Harmonikublaðið - 01.12.2011, Síða 14

r. Harmonikuleikari í 70 ár
t'“ Diddi Hall
Diddi og Herdís.
Fjöllistamaðurinn Sigurður
Hallmarsson, Diddi Hall, er
fæddur á á Húsavík árið 1929.
Hann þekkja aliir harmoniku-
unnendurá íslandi, enda hefur
hann hlotið heiðursviðurkenn-
ingu S.Í.H.U. Sigurðurvar kenn-
ari við Borgarhólsskóla á Húsa-
vfk ogskólastjóri þar um tfma.
Hann er þekktur myndlistar-
maður, leikstjóri og leikari bæði
á sviði og í kvikmyndum. Hann
gekk íLeikfélag Húsavíkurárið
1943 ásamt konu sinni Herdísi
Birgisdóttur sem einnig var
leikari og eru þau félagar þar
enn.Sigurður er einn af stofn-
félögum Harmonikufélags
Þingeyinga og stjórnaði lengi
félagshljómsveitinni þeirra og
Lúðrasveit Húsavíkur stjórnaði
hann um tfma. Núna æfir hann
Sólseturskórinn, sem er kór
eldri borgara á Húsavfk.
Diddi hefur vinnustofu áHúsa-
vfk, þar sem hann málar Kinn-
arfjöllin og annað landslag
ýmist með olíu eða vatnslitum,
sem af mörgum er talið erf-
iðasta listformið. Myndir eftir
hann prýða annaðhvert heimili
á Húsavík og Safnahúsið á
margar myndir eftir Didda af
gömlu trillukörlunum og öðrum
Húsvíkingum. Þegar Sigurður
komst á eftirlaun var haft eftir
honum að sjaldan hefði hann
haft meira að gera. Við heim-
sóttum hann 2008 og tókum
við hann viðtal fyrir afmælisrit
Harmonikufélags Þingeyinga,
þegar það varð 30 ára. Þar kom
fram að Sigurður fékk harmon-
iku um fermingu og hefur spilað
síðan. Hann er fjölhæfur í því
sem öðru, leikur dansmúsik,
dinnermúsik, klassík, hefur
mikið spilað við útfarir og auð-
vitað í sýningum hjá Leikfélag-
inu. Hann hefur Ifka mikið
spilað fyrir börn ískólanum á
barnaböllum, í leikskólum og
auðvitað í leikhúsinu þegar
nikkan var notuð í barnasýn-
ingum og þar léku krakkarnir
með. Auk þessa gerði hann
upptöku með danslögum ásamt
14
Reynir Jónassyni, Árna Schev-
ing.Guðmundi EinarsogDidda
fiðlu. Húnvar notuð við dans-
kennslu í skólum, svo óhætt er
að segja að hann hafi ekki legið
á liði sínu við að kynna harm-
onikuna fyrir æskunni. „Við
þurfum að fá unga fólkið til að
spila meira með okkur en ekki
fyrir okkur,“ sagði Sigurður
Hallmarsson.
í haust vorum við svo beðin að
taka viðtalvið hann afturognú
fyrir Harmonikublaðið. Við
heimsóttum þau Herdísi á heim-
ili þeirra og fengum að spyrja
nokkurra spurninga.
Sæll Diddi. Þá erum við komin
aftur til að fá þig til að spjalla
aðeins meira um harmonikuleik
og ævistörfin. Er það ekki rétt
að þú sért búinn að spila í 70
ár?
Jú, svona um það bil. Ég fékk
áhuga á harmonikuleik fimm
ára. Ég festi þvottaklemmur á
pappaspjald og hafði fyrir
nótur. Það voru fáir betri en ég,
segir Diddi og hlær. Svo byrjaði
ég að spila um fermingu á
píanóharmoniku. Hnappa-
harmonikur voru ófáanlegar á
stríðsárunum.
Þið harmonikuleikararnirvoruð
popparar síldaráranna. Kannt
þú ekki einhverjarsöguraf því.
Jújú. Það varýmislegtsem kom
fyrir. Einu sinni vorum við Ingi-
mundur Jónsson og Reynir
Jónasson að spila á síldarballi
á Raufarhöfn. Það var svo
stappað í salnum að það var
einsogsíld ítunnu. Það brutust
út slagsmál og við komumst
ekki út eftir ballið. Ég hef
sjaldan verið eins hræddur og
þarna uppi á svölunum. En við
sluppum ómeiddir. Svo vorum
við Ingimundur einu sinni að
spila á Dalvík. Þá brastá ogvið
vorum innlyksa á Svalbarðs-
ströndinni í tvo-þrjá daga. Við
hugguðum okkurvið að okkar
yrði ekki saknað í skólanum því
alltafísvonavotviðri sló saman
raflínum svo það varð raf-
magnslaust og kennsla féll
niður. Svo spiluðum við eitt
sinn á Grenivík. Þá varð svo
brjálað á heimleiðinni að við
urðum stopp. Ingimundurtýndi
öðrum skónum við að ýta. Já
svo fórum við einu sinni á
Vopnafjörð og spiluðum til
morguns. Þá gerði svo þétta
þoku að ég sá varla milli stika.
Þeir Ingimundur og Reynir Jón-
asson lögðu sig bara og sváfu.
Ég ók alltaf.
Varst þú að spila um helgar,
kenna alla vikuna og leika í leik-
húsinu. Svafstu aldrei?
Ég svaf lítið. Það var ásettur
sólarhringurinn. Égvarspítala-
ráðsmaður líka. Svo vann ég öll
sumur. Tók aldrei sumarfrí. Ég
var á síld og einu sinni lögga.
Svo voru hérna tékkneskir
lúðrasveitarstjórnendur. Þeir
fóru heim á sumrin. Þá var eng-
inn til að æfa. Það var kallað á
mig fyrir fyrsta mafogsautjánda
júní ofl. Svona hefur þetta verið
f fjörutíu ár. Það er kallað á mig
enn.Þaðvar lítilltími fyrirfjöl-
skylduna.
Nú voruð þið Herdís bæði leik-
arar. Kynntust þið í leikhúsinu?
Við höfum alltaf þekkst, segir
Herdís. Hann var í bekk með
systur minni. En hann tók nú
ekki mikinn þáttí heimilisverk-
unum í gamla daga.
Ég man eftir þér Diddi stjórna
söngleik í Hafralækjarskóla,
Óliver Tvist með Robert Faulk-
ner?
Jú. Þegar ég var fræðslustjóri
báðu skólastjórar mig oft um
svoleiðis. Ég tók ekkert fyrir
það.
Þó þú sért náttúrutalent sem
getur allt, hvernig datt þér í hug
að fara að mála með öllu þessu?
Ég sullast í öllu. En ég hef þörf
fyrir að mála. Ég var alltaf hrif-
inn af málverkum Jóhanns
Björnssonar frænda míns. Svo
er það birtan. Litirnir eru svo
fallegir. Mig langaði að mála.
Ég fékk einu sinni ársorloffrá
kennslu. Þá fór ég suður í Mynd-
listarskólann. Ég lærði mynd-
listarkennslu. Þá fór ég líka til
Péturs Friðriks og fékk hjá
honum tilsögn við að mála með
vatnslitum. í leiðinni fór ég svo
í förðunarskóla Leikfélags
Reykjavíkur og lærði svolitla
förðun. Ég hafði lært leiklist
áður. En nú ætla ég að spila fyrir
ykkur.
Og Diddi grípur nikkuna og
spilar og dillar sér eftir hljóm-
fallinu. Svo heldur hann áfram.
Ég spila alltaf tvisvar-þrisvar á
dag. Stundum fer ég og spila
fyrir íbúana á Hvammi. Ég var
að endurgera diskinn sem við
Ingimundur o.fl. gerðum fyrir
danskennslu í skólum. Ég ætla
að rokselja hann niðuríVerbúð
í sumar. Það væri upplagt að
skólar og leikskólar eignuðust
hann. Svo langar mig að gera
annan disk. Þetta eru lögin sem
eiga að vera á honum. Ég hef
séð á norskum sjónvarps-