Morgunblaðið - 28.03.2015, Side 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. MARS 2015
Er ég augum þig leit í síðasta sinn
Um hönd þína tók og hélt í hana fast
Um höfuð þitt strauk og kyssti á kinn
Sat þér við hlið og hjarta mitt brast.
Að kveðjustund var komið
Ég vildi því ekki trúa
Hvernig gat það verið ?
Læknirinn hlaut að vera að ljúga.
Þessi stund var mér ekki létt
Ég átti svo margt eftir að segja
Fannst bara alls ekki rétt
Að þú, elsku amma, værir að deyja.
Ég sé þig fyrir mér á nýjum stað
Svo brosmild svo mögnuð
Þú rennur í hlað
Við mikinn en ljúfsáran fögnuð.
(Erna Rut)
Ég trúi því að þú hafir það gott
á nýjum stað. Ég efast ekki um
að þar verði þér vel tekið af frá-
föllnum ástvinum sem hafa þurft
að sakna þín á meðan við nutum
nærveru þinnar. Nú fá aðrir að
Dallilja Hulda
Jónsdóttir
✝ Dallilja HuldaJónsdóttir
fæddist 15. janúar
1921 í Borgarnesi.
Hún lést 22. mars
2015.
Hún giftist
Gunnari Jónssyni
27. maí 1939, þau
eignuðust þrjú
börn, Gerði Grétu,
f. 1940, Sæmund, f.
1947, og Jón Hall-
dór, f. 1950.
Barnabörn og barna-
barnabörn eru 48.
Jarðarförin fer fram frá
Stykkishólmskirkju í dag, 28.
mars 2015, kl. 13.
njóta smitandi hlát-
ursins, fallega
brossins þíns og um-
hyggjusemi þinnar.
Svo falleg
Svo ljúf
Svo dugleg
Svo góð
Svo hress
Svo góðlát
Svo fyndin
Svo kát
Elsku amma – að sakna er sárt.
Þín
Erna Rut.
Elsku langamma. Það er ljúf-
sárt að sitja hér og skrifa til þín
minningarorð. Ljúft því að allar
okkar minningar um þig eru góð-
ar og fá okkur til að brosa en sárt
því minningarnar verða ekki
fleiri, sú hugsun er sár. Það sem
kemur fyrst upp í hugann þegar
við hugsum til þín er brosið þitt
og hláturinn, svo smitandi og
innilegur hlátur – við getum ekki
annað en brosað við þá tilhugsun.
Þú varst alltaf svo hlý og ljúf, um-
hyggjusöm og góð, þú varst líka
svo hress og skemmtileg og alltaf
til í glens og grín með okkur.
Þegar minnið var farið að versna
gerðir þú hiklaust grín að sjálfri
þér og sagðir svo oft „æji, ég var
örugglega búin að spyrja þig að
þessu“ og svo hlóstu og fékkst
alla til að hlæja með.
Þér fannst alltaf gaman að fá
okkur barnabörnin í heimsókn
hvenær sem var, við vorum alltaf
velkomin. Þú kenndir okkur svo
margt og varst alltaf svo þolin-
móð. Mér er það mjög minnistætt
þegar þú kenndir mér að prjóna,
ég veit ekki hversu oft þú þurftir
að rekja upp og fitja upp fyrir
mig en alltaf gerðirðu það bros-
andi og gerðir góðlátlegt grín að
þessari óþolinmóðu stelpu sem
vildi læra allt og það strax.
Þú sást til þess að okkur leidd-
ist aldrei í heimsókn hjá ykkur
afa. Þú varst alltaf tilbúin til leika
við okkur eða hafa ofan af fyrir
okkur með allskonar afþreyingu.
Það varð þó að henta hverjum og
einum enda öll mjög ólík syst-
kinin. Það vafðist sko ekkert fyrir
þér. Í seinni tíð sagðirðu okkur
systrum oft söguna af því þegar
Gulli kom til þín í pössun,
mömmustrákurinn var ekki alveg
tilbúinn að sleppa mömmu sinni
en þú vissir hvað þurfti til að
vekja athygli hans. Þú sagðir
honum að kjallarinn hefði lekið
og baðst hann um að hjálpa þér
að ausa vatninu út og þá var ekki
aftur snúið, litli vinnumaðurinn
var sko meira en til í að hjálpa
langömmu sinni. Þegar mamma
kom svo til að sækja hann reynd-
ist henni erfitt að ná honum heim
því svo skemmtileg hafði heim-
sóknin verið. Eftir þessa heim-
sókn var augljóslega ekki aftur
snúið þar sem Gulli gerði það að
reglulegu skammastriki að stel-
ast til ömmu og afa. Amma fagn-
aði þessu uppátæki hjá drengn-
um en annað mátti samt segja um
mömmuna sem eyddi heilu tím-
unum í að leita að honum.
Við systkinin áttum öll það
markmið að verða hærri í loftinu
en þú. Hver heimsókn byrjaði á
því að mæla „bak í bak“ við
ömmu, það lá við að mælingin
yrði endurtekin þegar við fórum
ef ske kynni að við hefðum
stækkað á meðan á heimsókninni
stóð. Okkur tókst nú öllum fyrir
rest að verða hærri og vorum
hvert af öðru ánægðari með þann
merka áfanga.
Það er erfitt að hugsa til þess
að hitta þig ekki aftur, það er
ótrúlega óraunveruleg hugsun.
Þú hefur verið hjá okkur allt okk-
ar líf og átt stóran þátt í því hver
við erum í dag. Okkur er efst í
huga mikið þakklæti fyrir að hafa
haft þig hjá okkur öll þessi ár, við
hefðum gjarnan viljað hafa þau
fleiri en öll þurfum við einn dag-
inn að kveðja. Við erum heppin að
eiga svona margar góðar minn-
ingar um þig til að ylja okkur við
á þessum erfiðu tímum. Á meðan
við sitjum og skrifum þessi orð
erum við í leiðinni að rifja upp
tímann sem við áttum með þér.
Ég spyr Gerði Silju hvort að hún
eigi einhverja eina sérstaka
minningu um þig og svarið er ein-
falt „Erna, hún var bara best“.
Við erum henni hjartanlega sam-
mála. Þú varst einfaldlega þannig
gerð að öllum sem þig þekktu
þótti afar vænt um þig.
Hvíldu í friði elsku langamma.
Gunnlaugur E., Erna Rut
og Gerður Silja.
Við getum ei breytt því
sem frelsarinn hefur að segja.
Um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð,
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár,
og erfitt er við hana að una.
Við verðum að skilja,
og alltaf við verðum að muna,
að Guð hann er góður,
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú,
að hann geymi vel sálina þína.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Elsku Gunnar frændi og fjöl-
skylda. Minningin um Döllu mun
lifa í hjörtum okkar. Samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Fyrir hönd systkinanna frá
Ásgarði,
Svanhvít Guðmundsdóttir.
Fréttin um andlát Árna
Guðjónssonar vinar míns og fé-
laga í Flugbjörgunarsveitinni í
Reykjavík til margra áratuga
kom vissulega ekki á óvart.
Árni var búinn að vera heilsu-
veill þó það hafi ekki aftrað
honum frá að hitta okkur fé-
lagana í kaffi á laugardögum og
hann mætti oft fyrstur og hellti
uppá áður en aðrir komu, með-
an heilsan leyfði. Í vetur kom
Árni í síðasta sinn og félagarnir
heilsuðu honum hlýlega og
kvöddu með virktum enda hafði
sjúkdómur Árna tekið sinn toll.
Ég kynntist Árna fyrst árið
1963 er ég gekk til liðs við
Flugbjörgunarsveitina í
Reykjavík þar sem Árni var þá
þegar orðinn félagi í bíla-
deildinni.
Árin liðu og alltaf var Árni í
fararbroddi sem bílstjóri ásamt
nokkrum öruggum félögum
sem alltaf skiluðu okkur heilum
heim eftir mislangar og erfiðar
ferðir um landið.
Nánari kynni okkar Árna
hófust síðan á efri árum um það
bil sem Árni hætti að vinna
vegna aldurs og hann tengdist
enn meira starfi Lávarðaflokks
FBSR. Annað slagið bauð Árni
mér í kaffi heim til sín þar sem
hann hellti upp á öndvegis kaffi
og við gátum spjallað um heima
og geima.
Árni var fróður um margt og
Árni Guðjónsson
✝ Árni Guð-jónsson fæddist
í Vestmannaeyjum
12. janúar 1934.
Hann lést á Dval-
arheimilinu Hrafn-
istu, Hafnarfirði,
16. mars 2015.
Útför hans fór
fram frá Hjalla-
kirkju í Kópavogi
23. mars 2015.
hafði tekið sér ým-
islegt fyrir hendur
í lífinu þó ævistarf
hans hafi verið sem
blikksmíðameist-
ari.
Sem ungur mað-
ur hafði hann tekið
meirapróf og rútu-
próf og í ljós kom
að hann hafði með-
al annars verið bíl-
stjóri hjá Strætó
og ekið Njálsgötu Gunnars-
braut sem ég hafði einmitt oft
tekið þegar ég bjó á Snorra-
braut fyrir um 60 árum.
Ég mundi eftir Árna sem
góðlátlegum og vingjarnlegum
strætóbílstjóra sem hafði alltaf
verið einstaklega hjálpsamur
og notalegur við farþegana og
þá skýrðist hvers vegna þessi
þaulreyndi bílstjóri hafði verið
munstraður á fjallabíla FBSR
þar sem erfiðar fjallaferðir
voru farnar á fornlegum fjalla-
trukkum. Allt hafði þetta geng-
ið vel hjá Árna enda var hann
einstaklega útsjónarsamur,
jafnlyndur og prúður drengur
sem aldrei skipti skapi. Slíkir
menn eru ómetanlegir hvar
sem er og öðlast óbifandi vin-
áttu og traust.
Ekki eru mörg ár síðan Árni
gerði við þakrennurnar hjá
Stefáni Bjarnasyni og konu
hans í sumarbústað þeirra rétt
ofan við Geitháls. Þangað fór-
um við Árni reglulega í kaffi á
sumrin eftir því sem getan
leyfði auk þess sem hann að-
stoðaði mig við smá loftræsti-
kerfi í bílskúrinn hjá mér en
hann var alger snillingur í
blikksmíði.
Fyrir nokkrum árum var
bætt við byggðasafnið á Skóg-
um deild fyrir björgunar- og
radíóbúnað.
Á safninu er í dag ein Wea-
pon fjallabifreiðin sem Árni
stjórnaði á sínum tíma af sinni
alkunnu snilld og er bifreiðin
þar til sýnis í minningu verk-
efna björgunarsveitanna þar
sem Árni átti stóran hlut að
máli. Í starfi björgunarsveit-
anna þar sem Árni gat lagt sína
einstöku eiginleika af mörkum
– þar átti hann heima.
Ég óska Árna velfarnaðar á
þeim leiðum sem hann hefur nú
lagt út á og votta fjölskyldu
Árna mína dýpstu samúð.
Sigurður Sigurðsson.
Vinur okkar Árni Guðjónsson
blikksmiður síðast á Álfhólsvegi
129, Kópavogi, er látinn. Árni
var sannur Kópavogsbúi og átti
heima í Kópavogi frá tíu ára
aldri. Hann ólst upp í húsi, sem
þá stóð á horni Urðarbrautar
og Kársnesbrautar. Það var
lærdómsríkt að hlusta á Árna
lýsa Kópavogi á uppvaxtarárum
hans.
Húsakostur þá átti fátt sam-
merkt með nútímanum. Faðir
Árna var hinsvegar framtaks-
samur maður og byggði á lóð
sinni eitt af fyrstu steinhúsum í
Kópavogi. Þó að ekki væri
salarkynnum fyrir að fara í
uppvexti Árna ríkti á heimili
hans ást og umhyggja. Lýsing
hans á leikjum hans og félaga
sinna, segir manni að strákar
eru og voru alltaf strákar þó
fyrir 80 árum væri.
Árni átti ættir að rekja til
Vestmannaeyja. Þegar hann
var komin á Hrafnistu í Hafn-
arfirði og Alzheimers- sjúkdóm-
urinn hafði ruglað höfuðið,
mundi hann alltaf eftir Vest-
mannaeyjum. Mynd af bænum
hékk uppi hjá honum og hann
sýndi mér hvar gengið var upp
á Stórhöfða til lundatekju. Við
þessa umræðu lifnaði yfir hon-
um og minningarnar flæddu
fram.
Árni var ákaflega glaðlyndur
maður, hann virtist alltaf vera í
góðu skapi. Ég man eftir því
við okkar fyrstu kynni, að ég
hugsaði, mikið er hún Stella
heppin að hafa náð sér í svona
skemmtilegan mann. Hann var
líka þúsundþjalasmiður, allt lék
í höndunum á honum. Hann var
alltaf tilbúinn að hjálpa og þeg-
ar við stóðum í húsbyggingu,
var ekki ónýtt að eiga slíkan
mann að.
Árni var mikill bílaáhuga-
maður. Hann átti alltaf Mazda,
það nýjasta í því merki. Þegar
hann var búinn að skipta, kom
hann og sýndi gripinn og farið
var í bíltúr. Hann fór einstak-
lega vel með sína bíla og þeir
sem keyptu notaðan bíl af hon-
um voru ekki sviknir í þeim við-
skiptum.
Síðustu ár sín dvaldi Árni á
Hrafnistu í Hafnarfirði. Þar
undi hann hag sínum vel og vel
var um hann hugsað.
Innilegar samúðarkveðjur til
allra aðstandenda Árna og
þeirra er þótti vænt um þennan
góða mann.
Jón Atli Kristjánsson.
Okkur Korpúlf-
um barst sú harmafregn mið-
vikudaginn 25. febrúar síðastlið-
inn þegar við vorum að hefja
fyrsta stjórnarfund nýrrar
stjórnar Korpúlfa að Hrönn
Jónsdóttir, félagi okkar, hefði lát-
ist degi áður.
Hrönn var virkur félagi í
Korpúlfum og var hún ritari í frá-
farandi stjórn.
Hrönn var ákaflega félagslynd
og virk í öllu félagsstarfi á okkar
vegum og ávallt tilbúin að miðla
af þekkingu sinni til félagsmanna
og leggja sitt af mörkum í fé-
lagsstarfinu.
Það er mikill sjónarsviptir að
Hrönn; hún var ávallt boðin og
búin að rétta fram hjálparhönd
og vann allt af ljúfmennsku og
kærleika.
Við viljum þakka henni fórn-
fúst starf í þágu Korpúlfa og
þann velvilja sem hún bar til fé-
lagsins það er ómetanlegt fyrir
samtök eins og Korpúlfa að hafa
þannig félagsmenn í sínum röð-
um.
Sendum innilegar samúðar-
kveðjur til Halldórs eiginmanns
hennar og öðrum ástvinum henn-
Hrönn Jónsdóttir
✝ Hrönn Jóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 17. sept-
ember 1940 og lést
á sjúkrahúsinu á
Akranesi 3. mars
2015.
Útför hennar var
gerð frá Graf-
arvogskirkju 11.
mars 2015.
ar vottum við samúð
okkar.
Minning hennar
mun ávallt lifa í
hjörtum okkar
Korpúlfa.
F.h. Korpúlfa,
Sesselja
Eiríksdóttir,
formaður.
Við Hrönn
frænka fundum okkar samhljóm í
gegnum ræktun og gróður. Að
sjá hana nostra við plönturnar
sínar, sem hún oft sjálf sáði fyrir,
var unun. Garðurinn og gróna
sumarbústaðarlandið báru því
glöggt vitni að þar var á ferð út-
sjónarsemi, þrautseigja, unun og
ánægja af náttúrunni og gjöfum
hennar.
Nú upp á síðkastið hefur viðr-
að misjafnlega og löngun eftir
vorinu farin að aukast hjá sum-
um. Hrönn er í mínum huga eins
og vorkoman. Glampinn í augun-
um og glettnin sem undir bjó
auðgaði líf mitt og fjölskyldu
minnar. Sannur og eftirtektar-
verður áhugi á daglegu lífi sona
minna og samtalið sem hún átti
við þá er mér og þeim óendanlega
dýrmætt.
Syngdu vor með sætum róm,
syngdu um holt og móa,
hvar sem lítið lautarblóm
langar til að gróa;
(Þorsteinn Erlingsson)
Kærar samúðarkveður sendi
ég Halldóri og fjölskyldunni.
Hafdís Huld Þórólfsdóttir.
önnumst við alla þætti
þjónustunnar með
virðingu og umhyggju
að leiðarljósi
Þegar
andlát ber
að höndum
Vesturhlíð 2 - Fossvogi - Sími: 551 1266 - www.utfor.is
Við þjónum allan sólarhringinn
Elín Sigrún Jónsdóttir
framkvæmdastjóri
Þorsteinn Elísson
útfararþjónusta
Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararstjóri
Rósa Kristjánsdóttir
útfararstjóri
Ellert Ingason
útfararþjónusta
Katla Þorsteinsdóttir
lögfræðiþjónusta
Jón G. Bjarnason
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegs
eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa
og langafa,
ALBERTS JÚLÍUSAR KRISTINSSONAR,
Reykjavíkurvegi 52,
Hafnarfirði,
sem lést laugardaginn 28. febrúar.
.
Elsa Kristinsdóttir,
Kristinn J. Albertsson, Sigríður Ágústsdóttir,
Magnús Páll Albertsson, Halla Björg Baldursdóttir,
Sverrir Mar Albertsson, Gréta Garðarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar