Morgunblaðið - 02.05.2015, Síða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. MAÍ 2015
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
KRISTÍN KRISTINSDÓTTIR
kjólameistari,
Hólmgarði 42,
Reykjavík,
andaðist á hjartadeild Landspítalans við Hringbraut
miðvikudaginn 22. apríl.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju þriðjudaginn 5. maí kl. 13.
.
Ægir Ingvarsson, Ásta Dóra Valgeirsdóttir,
Örn Ingvarsson, Hildur Halldórsdóttir,
Björk Ingvarsdóttir, Trausti Hallsteinsson,
Sigurbjörg Ingvarsdóttir, Sigurður Rúnar Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
GUÐFINNA PÁLSDÓTTIR
frá Hofi á Skagaströnd
lést á Blönduósi mánudaginn 27. apríl.
Útförin fer fram frá Blönduóskirkju
laugardaginn 9. maí kl. 14.
.
Sigríður Birna Björnsdóttir,
Lúðvík Þór Blöndal,
Auðunn Sigurbjörn Blöndal,
Ingibjörg Blöndal.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi,
langafi og vinur,
STEFÁN EGILL JÓNSSON
bóndi,
Syðri-Varðgjá,
Eyjafjarðarsveit,
lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri aðfaranótt 23. apríl.
Útförin fer fram frá Kaupangskirkju mánudaginn 4. maí
kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Hollvinasamtök Sjúkrahússins á
Akureyri.
.
Sveinn Egilsson, Guðrún Andrésdóttir,
Leifur Egilsson,
Þórólfur Egilsson, Sigrún Kristbjörnsdóttir,
Þorgeir Egilsson, Helena Sigurbergsdóttir,
Anna Guðný Egilsdóttir, Oliver Karlsson,
Ómar Egilsson, Oddfríður Breiðfjörð,
Gunnar Egilsson, Jóna S. Friðriksdóttir,
Ingibjörg Helga Jónsdóttir, Halldór H. Ingvason,
Sigurveig Einarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
MARÍA FRIÐRIKSDÓTTIR,
Sólvöllum 13,
Selfossi,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Eir að
morgni þriðjudagsins 21. apríl, verður jarðsungin frá
Selfosskirkju miðvikudaginn 6. maí kl. 14.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
.
Hafþór Magnússon, Sólveig Höskuldsdóttir,
Einar Baldvin Sveinsson, Jóna Sólmundsdóttir,
Guðný María Hauksdóttir,
Kristín Fjóla Bergþórsd., Guðmundur Örn Böðvarsson
og ömmubörnin öll.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
HALLGRÍMUR SIGURÐSSON,
fyrrverandi forstjóri,
lést á Landspítalanum í Fossvogi
miðvikudaginn 22. apríl.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík miðvikudaginn
6. maí kl. 15.
.
Ingigerður K. Gísladóttir,
Sigurður Hallgrímsson, Guðbjörg Magnúsdóttir,
Kristinn Hallgrímsson, Helga Birna Björnsdóttir,
Hulda Hallgrímsdóttir, Ingi Þór Hermannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Gunnar Jó-hannsson
fæddist á Bjarg-
arstíg í Reykjavík
6. febrúar 1927.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Siglufjarðar
23. apríl 2015.
Foreldrar hans
voru Sigríður Guð-
mundsdóttir, f.
31.12. 1882, d. 18.2.
1965, og Jóhann
Kristinsson, f. 25.11. 1883, d.
18.12. 1969.
Gunnar var yngstur 13 syst-
kina, þar af voru 12 alsystkin.
Systkini hans voru Vilhjálmur,
Magnússína, Kornelía, Kristín
Helga, Kristinn Júlíus, Jóhann,
Jósefína Marsibil, Fannberg,
Sigurlína Ásta, Guðmundur
Gunnólf, Guðleif og Maggý
Helga, en öll eru þau látin.
Gunnar giftist Valeyju Jónas-
dóttur, f. 21. nóv-
ember 1931, 2. júní
1957. Þau eign-
uðust saman fjögur
börn, Óðin, Jó-
hönnu, Jökul og
Ingibjörgu. En fyr-
ir átti Valey son,
Arnþór Þórsson.
Gunnar flutti
með foreldrum sín-
um og systkinum á
milli landshluta til
að elta vinnu sem gafst á vertíð-
um, þar á meðal til Siglufjarðar,
Vestmanneyja og Ólafsfjarðar.
Stærsta hluta ævi sinnar bjó
Gunnar á Siglufirði þar sem
hann réri til sjós. Ásamt konu
sinni Valeyju rak hann bilj-
arðstofu og veitingasölu um ára-
bil.
Útför Gunnars fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag, 2. maí
2015, og hefst athöfnin kl. 14.
Mig langar að skrifa nokkur
orð um pabba. Efst í huga mér
núna er þakklæti fyrir að hafa
haft hann hjá okkur svona
lengi. Að verða 88 ára gamall er
ekki sjálfsagður hlutur og vera
svona andlega hress eins og
hann var líka er ekki heldur
sjálfsagður hlutur. Pabbi hvorki
drakk né reykti og hef ég alla
tíð verið ótrúlega stolt af því og
alltaf sagt frá því ef talað var
um hann.
Hann var hógvær maður,
fastur á skoðunum sínum, heið-
arlegur en hans stærsti kostur
að mínu mati var léttleikinn og
það var alltaf stutt í skemmti-
legar sögur eða eitthvert grín,
alveg fram á síðustu daga.
Einnig átti hann mjög auðvelt
með að skemmta barnabörnun-
um sínum og síðar barnabarna-
börnunum.
Pabbi og mamma spiluðu
mikið við okkur systkinin og
var það fastur liður að spila
þegar við komum norður í
heimsókn og þá var sko mikið
hlegið því að pabbi tók nú spila-
mennskuna ansi alvarlega og
taldi helst allar sortirnar og
fannst nú eðlilegt að við gerðum
það líka.
Pabbi vildi helst alltaf vera á
Siglufirði og hafði lítinn áhuga
á að ferðast.
Ég og fjölskyldan mín eigum
svo sannarlega eftir að koma
áfram til Siglufjarðar og fara í
gamla sumarbústaðinn okkar
með mömmu, sem við byggðum
öll saman.
Það verður þó skrítið þar
sem pabbi er ekki þar lengur en
minninguna um hann geymum
við í hjörtum okkar.
Ingibjörg (Inga).
Afi. Afi Gunni. Afi okkar.
Hann var ekki bara afi okkar,
hann er afi okkar og mun alltaf
verða.
Yndislegri afa getum við ekki
hugsað okkur. Hann hafði alla
þá kosti sem alvöru afar hafa:
Hann sagði eintóma fimmaura-
brandara, hossaði okkur á lær-
um sér og kenndi okkur alls
konar skemmtilegar vísur, tók
af okkur nefið og faldi það á
milli puttanna, kitlaði okkur,
spilaði við okkur, sagði okkur
sögur og margt fleira sem al-
vöru afar gera.
Þegar við stóru systurnar,
Valey og Guðlaug, vorum svo
heppnar að fá að búa hjá ömmu
og afa á Sigló í nokkra mánuði
gekk afi okkur í föðurstað. Okk-
ur er minnisstætt hvernig
krakkarnir í skólanum gerðu
grín að því hvað afi keyrði alltaf
hægt um bæinn.
Við vorum fljótari að labba í
skólann en að biðja um far hjá
afa. Svo lyktaði hann líka alltaf
eins og fiskur og það fannst
okkur ferlegt.
Sátum oft heima í eldhúsi á
Hafnartúninu með klemmu á
nefinu á meðan við tróðum í
okkur afaskyri með bláberjum
og rjóma. Svo ekki sé minnst á
hrognin sem boðið var upp á í
kvöldmat.
Afi sagði alltaf að þetta væri
kóngamatur og að við ættum að
vera þakklátar fyrir þennan
fína mat. Það er þetta sem
gerði afa okkar svo yndislegan.
Gerði hann að alvöru afa.
Keyrði hægt, lyktaði eins og
fiskur og vildi að við borðuðum
hrogn. Það sem við elskum
hann.
Það var alltaf svo notalegt að
kíkja norður til ömmu og afa á
Sigló. Stjanað við mann og næg
var afþreyingin. Afi var nefni-
lega með stöð 2. Á meðan hann
horfði á stöð 2, tók hann upp af
RÚV og öfugt.
Vildi aldrei missa af neinu.
Hann sat löngum stundum og
fylgdist með alls konar íþrótt-
um. Þess á milli naut hann sam-
verunnar með okkur barna-
börnunum. Við spiluðum Manna
eða Kana tímunum saman og
alltaf var hann að reyna að
kenna okkur að spila almenni-
lega – telja sortirnar. Hann var
líka sérstaklega hrifinn af því
að leysa krossgátur.
Sat í stólnum sínum við
gluggann inni í stofu og leysti
hverja gátuna á fætur annarri.
Hún er mér, Guðlaugu, sérlega
dýrmæt ein af síðustu stund-
unum sem við áttum saman að
leysa krossgátu.
Við erum ótrúlega þakklát
þeim árum sem við fengum að
eyða með honum afa okkar.
Yndislegri mann er vart hægt
að finna.
Hann var svo góður og dug-
legur og mikil fyrirmynd. Mikill
reglumaður og alltaf hægt að
treysta á hann. Svo ekki sé
minnst á húmorinn. Meira að
segja þegar hann var sem veik-
astur henti hann í nokkra
brandara þegar við kíktum í
heimsókn.
Við Jökulsbörn erum svo
heppin að mikið af þessum kost-
um endurspeglast í pabba okk-
ar og því munum við áfram hafa
hluta af afa hjá okkur.
Elsku afi okkar. Á sumar-
daginn fyrsta baðaði sólin þig í
geislum sínum er þú kvaddir
þennan heim. Stórfenglegur,
fallegur dagur tileinkaður þér.
Við munum alltaf geyma minn-
inguna um þig í hjörtum okkar
og vitum að þú fylgist stoltur
með okkur. Við elskum þig, afi.
Munum alltaf gera. Takk fyrir
alla þá ást sem þú hefur gefið
okkur. Takk fyrir að vera al-
vöru afi. Afinn okkar. Hvíldu í
friði.
Þótt döpur sé nú sálin,
þó mörg hér renni tárin,
mikla hlýju enn ég finn
þú verður alltaf afi minn.
(Höf. ók.)
Valey, Guðlaug, Freyja og
Sturla Jökulsbörn.
Gunnar
Jóhannsson
Elsku Margrét
mín. Svo hógvær,
hæglát, glettin, fal-
leg lítil kona en
samt svo stór.
Fór ekki mikinn, talaði
hvorki hátt né hratt en kom
sínu til skila og er eftirminnileg
þeim sem henni kynntust.
Hún á langa og viðburðaríka
ævi að baki en kynni okkar hóf-
ust þegar hún var að nálgast
sjötugt.
Ótal kærar minningar á ég í
mínum sjóði um þau hjón, Mar-
gréti og Siggeir, og hversu
skrítið sem það er, þá eru það
ekki endilega fjöldi samveru-
stunda eða lengd kynna sem
búa til órjúfanleg og dýrmæt
bönd sem aldrei rofna en þann-
ig voru kynni okkar Margrétar.
Fyrstu kynni okkar tengdust
búskaparstörfum og þess hátt-
ar stússi ásamt því að vinna
saman í sláturhúsinu á Kirkju-
bæjarklaustri. Seinna þegar
börnin mín komu í heiminn átt-
um við hauk í horni þar sem
Margrét var.
Þrátt fyrir að vera komin yf-
ir sjötugt og ekki alltaf frísk
bætti hún þeim í barnahópinn
sinn og gætti þeirra oft fyrir
mig.
Hún reyndist þeim hin besta
„amma“ enda kölluðu þau hana
Margrét Kristín
Jónsdóttir
✝ Margrét Krist-ín Jónsdóttir,
fæddist 2. sept-
ember. Hún lést 16.
apríl 2015. Útför
Margrétar fór fram
25. apríl 2015.
það. Ekki brást að
það kæmu jóla-
pakkar og afmælin
gleymdust ekki
heldur, oft bækur
sem hæfðu aldrin-
um og eru ennþá
til, sannkallaðir
gimsteinar, eða
einhverjar fallegar
flíkur. Siggeir fékk
heimasætuna litlu í
afmælisgjöf og það
þótti þeim báðum upphefð.
Ég veit ekki hversu oft ég
rölti upp í „bæ“ með barna-
vagninn eða börnin við hönd og
þáði kaffisopa og smá spjall við
eldhúsborðið.
Margrét stóð þá oft við eld-
húsvaskinn, horfði yfir Eld-
hraunið og hvarflaði í huganum
vestur á Skógarströnd á
bernskuslóðir sínar. Rifjaði upp
einhver atvik og sagði mér frá
foreldrum sínum og systkinum,
sérstaklega Fljóðu, og einnig
þegar hún var í vist sem ung
kona.
Við frásögn hennar lifnaði
allt við og um tíma fannst mér
ég þekkja fólkið og umhverfið.
Kannski skildum við vel hvor
aðra, enda báðar aðfluttar og
söknuðum fólksins okkar og
bernskuslóðanna.
En nú er langt um liðið og
langt á milli endurfunda. Sem
betur fer hitti ég hana sl. sum-
ar á Klausturhólum og naut
þess að halda í hönd hennar og
hlusta á hana. Sami kunnuglegi
raddblærinn, sömu áherslurn-
ar, sami hláturinn, sama hlýjan
í augunum, sama Margrét mín
en samt svo langt í burtu, og
merkilegt nokk, við spjölluðum
saman um börn.
Ævinlega er ég baka vöfflur
hugsa ég til þín, en hvergi hef
ég fengið betri vöfflur en þínar,
stökkar og dökkar með smá
sykri, og svo gerðir þú bestu
fiskibollur í heimi.
Elsku Margrét, þú skipar
stórt sæti í hjarta mínu og ég
verð þér ævinlega þakklát fyrir
vináttu þína, hjálpsemi og
tryggð. Þú sýndir börnum mín-
um og okkur sanna væntum-
þykju og vináttu, eins og öllu
þínu samferðafólki enda heyrði
ég þig aldrei hallmæla nokkr-
um manni.
Afkomendum þínum votta ég
samúð mína. Hafðu þökk fyrir
allt.
Helga Guðrún
Sigurjónsdóttir.
„Sæll lagsi,“ sagði Jón í
Hörgsdal, kominn á vörubílnum
að sækja mig á flugvöllinn á
Kirkjubæjarklaustri, „nú förum
við í skúrana til Margrétar“.
Margrét, ráðskona vegavinnu-
manna, tók á móti mér af þeirri
hlýju og vinsemd sem mér þótti
alla tíð einkenna hana.
Siggeir frændi minn vega-
verkstjóri að Holti á Síðu var
ekki lánlaus að fá Margréti til
starfa, enda tókust fljótlega
með þeim ástir og farsælt
hjónaband.
Fyrst í stað höfðu þau af-
drep „vestrí kamesi“. Síðan var
byggt við gamla Holtsbæinn
svefnherbergi og eldhús en að
lokum reist myndarlegt hús
sem varð þeirra heimili og
dætranna tveggja.
Á mínum árum í Holti
bjuggu Björn Runólfsson og
Marín kona hans á móti börn-
um sínum: Siggeiri og Sigur-
laugu. Svo kom Margrét til
sögunnar og allnokkru síðar
giftist Sigurlaug Ólafi Nikulás-
syni. Í Holti voru því um tíma
þrjú bú í einu lagi. Allt starf
fór þó fram í einingu og fund-
um við sumarstrákar aldrei
annað en samstöðu og samhug
og gengum við jöfnum höndum
í öll verk sem vinna þurfti.
Margrét var einstök. Hún
hafði einhverja innri glóð og
friðsæld sem smitaði út frá sér.
Allt var leyst með hægð af yf-
irvegun, skynsemi og vinsemd.
Gott skjól fyrir strákpatta svo
langt að heiman.
Þá spillti ekki þegar hjónin
gáfu drengnum titilinn „ráðs-
maður“.
Dagar sumars liðu sem ör-
skot, enda aldrei setið auðum
höndum í Holti og það kallaði á
næringu. Matur var mikill og
góður og bakkelsið hennar
Margrétar ómótstæðilegt.
Þegar fjölgaði á bænum
færðum við peyjar okkur bara
út í vegavinnutjald og undum
hag okkar vel.
Útsýnið af hlaðinu í Holti á
sér fáar hliðstæður. Fram af
gróinni hálendisbrúninni breið-
ir Skaftáreldahraunið sig allt
niður til sjávar.
Austar glittir á Skaftá, eitt
meginfljóta landsins þar sem
hún rennur milli hrauns og
hlíðar og til austurs glampar á
tind Öræfajökuls. Stórbrotið
listaverk.
Þessari fegurð og þakklæt-
inu sem maður finnur til að
kynnast og njóta vináttu Mar-
grétar og Holtsfólksins alls
verður vart með orðum lýst.
En ég kveð nú Margréti,
votta dætrum hennar og fjöl-
skyldum þeirra samúð okkar
Ingibjargar og bið þeim vel-
farnaðar.
Guðjón Sig.