Húnavaka - 01.05.2000, Page 76

74
H Ú N AVA K A
heyranda hljóði hvort þær hefðu verið upplýstar um að þær hefðu verið
að selja þarna bannvöru. Þær kváðu nei við því og þótti Jónas hafa veitt
þeirn þarna svo gott liðsinni sem verða mátti.
Þegar hér var komið mun eitthvað hafa verið enn eftír í hinum um-
rædda kút en nú steðjaði að sú hætta að þessir fyrirmenn í hreppnum
tækju hann í sína vörslu og jafnvel helltu niður glundri því sem þeir
töldu í honum vera.
Veðri var þannig háttað þennan réttardag að dimmviðri var sem fyrr
þetta sumar og þótt bjart mætti kalla í Stóradalsnesi var niðaþoka á háls-
unum beggja vegna. Nú fóru áheitsmenn að sjá alvöru málsins og gerðu
sér vel grein fyrir að þeim mundi ekki tjóa að halda því fram að þeir
hefðu ekki vitað hvað þeir voru að gera. Þeir vissu vel að innihald kútsins
var réttlaus vara sem ábyrgir menn, sem kallast vildu, gætu hellt niður
eða tortímt á annan hátt. Einnig mátti búast við yfirheyrslum og reki-
stefnum við eigendur hans sem, ef hart væri sótt, gætu leitt til sekta eða
annarra vandræða.
Meðan á stappi þessu stóð í veitingatjöldunum var þarna nær staddur,
ásamt fleirum, ungur maður, Björn Jónsson að nafni, frá Litla-Búrfelli.
Hann var hinn mesti ágætismaður, hraustmenni að burðum, áræðinn og
sjaldan uppnæmur þótt við nokkurt torleiði væri að etja. Hann brá nú
við og tók ágæta góðan rauðan reiðhest sem hann áttí, sveiflaði á hann
hnakk og steig á bak en skipaði nærstöddum mönnum að rétta sér kvart-
él það sem stóð úti fyrir tjöldunum. Hann reið með það fyrir framan sig
austur frá réttinni og upp í Svínavatnsmúla þar sem hann hvarf í þok-
una. Þar hvarf einnig þessi merkilegi kútur og var því á lofti haldið að
svo hefði Björn týnt honum gjörsamlega að aldrei hafí hann fundist síð-
an. Það þóttí sumum ekki trúleg saga. Manna á milli var kúturinn eftir
þetta alltaf kallaður Múlakúturinn. Þannig lauk máli því.
HEIMILDIR:
Almenn sögn í Svínavatnshreppi en lang greinarbest og ýtarlegust var frásögn
Gísla Jónssonar bónda á Stóra-Búrfelli sem fæddur var árið 1912. Hann var á ferm-
ingaraldri þegar þessi atburður gerðist og sagði mér að þá hefði hann aldrei fyrr séð
ölvaða menn. Eftir honum skrifaði ég minnispunkta um þetta efni í febrúar 1966.
Skráð 7. janúar áirið 2000.