Reykjalundur - 01.06.1954, Blaðsíða 14

„Þér verðið að' greiða þessi þrjú hundruð,
hvort sem ég tek af yður handlegginn eða
ekki. Það er peningaeyðsla að láta ekki
framkvæma aðgerðina. Þetta er aðeins
fimm mínútna verk.“
„Þér getið ráð'lagt einhver smyrsl, til
þess að hafa unnið fyrir laununum," svar-
aði gamli maðurinn rólega eins og væri
hann að semja uin stígvélapar.
Þetta var tilgangslaust. Leiður og von-
svikinn yfirgaf læknirinn manninn og fór
út, til að ganga um, hugsa málið og ræða
það við spekingana í þorpinu. Hann félck
h'tið af hollum ráðum, þrátt fyrir allt, og
það reyndist jafntilgangslítið, að senda
sýsluskrifarann og héraðsdómarann að rúmi
sjúklingsins. Unga konan var alltaf nær-
stödd til að ónýta öll brögð frá læknisins
hálfu og hún notaði hvert tækifæri til að
skjóta inn í einu eða tveim orðum til að
stappa stálinu í bónda sinn.
Læknirinn hvessti á hana augun hvað
eftir annað og jafnvel livæsti framan í
liana:
„Þér eigið að halda yður saman, þegar
karlmenn ræðast við.“
„Iíænan hefir sinn rétt á mykjuhaug
hanans,“ hreytti hún út úr sér og reigði sig.
Jón Gal flýtti sér að koma í veg fyrir
deilur. „Vertu ekki of hávær, Kriska,“
sagði hann. „Þú ættir heldur að ná í flösku
af víni fyrir gestina.“
„Ur hvaða tunnu?“ spurði hún.
„ITr tveggja hektólítra tunnunni. En í
erfisveizlunni minni ættirðu heldur að
tappa af þriggja hektólítra tunnunni, það
er að verða súrt.“
Hann var alveg búinn að sætta sig við
hugmyndina um dauða sinn. Gestirnir
drukku og skildu við hann, svo hann gæti
sætzt við Guð sinn.
I húsagarðinum mætti Birli læknir
vinnumanninum, ungum, sterklegum ná-
unga, sem snérist í öllu.
„Hafið vagninn tilbúinn, ég fer héðan
eftir hálftíma,“ sagði liann við vinnumann-
inn. „Og segið frú Gal, að ég muni ekki
bíða eftir kvöldmatnum.“
Hann nam staðar utan við ldiðið, óráð-
inn í hvað hann ætti að taka sér fyrir hend-
ur næst. I gegnum rifu í hliðgrindinni, sá
liann manninn fara upp til frú Gal ogkomst
ekki hjá að taka eftir ástleitnum svip henn-
ar, þegar hún leit á hann og reiging unga
mannsins, þegar hann nálgaðist hana. Það
var augljóst, að þau léku sér að eldinum
og vissu eitthvað hvort um annað. Nú
þurfti hann aðeins að fá dálítið betri upp-
lýsingar um þetta. Það hlaut að vera gömul
galdrakerling í þorpinu, sem vissi um öll
ástamál þar og verzlaði með ástardrykki.
Sýsluskrifarinn hlaut að vita um það. Hann
vissi það.
„Gamla Galdra-Rebekka,“ sagði hann.
„Hún býr í öðru húsi, frá húsi Gals-hjón-
anna.“
Læknirinn rétti henni tvær sifurflorinur.
„Eg elska konu og vildi gjarnan fá eitt-
hvað, sem gerir hana ástfangna af mér,“
sagði hann.
„Æ, það get ég ekki drengur minn. Þú
lítur út eins og fuglahræða, og þær verða
venjulega ekki ástfangnar af mönnum. eins
þ/ <<
er.
„Satt er það, móðir góð, en ég gæti
veitt henni allt það silki, sem hún óskaði
sér og peninga, eins og hún gæti eytt.“
„Og hver er stúlkan?“
„Frú Gal.“
„Þú getur tínt allar rósir, nema þær, sem
þegar hafa verið tíndar.“ Þetta var ein-
mitt það, sem læknirinn þurfti að vita.
„Hver getur það verið?“ spurði hann.
„Páll Magy, vinnumaðurinn. Hún hlýtur
að elska hann, því að hún kemur oft hingað
og fær ástardrykk hjá mér. I fyrra lét ég
hana fá duft af þriggja ára gamalli klifur-
plöntu, til að setja í rúmið hans.“
12
REYKJALUNPUR