Húnavaka - 01.05.2006, Síða 62

60
II ÚNAVAKA
verða rithöfundur á heimsmælikvarða. Þau voru ekki neitt átakanlega
ljót svo að trúlega yrði ég alveg í meðallagi fríð. Konan hafði skaphörku
sem ég gat hugsað mér að nota en undir skelinni var falleg sál sent öllum
vildi vel. Hún var lagin við skepnur og gat heilað ef hún vildi. Hún gat
líka tortímt en ég hugsaði ekki um það. Hún gat verið grimm en hún
hafði sterkan karakter. Karlinn var hins vegar sveimhugi en ég ákvað að
erfa ekki fjárans gredduna og láta mér nægja að elska minn ágæta mann
sem ég vissi að hafði fæðst ekki langt frá árið 1957. Mér tókst að stjórna
hvaða gen ég fékk en litlu öðru fékk ég ráðið eftir að ferlið var komið af
stað.
Það var kominn maí þegar allt varð vitlaust. Foreldrar fóstrunnar
komust loksins að því að dóttir þeirra var reyrð en undir hræðilegum
vafningnum var krakkakríli að vaxa, eitt stykki enn. Það var skelfileg orða-
hrina sem fylgdi í kjölfarið. Faðir hennar hótaði að henda henni út með
alla sína króa og hún öskraði á hann að honum kæmi andskotann ekkert
við hveijum hún lileypti uppá sig. Eg var næstum búin að missa rnóðinn.
Reiðiorkan í kringum fóstruna var ótrúlega sterk þegar hún var í þessum
ham og ég varð skelfingu lostin. Hafði ég virkilega gleymt hve grimmt
fólk getur verið? Hafði ég virkilega gleymt því hvernig er að vera á jörð-
inni? Jesús minn, hugsaði ég, hvað var ég að lnigsa? Ég vil komast heim,
tautaði ég en þá heyrði ég róandi rödd vinar míns og leiðbeinanda.
— Vertu róleg, ljósið mitt. Þitt var valið. Þú verður að þrauka.
— Eg get það ekki.
— Þú verður. Eg er hér.
Róleg rödd hans inn í sál mína var eins og heilandi vindur á öll fúkyrð-
in sem ég hafði hlustað á og ég slappaði af. Best að sjá hvað gerðist.
Eftir rifrildið kom þögn. Löng þögn. Fóstra mín hélt sig heima. Stund-
aði böllin minna og ég sá þennan svikula blóðföður minn sjaldnar en
áður. Það var afar ljúft að vera laus við hann enda vildi ég ekkert af hon-
um vita nema þetta skipti sent hann lagði til nauðsynlegt sæði til að gefa
mér tækifæri til að verða að manneskju. Skiýtið. Hann ltöfðaði svo lítið
til mín og ég vonaði að hann yrði hvergi nærri er ég liti dagsins Ijós. Eg
treysti honum ekki.
Það var komið kvöld og skyndilega kom eitthvað fyrir. Fóstra datt eða
eitthvað. Ég hafði skroppið til að virða fyrir mér draumaheimili mitt utar
í dalnum er mér var skyndilega kippt inn í litla ófullkomna líkamann
sem fóstraði mig þessa dagana. Stundin var komin, ég var á leið út í
heiminn.
— Neiiiiiiiiii, æpti ég.
Tíminn var ekki kominn, ég ætlaði ekki að fæðast fyrir tímann. Ég ætl-
aði að lifa.
A bænum varð uppi fótur og fit. Fóstra mín var að fara að fæða og fað-
ir hennar sendi eftir hórkarlinum föður mínum.
—Neiiiiiiiiiii, æpti ég aftur en enginn heyrði. Ég treysti honum ekki.
Vissi að hann hugsaði of mikið um sjálfan sig til þess að finna minn rétta