Fréttablaðið - 24.08.2013, Síða 22

24. ágúst 2013 LAUGARDAGUR| HELGIN | 22
Þau eru að syngja og spila úti um allar trissur, ýmist ein og sér eða í grúppum, eins og Sísý Ey, svo það er göldrum líkast að ná þeim saman í spjall, Eyþóri
Gunnarssyni, Ellenu Kristjáns-
dóttur og börnum þeirra fjórum,
Sigríði, Elísabetu, Elínu og Eyþóri
Inga. Aðeins einu sinni segjast þau
hafa komið öll fram á sömu tón-
leikum, og ekki í sama lagi. Það var
í Óperunni,“ rifjar Eyþór upp.
Eyþór Ingi: „Þá var ég 11 ára og
spilaði á trommur í einu lagi.“
Beta: „Við stelpurnar sungum
eitthvað. Ég var komin níu mánuði
á leið en það sat læknir á fremsta
bekk, viðbúinn fæðingu.“
Leiðin inn í bransann
Eyþór og Ellen eru búin að vera
saman frá því þau voru unglingar.
„Við vorum bæði í hljómsveit sem
hét Tívolí og var dansiballahljóm-
sveit. Við kynntumst þar,“ segir
Eyþór og heldur áfram. „Það var
leiðin inn í bransann á þessum tíma
að æfa inni í bílskúr og fara svo að
spila á böllum fyrir dauðadrukkið
fólk, til dæmis í Stapa í Keflavík,
Festi í Grindavík eða Klúbbnum í
Reykjavík. Ég var byrjaður að spila
í Klúbbnum 16 ára.“
„Við höfðum ekki aldur til að
vera inni á stöðunum,“ tekur Ellen
undir og rifjar upp að þau hafi
líka verið bæði í hljóm sveitunum
Manna kornum og Ljósunum í
bænum.
Þótt einkalíf stjörnupara sé oft
milli tannanna á fólki minnist
blaðamaður þess ekki að hafa heyrt
talað um vesen hjá þeim hjónum.
Er sú raunin að sambandið hafi
gengið snurðulaust frá því þau voru
unglingar?
Eyþór: „Það kemur alltaf
eitthvað upp á hjá öllum en þá bara
leysir maður það. Það eiga allir
sína upp- og niðurtúra í löngu sam-
bandi. En heildin er vel réttu megin
við strikið.“
„Fólk þroskast sem betur fer,“
segir Ellen og brosir sínu fallega
brosi.
Fjölskyldan hefur búið á höfuð-
borgarsvæðinu í áratugi, ef frá er
talið eitt og hálft ár sem þau hjónin
voru í Englandi þegar Mezzoforte
var sem vinsælust. Skyldi ekkert
vera erfitt fyrir svo marga lista-
menn að vera saman á heimili eða
hvernig hefur samkomulagið verið?
Ellen: (hlæjandi) „Við erum eins
og ítölsk fjölskylda, dálítið ör og
auk þess öll með athyglisbrest. En
okkur hefur gengið ótrúlega vel að
búa undir sama þaki.“
Ekki fyrir að trana sér fram
„Það er svolítið langt á milli okkar
barnanna þannig að við fæddumst
á mismunandi tónlistartímabilum.
Þegar ég var lítil var mamma að
hlusta á Whitney Houston og ég
elskaði Micael Jackson,“ byrjar
Sigríður þegar talið berst að
tónlistar uppeldinu. Hún kveðst
hafa byrjað í flautunámi sex
ára og á píanó sjö ára í Tónskóla
Sigursveins en alltaf átt svolítið
erfitt með að gera það sem henni
var sagt. „Ég var lengi að lesa
nótur og vildi frekar spila af
fingrum fram. Svoleiðis nemendur
eru ekki í uppáhaldi hjá kennurum.
En þegar ég fékk sjálf áhuga á
nótnalestri, orðin tuttugu og eitt-
hvað, þá kom þetta.“
Eyþór: „Þannig var þetta líka
hjá mér. Ég átti ekkert auðvelt með
þetta hefðbundna tónlistarnám
sem var boðið upp á á þeim tíma.
Lærði lítið sjálfur og við Ellen
höfum ekkert ýtt okkar börnum út
í akademískt tónlistarnám. En ef
fólk hefur mikinn áhuga á tónlist
þá leitar það þangað. Finnur sinn
farveg með tímanum.“
Elísabet: „Ég lærði á píanó sem
barn. Fór svo í FÍH í söng, hljóm-
fræði og tónfræði og þótti gaman.“
Elín: Ég lærði smá á klassískan
gítar, það var alveg ferlega leiðin-
legt. Svo fékk ég áhuga á gítarnum
seinna en hef í raun ekki haldist í
neinu námi. Bara lært af pabba og
mömmu.“
Eyþór Ingi kveðst hafa verið í
Suzukiskólanum hjá Hönnu Valdísi
Guðmundsdóttur og einnig prófað
að læra á píanó hjá Tómasi Guðna
Eggertssyni. „En mest hef ég lært
af pabba, bara heima fyrir,“ segir
hann. „Ég ætla að finna mér eitt-
hvert hljóðfæri að læra á þegar ég
byrja í Fjölbraut Ármúla í haust,
kannski bassa, kontrabassa.“
Sigríður: „Ég held við höfum öll
lært mest af foreldrum okkar. Ég
er í Listaháskólanum í tónsmíðum
og ber enn hlutina undir pabba og
mömmu.“
Ellen segir Elínu hafa komið
virkilega á óvart þegar hún, tíu ára
og rétt byrjuð að gutla á gítar, kom
fram á skólaskemmtun með frum-
samið lag. „Við höfðum ekki hug-
mynd um að hún væri byrjuð að
semja.“
Elísabet: „Hún vildi heldur aldrei
syngja með okkur þegar hún var
yngri. Svo heyrði maður í henni
inni í herbergi eða klósetti og þá
söng hún rosalega vel. En aldrei
fyrir framan við okkur.“
„Svo var hún eiginlega fyrst
barnanna til að hasla sér völl á
sínum eigin forsendum, yngst af
systrunum,“ segir faðirinn stoltur
en Elín brosir bara.
Sigríður: „Ég held að ekkert
okkar sé haldið þörf fyrir að trana
sér fram.“
Elísabet: „Því miður. Það væri
kannski bara plús ef við hefðum
aðeins meira af slíkri þörf.“
Ellen: „Þér þótti samt gaman
að koma fram þegar þú varst lítil,
Beta.“
Elísabet: „Já, þá var ég athyglis-
sjúk af því ég var miðjubarn.“
John Grant fjölskylduvinur
Talsverður munur er á því fyrir
tónlistarfólk að koma sér á fram-
færi nú og þegar Eyþór og Ellen
voru að byrja ferilinn.
Eyþór: „Það er miklu auðveldara
að koma tónlist í útgáfuhæft form
nú en áður og vekja athygli á sér
sjálfur gegnum netið. Á móti
kemur að það er mun meira fram-
boð. Þegar við Ellen vorum ung var
maður kominn í blöðin ef maður
stofnaði hljómsveit. Þá var bara ein
útvarpsstöð og ein sjónvarpsstöð
og þeir sem komu fram þar fengu
athygli allrar þjóðarinnar. Nú eru
komnir ótal miðlar og almenningur
velur hvert hann vill horfa.“
Sigríður: „Mér finnst bara svo
mikið framboð af góðri tónlist á
Íslandi. Þess vegna er erfiðara að
koma sér á framfæri.“
Elísabet: „Já, maður þarf að hafa
mikla trú á sjálfum sér og geta
tranað sér svolítið fram.“
Ellen: „Ég held að það sé að koma
meira af heilsteyptri og einlægri
tónlist upp úr öllu þessu leiðinda-
peningapoppi sem hefur verið
gegnum gangandi.“
Sigríður: „Það eru margir frá-
bærir tónlistarmenn á Íslandi.“
Eyþór: „Það er rétt. Útlendingar
taka eftir því og velta fyrir sér
hvað valdi.“
Bandaríski söngvarinn John
Grant hefur stundum sést í fylgd
fjölskyldunnar. Sigríður útskýrir
hvernig þau kynni hafi komið til.
„Ég kynntist John á Eyrarbakka.
Þá var ég að spila með manninum
mínum í hljómsveit sem kallar sig
Pikknikk. John var svo hrifinn
að hann keypti helminginn af
plötunum okkar til að senda sínu
fólki. Upp frá því hófst vinskapur
sem varð til þess að hann kom með
fjölskyldunni austur á Seyðisfjörð
eina páska og svo hittum við hann
á Bræðslunni á Borgarfirði eystra
í sumar.“
Ellen: „John er yndislegur og
eins og hann hafi alltaf verið einn
af fjölskyldunni.“
Sigríður: „Hann nennti að
minnsta kosti að keyra með mér
og þremur börnum mínum í bæinn
alla leið frá Seyðisfirði, í níu
klukkutíma.“
Við hvað vinnurðu svo?
Það er brjálað að gera í tónlistinni
hjá öllu þessu fólki. Eyþór er að
ljúka fimm tónleikum tilheyrandi
djasshátíð, þau hjónin syngja á
Eyrarbakka á föstudagskvöld og
Ellen í Fríkirkjunni á menningar-
nótt. Stelpurnar allar í Sísý Ey
eru búnar að vera úti í Barselóna
í sumar og Eyþór Ingi að spila raf-
tónlist í Hjartagarðinum af og til.
Hann kveðst hafa túrað með föður
sínum og hljómsveit hans, Mezzo-
forte, um alla Evrópu í fyrra. Fleira
er á döfinni hjá unga fólkinu.
Elín: „Við stelpurnar í Sísí Ey
erum að fara út til Noregs í byrjun
september á einhverjar hátíðir. Svo
verðum við líka í Danmörku og
spilum á Íslandsbryggju. Eyþór
Ingi fer með okkur þangað en við
erum að bíða eftir að hann verði
aðeins eldri og geti farið að spila
með okkur. Við ætlum að spila á
menningarnótt líka. Það er ekki
alveg komið í ljós hvar.“
Eins og fram hefur komið er
eiginmaður Sigríðar einnig í tón-
list. Sá er Þorsteinn Einarsson,
kenndur við Hjálma. Hann er
núna að túra með bróður sínum,
Ásgeiri Trausta.
Ellen: „Börnin okkar þekkja
ekki annað en að pabbi þeirra
sé að túra úti um allan heim. Nú
eiga börnin hennar Siggu líka
svoleiðis foreldra og barnsfaðir
Betu er Árni Grétar, sem kallar
sig Futuregrapher. Hann er að
gera það gott í raftónlist og er til
dæmis að fara út til Kanada.“
Eyþór: „Yngsta kynslóðin er
alin upp við að það sé bara eðli-
legt að lifa svona lífi. En þegar
við Ellen vorum með börnin okkar
ung fundum við fyrir því að vera
svolítið á jaðri samfélagsins af því
við vorum ekki í vinnu þar sem
við þurftum að mæta klukkan
átta.“
Sigríður: „Nú er ég í skóla með
börnin mín þar sem margir for-
eldrar eru listamenn, hjá Hjalla-
stefnunni, þannig að það er mikill
skilningur á stöðu þeirra.“
Ellen: „Hún heyrist ekki lengur
þessi gamla spurning: „Við hvað
vinnurðu svo?““
Erum eins og ítölsk fjölskylda
Ævintýrið byrjaði í dansiballahljómsveitinni Tívolí á 8. áratugnum. Þar kviknaði ást stjörnuparsins Ellenar Kristjánsdóttur
og Eyþórs Gunnarssonar. Ávöxtur þeirrar ástar er fjögur börn, sem öll hafa fundið sinn farveg í tónlist eins og foreldrarnir.
Gunnþóra
Gunnarsdóttir
gun@frettabladid.is
TÓNLISTARFJÖLSKYLDAN Þau Elín, Elísabet, Eyþór Ingi, Sigríður, Ellen og Eyþór hafa einu sinni komið fram á sömu tónleikum en aldrei í sama lagi. FRÉTTABLAÐIÐ/ARNÞÓR
Yngsta kynslóðin er
alin upp við að það sé
bara eðlilegt að lifa svona
lífi. En þegar við Ellen
vorum með börnin okkar
ung fundum við fyrir því
að vera svolítið á jaðri
samfélagsins af því við
vorum ekki í vinnu þar
sem við þurftum að mæta
klukkan átta.
Eyþór Gunnarsson