Húnavaka - 01.05.2000, Síða 45

HUNAVAKA
43
fylgdu háværar fyrirskipanir, hróp og köll og svo var síminn notaður og
sennilega pantaðar fleiri fallbyssukúlur til aðstoðar við „bardagann“. Það
var afskaplega ógeðfellt að vera heima og heyra í byssunum og kúlunum
sem þutu yfir bæinn og mörkuðu hvítar rendur í himinhvolfið.
Fyrst heyrðist skotið með þungum dynk, svo kom þetta skerandi ýlfur
og rákir í lofdð þegar kúlan þaut }4ir og að síðustu sprengingin þegar
hún lenti og jarðvegur og sprengjubrot þeyttust hátt í loft upp. Hér voru
á ferðinni hrein blindskot því að ekki sáu skotmennirnir áfangastað kúln-
anna en útreikningar stórskotaliðsins voru vægast sagt ótrúlega óná-
kvæmir. Var það Guðs mildi að þeir drápu ekki sína eigin menn.
Einhvern tíma á útmánuðum veturinn efdr voru sams konar æfingar,
sama staðsetning var á fallbyssunum, sama skotlína og skotmark. Þá urðu
eðlilega minni jarðskemmdir þar sem allt var frosið. Farskóli var þá í
sveitinni og einmitt í Sauðanesi. Var lítið hugsað um menntun meðan á
skothríðinni stóð, heldur stóðu flestir úti við, störðu upp í lofdð og á
skotmarkið og hlustuðu á drunurnar.
Löngu síðar frétdst að æfingarnar hefðu verið liður í undirbúningi
fyrir innrásina í Normandí. Þar voru frægir innrásarprammar notaðir
með skriðdreka og fleiri þung vopn innanborðs þar með taldar stórar
fallbyssur sem hægt var að nota til þess að skjóta á mikilvæga staði þó
handan sjónlínu væru inni á meginlandinu. Yfirmenn setuliðsins spurðu
ekki hvort þeim væri heimilt að vera með æfingar hér eða þar. Það mátti
teljast gott ef þeir létu vita hvað til stæði og við það sat. Heimamenn
höfðu enga möguleika á því að breyta neinu þar um.
Mér er enn í fersku minni þegar ég var sendur ríðandi til Blönduóss
einhverra erinda og var á leið frá kaupfélaginu. Þegar ég var kominn að
fótboltavellinum, þar sem nú hefur risið nýtt kaupfélagshús og Félags-
heimilið var byggt, sá ég hóp hermanna á vellinum. Eg fór að horfa á
hvað þeir hefðust að. A einn þeirra voru bundnir sandpokar, annar fram-
an á bringuna, hinn aftan á herðarnar. Síðan var hann látinn hlaupa
þangað til hann hnaut við eða datt. Þá kom annar og barði hann jafn-
óðum með einhverju barefli eða svipu til að hann stæði upp og hlypi aft-
ur af stað. Þetta var endurtekið í sífellu. Það var enn verið að berja hann
þegar ég fór. Eg leitaði skýringa hjá fullorðnum á þessu og var mér tjáð
að hermönnum væri trúlega hegnt svona fyrir eitthvert brot á heraga.
Lýkur par frásögn Hauks Pálssonsar.