Fréttir - Eyjafréttir - 13.11.2008, Blaðsíða 9

Fréttir / Fimmtudagur 13. nóvember 2008
9
£
eð góðum vinum á mótorhjólum um víðáttur Norður-Ameríku
rifja upp ferðina því hver staðurinn á
fætur öðrum var merkilegur. „Það
var líka mjög merkilegt að koma við
á heimili Elvis Presley. Það var
ótrúlegt að sjá hversu mikið af dóti
var þama, fötin hans, heimilið og
þotan.“
Eins
og að detta inn í kábojmynd
-segir Inga sem óhrædd sat að baki bóndi síns
Skólastelpa borgaði
matinn
Þau Unnur og Simmi segja líka
merkilegt að hafa komið við í Oral
Roberts háskólanum í Oklahoma,
og er nefndur eftir stofnanda
skólans. Oral Roberts var á sínum
tíma einn af fyrstu sjónvarps-
predikurunum frægu í Banda-
ríkjunum en hann safnaði sjálfur
fyrir byggingu skólans og gaf rikinu
svo bygginguna. „Hann slapp nú
við að fá þennan slæma stimpil á sig
sem sjónvarpspredikarar hafa fengið
á sig margir hverjir í Bandaríkjunum
en bygging skólans tók um 30 ár.
Og eftir að hann hafði gefið
Oklahoma skólann þá var það hans
eina starf að safna fjárframlögum
svo hægt sé að halda skólanum
gangandi."
„Við skoðuðum skólann og
borðuðum í kaffiteriu og þar lenti ég
í óvenjulegri lífsreynslu. Þegar ég
var að borga fyrir matinn sagði sá
sem vann á kassanum að ég þyrfti
ekki að hafa áhyggjur af því, það
væri búið að borga. Ég vissi ekki
hvaðan á mig stóð veðrið en síðar
komst ég að því að þama hafði ung
stelpa, 19 ára gömul sem var
nemandi þarna, ákveðið að gefa tíu
næstu í röðinni mat. Ég stoppaði
hana og þakkaði henni fyrir og svo
labbaði hún bara brosandi í burtu
eins og engill,“ sagði Unnur.
Á drekaslóð
„Það er líka eitt annað sem við
verðum að koma að, það er þegar
við fórum eina frægustu mótor-
hjólaleið í Bandaríkjunum, Dragon-
tail og tilheyrir Smokey Mountain í
Tennessee. Það er vegur upp og
niður mikinn fjallgarð og það eru
óteljandi beygjur á honum eða 318
beygjur á 11 mílna kafla. Þetta er
einhver hættulegasti kaflinn í banda-
ríska vegakerfmu en þama er snar-
bratt niður og þýðir ekkert að
gleyma sér að horfa á landslagið, þá
húrrar maður bara niður. En þegar
maður kemur niður, þá fær maður
viðurkenningu fyrir að hafa farið
þessa leið. Þú ert merktur og þegar
þú hittir aðra mótorhjólakappa þá er
það það fyrsta sem þeir segja, já þú
ert búinn að fara Dragontail."
Hefði viljað keyra aftur til
baka
Vœruð þið til í að endurtaka leikinn
næsta sumar?
„Þetta er mjög einfalt. Þegar ég
skilaði hjólinu þá sagði ég við þá að
ég væri alveg til í að taka hjólið og
fara með það til baka,“ sagði Simmi
og hló.
„Það er dálítið fyndið að ég, sem
fór í ferðina með semingi, gæti
alveg hugsað mér að gera svona
ferðalög að lífsstíl. Ég hef alltaf
verið mikið fyrir það að fara á
sólarströndina og slaka á þar en
þetta er eitthvað allt annað. Maður
er frjáls eins og fuglinn enda vorum
við ekki búin að skipuleggja ferðina
meira en svo að við vissum ekki
hvar við myndum sofa hverju sinni.
Við miðuðum bara við að koma
tímanlega inn í bæina til að finna
gistingu og það gekk alltaf upp.
Hópurinn var líka mjög þéttur og
góður og við vorum mjög samrýmd
í öllu því sem við vorum að gera,“
segir Unnur.
„Þessi ferð var alveg einstök,
veðrið og hversu áfallalaust við
komumst í gegnum ferðina gerir
hana enn eftirminnilegri. Maður á
eftir að ylja sér við minninguna á
elliheimilinu þegar maður fer þang-
að,“ sagði Simmi að lokum.
Viðtal
Ómar Garðarsson
omar@ eyjafrettir.. is
Hjónin Inga Traustadóttir og Geir
Jón Þórisson eru talandi dæmi um
að aldur skiptir ekki máli þegar fólk
fær hugdettur og lætur eftir sér að
hrinda þeim í framkvæmd. Ég veit
ekki hvort þau fallast á að vera
komin á miðjan aldur en allavega
eru þau vel yfir tvítugt. Og orðin
það fullorðin að það hlýtur að vekja
athygli þegar þau hafa afrekað að
ferðast 8.000 km á mótorhjólum um
Bandaríkin.
Geir Jón hafði á unga aldri eitthvað
átt við mótorfáka og Inga kannaðist
við að hafa setið aftan á mótorhjóli
en gargaði þá af hræðslu. Þetta var
reynsla þeirra af mótorhjólum þegar
ákveðið var að halda í ferðina miklu
um víðáttur Norður Ameríku. Fyrst
áttu þau að aka bílnum sem fylgdi
hópnum en þau voru ákveðin í að
láta það ekki nægja, fóru að æfa sig
á hjólum vitandi að ekki veitti af að
skiptast á um að vera á bflnum og
hjólunum.
Æskuvinurinn kveikti í
þeim
Hugmyndina átti Hallfreður Emils-
son sem hafði dreymt um það frá því
hann var krakki að ferðast þvert yfir
Bandaríkin, á Route 66 sem liggur
frá Chicago til Los Angeles. „Hann
hafði kynnst Jóni Þór Eyjólfssyni,
sem er álíka mikill dellukarl. Báðir
eru þeir í Mótorhjólasamtökunum
Trúboðamir og saman áttu þeir sér
þennan draum,“ sagði Inga þegar
hún var beðin um að segja frá að-
draganda ferðarinnar og lýsa því
helsta sem fyrir augu og eyru bar á
ferðalaginu.
Æskuvinur Geirs Jóns, Óskar Páls-
son, fór að ræða við þau og var hug-
myndin að þau keyrðu bflinn sem
átti að fylgja hópnum. „Þá var ljóst
að leysa yrði af á hjólunum á þessari
8.000 km ferð sem stóð í 21 dag.
Þegar Óskar gaf Geir Jóni Gore-
texgalla og lánaði honum hjól var
teningunum kastað. Geir Jón æfði
sig á því þar til hann fann hjól sem
honum líkaði við. Núna er hann í
Trúboðunum, Bikkjunum og
mótorhjólaklúbbnum Drullusokk-
unum heima í Eyjum,“ sagði Inga
sem fékk að kynnast því hvemig er
að sitja aftan á hjá syni þeirra hjóna.
„Við höfðum sáralitla reynslu af
mótorhjólum þegar ferðin var
ákveðin, Geir Jón hafði sem ungur
maður átt skellinöðru og einhvern
tímann sat ég aftan á, gargandi af
hræðslu. En þegar ég fór að reyna
þetta aftur fann ég til öryggis og í
ferðinni var ég aldrei hrædd á hjól-
inu,“ sagði Inga.
Hræðilegt að sjá hópinn
milli vöruflutningabílana
Lagt var upp 17. september og
flogið til Minneapolis óg áfram til
Los Angeles þaðan sem þau lögðu
upp austur á bóginn. „Við vomm
átján á tíu hjólum og tíu manna bfl
sem flutti farangurinn. Venjan var sú
að við Geir Jón vomm á bflnum
fram að hádegi. Þá fengum við
okkur samlokur, sem ég smurði, en
eftir hádegi skiptum við við ein-
hvern úr hópnum," segir Inga og
ítrekar að hún hafi aldrei fundið
fyrir hræðslu þar sem hún sat að
baki bónda síns á hjólinu. „Manni
fannst alveg hræðilegt að sjá hópinn
innan um stóm vömflutningabílana
þegar við vomm á bflnum en þegar
við vorum komin út í umferðina
sjálf á hjólunum var maður alveg
ömggur."
STOLT Geir Jón og Inga til í hvað sem er.
-í ferðinni var ég aldrei hrædd á hjólinu, sagði Inga.
Inga segir að ferðin öll hafí verið
mikil upplifun og á sumum svæðum
hafi þau dottið áratugi aftur í tím-
ann. „Við fórum til Kúbu fyrir
nokkrum ámm og þá fannst mér
eins og að koma aftur til 1960.
Þama var þetta sumstaðar eins og að
detta inn í kábojmynd þar sem asn-
ar gengu um götur og karlarnir
slöppuðu af utan við húsin. Húsin
gömul og sæt og lítil Eyjabúð þar
sem allt fékkst."
Allt önnur Bandaríki
Inga segir að lítið sé að sjá þegar
farið er eftir hraðbrautum um
Bandaríkin. Til þess að kynnast
landinu og íbúum þess verði að fara
eftir gamla Route 66 og sveitaveg-
unum. „Þar er allt önnur menning
og allt önnur Bandaríki en þau sem
þú kynnist á austur- og vesturströnd-
inni. Fyrst fórum við um Kaliforníu
og Arizóna þar sem mér fannst lang-
fallegasta landslagið. Annars staðar
var skógur það mikill að lítið sást og
svo endalausar sléttumar. I Smoky-
fjöllunum var skógurinn sérstaklega
mikill en þar fórum við m.a. um
svokallaðan Drekahala, Dragontail,
þar sem 318 beygjur eru á 11 mflna
vegarkafla. Það var mjög sérkenni-
legt en lítið að sjá fyrir skógi.
Andstæðan voru stórir bómull-
arakrar sem eru eins og maður hefur
séð í bíó og var mikil upplifun að sjá
þá.“
Ein stærsta upplifun ferðarinnar að
mati Ingu var stór kross sem stendur
upp úr miðjum akri í Texas. „Ég
held að hann sé ein 300 fet en undir
honum er garður þar sem píslarsaga
Krists er sett á svið með kennileitum
og styttum eins og við þekkjum úr
Biblíunni. Allt var þetta ofboðslega
fallegt."
Segir Inga að þetta hafi verið ein
mesta upplifunin í ferðinni. „Það var
líka ógleymanlegt að fara um stór-
brotið landslagið í Arizona með
sínar eyðimerkur, fjöll og tinda sem
við þekkjum svo vel úr bíómyndum.
Þar komum við t.d. í lítinn bæ,
Otman, sem er eins og klipptur út úr
gamalli bíómynd. Með litlum
búðum og karlarnir á sínum stað
framan við húsin."
Þegar Inga er beðin um að segja
hvað henni finnist standa upp úr,
nefnir hún strax krossinn í Texas og
Otman bæinn. „Ekki má heldur láta
hjá lfða að minnast á sjálfan
kónginn en við heimsóttum Grace-
land, heimili Elvis Presley í
Memphis, Tennessee. Frá Tulsa lá
leiðin til Flórída og um leið fórum
við út af Route 66 sem endar í
Chicago. í Tulsa heimsóttum við
Biblíuskóla sem kenndur er við Oral
Roberts. Hann byrjaði á að byggja
upp Biblíuskólann og byggði síðan
sjúkrahús og háskóla, allt fyrir eigin
pening og gaf síðan Tulsaborg."
Báðu Guð um varðveita
hópinn
Varðst þú aldrei hrædd í ferðinni?
„Eitt atvikið náði að stoppa í mér
hjartað. Við Geir Jón vorum í bfln-
um og sáum ekki röðina okkar á
enda. Það voru vöruflutningabflar á
milli og allt í einu koma tvö hjól
undan bílunum og mátti litlu muna
að annað þeirra lenti í árekstri,“
sagði Inga og var Guði almáttugum
þakklát fyrir að ekki fór verr.
„Annars byrjuðum við hvern dag á
að mynda hring og biðja Guð um að
varðveita okkur og deginum lauk
með því að við þökkuðum fyrir
varðveisluna."
Inga segir að þeim hefði ekki veitt
af þessum 21 degi sem þau ætluðu í
ferðina. „Við urðum að halda vel
áfram til þess ná að finna hótel fyrir
myrkur. Aður en við lögðum upp á
morgnana slógum við inn hótel á
GPS tækin þannig að við vissum
hvert átti að fara en ef við komum
að hóteli sem okkur leist á þá gistum
við þar.“
Værir þú til í að fara aftur í svona
ferð? „Þetta er eitthvað sem þú gerir
kannski einu sinni á ævinni en
auðvitað væri ég til í að fara aftur.
Þó með færra fólki því það getur
verið erfitt að halda hópinn í mikilli
umferð, ekki síst í stórborgum. Þá
mátti lítið út af bera.“
Inga og Geir Jón eiga tjögur börn,
tvö tengdabörn og þrjá afa- og
ömmustráka. Hún segir að þau hafi
ekki hal’t áhyggjur af foreldrunum.
„Þau fylgdust með okkur á netinu
og ég held að þau hafí bara verið
stolt af okkur gamla fólkinu.“
Ferðinni lauk í Orlando í Flórfda
þar sem lúin bein voru hvíld. „Og
veitti ekki af,“ sagði Inga og hló
eins og henni einni er lagið.
FERÐABÆN Hver dagur hófst með bæn