Morgunblaðið - 05.12.2014, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. DESEMBER 2014
✝ SigríðurHrafnhildur
Jónsdóttir fæddist í
Reykjavík 12.
ágúst 1953. Hún
lést 19. ágúst 2014.
Sigríður er dótt-
ir Jóns Júlíussonar,
f. 11.12. 1926, d.
3.6. 1998, fil. kand.,
latínukennara við
Menntaskólann í
Reykjavík, fram-
kvæmdastjóra stjórnunarsviðs
Flugleiða og síðar skrif-
stofustjóra Norðurlandamála,
og Signýjar Sen, f. 23.7. 1928,
lögfræðings hjá embætti Lög-
reglustjórans í Reykjavík. Al-
bróðir Sigríðar er Erlendur
Jónsson, f. 26.4. 1948, prófessor
Vín. Þau gengu í hjónaband
1996. Sigríður starfaði við út-
gáfufélagið Svart á hvítu, sem
móttökustjóri Listahátíðar og
ýmis fleiri störf 1980-1992. Hún
var blaðafulltrúi á Skrifstofu
forseta Íslands 1992-1997,
sendiherrafrú fastafulltrúa Ís-
lands við Evrópuráðið í Strass-
borg 1997-2001 og sendi-
herrafrú í sendiráði Íslands í
Vín 2004-2009. Börn Sigríðar
og Sveins Úlfarssonar eru
Signý Vala, f. 12.7. 1976, lækn-
ir, eiginmaður Þórir Skarphéð-
insson hdl., f. 28.10. 1974, og
Unnur Edda, f. 22.1. 1982, hdl.,
sambýlismaður Daði Ólafsson,
hdl., f. 10.9. 1980. Börn Signýj-
ar Völu og Þóris eru Hrafnhild-
ur Helga, f. 7.8. 2001, Sigrún
Edda, f. 1.3. 2006, og Skarphéð-
inn Egill, f. 19.8. 2010. Barn
Unnar Eddu og Rúnars Þórs
Jónssonar, hdl. f. 10.3. 1980, er
Elsa Vala, f. 16.5. 2007.
Útför Sigríðar fór fram í
kyrrþey.
í heimspeki við Há-
skóla Íslands.
Sigríður stund-
aði nám við
Menntaskólann við
Hamrahlíð frá
1969 og lauk þaðan
stúdentsprófi 1973.
Hún stundaði nám
við Freie Universi-
tät í Vestur-Berlín
í fjölmiðlafræði
1973-1980. Fyrri
eiginmaður Sigríðar var Sveinn
Úlfarsson, f. 2.2. 1950, fram-
kvæmdastjóri. Þau voru gift
1977-1996. Seinni eiginmaður
Sigríðar er Sveinn Björnsson, f.
12.12. 1942, forsetaritari,
prótókollstjóri og síðar sendi-
herra Íslands í Strassborg og
Í gegnum húmið hljóðir lækir renna
og hvísla kossi að vörum ungra blóma;
sjáið á himni sæg af stjörnum ljóma
og silfurslæður yfir hvolfið spenna.
(Tu Fu. Þýð. Helgi Hálfdanarson.)
Í skini fyrstu aðventuljósanna
vil ég minnast dýrmætrar vin-
konu, Sigríðar Hrafnhildar Jóns-
dóttur, sem lést nú á áliðnu sumri.
Með okkur tókst einlæg vinátta
þegar hún kom til starfa á skrif-
stofu forseta Íslands í minni tíð –
vinátta og mikil væntumþykja
sem hélst æ síðan. Söknuður
minn er mikill nú þegar Sigríður
er gengin, ég man hana hvern dag
með hlýju og þökk.
Sigríður var dóttir bernskuvin-
konu minnar, Signýjar Sen, svo
ég þekkti hana frá því hún var
kornabarn. Ein af hennar góðu
vöggugjöfum var sérstakur fríð-
leiki, sem var að nokkru sóttur
austur í heim, alla leið til Kína,
þar sem afi hennar var upp runn-
inn. Í gegnum árin fylgdist ég
með glæsilegum ferli afburða-
námsmannsins Sigríðar Hrafn-
hildar og störfum hennar, þar
sem traust menntun hennar naut
sín m.a. fyrir Listahátíð. Ég var
svo forsjál að fá hana til aðstoðar,
sem átti reyndar að vera tíma-
bundin, á forsetaskrifstofunni.
En eftir skamman tíma var ljóst
að hún var ómissandi, og þar við
sat. Hún var happafengur fyrir
mig og embættið, hámenntuð
dugnaðarkona og tungumála-
manneskja, sem treystandi var í
hverri grein. Það var sómi að
framgöngu hennar og framkomu,
og mikill styrkur í því fyrir mig að
hafa hana mér til aðstoðar þegar
ekkert mátti út af bera, hvort sem
það var í opinberum heimsókn-
um, eða í bréfaskiptum við höfð-
ingja heimsins.
Sigríður Hrafnhildur var engin
hversdagsmanneskja. Hún
stækkaði andartakið
með nærveru sinni, með glæsi-
leika og gáfum, gagnrýninni
hugsun og leiftrandi kímni. Alltaf
var stutt í hlátur hjá okkur Sigríði
Hrafnhildi. Það var léttir eftir
annríki daganna að mega hlæja
dátt með henni og fá þá um leið
skarpa vinkilinn hennar á málin.
Eitt af því sem einkenndi kæra
vinkonu mína var nákvæmnin.
Hún hafði líka það sem mætti
kalla „absolútt“ smekk. Það sýndi
sig í klæðaburðinum, og ekki síð-
ur í því hvernig hún bjó heimilin
sín og veitti gestum. Það var voru
forréttindi að mega sækja hana
heim og njóta höfðingsskapar
hennar og Sveins Björnssonar
sendiherra, seinni mannsins
hennar – en ég naut einnig hans
góðu starfskrafta í forsetaemb-
ættinu. Órofa tryggð þeirra
hjónanna í minn garð, einstök vin-
átta þeirra heldur áfram að lýsa
mér veginn. Ég hugsa til Sveins,
sem glímir við alvarlegar afleið-
ingar veikinda, og samhryggist
honum innilega. Á þessari stundu
hugsa ég einnig sem oftar til Sig-
nýjar Sen, móður Sigríðar Hrafn-
hildar. Ég votta henni, dætrum
Sigríðar Hrafnhildar, Signýju
Völu og Unni Eddu, börnum
þeirra og fjölskyldunni allri
dýpstu samúð mína.
Ég kveð Sigríði Hrafnhildi
með heilli þökk fyrir allt það góða
sem hún gaf mér í lífi og starfi.
Vigdís Finnbogadóttir.
Svo fylgir oss eftir á lestaferð ævilangri
hið ljúfa vor, þegar alls staðar sást til
vega.
Því skín á hamingju undir daganna
angri
og undir fögnuði daganna glitrar á
trega.
(T.G.)
Við Sigríður Hrafnhildur urð-
um vinkonur á ljúfu vori þegar
gleði æskunnar ríkti og lífið blasti
við okkur. Áður höfðum við oft
hist þar sem mæður okkar eru
góðar vinkonur. Æskuheimilið
bar merki vandaðs smekks og
menningar og hún var yndi og eft-
irlæti foreldra sinna.
Vinkonurnar fjórar í Ísaks-
skóla, Sigga, Madda, Kristín og
Ragnhildur. Vinkonurnar sem
nutu ítalskrar óperutónlistar hjá
Möddu á Kársnesbrautinni,
fengu verðlaun í lestri, vinkon-
urnar sem voru svo heppnar með
hver aðra. Líf okkar Siggu var
samtengt, við komum hvor ann-
arri við og vináttan var djúp og
einlæg til hinstu stundar. Ég
sakna vinkonu minnar og lífið er
tómlegt án hennar.
Hún bar sterk persónuein-
kenni og hafði mikil áhrif á alla
sem kynntust henni. Mannkost-
irnir voru miklir, góðar gáfur,
tungumálakunnátta í besta lagi
og fáir voru henni framar í mat-
argerð. Hún hafði góðan húmor
sem gat á stundum verið talsvert
kaldhæðinn.
Sigríður Hrafnhildur var kona
tveggja heimsálfa og kínverskar
rætur hennar settu mark sitt á
skapgerð hennar. Lundarfarið
járnsterkt, ástríki og tryggð og
þegar hún veitti einhverjum fylgi
sitt brást hún ekki.
Sigríður Hrafnhildur var fag-
urkeri og hafði ríka fegurðarþrá.
Sjálf var hún undurfögur og yfir
heimili hennar var heillandi brag-
ur af fegurð, samræmi og smekk.
Kínversk áhrif voru mikil enda
var hún alin upp í djúpri virðingu
fyrir landinu, sögu þess og menn-
ingu.
Mesta fegurðin í lífi Siggu
Hrafnhildar voru dætur hennar
tvær, Signý Vala og Unnur Edda.
Ungar konur sem eru til fyrir-
myndar og sóma. Megi góðar
minningar um móður ykkar ríkja
og veita ykkur styrk.
Ég sendi Sveini, Signýju, Sig-
nýju Völu, Unni Eddu, Erlendi og
fjölskyldunni allri einlægar sam-
úðarkveðjur.
Ragnhildur Hjaltadóttir.
Ég hef stundum velt því fyrir
mér á undanförnum árum hvað
hafi eiginlega orðið um hana
Siggu Jóns. Hana Sigríði Hrafn-
hildi Jónsdóttur, þessa glaðværu,
fallegu og vel gefnu konu sem ég
hef þekkt nánast allt mitt líf. Ég
man fyrst eftir henni í afmælum
hjá kærri frænku minni í Kópa-
voginum fyrir meira en fimmtíu
árum. Við frændur vorum boðnir í
þessi afmæli og þar var alveg
ótrúlega mikið af stelpum sem
áttu það sameiginlegt að vera all-
ar alveg einstaklega sætar. Þetta
var alltaf í maí og í minningunni
skín sól í heiði. Þar var Sigga Sen,
eins og hún var þá alltaf kölluð,
falleg eins og alltaf en öðruvísi en
allar hinar af því hún var af kín-
versku bergi brotin.
Árin líða og næst þegar hún
varð á vegi mínum vorum við
komin í MH, Menntaskólann við
Hamrahlíð, um og eftir 1970. Á
þessum árum kynntist ég mínum
ævivinum flestum og þar á meðal
Vigdísi minni. Sigga Jóns var ein
af hennar bestu vinkonum og
varð þar af leiðandi ein af mínum
bestu vinum. Þannig var það bara
og ég átti tryggan vin í henni
Siggu alla tíð og hún í mér.
Eftir árin í MH flaug þessi
vinahópur í allar áttir en sam-
bandið hélst áfram. Við vorum
dugleg að heimsækja hvert annað
og ég minnist góðra stunda með
Siggu og hennar fyrri manni,
Sveini Úlfarssyni, í Berlín, á
Seyðisfirði og í Toronto, svo ekki
sé nú talað um árin eftir að allir
voru komnir til baka til Reykja-
víkur. Sigga var mikill höfðingi
heim að sækja og oftast skemmti-
leg og fyndin. Nú eru tveir fuglar
úr þessum vinahópi horfnir á ann-
að tilverustig. Við auðvitað von-
um öll að þessir fuglar tveir nái nú
saman á ný. Já, hún Sigga missti
flugið, því miður, og úr því sem
komið er getum við ekki annað en
minnst þeirra góðu daga þegar
hún stóð keik og ör, eignaðist sín-
ar yndislegu dætur og ól upp.
Þær eru báðar flottar konur sem
gefa foreldrum sínum góðan vitn-
isburð.
Þau áttu líka að mörgu leyti
góð ár saman Sigga og Sveinn
Björnsson, hennar eftirlifandi
eiginmaður. Þau kynntust í
stjórnarráðinu og fóru saman á
vit ævintýra erlendis sem fulltrú-
ar þjóðar sinnar á erlendum vett-
vangi. Sem slík voru þau sendi-
herrahjón í Strassborg og Vín.
Heimkomin keyptu þau sér hús á
landi Sæbóls í Kópavogi og komu
sér upp fallegu heimili enn á ný.
Stuttu seinna veiktist Sveinn og
náði eftir það aldrei fastri búsetu í
þessu fallega húsi. Sigga náði sér
einhvern veginn aldrei á strik eft-
ir þetta og átti erfitt með að mæta
þessu mótlæti. Því miður fór hún
að gera minnkandi kröfur til
sjálfrar sín.
Ég votta öllum sem um sárt
eiga að binda af þessu tilefni sam-
úð mína. Sjálfur er ég leiður yfir
þessu.
Blessuð sé minning Sigríðar
Hrafnhildar Jónsdóttur.
Árni Vilhjálmsson.
Oft síðan í haust hefur mér orð-
ið hugsað til Sigríðar Hrafnhildar
en ef til vill aldrei oftar en nú í að-
draganda jóla. Það hlýtur að vera
sárt fyrir aðstendur hennar að
hugsa til þess að hún verður ekki
hjá þeim, kvödd á brott í haust
svo langt fyrir aldur fram.
Ég fór fyrst að fylgjast með
Sigríði Hrafnhildi þegar hún
starfaði við forsetaembættið í tíð
Vigdísar Finnbogadóttur. Þær
störfuðu náið saman og hún átti
sinn þátt í að móta þá mynd sem
embættið fékk í forsetatíð Vigdís-
ar og einkenndist af hlýju og
virðuleika. Síðar kynntumst við
Sigga vel þegar hún og maður
hennar Sveinn Björnsson gegndu
saman sendiherraembætti í
Strassborg. Ég segi gegndu sam-
an vegna þess að það var svo aug-
ljóst hversu samhent þau voru í
því verkefni sínu að gera veg Ís-
lands sem mestan í samfélagi
þjóðanna. Við sem sátum fundi
fyrir hönd Alþingis á þingi Evr-
ópuráðsins sáum hversu mikils
þau hjónin voru metin af fulltrú-
um annarra þjóða. Við nutum
einnig gestrisni þeirra sem alltaf
opnuðu heimili sitt fyrir okkur og
öðrum þeim Íslendingum sem
staddir voru í Strassborg. Sigga
var einstaklega glæsileg kona
með góðan smekk sem sannar-
lega sást á heimili þeirra hjóna
hvort sem var í Strassborg, Vín
eða hér heima.
Sigga var mjög vel gefin og vel
lesin, alltaf vel inni í því sem var
að gerast, ekki bara hér heima,
heldur á heimsvísu. Það nýttist
vel í störfum þeirra hjóna sem
eignuðust vini um allan heim, sú
vinátta hélst eftir að Sveinn kom
heim til starfa í utanríkisráðu-
neytinu. Sigga vildi alltaf hafa
mikið um að vera í kringum sig og
blómstraði þegar álagið í starfi
þeirra var hvað mest. Það getur
því verið erfitt fyrir konu sem
hefur verið í hringiðu atburðanna,
fyrst við hlið forseta Íslands síðar
við hlið sendiherra, að koma heim
og uppgötva að það getur reynst
konu sem komin er á sextugsald-
ur erfitt að fá vinnu við hæfi þrátt
fyrir frábæra menntun og starfs-
reynslu. Það er ekki þannig að
störf maka sendiherra eða sendi-
fulltrúa okkar erlendis séu metin
að verðleikum. Þetta tók sinn toll,
ásamt því að eiginmaður hennar,
Sveinn, veiktist alvarlega þannig
að síðustu árunum eyddi hún
meira og minna á sjúkrastofnun-
um til að sinna honum.
Það er skrýtið og tekur langan
tíma að venjast því að eiga ekki
von á símtali frá Siggu eftir að
hún hafði hlustað á fréttir úr póli-
tíkinni hér heima eða erlendis,
eða lokið við lestur góðrar bókar
sem hún vildi deila með mér. Erf-
iðleikarnir voru til staðar en
minningin um glæsilegan og
greindan fulltrúa Íslands á inn-
lendum og erlendum vettvangi og
hlýja manneskju mun lifa áfram
með okkur sem fengum að kynn-
ast henni. Ég votta Sveini, dætr-
um hennar, barnabörnum og öðr-
um aðstandendum innilega
samúð. Sérstakar kveðjur til
móður hennar Signýar Sen en
þær mæðgur voru mjög nánar.
Missir hennar er mikill.
Margrét Frímannsdóttir.
Sigríður Hrafn-
hildur Jónsdóttir
✝ Guðbjörg Sig-urpálsdóttir
fæddist 9. nóv-
ember 1926 á Ósi í
Breiðdal. Hún lést
á Landspítalanum í
Reykjavík 1. des-
ember 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurpáll
Þorsteinsson, f. 14.
nóvember 1893, d.
29. október 1982,
og Rósa Jónsdóttir, f. 15. ágúst
1888, d. 26. mars 1978. Systkini
hennar eru: Hulda Emelía Em-
ilsdóttir, f. 1. mars 1915, d. 20.
júlí 2001, Anna Sigurrós Sig-
urpálsdóttir, f. 16. maí 1919, d.
7. ágúst 1974, Bergur Sig-
október 1990, kvæntur Louise
Biering, f. 16. júlí 1948, 5) Sig-
rún, f. 3. maí 1949, gift Emil
Brynjari Karlssyni, f. 4. janúar
1949, 6) Vilberg Smári, f. 7. apr-
íl 1951, kvæntur Gerði Hjaltalín,
f. 8. júlí 1951, d. 2. júní 2014, 7)
Hreinn Ómar, f. 9. maí 1952, var
kvæntur Ólafíu Guðrúnu Ott-
ósdóttur, f. 13. ágúst 1952, d. 29.
september 2008. Sambýliskona
Hreins Ómars er Kolbrún Þór-
isdóttir, f. 11. júní 1952, 8)
Svana, f. 28. maí 1953, gift Ing-
ólfi Árna Sveinssyni, f. 9. apríl
1947, d. 16. júní 2002, 9) Run-
ólfur, f. 31. maí 1956, kvæntur
Halldóru Bachman, f. 11. maí
1956, 10) Svala, f. 3. desember
1956, 11) drengur, f. 3. sept-
ember 1958, d. 21. febrúar 1959.
Guðbjörg á 35 barnabörn, 74
barnabarnabörn og 1 barna-
barnabarnabarn.
Útför Guðbjargar verður
gerð frá Guðríðarkirkju í dag, 5.
desember 2014, klukkan 13.
urpálsson, f. 1. júlí
1922, d. 19. febrúar
2011, og Nanna
Björg, f. 24. mars
1931. Guðbjörg
giftist Sigtryggi
Runólfssyni húsa-
smið, f. 11. júlí
1921, d. 7. sept-
ember 1988. Börn
þeirra eru 1) Jón
Guðlaugur, f. 2.
nóvember, 1944, 2)
Fríða Hrönn, f. 11. maí 1946, d.
27. janúar 2009, gift Garðari
Andréssyni, f. 20. mars 1935, d.
5. júlí 2001, 3) Rósa Pálína, f. 12.
maí 1947, gift Karli M. Karls-
syni, f. 24. júlí 1945, 4) Magnús
Arnar, f. 17. maí 1948, d. 15.
Elsku besta amma mín. Nú er
stundin komin sem ég hélt að
kæmi aldrei, kveðjustundin.
Sterkari konu hef ég aldrei
kynnst. Það er alveg sama hvað
hefur gerst í þínu lífi, þú hefur
bognað en aldrei brotnað. Ég hélt
að sú yrði raunin í þetta skipti
líka. En það eru víst takmörk fyr-
ir öllu. Þegar ég kvaddi þig á laug-
ardaginn sagðistu hlakka til að
hitta okkur á fimmtudaginn. Mér
fannst þú hress og trúði því að þú
værir orðin frísk. Rúmum sólar-
hring síðar kvaddir þú þessa ver-
öld.
Þú hefur alla tíð haft ákveðnar
skoðanir á því sem gerðist í kring-
um þig og lést fólk heyra það ef
svo bar undir en sterkari klett gat
enginn fengið sér við hlið ef eitt-
hvað bjátaði á.
Þegar ég var lítil var spenning-
urinn alltaf gífurlegur þegar von
var á þér og afa í sveitina. Það var
alltaf von á nammi og einhverju
smálegu sem við sáum ekki oft.
Það var eins og heilt ævintýri að
fá að skoða í veskið þitt sem var
fullt af snyrtivörum og einu og
öðru sem þú hafðir keypt á ferða-
lögum ykkar afa. Allt þetta var
leyfilegt að taka upp úr veskinu,
skoða og skila svo aftur á sinn
stað. Við áttum alltaf samastað
hjá þér og afa og síðar þér og Billa
þegar við áttum leið í bæinn. Þú
passaðir vel upp á það að nóg væri
til að borða og vildir svo gjarnan
fá að vita hvað mér fannst gott að
borða. Þá var það alltaf í matinn
þegar ég kom. Það var ekki nóg
með að vel væri tekið á móti okk-
ur, vinir okkar voru líka alltaf vel-
komnir.
Fyrst eftir að afi dó kúrði ég
iðulega í afaholu þegar ég kom til
Reykjavíkur. Það var notalegt en
líka pínulítið fyndin upplifun fyrir
okkur báðar. Þú hraust hátt og ég
rumskaði gleraugnalaus í myrkr-
inu og skildi ekkert hvar ég var
stödd og rýndi ofan í andlitið á þér
þar til þú vaknaðir og þér snarbrá
við að hafa krakkakjánann star-
andi á þig. Það sem við gátum
hlegið að því.
Þú varst alltaf ung í anda og ég
gleymi ekki svipnum á þér þegar
þú fékkst bréf frá félagi eldri
borgara þar sem þér var boðin
þátttaka í þeirra starfi. Þú skildir
ekkert í því hvernig þeim datt það
í hug að þú værir eitthvert gam-
almenni!
Þú elskaðir jólasveina og jólin
og bættir sífellt í jólasveinasafnið.
Billi frændi hjálpaði þér svo fyrir
hver jól að setja upp heilt jóla-
sveinaland í íbúðinni. Þessi að-
venta byrjaði á sama hátt, jóla-
sveinalandið var sett upp í vikunni
og þótt þú hefðir eiginlega ekki
krafta í það í þetta sinn var allt
sett upp undir öruggri stjórn
þinni.
Þú hafðir unun af því að fá gesti
og þá ekki síst yngstu kynslóðina
sem þú dekraðir með sælgæti úr
skúffunni þinni og ís. Mikið verð-
ur nú skrítið að koma til ömmu og
Billa þegar það verður engin
amma sem situr í horninu sínu og
læðir molum að þeim yngstu, eng-
in amma sem læðist fram á næt-
urnar til að fá sér köku og kaffi og
engin amma sem stendur eins og
klettur með sínum. Ég vil þakka
þér fyrir allt, amma mín, og minn-
ing þín lifir í huga okkar um
ókomna tíð. Þín,
Ólafía Ingólfsdóttir (Lóa).
Amma, ég get ei lýst hvernig
það var að vakna við að heyra að
þú værir farin, farin inn í eilífðina.
Ég get ekki komið nógu góðum
orðum að því hvað er erfitt að
kveðja þig, eða, kveðja þangað til
minn tími kemur og ég verð með
þér og afa. Ég elska þig svo mikið,
amma mín og besti vinur.
Ég keypti skrautketil í jólagjöf
handa þér daginn sem þú kvaddir
og ég mun koma um jólin og setja
hann á leiðið þitt og afa.
Tárin koma á meðan ég er að
reyna að skrifa og það verða
skrítin jól án þín. Sem lokaorð
mín gerði ég smá vísu handa þér
sem heitir Amma mín.
Amma amma, þú varst mér kærst.
Amma amma, Stjarna þín skein alltaf
skærst.
Amma amma, þú varst alltaf stærst.
Amma amma, ást okkar var alltaf eins
og lindin tærst.
Amma amma, nú þig kveð í kross,
og þig nú legg í hendur kræst.
Ég elska þig og takk fyrir allt.
Sigtryggur M. Runólfsson.
Það er skrítin tilfinning að þú
sért farin, elsku amma mín, eftir
að ég kvaddi þig á sunndaginn og
þú sagðir við mig „Sjáumst um
páskana“. 88 ára varstu og svo
lánsöm að vera enn minnug,
skörp og ákveðin.
Minnisstætt er þegar þú heim-
sóttir mig og komst í fyrsta sinn
til Ameríku, þá 77 ára, stórglæsi-
leg og stálhraust. Þú skemmtir
þér vel, fannst Ameríkaninn alveg
ágætur og ekki þótti mér leiðin-
legt hvað vinir mínir voru agndofa
yfir kjarnakonunni ömmu minni,
sem 31 árs gömul hafði átt 11
börn. Það þykir mér líka mjög
merkilegt, en það voru aðrir tímar
í þinni æsku en eru í dag.
Elsku amma, það er leitt að
hugsa til þess að heimsóknirnar
með börnin til langömmu verða
ekki fleiri, við kveðjum þig með
söknuði.
Þín sonardóttir,
Ásdís og fjölskylda
í Maryland.
Guðbjörg
Sigurpálsdóttir