Reykjalundur - 01.10.1977, Qupperneq 42

að striða, með löngu eða
skömmti millibili frá því
hún veiktist fyrst af berkl-
mn. Ég minnist jiess að þeg-
ar hún tók þann sjúkdóm,
sem varð hennar banamein,
þá varð henni að orði. „Þeir,
sem aldrei hafa verið veikir,
kynnu að láta hngfallast, en
ég er í svo góðri þjálfun. Ég
hef svo oft orðið að taka því
að vera veik. Ég vona að mér
takist að bera þetta með
sóma og ég gefst ekki upp
fyrr en í fulla hnefana, en
|tá vona ég að ég kveðji sátt.“
Eyborg Itjó yfir þeim sál-
arstyrk að til síðustu stund-
ar var hún gefandi af auð-
legð lijarta síns og hugar.
Af hennar fundi fór ég
alltaf ríkari.
I list sinni var Eyborg
heil og lirein.
í list sinni hefur hún
reist sér óbrotgjarnan minn-
isvarða.
Eyborg lætur eftir sig
unga dóttur, Gunnhildi, og
eiginmann, lleyni Þórðar-
son, sem reyndist eiginkonu
sinni umhyggjusamleg stoð
og stytta, og |)au hvort öðru,
uns yfir lauk.
Ég votia ástvinum Eyborg-
ar dýpstu samúð. Með stikn-
uði og virðingu kveð ég
göfuga konu og góðan vin.
Rannveig Löve.
Eyborg félagi okkar er lát-
in — aðeins 52 ára að aldri.
Ég kynntist henni fyrst að
ráði fyrir nokkrum árum þeg-
ar hún var kosin í stjórn Fé-
lags ísl. myndlistarmanna.
Við höfðum frétt af dugnaði
Itennar og ótvíræðri stéttar-
hyggju. Hvarvetna þar sent
hún hafði komið við í félags-
málum, hafði hún skilið eftir
sig spor samstilltari átaka og
gilds árangurs.
Orðrómurinn um Eyborgu
reyndist hvorki ýkjur né
rangur þegar til átti að taka
í félagi okkar. Hún var jafn-
traust og orð hennar gáfu til
kynna. Ef til vill dró hugur-
inn liana lengra á stundum
en efnin stóðu til, en slíku
fólki verður oft meira úr
efniviði sínum en svartsýnis-
mönnunum. Eyborg hafði
ekki staðið marga mánuði í
stjórnunarstappi, er hún
hélt utan á vegunt félagsins
ásamt Björgu til að taka jrátt
í umfangsmikilli ráðstefnn
um réttindamál myndlistar-
manna. Einhverjir vita, að
hópurinn sá stendur talsvert
að baki til að mynda rithöf-
undum og tónskáldum í því
að heimta inn eðlilegar tekj-
ur af notkun verka sinna á
opinberum vettvangi. Fyrir-
bæri þetta er ekki séríslenskt
heldur bláköld staðreynd
víða um heim. Verkefnið var
Eyborgu kærkontið tækifæri
til að vinna að einu iiugðar-
efna sinna. Þótt undirbún-
ingstími væri harla naumur,
hikaði hún ekki bg bar ekki
fram afsakanir. Undirritaður
kunni vel að meta þennan
þátt í skapliöfn hennar og
atferli. Hún flækti ekki mál-
in í huga sér og var fljót að
taka ákvarðanir. Á eftir
heyrðum við, að hún liefði
staðið sig með prýði og
kynnst mörgu fólki og við-
horfum jtess á ótrúlega
skömmum tíma. Ég lief hvað
eftir annað orðið vitni að
jjví, að ]_>etta fólk saknaði
hennar sem félaga og sam-
starfsmanns í norrænum
hópi eftir að heilsu hennar
tók að hraka og hún gat ekki
lengur sinnt stjórnarstörfum
í FIM.
Mig langar til að nefna
annað dærni um ósérplægni
Eyborgar og baráttu hennar
fyrir áhugamálum í vetki. Að
áeggjan félagssamtaka i
Húnavatnssýslum tók hún að
sér að koma upp myndlistar-
sýningu í félagsheimilinu á
Blönduósi. Sýningin var eink-
ar vandlega undirbúin svo-
sem vænta mátti. Sjálf hann-
aði Eyborg veglega sýningar-
skrá, teiknaði auglýsinga-
spjald, kom sér npp hreyfan-
legum ljósaútbúnaði og valdi
stefnur og listamenn af kost-
gæíni til þátttöku. Allt þetta
spratt af þeirri trú, að ekkert
væri of gott, fyrirferðarmikið
né vandað í myndlistum
okkar til að bera fram á
samkomustað norðlenskrar
byggðar. Ég man ekki betur
en að klassísk tónverk hafi
einnig verið flutt á sýning-
unni á Blönduósi og kannski
sitthvað fleira af menningar-
tagi. Eftir J>etta gerðist sýn-
ingin eins konar liður í „List
um landið“. Hún kom við á
Sauðárkróki og Húsavík og
lauk tilvist sinni, hygg ég, á
menningardögum Selfossbúa.
Við skulum minnast þess, að
allt Jjetta gerðist alllöngu
áður en myndlistarsýningar
urðu jafnvinsæll og gildur
þáttur í menningarviðleitni
fólksins víða um land og nú
á síðustu árunum.
Eyborg Guðmundsdóttir
var án efa vaxandi listamað-
ur alla daga sína. Um Jrað
vitnar hin fagra og stílhreina
sýning hennar í Norræna
húsinu í Reykjavík snemma
árs 1975. Þó hygg ég að skerf-
ur hennar sé tæplega metinn
að verðleikum í dag. Snennna
tók hún ástfóstri við hið
lireina og tæra myndmál
geometríunnar og liélt tryggð
við J)að í urnróti og eyrðar-
leysi tímanna, sem við lifum.
Hjörleifur Sigurðsson.
40
REYKJALUNDUR