Dagblaðið Vísir - DV - 03.01.2009, Blaðsíða 28

Laugardagur 3. janúar 200828 Sakamál
Fyrsti morðingi Bournemouth „Ég er sekur um
glæpinn,“ sagði Elkins og bað um að verða handtekinn. En jafnvel þegar hann
rétti lögregluþjóninum hlaðna marghleypu sína með viðvörun um að fara
varlega með hana, trúði lögregluþjónninn honum ekki. „Þú heldur bara að þú
hafir gert það,“ sagði Hood lögregluþjónn. Hood var einn fimm lögregluþjóna í
Bournemouth og þegar Elkins þráaðist við tók Hood hann og setti hann í varðhald.
En hver var glæpurinn og hvers vegna var Hood svo vantrúaður á sekt Elkins?
Lesið um fyrsta morðingja Bournemouth í næsta helgarblaði dV.
Peningana eða lífið
Harold Ingram hafði náð að öngla saman vænni fúlgu fjár þau ár sem hann vann. Hann var nánös og hélt fast um
budduna. Svo fast að eiginkonu hans ofbauð á endanum og sagði skilið við hann. Harold hugnaðist ekki sú til-
hugsun að þurfa að sjá á bak þeirri upphæð sem honum var gert að greiða við skilnaðinn og greip til sinna ráða.
Námuverkamaðurinn fyrrverandi
Harold Ingram var ekki á nástrái.
Í gegnum tíðina hafði hann lif-
að spart og önglað saman vænni
upphæð. Sparsemin hafði verið
yfirgengileg og Harold hafði skellt
skollaeyrum við mótbárum Díönu,
eiginkonu sinnar, sem hafði þjáðst
við hlið hans í þrjátíu og átta ár.
Einn góðan veðurdag gekk nirf-
ilsháttur Harolds endanlega fram
af Díönu og nokkrum mánuðum
fyrir sextugsafmæli sitt yfirgaf hún
Harold og flutti í íbúð í heima-
bæ þeirra, Cannock, ekki langt frá
heimili þeirra. Díana var ljóshærð
og lífleg og þess var ekki langt að
bíða að hún hristi af sér drungann
og fyrr en varði hafði hún fundið
sér kærasta.
Samkvæmt skilnaðarskilmálum
átti Harold að greiða sinni fyrrver-
andi 133.000 sterlingspund eða lát
henni eftir heimilið, þar sem hann
bjó einn. Tilhugsunin um að reiða
af hendi allt þetta fé lá á Harold
líkt og mara og hver sem hlusta
nennti fékk að heyra af reiði hans
vegna kostnaðar skilnaðarins. Fyr-
ir mann sem lét flatan bjór sér að
góðu verða, las dagblöð á bóka-
safninu og fór aldrei í frí, var þetta
„rán“ martröð ein.
Fyrr skyldi Díana dauð liggja
„Frekar drep ég þessa konu en að
láta hana fá eitthvað af launum erf-
iðis míns,“ sagði Harold við einn
vin sinn. „Nú þegar er ég búinn að
borga 25.000 pund í lögfræðikostn-
að,“ bætti hann við.
Daginn áður en lögfræðing-
ar skyldu fá áðurnefnda upphæð
til geymslu, rakst Harold á Díönu
á bókasafninu. Innra með hon-
um ólgaði biturð og afbrýðisemi
og umræðuefnið sem Díana vakti
máls á var honum ekki ljúft. „Ég
reikna með að þú látir mig fá hús-
ið frekar en peninginn,“ sagði hún,
og lá hátt rómur. Díana tilkynnti
honum að hún væri nú þegar búin
að gera ráðstafanir til að hreinsa
ruslið hans út úr húsinu. „Ekki
minnast á rusl við mig. Ég hef eytt
þrjátíu og átta árum með þig eyð-
andi fjármunum mínum í allt þitt
rusl,“ hvæsti Harold á milli sam-
anbitinna vara. Díana sá að frekari
umræður væru tilgangslausar og
bað Harold að fara vel með sig.
Díana myrt með skrúfjárni
Társtokkin reikaði Díana nið-
ur götuna á heimleið. Hún nötr-
aði og skalf og hugði að gott kaffi
myndi gera henni gott. Því fyrr
sem þessi skilnaður væri yfirstað-
inn, því fyrr gætu hún og Harold
haldið áfram að lifa því sem eftir
væri af lífinu. Innst inni var hún
þess fullviss að það þyrfti krafta-
verk til að Harold innti af hendi
þau 133.000 pund sem honum
bar að gera.
Vart hafði Díana komið sér
fyrir við sjónvarpið þegar dyra-
bjöllunni var hringt. Fyrir utan
stóð Harold. Andardráttur hans
var ör og hatrið sem skein úr aug-
um hans sendi ískulda niður eft-
ir baki hennar. Harold var skepnu
líkastur og henni var fyrirmunað
að skilja hvernig hún hafði getað
eytt hátt í fjörutíu árum með hon-
um.
Fyrirvaralaust rak Harold
skrúfjárn á kaf í háls Díönu. Blóð-
ið spýttist úr slagæðinni yfir for-
stofuteppið og veggina. Aftur og
aftur rak hann skrúfjárnið í lík-
ama hennar; handleggi, brjóst og
hvað sem fyrir varð. Díana gat sér
enga björg veitt og féll á gólfið svo
blóði stokkin að engu líkara var
en því hefði verið úðað yfir hana.
Hrein föt og flótti
Eftir ódæðið lokaði Harold dyr-
unum og gekk heim til sín sem
var bara stuttur spölur. Þangað
kominn skipti hann um föt, tók
til ýmislegt smálegt í tvo plast-
poka og bað nágranna sinn að
geyma húslyklana.
Það var ekki margt sem
minnti á flóttamann þegar Har-
old sté umborð í langferðabifreið
frá Cannock til Derby klukkan
þrjú um eftirmiðdaginn. Hann
hafði 10.000 pund í fórum sínum
og gerði lítið til að dyljast, enda
erfitt um vik því margar stoppi-
stöðvar voru á leiðinni til Derby.
Tveimur klukkustundum eft-
ir morðið fannst lík Díönu og
á sömu stundu kom Harold til
Derby. Fljótlega fékk lögreglan
vitneskju um að Harold hefði sést
í rútunni til Derby, en það átti
ekki fyrir lögreglunni að liggja að
hafa hendur í hári hans.
Í þrjá mánuði fór Harold
huldu höfði og veittist það létt því
hann barst ekki á. Í ljós kom þeg-
ar hann var handtekinn að hann
hafði aðeins eytt 130 pundum af
þeim 10.000 sem hann hafði tek-
ið þegar hann lagði á flótta.
Í veröld hinna heimilislausu
Harold Ingram hafði fengið fæði
í súpueldhúsum og svefnstað
hjá ýmsum góðgerðafélögum og
þannig horfið í veröld hinna heim-
ilis- og rótlausu. En á endanum fór
svo að lögreglan komst á sporið.
Tveir kirkjustarfsmenn báru
kennsl á hann eftir að hafa séð ljós-
mynd af honum í einhverju dag-
blaði og Harold var handtekinn í
júní 2007.
Fimm mánuðum síðar neitaði
Harold, við réttarhöldin, að hafa
myrt eiginkonu sína. Hann sagði
að hann hefði „sturlast“ á heim-
ili hennar þegar hún sagðist vera
komin með nýjan mann, og hann
hefði ekki hringt í neyðarlínuna því
hann hefði ekki gert sér grein fyrir
því að Díana hefði særst.
Díana eyðslukló
Kviðdómarar fengu einnig að
heyra hve vel hann hefði hald-
ið utan um fé sitt og að Díana
hefði verið „eyðslukló“. Eitt
sinn hafði hún tekið 38.000
pund af reikningi þeirra án
þess að ráðfæra sig við hann.
Díana hafði ætlað að bjarga
fyrirtæki sonar þeirra með
þeim peningum.
Saksóknari í máli Harolds
sagði fyrir réttinum að Harold
Ingram hefði verið „ólýsanlega
illgjarn“ alla tíð og hann hefði
ekki getað afborið tilhugsun-
ina um að skilja við eitthvað af
því fé sem honum hefði tekist
að öngla sama. Því hefði hann
myrt Díönu Ingram.
Harold Ingram var dæmdur
til tíu ára fangelsisvistar og hef-
ur því nægan tíma til að velta
því fyrir sér hvort peningar séu
það mikilvægasta í lífinu.
umsjón: koLBEinn ÞorstEinsson, kolbeinn@dv.is
Díana Ingram níska eiginmannsins
varð banabiti hennar.
Díana og Harold Harold tókst að fara huldu höfði í þrjá mánuði.
„Ekki minnast á rusl
við mig. Ég hef eytt
þrjátíu og átta árum
með þig eyðandi fjár-
munum mínum í allt
þitt rusl,“ hvæsti Har-
old á milli samanbit-
inna vara.