Húnavaka - 01.05.2006, Qupperneq 156

154
HÚNAVAKA
unum en ég sú sjöunda. Hún var mjög glaðsinna en dó innan við tvítugt.
Sagt var að hún hefði ofkælst í smalamennsku og fengið lungnabólgu.
Þarna ólst ég svo upp. Bræður mína þekkti ég ekki í æsku.
Hrossin, bestu vinir mínir
Ég leitaði oft til nöfnu minnar ef eitthvað var að, því hún reyndi að bæta
úr öllu. Oftast leitaði ég þó til bestu vina minna, hrossanna. Þar eignað-
ist ég góðan vin sem hét Blesi og var ekki gömul þegar ég fór að skríða á
bak honum. Besti hestur sem ég hef verið með og tók af mér mörg tárin.
Þegar mamma var í Vatnahverfi flutti fjöl-
skylda frá Kúskerpi til Ameríku. Einn úr fjöl-
skyldunni hét Jón. Hann vildi alls ekki skilja
við reiðhestinn sinn og Jaess vegna ekki fara
með. Að vorlagi fór hann með tvo til reiðar
af Laufskálanesinu út í vestanvert Hólma-
vatnið en drukknaði ásamt reiðhestinum
sem var jarpur. Lausi hesturinn komst af og
fann mamma hann við vatnið. Eftir þetta
urðu margir varir við hann er hann reið um
á Jarp sínum og fór hratt. Var hann kallaður
Vatna-Jón. Einkum \'ar þetta að vetrinum og
töldu sumir að hann vildi villa um fyrir
mönnum, koma þeim út af braudnni sem lá
efdr ísnum og leiða þá á veikari ís. Ég varð
aldrei vör við Vatna-Jón. Ingibjörg méö Blesa.
Pabbi og mamma voru reið
Þegar ég var unglingur í Vatnahverfi voru þar tveir strákar, Kristján Guð-
brandsson, ágætis strákur, faðir Trausta sem bjó hér á Blönduósi og var
landpóstur í héraðinu á seinni árum. Ég kvartaði hins vegar ítrekað und-
an hinum stráknum vegna hótana og misnotkunar en mér var aldrei trú-
að, bara skömmuð fyrir að vera með svona lygi og vitleysu. Upp úr þessu
eignaðist ég barn sem ekki var velkomið í heiminn.
Ég fæddi stúlkuna rnína 24. júní 1937. Það vissu fáir um að hún væri á
leiðinni því að ég klæddi mig í þannig föt að ekkert sást. Ég gekk í öll
verk og var oft á hestbaki, var á hestbaki daginn áður en ég átti hana.
Fór og sótti hest út í haga og reið honum berbakt heim fyrir pabba því
hann hafði verið að hjálpa fóstrum mínum eitthvað við búskapinn. Guð-
björg tók svo á mód barninu klukkan 5 um nóttina. Pabbi og mamma
komu og voru reið. Ég man enn eftir svipnum á mömmu og hvað hún
sagði. „Nú ertu komin í hnakkinn, Ingibjörg“ og var byrst.