Húnavaka - 01.05.2006, Page 102

100
II Ú N A V A K A
konar trúarbrögðum. Á lestarstöðinni sá ég mikið af huldum múslimsk-
um konum bíða eftir sömu lest og ég. Eg tók eftir að kuflarnir voru allir
svartir en enginn var eins, það virtist vera talsverð tíska í þessum fatnaði.
Þegar ég hugsa til Bombay eru tvö atriði sem eru mér mjög ofarlega í
huga og hvorugt sérlega jákvætt. Annað er að í lestinni frá Bombay til
Goa svaf ég ekki dúr. Lestarvagninn var undirlagður af kakkalökkum og
ég eyddi allri nóttinni við að eyða þeim með indverska tískublaðinu
mínu. Hitt var þegar ég var að yfírgefa Bombay. Leigubílstjórinn rukk-
aði um farangursgjald á lestarstöðínni. Eg þurfti að borga fyrir að setja
farangurinn minn í skottið. Hann hafði alveg gleymt að segja mér þetta
þegar ég settist upp í.
Rosalega gaman að sjá ættbálkakonurnar
Udaipur var í miklu uppáhaldi hjá mér. Mér var sagt að hún væri róman-
tískasta borgin í Rajasthan. Það sem gerir Udaipur svona rómantíska eru
vötnin og vatnahöllin. Þegar ég heimsótti borgina hafði hins vegar ekki
rignt almennilega í þrjú ár svo að vatnið var þurrt og höllin, sem áður
stóð umkringd vatni, var eins og fiskur á þurru landi. Það er margt ann-
að fallegt að sjá í Udaipur. Ollum höllum, görðum og musterum er hald-
ið svo vel við því að þetta er allt einkarekið. Bærinn er lítill en mjög
vinalegur.
Fólkið í Udaipur er þekkt fyrir að vera mjög stolt, það hefur aldrei gef-
ið sig fyrir neinum. Það gaf sig ekki þegar múslimar réðust inn í landið
og tóku völd á svo mörgum stöðum og það gaf sig ekki fyrir Bretum. Þeir
mega vera stoltir af sjálfum sér, finnst mér. Udaipur er umkringd fjöll-
um í allar áttir, landslagið er grænt og hitinn um 40 - 43 gráður á þessuin
tíma. Eg fór á danssýningu en á þeirri sýningu var verið að sýna ættbálka-
dansa alls staðar að í Rajasthan. Mér fannst rnjög fróðlegt og skemmti-
legt að horfa á þetta.
Ferðin til Jodhpur gekk ekki klakklaust fyrir sig. Á rniðri leið þurfti ég
að nota salernið en þetta var nú ekki alveg rétti staðurinn til að verða
mál svona á miðju eyðimerkursvæðinu. Stoppað var á miðri leið hjá ein-
hverjum hrörlegum timburkofa og mér var sagt að þarna væri klósett en
ég skyldi bíða með að fagna þar til ég hefði séð það. Eg stóð fyrir framan
salernið, veggirnir voru svartir af kóngulóm og maurum. Eg var dálitla
stund að velta þessu aðeins fyrir mér en sá að ég átti engra kosta völ,
nema að láta mig vaða. Eg fann fyrir maurunum og kóngulónum skríða
upp lappirnar á mér. Orugglega að kanna þessa skrítnu veru sem raskaði
ró þeirra. Eg dreif mig eins og ég gat hoppaði út af salerninu hristandi
mig í bak og fyrir, maurarnir voru komnir upp á læri og mér leið ekkert
vel með það. Fólkið horfði undrandi á mig. Það var örugglega að hugsa
hvað ég væri að gera mál út af nokkrum maurum. Það sem eftir var leið-
arinnar þorði ég ekki að drekka mikið vatn.