Fréttir - Eyjafréttir - 20.12.1981, Blaðsíða 18

VIÐ SAMA
HEYGARÐS
HORNIÐ
Það mi ef til vill segja, að
það sé að bera í bakkafullan
lækinn er lesendur þessa
blaðs fá ekki jólafriðinn fyrir
andlegum ýtustjóra skákar-
innar á síðum Frétta.
Það má víst segja það með
sanni, að sveiflur eru á skák-
áhuga hjá mönnum lQct og
með okkar fískveiðar, og það
er sem við Eyjabúar viljum
viðhalda þessu sveifíukennda
fíakki og viljum ekki taka
hlutina alvarlega, en það
kemur að sjálfsögðu fram í
því að enginn hlutur er betur
gerður, heldur en menn hafa
lagt í hann, og við viður-
kennum fátt nema bónus,
meiri hraða, meira magn, sem
hlýtur að koma niður á gæð-
unum.
Þetta á einnig við um skák-
ina, menn hafa misjafnan á-
huga, misjafna hæfíleika og
dugnað til þess að ná ein-
hverjum árangri þó svo að
þeir leggi í hana mikinn tíma
og mikla vinnu.
Sumir eru fæddir með
þeim ósköpum að vera hrein
séní á einhverju sviði, en þó
virðist það sannað að til þess
að ná því þá hafi menn þurft
að leggja á sig geysilega mikla
vinnu, o ódrepandi áhuga á
því sem þeir eru að fást við.
Fischer og Spassky.
Heimsmeistaræinvigið, sem
haldið var hér á landi 1972
virkaði sem einstakt hreyfiafl
á allt skáklíf hér á landi, og
kom því á miklu víðfeðmara
svið en verið hafði. Skrifaðar
voru bækur um þetta einvígi
og Guðmundur Daníelsson
eina mjög góða.
Honum segist svo frá, þeg-
ar dr. Euwe krýnir Fischer í
nafni FIDE: „I nafni FIDE
lýsi ég Bobby Fischer heims-
meistara í skák, mælti hann
hárri röddu, greip báðum
höndum um grænan hring,
álíka sveran um sig og hjól-
barða af Mercedes Benz, lár-
viðarsveiginn, hvolfdi honum
yfir höfuð Fischers svo sveig-
urinn gat nú hvílt á herðum
hans. Og er Fischer hafði
tekið á móti gullpeningnum
þá velti hann honum milli
fingra sér og leit á báðar
hliðar. - Það vantar nafnið
mitt á þetta, sagði hann, og
ákaflega var hann einu sinni
líkur sjálfum sér á stundu
hins fegursta frama, með nýja
kvörtun.“
Pensjónatið.
Er ég kom hér fyrst til Eyja
í jan. 1946, þá hafði ég kost og
logi á Hótel Berg. Á hálfri
miðhæðinni bjó eigandi húss-
ins, Magnús Bergsson á samt
þremur börnum sínum, en
Jónína Jónsdóttir leigði þá
hinn helminginn ásamt eld-
húsi og 9 herbergjum uppi á
loftinu.
Á hæðinni hafði hún tvær
stórar stofur, aðra notaði hún
fyrir matsal, en hina leigði hún
þeim sölumönnum sem höfðu
mest af drasli með sér, því
hægara var að koma því þar
inn heldur enn upp á loftið.
Jóna rak þarna nokkurs-
konar Pensjónat fyrir ýmsa
broddborgara bæjarins, eð a
(miðstéttarmenn) svokallaða.
Sumir þessara kostgangara
höfðu allmikinn áhuga fyrir
skák, og þama var alltaf teflt
meira og minna.
Skákmenn voru þessir
helstir: Ragnar Halldórsson
tollvörður, Freymóður Þor-
steinsson fulltrúi bæjarfógeta
og seinna bæjarfógeti. Frið-
rik Matthíasson, bróðir Ást-
þórs á Sóla. Ríkharður Páls-
son, sonur Páls Oddgeirsson-
ar á Ofanleiti, sem eitt sinn í
miðjum kvöldmatnum undir
lestri frétta stendur upp og
segir hátt og snjallt: „Guð
fyrirgefi þeim, því þeir vita
ekki hvað þeir gjöra.“ Alla
setti hljóða við þessi alvarlegu
orð og luku matnum án þess
að fleira væri sagt.
Á eftir fóru menn að velta
því fyrir sér hvað það væri
sem Guð ætti að fyrirgefa, og
hverjum? - Jú, á fundi í
Verkalýðsfélaginu Dagsbrún
í Reykjavík hafði það verið
samþykkt að fara fram á
kauphækkun.
Þá skal ekki gleymt þeim
manninum sem setti sinn sér-
staka svið á selskapið, en það
var Páll nokkur Jónsson, öðru
nafni Púlli.
Er Púlli kom hér fyrst til
Eyja, þá ætlaði hann aðeins að
dvelja hér í 3 daga, en svo vel
kunni hann við sig, eða var
það kannski af því að hann
bókstaflega nennti ekki að
flytja, að hann dvaldi hér í
5110 daga, eða 14 ár. Og bjó
hann alltaf í sama herberginu
þarna á Hótel Berg og var það
númer 4. Púlli var vel liðtæk-
ur í skák og hafði gaman af að
taka skák og skák, en taldi það
nú samt óþarfa álag að gera
mikið af því. hans mottó í
lífinu var það, að leggja aldrei
svo mikið á sig að hann yrði
þreyttur. Og hann átti það til í
miðri skák, með betri stöðu
og jafnvel unna skák, að
standa upp og segja: „Æ, ég
nenni þessu ekki lengur, og
stakk höndunum í vasana og
labbaði mjög hægt út. Það er
sagt, að eitt sinn hefði hann
verið spurður að því, hvers
hann myndi óska sér, ef hann
ætti kost á því. „Já, að ég
þyrfti ekkert að gera, og hvíla
mig svo vel á eftir.“
Ekki löngu seinna flutti
Jóna með alla sína kostgang-
ara niður á loftið á Nýju Raf-
stöðinni og hélt áfram að gefa
þeim að borða, og ég hætti að
tefla í 30 ár.
Skákstig.
Nú er yfirleitt farið að
flokka alla þá sem keppa í
skák eftir skákstigum sem
þeir hafa unnið sér. Þetta
gerir það að verkum að nú er
hægara að fylgjast með styrk-
leika manna, og einnig það að
nú geta menn með stig komist
i mót þar sem stigaháir menn
tefla og ef þeim gengur vel,
bæta þeir við sig stigum, sem
gefa þeim kost á að komast í
sterkari mót.
Þess vegna er rétt að hvetja
alla til þess sem áhuga hafa á
því að sjá hvar þeir standa, til
þess að taka þátt í slíkum
mótum. Einhverntíma var
þetta nú sagt: „Ég hélt að ég
stæði á grænni grund, en Guð
einn veit hvar ég stend,“ og
það má taka undir þetta.
Ef ceskan vill rétta þér
örvandi hönd
þá ertu á framtíðarvegi.
Það virðist vera mikill á-
hugi hjá unglingum fyrir skák
og þeir taka þátt í mótum,
sem hér eru haldin, bæði í
sambandi við Taflfélagið og
einnig á vegum Barna- og
Gagnfræðaskólans.
Sumir af þessum drengjum
eru efnilegir skákmenn og ef
þeir fá einhverja tilsögn og
kennslu, og aðstöðu til þess að
tefla við sína jafningja
þurfum við engu að kvíða.
Þeir eru til í slaginn og þá
vantar ekki sjálfstraustið, en
það er ekki síður mikilvægt í
allri keppni. Viljinn dregur
hálft hlass.
Helgarskákmótin 1980.
Það má segja að með til-
komu þessara móta, sem
haldin voru vítt um landið,
hafi skáklíf tekið góðan fjör-
kipp í borg og bæ, hvar sem er
á landinu. 7-unda Helgar-
skákmótið var haldið hér í
Eyjum og þótti takast frábær-
lega vel í alla staði. Þá kom
það skírt í ljós hvað það eru
margir sem tefla og hafa
áhuga fyrir skák. þátttakend-
ur í þessu móti voru 54 og þar
af 24 héðan.
Það má fullyrða að aldrei
fyrr hefur hópur jafnsterkra
skákmanna verið hér saman-
kominn, enda göptu menn
sem þorskar á þurru landi, er
þeir litu þennan kappafans.
Það er nú einhvemveginn
þannig, að það vekur miklu
meiri athygli ef það eru aðrir
en heimamenn sem koma og
sýna hvað þeir geta. Þetta á
einnig við um höfuðstaðinn
Reykjavík. Þar verður uppi
fótur og fit ef einhverjir
meistarar birtast. Þetta er
hvatning og nauðsynlegt
hverjum þeim, sem fylgjast
vill með og sjá hvað nýjast er
ið gerast í skákheiminum.
Þess vegna held ég að okkur
sé nú nauðsyn að undirbúa
jarðveginn með að lofa mönn-
um að reyna sig í keppni þar
sem þeir eiga heima, hvað
getu snertir, því það mun
veita þeim dug og þor.
Stundum hefur mér fund-
ist eins og sumir vilji lúra á
kunnáttu sinni og kæri sig lítt
um að tefla við hina yngri.
Ef til vill finnst þeim þeir
ekki verðugir andstæðingar
hvað styrkleika snertir, og í
sumum tilfellum held ég að
þeir séu beinlínis hræddir
um að missa andlitið, ef þeir
myndu tapa fyrir þessum
drengjum.
Það er algjör óþarfi, og við
sem einhvern áhuga höfum
fyrir skák, eigum að taka
höndum saman og gera okkar
til þess að skapa þá aðstöðu,
þar sem við getum komið
saman og teflt í rólegheitum
þegar maður er upplagður til
þess, þar sem við getum farið
yfir snjallar og fræðandi skák-
ir, og kynnst taflmennsku
þeirra manna, sem á einhvern
hátt hafa skarað framúr í
skáklífi heimsins.
En þetta verður ekki gert
fyrr en.við fáum fleiri til liðs
við okkur í Taflfélaginu, og
við getum sjálfir ráðið okkar
húsnæði. Því fleiri sem félag-
amir verða því meiri mögu-
leika höfum við til þess að
verða frambærilegir í skák
hvar sem er.
Hverjir eru
mestir stigamenn?
í sumar þegar að fótbolta-
strákarnir komu heim með
bikarinn, fór ég niður á
bryggju sem fleiri, til að sam-
fagna þeim.
allt í einu kvað við rödd úr
hátalara: „Hverjir komu með
bikarinn?“, og um leið var
svarað, svo undir tók í fjöll-
unum „ÍBV!“. Aftur er spurt
„Hverjir eru bestir?“ og kór-
inn tekur undir „ÍBV!“ og
fáir taka eftir því að lunda-