Fréttir - Eyjafréttir - 29.05.2003, Blaðsíða 14

14
Fréttir
Fimmtudagur 29. maí 2003
Skólaslit Framhaldsskólans:
Megum ekki verða ofurseld
lífsnautninni og augnablikinu
-svo að við ekki sinnum skyldum okkar - Það á hér líklega við, sem á flestum og öllum sviðum
öðmm, að meðalhófið er aífarasælast, sagði Baldvin Kristjánsson skólameistari í ræðu sinni
ALLS útskrifuðust 23 stúdentar að þessu sinni frá FÍV og er þetta með stærri húpum sem hafa útskrifast frá skólnaum.
Framhaldsskólanum var slitið
á laugardaginn og voru
tuttugu og þrír stúdentar
brautskráðir frá skólanum og
er það með fjölmennari
útskriftum sem haldin hefur
verið í skólanum.. Sjö voru
útskrifaðir af öðrum
brautum, fimm frá
grunndeild rafiðna, einn frá
vélstjórnarbraut og einn frá
iðnbraut í stálsmíði. Alls voru
258 nemendur við nám í
skólanum á vorönn og
einhverjir stunduðu fjarnám
við aðra skóla. Helga Kristín
Kolbeins fór yfir starfið í
skólanum og Baldvin
Kristjánsson, settur
skólameistari, flutti ræðu sem
verður væntanlega hans
síðasta í starfi skólameistara, í
bili a.m.k., en Ólafur H.
Sigurjónsson er væntanlegur
heim úr starfsleyfi í haust.
Þær Eygló Egilsdóttir og Erna
Grímsdóttir fluttu svo
útskriftarræðu stúdentanna í
sameiningu.
„Enn slítum við skóla. Önn-
inni sem nú er að baki lýsti
aðstoðarskólameistari nokk-
uð í annól sínum eða starfs-
skýrslu hér í upphafi þessarar
athafnar og mun ég af
fremsta megni reyna að
sneiða hjó endurtekningu ó
því er þar kom fram. Eg vil
byrja ó því að koma ó
framfæri kveðjum og órn-
aðaróskum fró skipuðum
skólameistara, Ólafi Hreini,
sem enn dvelur við nóm í
Skotlandi, en snýr brótt heim
aftur. Og sem jafnan fyrr er
ég flyt kveðjur hans við svona
tækifæri þó brýni ég fyrir
nemum þann boðskap sem
er hinn rauði þróður gegn-
um hans fjölmörgu skóla-
slitaræður til þessa. Þar fer
virðingin og tillitssemin, sem
við eigum að sýna með-
bræðrum okkar og sam-
ferðafólki í lífinu. Og undir
þau orð fæ ég tekið," sagði
Baldvin Kristjónsson, settur
skólameistari í ræðu sinni við
skólaslit Framhaldsskólans
síðasta laugardag.
„Það er annars ekki bara ánægjulegt
að Olafur Hreinn skuli vera að snúa
heim heldur e.t.v. einnig nauðsynlegt.
Til þess gætu bent þær breytingar sem
virðast ætla að verða á starfsliði
skólans fyrir næsta vetur, en þær eru
óvenju miklar og gætu vissulega
stafað af óstjórn undirritaðs á skóla-
árinu. A óstjóminni hefur einn
starfsmanna skólans a.m.k. þrástagast
nógsamlega seinnipart vetrar.
Þeir kennarar sem á þessari stundu
er vitað að verða ekki með okkur
næsta vetur em Guðrún Kristín
Sigugeirsdóttir, sem hyggur á frekara
nám; Gunnar Þorri, sem sótt hefur um
ársleyfi til að kenna annars staðar og
Sigurgeir Jónsson, sem ég segi ykkur
frekar af hér á eftir.
Þá hefur Bertha Johansen sagt upp
sem námsráðgjafi og ætlar að einbeita
sér að kennslunni. Ingveldur Theó-
dórsdóttir er vann sem stuðnings-
fulltrúi við skólann í vetur ætlar að
leggja land undir fót og dvelja austur í
Asíu um tíma. Ég þakka þessu fólki
heils hugar fyrir þeirra störf og óska
þeim velgengni í því sem þau nú taka
sér fyrir hendur.
Og tíminn líður
Og þá að öðm. Mig langar hér til að
velta upp hugleiðingu um tímann, sem
er þannig tilkomin að ég asnaðist til að
fara að telja saman hversu oft ég hefði
upplifað annar- og skólaslit Fram-
haldskólans í Vestmannaeyjum. Ég
komst að því að þau em fleiri en ég
kæri mig um að tíunda, því þannig
opinberast nianni óhjákvæmilega
hversu aldurinn færist yfir. Þá er hitt
ekkert þægilegra að einhvem veginn
verður stöðugt styttra milli þessara
skólaslita eftir því sem árin líða.
Auðvitað styttist rauntíminn ekkert
heldur er það skynjun mín á tímanum
sem er að breytast. Það sem mér þykir
stuttur tími fmnst 10 ára syni mínum
eilífð en sjötugri móður minni örskots-
stund. Þessi staðreynd kemur og fram
í hversu við sem höfum staðið hér á
sviði í dag emm sjálfsagt að upplifa
varanleik skólagöngunnar með mis-
munandi hætti. Þessi fríði hópur sem
var að stíga niður af sviðinu er ungur
og enn að flýta sér. Til marks um flýt-
inn þá em í þessum hópi sjö nem-
endur að ljúka stúdentsprófi á þremur
ámm þegar venjulegt fólk tekur í það
íjögur ár. Þeim finnst væntanlega að
þau þrjú til fjögur ár sem það tók þau
að ljúka stúdentsprófi, árið sem fór í
gmnndeildina eða árin tvö í vél-
stjómina og stálsmíðina hafi verið
langur tími. Mér finnst hins vegar sem
þau hafi öll hafið nám í haust, sum
jafnvel um áramót, og eigi ekkert
með það að vera að ljúka námi frá
okkur.
Sigurgeir í Gvendarhúsi
Önnur áminning um framgang tímans
blasir við mér þar sem er Sigurgeir
Jónsson kennari ífá Þorlaugargerði, en
nú í Gvendarhúsi. Þetta blasir ekkert
við af því hann sé orðinn gamallegur
í útliti, síður en svo, heldur vegna þess
að hann er að láta af starfi og hefja
töku lífeyris. Það em skrítin örlög að
hafa verið nemandi Sigurgeirs í 1.
umsjónarbekk hans, 6. D í Bamaskóla
Vestmannaeyja, þegar hann var að
hefja þar kennslu fyrir nokkmm áram
og standa nú hér sem samstarfsmaður
og þakka honum við starfslok. Ég
þykist reyndar vita að Sigurgeir ætli
ekkert að setjast í helgan stein, sitja og
horfa í gaupnir sér, heldur trúi ég
hann eigi eftir að skrifa eitthvert lítil-
ræði, slá nokkra golfbolta, taka
snókergame með félögunum, spuming
hvort hann á ekki líka eftir að taka
slemmu og slemmu í briddsinu. Og
svo veit ég að hann mun að öllu
forfallalausu kenna lítils háttar stunda-
kennslu hjá okkur áffam.
Og hvemig á svo að tvinna þetta
tvennt saman, Sigurgeir og tímans
hraðfleygu stund. Ég vil gera það
þannig að áminna unga fólkið, sem
enn er að flýta sér, um að flýta sér
ekkert um of og gleyma ekki að vera
til. Það er svo mikilvægt held ég að
njóta lífsins og líðandi stundar. Við
gleymum því hins vegar allt of oft í
flýtinum við að ná einhveiju marki,
sem er þó ekkert að fara, heldur bíður
okkar þó við verðum svolítið lengur á
leiðinni.
En hér þarf einnig varúðar með.
Ekki megum við verða svo ofurseld
lífsnautninni og augnablikinu að við