Listin að lifa - 01.12.1998, Síða 14

Oðfús ekki ófús
d lífoim aegiim...
Eitt skemmtilegasta bréfið kemur
frá Eyjólfi R. Eyjólfssyni, sem er
góður hagyrðingur með skopskyn-
ið í lagi, enda öllum hollt að geta
gert grin að sjálfum sér. Þessi
eiginleiki kom sér vel fyrir Eyjólf,
þegar hann fletti upp í Ættum
Austfirðinga og sá þar skráð, að
faðir hans hefði dáið ókvœntur og
barnlaus! Skemmtilegar skopvís-
ur hans um þetta atvik birtust í
maíblaði '98 með greininni
„Grúskað í œttfrœði", en... gefum
Eyjólfi orðið.
- Þegar ættfræði ber á góma, þá er
ekki ósjaldan sem maður fær framan í
sig: Það er ekkert að marka þetta,
þessir prestar voru eins og hanar úti
um allar jarðir, og fengu svo hina og
þessa til að játa á sig ávöxtinn, eða
bændurnir neyddu vinnukonurnar til
samræðis og létu svo vinnumennina
taka á sig þungann.
Það voru ekki allar konur eins og
sýslumannsfrúin í Víðidalstungu, sem
lét berja vinnukonu sína til óbóta,
vegna þess að henni fannst bóndi sinn
renna helst til hýru auga til hennar. Það
hefði ekki verið í frásögur færandi, ef
vinnukonan hcfði ekki verið svo ósvíf-
in að kæra verknaðinn, og það sem tók
út yfir allan þjófabálk. vinnukonan
vann málið fyrir dómi á Þingvöllum!
Þær vom líka til húsfreyjumar sem
töldu að bændur þeirra ættu skilyrðis-
laust að bera ábyrgð á sínum verkum, og
sóttu jafnvel nýfædd böm til bams-
mæðra bænda sinna til að ala upp sjálfar.
Mannleg náttúra lætur ekki að sér
hæða, það sýna nýlegar kannanir. Hún
á lengi við vísan:
Hýrnar brá og hjörtun slá,
handtak náið œsir.
Engin slá né önnur skrá
úti þrána lœsir.
Ég er ekki viss um að það hafi bara
verið franskir duggukarlar, ekki að-
eins á Austfjörðum, heldur víða hring-
inn í kringum landið, sem fengu
hjörtu giftra og ógiftra kvenna til að
slá örar. Gæti ekki verið að skinið af
grútartýrunni hafi orðið vitni að heit-
um ástarleik í moðbásnum í gamla
fjósinu, á milli húsfreyjunnar og lag-
legs vinnumanns? Hver veit!
Þær gætu víða leynst gloppurnar í
ættfræðinni, og ekki hef ég trú á að
það hafi batnað með árunum. En hvað
um það, það gerir ættfræðina ekki síð-
ur skemmtilega.
Það er mesti misskilningur að ég
hafi verið ófús að kanna galla eða
kosti lífsins, mikið frekar mætti segja
að ég hafi stundum verið helst til „óð-
fús“ til þeirra hluta, enda stundum
fengið að súpa seyðið af því.
Hendingarnar eiga að vera á þessa
leið:
Á brattann hef ég gengið
í gegnum þetta líf,
galla þess og kosti ÓÐFÚS
kannað.
Ég lítt við sögn af lífshlaupinu yki,
né liðlega frá sannleikanum viki.
ÞóaðBiðH)
sem átti að vera með,
fengið hefði að halda sínu striki.
Tækifærisljóð eru Eyjólfi töm. Þeg-
ar Gerðubergskórinn heimsótti Kópa-
vogskirkju 16. nóv. 1997 í tilefni þess
að 35 ár voru liðin frá vígslu hennar,
afhenti Eyjólfur sóknarpresti, séra
Ægi Sigurgeirssyni, eftirfarandi ljóð
frá Gerðubergi:
í mínum ermum engin hef
orð sem mœðast hvergi,
en kveðju flyt og stuðlað stef
af streng frá Gerðubergi.
Hér vísan eigum vina fund
og vermir friðar logi,
er við nemum stutta stund
staðar í Kópavogi.
14