Harmonikublaðið - 01.05.2008, Page 16

harmoníku eftir nótum, fékk mér bækur
og fór að reyna þetta. Það kenndi mér
enginn á harmoníku, það var ekki álitið
að menn þyrftu að læra á harmoníku,
þetta var bara hljóðfæri sem allir áttu að
geta notað.
Hefur þú samið lög?
Ég hef ekki samið lög en hef þó byrjað á
ýmsu svona, hvort sem það hefur verið f
þýskum stíl eða frönskum en tónminnið
hefur stundum verið svolítið slæmt svona
seinni árin. Ég var nú málari í 55 ár og
terpentína fór illa í hausinn á manni og ég
man ekki þó égbyrji á einhverju, hefekki
verið með upptökutæki og ekki skrifað
niður. Ég hef nú alltaf álitið það og segi
nú bara eins og Guðni Guðnason að hann
léti þá semja sem að gætu samið og spil-
aði svo eftir þá.
Það eru margir góðir lagahöfundar úr
Vestmannaeyjum?
Nei, þeir eru nú ekki mjög margir. Ási í
Bæ og Oddgeir og svo Bjartmar frændi
minn Guðlaugsson, hann náttúrlega kom
úr Eyjum. Við erum stór skyldir, við pabbi
hans vorum systkina synir. Já og Vosi,
hann samdi nokkur lög og sum nokkuð
góð. Ég spilaði bara lög eftir Oddgeir.
Þessi lög hans Ása eru gamanvísna lög..
Svo hringdi í mig maður einn um daginn
og spurði mig hvað ég myndi eftir af
svona mönnum sem höfðu samið ÍVest-
mannaeyjum og þá gat ég náttúrlega ekki
nefnt nema Ása í Bæ og Sæmund nokk-
urn Jónsson. Hann var svona orgelspilari.
Hann átti son, Jón Sæmundsson, sem var
Ijósmyndari í Tjarnargötunni í Reykjavík
og píanóleikari.
Það voru ekkert spilarar almennt, þetta
voru svona sveitastrákar. Svo kom Ágúst
Pétursson til Vestmannaeyja og bjó í
sama húsi og ég. Hann var orðinn góður
spilari um fermingu. Hann samdi lög og
ég held að þau hafi öll orðið til eftir að
hann fór úr Eyjum.
Jenni Jóns var þarna einnig um tíma með
honum Þeir spiluðum saman í Alþýðu-
húsinu í einn eða tvo vetur.
Kanntu ekki einhverjar góðar sögur af
þessum köllum?
Já, það er nú erfitt að ætla að grípa þær
svona á lofti. Já, svo eru það náttúrlega
þessir bóhemar sem að voru í kringum
hann Oddgeir Kristjánson. Þetta hefur
verið einstakur
hópur. Það varÁsi
í Bæ, það var Loft-
ur Guðmundsson,
Árni úr Eyjum og
það var Ingólfur
Guðmundsson úr-
smiður og Þor-
steinn Sigurðs-
son, kenndur við
Fiskiðjuna og Jó-
hannes Gíslason.
Þessir menn voru
með gönguklúbb,
þeir fóru í göngu á
hverjum sunnu-
dagsmorgni og
þeir fóru alltaf á
sömu staðina, það voru hlóðir þar og þeir
hituðu sér kakó á hlóðum. Þetta var kall-
að kakóklúbbur. Það var alltaf söngur og
líf í kringum þá, Oddgeir sá um það.
Bóhemar, þú veist hvað það er, menn
sem lifa svona frjálsu lífi. Þetta var virki-
lega gaman, þetta var á kreppuárunum
þegar menn voru ýmist atvinnulausir,
nýbyrjaðir að búa með sínum konum og
gáfu sértíma íþetta.í sjónvarpsviðtali við
Árna Elvar sagði hann að þeir hafi verið
kallaðir „Kreppukommar".
Á hvaða aldri voru þessir menn?
Oddgeir var nú fæddur 1911 að mig minn-
ir og hinir flestir á svipuðu reki. Það var
nú einn að deyja
umdaginn.Jóhann
Gíslason, hann var
fanta tenor. Það
var alltaf sungið í
lúðrasveitinni og
þessirmenn héldu
uppi kvartett, tvö-
földum kvartett.
Ég tel þetta vera
upphaf að brekku-
söngá þjóðhátið.
Þá er að segja frá
unglingahljóm-
sveitinni, hann hét
Marinó Guð-
mundsson sem
stjórnaði henni. Hann var mjög seigur
spilari og framúrskarandi námsmaður.
Þetta átti að heita var sérstakt að heita
jasshljómsveit. Það voru tveir gítarar og
það voru trommur sem voru naglatunnur,
strekkt skinn á. Þetta voru mismunandi
stærðir. Guðni Hermannsson var nú svo
listfengur að hann málaði þetta altt f lit-
um.
Einu sinni kom Ameríkani og spilaði með
okkur, hann hét Jakob Arason, hann var
Vestur-íslendingur. Hljóðfæraskipan var:
Marinó, trompet, Guðni, harmonikka,
Guðjón Pálsson, piano, Gísli Brynjólfs-
son, gítar, Guðjón Kristófersson, gítar og
Björgvin Guðmundsson, trommur. Mar-
inó og Björgvin voru bræður. Þetta var í
Vestmannaeyjum. En svo flytur þessi fjöl-
skylda. Guðni Pálsson byrjaði þá að
spila á píanó með okkur Það vantaði
ásláttinn og það er upphafið að hans
píanóleik.
Við héldum allir meira og minna út þang-
að til menn foru eitthvað að klikka á sál-
inni. Hljómsveitin var kölluð hljomsveit
MG, en sumir kölluðu það Mallaskrall út
af því að hann var kallaður Malli, eða
Tunnubandið. Þetta var nú nokkuð gott,
það var enginn stigs munur á hvað var
dansmúsik og jassmúsík þá, þetta var
bara allt eitt og dansað eftir öllu. Það
voru aðallega Amerískir eða enskir slag-
arar sem voru notaðir. Menn voru sko
ekkert að pæla í því og engin þörf á að
syngja, menn komu til að dansa.
Þið voruð 15-17 ára þegar þetta var?
Já við vorum 15 nema einn var 16 og einn
17-
Hvað starfaði þessi hljómsveit lengi?
Hún varekki nógu lengi þvívorið eftirvor-
ið 1945 þá flytur pabbi Marinós tromp-
etleikara og Björgvins trommara að Sel-
fossi. Hann var skósmiður karlinn, þeir
héldu víst að þeir hefðu fleiri fætur í Fló-
anum en þekktist í Vestmannaeyjum.
Þetta var í brag sem pabbi gerði og hon-
um var fluttur þegar hann.skóarinn, var
kvaddur
Gerðir þú vísur?
Nei.
Þú ert áfram íVestmannaeyjum í 30 ár?
Svo fer ég að spila í samkomuhúsinu. Fór
að spila með Vosa karlinum, hann var
líka vinnufélagi minn í málningunni. Ég
var búinn að segja að hann var ótrúlega