Húnavaka - 01.05.2006, Blaðsíða 99

H U N A V A K A
97
og er keppst við að hafa sem mest af góðum mat. Dóttirin verður að fá að
minnsta kosti þrjú skartgripasett úr gulli fyrir brúðkaupið, eitt fær hún
frá verðandi tengdafjölskyldu sinni en hitt kemur frá hennar fjölskyldu.
Ein fjölskylda sagði mér að þau hafðu eytt 300.000 rs í skartgripi handa
dóttur sinni en heildartekjur fjölskyldunnar eru um f 0.000 rs á mán.
Þessir skartgripir eru það eina sem konan fer með í hjónabandið sem er
hennar eigið og sem hún á ein. Þetta er hennar fjárhagslega trygging
sagði Rekha mér. Eiginmaðurinn getur ekki selt brúðardjásnið. Gefnar
eru gjafir til tilvonandi tengdafjölskyldu frá báðum hliðum. Margir taka
himinhá lán til að geta haldið veglega brúðarveislu. Eftir þriggja daga
partíhald var ég nokkuð viss um að brúðhjónin voru orðin örmagna af
þreytu. Brúðurin er klædd í rauðan búning. Hún er þakin skartgripum
og máluð um hendurnar. Eg fékk að lyfta brúðarklæðum og þau eru al-
veg níðþung. Brúðguminn er á hinn bóginn klæddur í hvít föt. Eftir
brúðkaupið verður konan að sýna að hún er gift og gengur meðal annars
með „tikka“ sem er rauði díllinn milli augnanna og sérstaka gifdngar-
hálsfesd.
Eftir brúðkaupið flytja 90 % kvenna á heimili tengdaforeldra sinna.
Eg heyrði og sá nokkur dæmi urn það þegar tengdamamman kom mjög
illa fram við tengdadóttur sína. Rekha talaði um það við mig að fólk
hneykslaðist á henni fyrir að láta tengdadóttur sína ekki hafa neinar
skyldur á heimilinu. Henni var sama um slík ummæli. Hún hafði eignast
tengdadóttur, ekki þræl, hún vildi að tengdadóttur sinni liði vel á henn-
ar heimili, nógu erfitt er það að flytja frá sinni eigin fjölskyldu og fara
að búa með ókunnugum. Rekha sjálf þurfti að vakna alla morgna klukk-
an sex þar sem tengdamóður hennar fannst það vera heppilegur tími til
að vakna. Tengdamóðir Rekhu hafði alltaf fullt af verkefnum fyrir hana.
Eitt sem ég sá fannst mér svolítið athugavert, það var að þegar hjón
ná vissum aldri og „eru orðin gömul“ fara þau að sofa sitt í hvoru her-
berginu. A einu heimili sem ég var á talaði konan um væntanlegan flutn-
ing hennar í annað herbergi með efdrvæntingu.
Skilnaðir eru mjög illa séðir í indversku samfélagi og þótt hjónaband
væri í raun ekki að ganga var það bara látið ganga upp. En þrátt fyrir allt
eru hlutirnir að breytast hægt og sígandi á Indlandi. Ung hjón eru farin
að flytja í eigið húsnæði, það er ekki algengt en það kemur fyrir.
A meðan ég dvaldi í Indlandi var mér boðið í tvö brúðkaup. Bæði
skiptin fór ég á athöfnina sem stóð í þrjá daga. Það fyrra var lítið brúð-
kaup, einungis um 300 manns var á gestalistanum. Það var merkileg
reynsla. Brúðkaupið gekk ekki alveg eins og áætlað var því að sandstorm-
ur herjaði á veisluna og feykti öllu um koll. Brúðarhliðið datt niður, mat-
urinn fylltist af sandi og stólarnir tókust á flug. Fjölskyldan sem ég fór
með sagði mér að hún hefði aldrei áður upplifað slíkt brúðkaup. Það er
venja að brúðguminn komi í brúðkaupið á hesd eða fll. Með honum sit-
ur svaramaður hans sem er oftast ungur drengur í fjölskyldunni. Fyrir
framan brúðgumann er hópur af dansandi karlmönnum sem er úr hans