.
Þegar kona fæðir er sársauki
hennar mikill, eðlilega. Hins vegar
þegar bamið er fætt dvelur hún ekki
við minninguna af sársaukafullri
fæðingu, heldur er athygli hennar öll
á baminu og framtíðinni.
Lista og
handverkssýning
í safnaðarsal
Landakirkju
í tilefni af lokahátíð kristnihátíðar í Kjalarness-
prófastsdæmi verður opnuð Lista og handverkssýning
í safnaðarsal Landakirkju föstudaginn 29. september
kl. 19.00 Lista og handverksfólk í Vestmannaeyjum
var gefínn kostur á að leggja fram verk sem tengjast
kristinni trú.
Séra Bára Friðriksdóttir sagði að margir kæmu að
sýningunni með fjölbreytt verk. „Þar gefur að líta málverk,
trélist, leir, hannyrðir og margt fleira forvitnilegt. Á meðal
sýnenda eru bæði látnir og lifandi Vestannaeyingar. Einnig
eru myndverk eftir börn úr Barnaskólanum sem unnin
voru í myndmennt síðastliðinn vetur í tilefni af þúsund ára
kristni á íslandi."
Bára sagði að prófastur myndi setja sýninguna með
nokkrum orðum, auk þess sem sóknarnefndarformaður
tæki við gjöf sem söfnuðinum hafi borist. „Það er
olíumálverk eftir Engilbert Gíslason frá byrjun þessarar
aldar, en gefendur eru Ragnar og Gísli Engilbertssynir."
Sýningin stendur frá 29. sept. til og með 8. okt. Hún verður
opin 29. sept frá 19.00-21.00,30. sept á meðan á messukaffl
stendur. Virka daga getur fólk komið við á meðan opið er í
safnaðarheimilinu og á helgidögum verður hún til sýnis
eftir sunnudagaskóla og guðsþjónustu. Bæjarbúar eru
hvattir til að taka þátt í hátíðarhöldunum, fjölmenna i
messu laugardaginn 30. sept. kl. 13:30 og njóta
handverkssýningar og kaffiveitinga að messu lokinni.