Húnavaka - 01.05.2000, Side 122

120
HÚNAVAKA
koma með sér í burtu í nokkurn tíma. Það vil ég gjarnan því Gísli og
Auður eru búin að gera svo mikið íyrir mig. Morguninn eftir leggjum
við af stað og hef ég með mér þær litlu eigur sem ég á og svo auðvitað tók
ég með mér pelann með drykknum hennar Auðar.
Þegar við erum komnir vel á leið gefur Gísli mér skikkjuna sína. Ég
þigg hana með þökkum. Svo mælti Gísli: „Ef svo ber til að nokkrir menn
kalla á þig þá skaltu þess mest gæta að svara aldregi en ef nokkrir menn
vilja þér mein gera þá haltu til skógarins." Þessi orð festast í minni mínu
og lofa ég honum að íylgja þeim. Einnig leyfir hann mér að sitja á sleðan-
um sínum og hann teymir hestana. Það er eins og við skiptum um hlut-
verk.
Stuttu síðar sé ég menn á ferð og konia þeir ríðandi hratt á eftir okk-
ur. Þeir kalla á Gísla en hann svarar ekki og ekki svara ég þá heldur. Ég
stend að lokum upp og hleyp eins hratt og ég get í átt að skóginum. Ég
tek síðan eftir að þeir koma allir ríðandi á eftir mér en ekki á eftir Gísla.
Ég þori ekki að stoppa til að segja þeim það því þá drepa þeir mig. Ég lít
aftur á þá og sé að þeir nálgast mig mjög og um leið og ég sný mér við
finn ég þennan líka mikla sársauka á milli herðablaðanna. Ég hef orðið
fyrir spjóti. Ég finn hvernig ég liðast niður á hnén og svo hníg ég niður.
Allt verður dimmt og mér finnst ég ekki geta opnað augtin.
Mér finnst ég svífa á skýi.
Enginn sársauki, allt hlýtt og þægilegt og bjart.
Elísa Arnarsdóttir.
Vísur frá ýmsum atburðum úr sögunni
Mikið er barist, mikið um dráp,
lítið er rætt um málin,
vegið og heygt, vísurnar brátt
takast á loft um dalinn.
Þær Asgerður og Auður eiga tal
um skurð á skyrtu til Vésteins.
Þorkell er inni og heyrir þeirra samtal
og segir ei frá því er gerðist.