Fréttir - Eyjafréttir - 13.11.2008, Blaðsíða 8

8
Fréttir / Fimmtudagur 13. nóvember 2008
Simmi og Unnur og Geir Jón og Inga frjáls eins og fuglarnir rr
'’***[. '\ i Wsm M A
pmí 5
r. á Á \ 'S

mLá
t . .KDrJ -
HÓPURINN allur samunkominn.
Gæti gert svona ferðalög að lífsstíl
-segir Unnur sem sem fannst þau frjáls eins og fuglinn
Viðtal
3 Júlíus G. Ingason Julius@eyjafretlir. is
Hjónin Sigurmundur Gísli Einars-
son og Unnur Ólafsdóttir fóru í
mikla ævintýraför þvert yfír Banda-
ríkin. Ekki nóg með að hafa þverað
heila heimsálfu, þá gerðu þau það á
mótorhjóli í samfloti við vinahóp
þeirra hjóna frá unglingsárunum.
Þrátt fyrir að hafa lagt um 8000
kílómetra að baki á um þremur
vikum, gekk ferðin áfallalaust fyrir
sig en þau Simmi og Unnur segjast
vera meira en lítið til í að endurtaka
leikinn. Farið var um hinn þekkta
þjóðveg Bandaríkjanna, Route 66
sem margir hafa ort, skrifað og
sungið um en vegurinn í dag er utan
alfaraleiðar en þykir spennandi
valkostur fyrir þá sem vilja kynnast
Bandaríkjunum frá fyrstu hendi.
Blaðamaður Frétta settist niður með
þeim á veitingastað í eigu þeirra
hjóna, Kaffi Kró, og fékk ferðasög-
una beint í æð.
Gamalt loforð
Af hverju fóruð þið í þetta mikla
ferðalag?
„Fyrir 30 árum var ég alltaf að hjóla
í Reykjavík með hóp af strákum. Á
þeim tíma töluðum við mikið um
Route 66 í Bandankjunum. Við töl-
uðum um að þegar við yrðum gaml-
ir karlar myndum við taka okkur til
og fara þessa draumaleið mótor-
hjólamanna. Svo líður tíminn,
áratugimir líða og 30 kílóum síðar
eða fyrir tveimur árum hringir einn
úr hópnum í mig og segir að nú sé
komið að því, við ætlum að fara að
hjóla. Eg segi bara já, já og segist
vera til en spyr svo hvert við ætlum.
Hann segir mér það og ég verð alveg
kjaftstopp en þá rifjar hann upp
þetta loforð sem við gáfum hver
öðrum að fara þessa ferð þegar við
yrðum gamlir karlar," segir Simmi
og hlær.
„Við byijuðum strax að leggja inn
á ferðina, borga hjólin og fiug-
miðana þannig að við vorum búin að
borga allan fastan kostnað áður en
við fórum út, sem var gott miðað við
ástandið."
Hvernig lagðist það íþig, Unmtr, að
fara á mótorhjóli þvert yfir Banda-
ríkin ?
„Mér fannst þetta fyrst ekki mjög
spennandi og hugsaði hvað verið
væri að fara út í. Eg hafði ekki setið
á mótorhjóli af neinu viti síðan á
unglingsárunum, hafði reyndar af og
til sest á hjól með Simma en ekki
farið í neinar langferðir eins og
þessa. Eg sagði við Simma að hann
gæti farið einn en hann tók það ekki
í mál, sagði að ég gæti alveg komið
með og í versta falli setið í bílnum
sem fylgdi með hópnum. Eg fór
með því hugarfari að vera meira í
bfinum en þegar ég var komin út þá
breyttist hugarfarið og ég var ein-
göngu á hjólinu hjá Simma.“
„Þetta eru líka engin venjuleg
hjól,“ útskýrir Simmi. „Þetta eru
ferðahjól, Harley Davidson með
góðum sætum og hönnuð fyrir
langferðir. Þarna var fólk í ferðinni
sem er veikt í bakinu en þrátt fyrir
að sitja í átta tíma á dag á hjólunum
þá fann enginn fyrir þessu.“
Ferðast með Guði
Simmi segir umferðarmenningin sé
einnig mjög góð og því auðvelt að
ferðast þama um. Vegimir séu góðir
og vegfarendur almennt kurteisir.
„Route 66 er hins vegar utan alfara-
leiðar, þetta er gamli þjóðvegurinn
sem var lagður 1929 og John
Steinbeck gerði frægan í sögunni
Þrúgur reiðinnar.“
Simmi og Unnur segja ferðina hafa
gengið mjög vel. „Þetta fólk er flest
allt með reynslu af svona ferðum og
þetta er hópur sem hefur haldið
saman. Hluti af þessum hóp er
mótorhjólaklúbbur sem kallar sig
Trúboðana," segir Simmi.
Unnur segir líka að margar kon-
urnar í hópnum hafi mikla reynslu af
mótorhjólum. „Sumar þeirra keyra
reglulega mótorhjól en við létum
mönnunum það eftir í þessari ferð.
En það er í raun alveg ótrúlegt hvað
ferðin gekk vel, við vorum einstak-
lega heppin með veður, það rigndi
aldrei á okkur og við lentum aldrei í
neinu óhappi. Við erum öll trúuð og
ég trúi því að Guð hafi vakað yfir
okkur í þessari ferð og ferðabænin
róaði mig fyrir ferð dagsins," sagði
Unnur.
Það munaði þó litlu því í eitt skipt-
ið var eins og æðri máttarvöld hafi
tekið í taumana. „Hafsteinn heitir sá
sem er reyndastur og hann leiddi
hópinn. í eitt skiptið fannst honum
að hann þyrfti að hægja á hópnum
án sýnilegrar ástæðu. Stuttu áður
hafði stór flutningabfll farið fram úr
okkur og þegar við komum yfir
hæðina, eftir að við hægðum á
okkur, sáum við að það hafði
sprungið dekk á þessum stóra bfi og
dekkið lá út um allan veg. Það hefði
ekki þurft að spyrja að leikslokum
ef við hefðum verið við hliðina á
bflnum þegar dekkið sprakk," sagði
Unnur.
Mikill hiti
Hópurinn lagði snemma af stað á
daginn, keyrði að meðaltali um 400
kílómetra og stoppaði víða enda
margt að skoða. „Við stoppuðum á
klukkutíma fresti til að teygja úr
okkur og það var alveg ótrúlegt hvað
við vorum heppin með veður. Það
var í raun stundum of heitt en maður
fann það ekki fyrr en við stoppuðum
því við fengum alltaf vindkæiingu á
opnum hjólum. En þeir sem við
hittum sögðu að við væru mjög
heppin að vera á ferðinni á þeim
tíma sem við vorum því hitinn hefði
verið óbærilegur stuttu áður. Svo
fann maður það þegar við komum
inn í borgimar og þurfti að stoppa á
rauðu ljósi, hvað það var virkilega
heitt," sagði Simmi.
Fjölbreytt landslag
Hvað stendur upp úr eftir ferðina?
„Það er auðvitað erfitt að taka ein-
hvem stað út en mér fannst mjög
eftirminnilegt að koma til Nashville
í Tennessee, höfuðborg kántrýtón-
listarinnar í heiminum. Þarna var
gata þar sem var bar við bar alla
götuna og alls staðar var lifandi tón-
list, allan sólarhringinn. Þangað
koma ungir tónlistamenn, spila og
vonast til að verða uppgötvaðir. Við
fórum líka í Hall of Fame kántrýsins
sem er í borginni og kíktum auð-
vitað inn á nokkra staði. Þarna eru
alveg hrikalega góðir tónlistamenn
og mikil samkeppni," sagði Simmi
og talar af mikilli innlifun.
Unnur segir, eins og eiginmaður
hennar, að erfitt sé að taka einhvern
stað út. „Að koma til Arizona var
mjög gaman enda ofboðslega fallegt
þar. I því ríki eru einmitt dóttir
okkar og tengdasonur í námi í
borginni Prescott og við heimsóttum
þau auðvitað. Við fórum með þeim
að Grand Canyon sem var mjög
eftirminnilegt og mikil náttúru-
fegurð þar. Fegurðinni þar verður
ekki lýst heldur er þetta eitthvað
sem fólk verður að upplifa. En það
sem kom mér kannski mest á óvart í
ferðinni er hversu fjölbreytilegt
landslagið er í Bandaríkjunum. Við
fórum í gegnunt tíu ríki og það var
eins og að fara á milli landa þvf
landslagið var svo fjölbreytt.
Það var líka mjög fallegt í New
Mexíkó og Texas en þar urðurn við
fyrir miklum áhrifum. í miðri auðn-
inni var 50 metra kross sem er
upplýstur á nóttunni en við komum
reyndar að honum að degi til. En
þama við krossinn er búið að setja
upp píslargöngu Krists. Þarna voru
semsagt tólf þrep gerð úr styttum,
frá fæðingu til grafar Krists. Það var
merkilegt að upplifa þetta þarna úti í
auðninni."
Milljón hestafla vél
Simmi segir það einnig hafa verið
eftirminnilegt að fara til Canaveral-
höfða og skoða Kennedy stöðina þar
sem NASA er með sínar höfuð-
stöðvar. „Þetta var svona strákaferð,
stelpurnar urðu eftir og fóru á
ströndina en við strákarnir fórum og
kíktum á alvöru tryllitæki. Þarna
eru stærstu vélar í heimi, milljón
hestafla en þarna eyddum við
heilurn degi. Eg hefði hins vegar
alveg getað verið þama í tvo daga í
viðbót," segir Simmi hlæjandi.
Og það er eins og það opnist
fióðgátt þegar þau hjónin fara að
\