Húnavaka - 01.05.2006, Side 131

HUNAVAKA
129
100 krónur svo hann mætti greiða töðuna og fór með þær vestur í Kálfár-
dal. Bjarni fór því næst ofan í Svartárdal og spurði um það hve mikið tað-
an kostaði sem hann væri búinn að fá. Fékk hann uppgefið að upphæðin
væri 69 krónur en bóndi kvaðst ekki taka við greiðslu enda væri oddvit-
inn þegar búinn að greiða fyrir heyið. Stuttu síðar fór Bjarni að Nautabúi
og sagði Sigurði þessi tíðindi sem honum þóttu slæm. Sagði hann Bjarna
að hann yrði að fara og borga oddvitanum töðuna. Bjarni kvaðst ekki
gera það fyrr en dl þinghalds kæmi enda væri sýslumaður þá viðstaddur
og þ\'í yrði oddvitinn að taka við greiðslunni.
Þann 16. júní fór Bjarni til þings og hitti sýslumann áður en þing hófst
og fékk þau ráð að reiða fram greiðsluna þegar sýslumaður segði þingi
slitið. Þegar dl þess kom vék Bjarni sér að oddvita og sagði: „Eg ætla að
borga þér töðuna sem þú borgaðir fyrir mig“. „Blessaður góði, ég veit
ekki livað þetta er mikið“, svaraði oddvitinn. „Það eru 69 krónur, ég er
búinn að gera upp“, sagði Bjarni og fleygði 69 krónum á borðið. Oddvit-
inn tók við krónunum og lét skrifa kvittun og aflienti Bjarna.
Þið skuluð aldrei fá hana
Um næstu mánaðamót á eftir var Bjarni í vegavinnu í Svartárdal. Kom
þá oddvitinn til hans og bað hann að láta sig hafa kvittunina fyrir krón-
unum 69 en Bjarni neitaði. Bauð oddvitinn þá greiðslu fyrir en Bjarni
svaraði í stráksskap: „Ef ég fæ nógu mikið fyrir það þá gæti það vel verið“.
Fáum dögum síðar kom sendimaður oddvita að Kálfárdal og spurði
Bjarna hvort hann vildi ekki láta af hendi kvittunina. Bjarni neitaði en
komumaður spurði hvort það breytti afstöðu hans ef hann fengi mikið
borgað fyrir. „Þið skuluð aldrei fá hana“, svaraði Bjarni og stóð fast á sínu
sem fyrr. Komumaður rétti Bjarna bréf frá oddvitanum sem hann reif
upp og sá að innihald þess hljóðaði upp á innlagðar 69 krónur. Bjarni
fleygði bréfínu þegar á hlaðið og sagðist ekkert hafa með það að gera.
Komuntaður sagðist ekki taka við bréfinu aftur þar sem búið væri að rífa
að upp en Bjarni minnti hann á að kvittunin væri enn í hans höndum.
Tók sendifulltrúinn þá bréfið aftur og fór dl síns heima reiður mjög.
Oddvitinn taldi að mál hefðu skipast eins og hann hafði ætlað og
sendi kröfu til Lýtinga urn greiðslu á 69 krónum vegna Bjarna í Kálfárdal.
Krafan var send sýslumanni Skagfirðinga sem úrskurðaði hana ónýta og
sendi mikið skamnrarbréf dl hreppsnefndar Bólstaðarhlíðarhrepps. Þrír
hreppsnefndarmanna ásamt hreppsstjóra komu síðar að Kálfárdal og
fóru fram á það við Bjarna að hann „æti ofan í sig“ óhróður sem eftir
honum væri hafður í bréfinu. „Það geri ég ekki því að þetta er allt satt“,
sagði Bjarni og bauð einum kontumanna að þiggja kaffi sem og hann
gerði. Þegar þeir voru komnir inn gekk Bjarni aftur út á hlaðið og spurði
þá hina hvort þeir gætu þegið kaffi. Héldu þeir það og gerðu, nema odd-
vitinn stóð úti á meðan.