Reykjalundur - 01.06.1954, Qupperneq 12

„Hvað er að, gamli maður?“ spurði
læknirinn. „Mér skilst, að fluga hafi bitið
yður.“
„liétt er það,“ svaraði bóndinn milli
tannanna.
„Hverskonar fluga var það?“
„Græn f)uga,“ svaraði hann stuttarlega.
„Þér skuluð bara spyrja hann, læknir,“
greip konan framí. „Eg má ekki vera að
þessu, ég er með níu brauð inni í ofninum.“
„Allt í lagi, móðir góð,“ sagði læknirinn
annars hugar. Hún snéri sér snöggt að hon-
um eins og hún hefði verið stungin.
„Hvað, — þér eruð nógu gamall til að
vera faðir minn,“ sagð'i hún móðguð og ást-
leitin í senn. „Þér virðist ekki sjá vel gegn-
um þessar rúður, sem þér hafið fyrir aug-
unum.“
Hún snéri sér snöggt við og strunsaði
hnarreist út með miklum pilsaþyt, ung og
hraustleg.
Læknirinn fvlgdi henni með augunum.
Hún var skrambi lagleg, töluvert yngri en
læknirinn og auðvitað miklu vngri, en mað-
ur hennar. Hann ætlaði að muldra ein-
hverja afsökunarbeið'ni, en hún var horfin
áður en hann gat sagt orð.
„Jæja, lofið mér að sjá höndina. Er þetta
sárt ?“
„Já, það er sárt.“
Læknirinn atlmgaði bólgnu höndina og
yfir andlit hans færðist alvörusvipur.
„Mjög slæmt, þetta hlýtur að hafa verið
eiturfluga.“
„Sennilega," svaraði Jón, án nokkurrar
geð'shræringar.
„Ég get fullyrt, að ])að var ekki ein af
þessum algengu flugum. Það' var fluga, sem
hefir komið beint af hræi.“
Lágt blótsyrði var eina svar Jóns Gal við
þessum upplýsingum.
„Það var heppilegt, að ég kom nógu
snemma. Við getum ennþá gert eitthvað.
A morgun hefði það verið of seint. Þér hefð-
uð verið dauð'ur.“
„Það er undarlegt,“ sagði bóndinn og
þrýsti tóbaki í pípu sína með fingrinum.
„Blóðeitrun er fljótvirk. Við megum eng-
an tíma missa. Þér verðið að herða upp
hugann gamli maður. Handleggurinn verð-
ur að' fara.“
„Handleggurinn?“ spurði liann undrandi
eins og það kæmi ekki til mála.
„Já, það er nauðsynlegt.“
Jón Gal sagði ekki orð, hann hristi aðeins
höfuðið og tottaði pípuna.
„Sjáið þér til,“ sagði læknirinn sannfær-
andi, „þetta verður ekki sárt. Eg svæfi
yð'ur og þegar þér vaknið aftur, verður
yður borgið. Að öðrum kosti verðið þér
steindauður um þetta leyti á morgun. Jafn-
vel Guð gæti ekki bjargað yður.“
„Æ, ég vil fá að vera einn,“ sagði bónd-
inn eins og hann væri orðinn þreyttur á
öllu málæð'inu, snéri sér til veggjar og lok-
aði augunum.
Læknirinn hafði ekki búizt við þessari
þrákelkni. Hann yfirgaf herbergið og fór
fram til að tala við konuna.
„Hvernig líður,“ spurði hún áhugalaust
og hélt áfram vinnu sinni til að sýna lækn-
inum lítisvirðingu.
„Þetta er mjög slæmt. Ég kom til að
biðja yður að' fá hann til að samþykkja, að
ég taki handlegginn.“
„Guð almáttugur,“ hrópaði hún og varð
eins hvít í andliti og svuntan, sem hún var
með.
„Er það nauðsynlegt?“
„Að öðrum kosti deyr hann innan sólar-
hrings.“
Andlit hennar varð rautt aftur, og hún
tók í handlegg læknisins, dró hann inn í
sjúkraherbergið, stakk höndunum í síðurn-
ar og sagði:
„Lít ég út fvrir að vera kona, sem gerir
sig ánægða með að vera gift örkumla
in
REYK.IALl'XDUR