Húnavaka - 01.05.2000, Síða 157

II U N AVA K A
155
kafi niður ána en hestur hennar öslaði skáhallt upp eftir ánni.. Finnur
tók þegar á rás niður að ánni og við öll á eftir. Þegar við komum niður á
sandeyrina við ána sáum við að Jenný stóð upp en þar var áin mun
grynnri.
Aldrei gleymi ég náfölu og tryllingslegu andliti Jennýjar eða ópinu
sem hún rak upp þegar hún sá þessa fámennu og smávöxnu hjálparsveit.
En straumurinn felldi hana strax um koll aftur. Finnur hljóp norður
sandeyrina, óð hiklaust út í ána skáhallt norðvestur }'fir. Svo staðnæmdist
hann þar sem straumurinn var mestur og beið andartak þar til Jenný bar
að honum. Hann náði tökum á henni undir hendurnar og lyfti henni
upp úr vatninu, lét höfuð hennar hvíla upp við sig og óð svo af stað aftur
á bak upp ána uns hann náði neðsta vikinu. Þar draslaði hann henni á
land með aðstoð Ki istínar sem fór að stumra yfir henni. En Finnur tók á
rás á eftir hesti Jennýjar sem var að svamla í ánni undir holbakka sem
hann komst hvergi upp á. Kom hann svo fljótlega með klárinn.
Rétt í þessum svifum kom maður ríðandi til okkar að austanverðu. Eg
bað hann um aðstoð. Hann sótti Finn yfir ána og fór að aðstoða Kristínu
við að koma Jenný heim að Undirfelli til aðhlynningar eftir volkið. Eg
dreif Finn ofan í rúm og hlúði vel að honum, hitaði ntjólk og lét hann
drekka þó að honum fyndist þetta ójDarfa dekur við sig. Hann hefði bara
dregið stúlkuna upp úr ánni rétt eins og þegar hann var að draga
rollurnar upp úr flóanum á Flögu. Þar hafði hann verið áður en hann
kom að Bakka.
Okkur sem horfðum á þetta afrek Finns fannst samt full ástæða til að
gera talsvert úr því. Við dáðumst að snarræði hans og hve hnitmiðað
hann vann þetta verk. Að vaða út ána og láta strauminn bera Jenný til
sín. Vaða svo aftur á bak móti straumnum til þess að komast á land þar
sem heppilegast var.
Rétt fyrir neðan þar sem Finnur staðnæmdist í ánni féll hún með
miklum þunga að austurbakkanum og myndaði þar hyl sem enginn
ósyndur hefði sloppið úr er þar hefði lent í. Hár bakki var að austan en
sandbleyta að vestan. Finnur vissi að þarna sem hann stóð varð að grípa
Jenný, annars hlyti hún að lenda í hylnum. Hann hugsaði ekki um
hættuna sem hann var í sjálfur. Hefði Jenný gripið dauðahaldi í hann er
eins líklegt að þau hefðu bæði lent í hylnum og Jaeirra saga ekki orðið
lengri. En hamingjan var með Finni. Hvorugu jDeirra varð meint af
volkinu enda vel hlúð að þeim.
Nú á tímum hefði mikið verið frá þessu sagt í blöðum og útvarpi og ef
til vill Finnur verið talinn lietja sem unnið hefði til mikilla verðlauna. En
þá var ekki eins mikið um fréttaflutning og nú er.
Þau einu verðlaun sem Finnur hlaut, fyrir utan það að vita sig hafa
bjargað mannslífi, voru aðdáun okkar áhorfendanna og þakklæti móður