Harmoníkan - 01.10.1999, Page 11

Síðasta
Miklar vonir eru bundnar við
landsmót S.Í.H.U. Það er ekki einung-
is ánægjan yfir að hitta vini og vel-
unnara og hlusta á þá og aðra spila,
þótt það sé að vísu hluti af öllu æv-
intýrinu. Það er einnig vonin eða trú-
in á framfarir. Að sjá nýja vonar-
neista til framtíðarinnar, sjá þróun,
sem við kemur öllum þáttum í starfi
harmonikuunnenda í heild sinni.
Ekki er síður áríðandi, en góð spila-
mennska, að þeir sem fara með hið
talaða orð vandi sig. Það sem koma
á til áheyrenda þarf að lýsa í skíru
og hnitmiðuðu máli, ekki síst á svo
veigamikilli hátíð sem landsmóti
S.Í.H.U. Framfarir harmonikuunn-
enda eru hægar frá ári til árs, sem
að einhverju leiti má rekja til langs
skóla og vinnutíma í landinu, þar af
leiðandi verður minni tími aflögu
fyrir áhugamál sem ekki eru þó síð-
ur mikilvæg. Tónlistarnám er talið
mjög þroskandi fyrir fólk á öllum
aldri. Að hafa góðan tíma fyrir slíkt
áhugamál skilar sér jafnvel í betri
námsárangri í skóla og í meiri lífs-
gleði og öryggi í lífinu. Raddir heyr-
ast annað kastið um að hafa
skemmri tíma á milli landsmóta en
landsmót aldarinnar
Á Siglufirði
nú er siður. í ljósi þess, ef það er rétt
að þróun sé hæg, er ástæðulaust að
stytta tímann milli móta, sveiflur í
starfinu verða mun sýnilegri eins og
nú er. Á landmótinu á Siglufirði kom
ýmislegt fram sem mikla athygli
vakti og jafnframt annað sem olli
vonbrigðum. Áður en ég kem nánar
inn á það langar mig að lýsa ferðinni
norður á sjálft mótið og aðdraganda.
í grein sem ég skrifaði í Norska
harmonikublaðið Gammeldans og
kom út nokkru fyrir mótið nefndi ég
greinina Mekka harmonikunnar á
Siglufirði. (Trekkspillets Mekka pá
Siglufjörd). í greininni lýsti ég nokk-
uð framförum hérlendis, Siglufirði
og því sem til stóð þar. Mér fannst
sjálfum ævintýri framundan í hinum
fræga síldar og athafnabæ við aldar-
lok. Meiningin var að halda norður á
fimmtudeginum en óþolimæðin
breytti þeirri ákvörðun, svo slegið
var í járnklárinn þegar á miðviku-
dagskvöld og ókum við í einum rikk
eftir vinnu, norður. Heitasti dagur
sumarsins var að baki í Reykjavík og
á leiðinni smá lækkaði sólin á himn-
inum. Nóttin var björt og fögur,
folöld með mæðrum sínum og ann-
að ungviði meðal spendýra og fugla
hélt kyrru fyrir við lygnar tjarnir eða
sóleyjarskrýdda lækjarbakka.
í Skagafirðinum hafði sólin sest á
sjóndeildarhringinn, loga gyllt og
lagðist síðan upp við vesturhlið
Drangeyjar. Þessi ólýsanlegri lífgjafi
okkar hér á jörðu tók á sig ýmsar
myndir og roðaði himinn og haf
töfrabirtu og ljóma á leið sinni við
hafflötinn. Ég sagði við konuna mína
er við dáðumst að fegurðinni hve
gaman væri að geta breytt þessari
sýn í tóna og spila fyrir Siglfirðinga
og gesti landsmótsins, því miður
verður sú tónsmíð að bíða betri
tíma. Framundan blasti við Siglu-
fjarðarkaupstaður kl. 3 um nóttina
við spegilsléttan fjörðinn og er við
gengum til náða, leið maður inn í al-
gleymið með söng sjófuglanna í eyr-
um sem undirstrikaði á áhrifaríkan
hátt hinn norðlæga kaupstað sjó-
mennskunnar við sólarupprás.
Er við höfðum lokið göngu okkar
upp í Hvanneyrarskál um morgun-
inn var Siglufjörður innritaður í hug-
ann og jafnframt sem landsmóts-
staður við aldarlok.
Landsmótið framhald í nœstu blöðum
Þau vöktu verðskuldaða athygli á landsmótinu
Oddný Björguinsdóttir frá Akranesi, HUV.
Lék einleik, Washington Post, mars eftir
John Philip Sousa.
Svanur Bjarki Úlfarsson frá Stóru Mörk
leikur í HFR. Hann lék Serenata Prima-
verile eftir Pietro Frosini.
Sólberg Valdimarsson frá Akranesi félagi
í HUV bauð einnig álieyrendum upp á
einleik Dora Marsurka eftir Pietro Dero.
11