Dagblaðið Vísir - DV - 13.03.2009, Blaðsíða 26

föstudagur 13. mars 200926 Helgarblað
Blóm og gjafavara í miklu úrvali
Hólagarði · Sími 557-3460
Allt fyrir ferminguna
Bjóðum einnig upp á heimsendingarþjónustu
skóla var hún látin útskrifast með sín-
um bekk. Haustið 2005 hóf Rebekka
svo nám við sérdeild Borgarholtsskóla
og mun hún útskrifast þaðan í vor.
„Þar hefur Rebekka fylgt sínum ald-
urshópi rétt eins og áður þrátt fyrir að
hafa misst gríðarlega mikið úr námi
síðustu ár.“ Rebekka getur ekki tekið
próf en lærir engu að síður samkvæmt
greiningu taugasálfræðings. „Hún fór
í greindarpróf fyrir um ári síðan og þá
kom í ljós að hún hafði hækkað um-
talsvert í samanburði við jafnaldra
þrátt fyrir minni skólagöngu.“
Á bláþræði
Spjallið fer fram á fallegu heimili
þeirra mæðgna og þegar blaðamað-
ur litast um fer ekki á milli mála að
þarna býr sjúklingur. Rúm sex ár eru
liðin frá slysinu á Vesturlandsvegi
sem umturnaði tilveru fjölskyldunnar.
Búið er að breyta bæði baðherbergi og
herbergi svo að Rebekka komist ferða
sinna með hjálpartækjum, einnig er
nuddbekkur, æfingahjól og fleiri tæki
inni á heimilinu sem hjálpa Rebekku
að halda sér við. Saga Rebekku er löng
og sársaukafull og það tekur augljós-
lega á Ólöfu að fara í gegnum hana.
Aðspurð hvernig henni sjálfri hafi
gengið að vinna sig út úr áfallinu seg-
ir hún að það hafi gengið illa í fyrstu.
„Ég gat einfaldlega ekki talað um þetta
lengi á eftir, ég var svo reið og sorg-
mædd að ég fór bara að gráta. En ég
gat skrifað um þetta og stundum var
mér svo mikið niðri fyrir að ég bara
varð að tæma mig í dagbókina. Ég hef
gluggað í þetta reglulega og þá helst
til að minna mig á þær framfarir sem
Rebekka hefur náð. Mér er hins veg-
ar alveg ljóst að allt hangir á bláþræði.
Ef það væri ekki fyrir háan aldur minn
og langan starfsaldur væri dóttir mín
komin á einhvers konar stofnun. Það
er sorglegt að hugsa til þess að ein-
hverjir hafi þurft að fara þá leið vegna
úrræðaleysis í kerfinu. Aldurinn er
hins vegar líka ókostur og ekki sjálf-
gefið að ég verði endalaust með fulla
starfsorku.“
Til að útskýra orð Ólafar átti hún
sem sagt rétt á árs veikindaleyfi þeg-
ar slysið átti sér stað. Það nýtti hún
sér enda ekki í andlegu ásigkomulagi
til að vinna og fylgdi hún dóttur sinni
og hlúði að henni það árið. Þegar leyf-
inu lauk neyddist Ólöf til að halda aft-
ur til vinnu en tveimur árum síðar átti
hún rétt á að fara á eftirlaun vegna
hás starfsaldurs, sem og hún gerði til
að geta einbeitt sér að fullu að bata
dóttur sinnar. „Þetta hefur allt ver-
ið á nippinu hjá okkur, en sem betur
fer hefur allt verið viðráðanlegra síðan
ég hætti að vinna,“ segir Ólöf sem er í
rúmlega fullri vinnu í dag við að ann-
ast Rebekku og aðstoða hana við að
fleyta sér áfram í lífinu og berjast fyr-
ir réttindum hennar gagnvart kerfinu.
„Fólk sem ekki getur barist fyrir sín-
um réttindum sjálft er mjög illa statt ef
það hefur ekki einhvern sem getur séð
um þau mál,“ segir Ólöf.
Balí
Þrisvar sinnum frá árinu 2006 hafa
þær mæðgur dvalist um tíma á Balí.
Röð tilviljana réð því að þær fóru
þangað í upphafi en á ferðalagi sínu
þar voru þær kynntar fyrir gúrú mikl-
um. „Okkur var bent á að fara með
Rebekku til Mangku Sudarsana, sem
við gerðum. Það var ótrúleg upplif-
un að sjá hann að störfum. Það voru
um fimmtíu manns í húsagarðinum
hjá honum og hann meðhöndlaði fólk
bara þarna úti á stétt. Þegar kom að
Rebekku fór hann reyndar með hana
inn fyrstu skiptin, vildi fá að skoða
hana í rólegheitum. Hann meðhöndl-
aði hana eitthvað lítið í fyrsta skipt-
ið og sagði okkur að koma aftur dag-
inn eftir. Við fórum aftur til hans og
þá nuddaði hann bak og útlimi mjög
djúpt og hnykkti bak, fingur og tær og
sagði okkur svo að koma í þriðja skipt-
ið. Þegar við vorum á leiðinni á hót-
elið eftir þetta rétti Rebekka úr sér og
teygði handleggina aftur fyrir bak á
okkur sem sátum hvort sínum meg-
in við hana og sagði brosandi: „Hann
frelsaði bakið á mér.“ Okkur rak í rog-
astans.“
Þar sem árangur Rebekku hafði
ekki verið mikill hér heima og eng-
in von gefin um framhaldsmeðferð
ákváðu þau að halda á ný til Balí og að
þær mæðgur skyldu dvelja þar í þrjá
mánuði. Þennan tíma fór Rebekka
daglega í meðferð til Mangku og
Ólöf sá um alla umönnun, þjálfun og
kennslu eftir því sem tími vannst til.
Dvölin varð til þess að Rebekka fór að
geta gengið með göngugrind en fram
að því hafði hún ekki haft neina stjórn
á grindinni.
Tvisvar síðan hafa Ólöf og John,
faðir Rebekku, farið með hana í tveggja
vikna ferðir til Balí og hefur hún í bæði
skiptin sýnt merkjanlegar framfarir.
Ferðirnar kosta mikið og segist Ólöf
ekki gera ráð fyrir því að þær hafi tök á
að fara aftur á næstunni. „Það þarf að
velja og hafna, það er svo margt sem
þarf að gera og ekki hægt að gera allt
í einu og margt er líka mjög kostnað-
arsamt. Þessar ferðir fórum við með
hjálp fyrrverandi mannsins míns.“ En
nokkur ár eru síðan Ólöf skildi við föð-
ur Rebekku og býr hann nú erlendis
og því erfitt að gera kröfur um að hann
létti undir með þeim enda Rebekka
orðin fullorðin.
Söfnun
Fyrir síðustu jól fóru þær mæðgur í
viðtal við bæjarblaðið Mosfelling en
þær hafa búið í Mosfellsbæ síðustu
tuttugu árin. Í blaðinu var atburður-
inn hræðilegi rifjaður upp og spjall-
að um bata Rebekku. Viðtalið hreyfði
við umsjónarmönnum blaðsins og
ákváðu þeir því í kjölfarið að leggja sitt
af mörkum til að aðstoða Rebekku að
einhverju leyti.
Ákvað Mosfellingur í samvinnu við
veitingastaðinn Áslák að slá upp glæsi-
legu tónlistarkvöldi og safna í leiðinni
fyrir sérstöku æfingahjóli fyrir Rebekku.
Söfnunin gekk framar vonum og hefur
Rebekka nú fengið æfingahjólið.
Ólöf sýnir blaðamanni glöð hjólið
og útskýrir alla kosti þess. „Við erum
afar þakklátar fyrir þennan stuðning.
Þetta hjól mun án efa hjálpa Rebekku
við að bæta samhæfingu og auka út-
hald.“
Framtíðin
Ólöf er í dag 63 ára gömul og seg-
ist óttast hvað verði um dóttur sína í
framtíðinni. Þegar blaðamaður spyr
hvort Rebekka gæti mögulega búið
ein brosir Ólöf og segir: „Það er mark-
miðið.“
Líf Ólafar snýst um að gera dóttur
sína eins sjálfbjarga og mögulegt er
áður en ellin sækir á. „Ég er ekkert að
yngjast og þetta getur eðlilega tekið á.
Dagarnir okkar eru þéttbókaðir enda
að mörgu að hyggja.“
Í haust lýkur Rebekka mennta-
skólanámi sínu og þá tekur enn ein
óvissan við í lífi þeirra mæðgna. „Það
er ekki mikið í boði hér á landi en ég
hef fengið upplýsingar um skóla úti á
Englandi sem býður upp á sérhann-
að nám fyrir fólk eins og Rebekku.
Rebekka gæti auðveldlega nýtt sér
það þar sem hún talar ágæta ensku.
Þetta kostar bara svo ofboðslega mik-
ið, margfalt meira en tryggingafélagið
taldi sig þurfa að borga henni í skaða-
bætur samkvæmt lögum, þannig að
ég er ekki mjög bjartsýn á að það tak-
ist. Ég vil ekki að hún fari að vinna ein-
hvers staðar þar sem engin örvun á
sér stað og að hún staðni bara í lífinu.
Fórnarlömb slysa geta átt gott líf ef vel
er hugsað um þau. Það eru bara því
miður ekki allir sem eiga einhverja að
sem eru í stakk búnir til þess að gera
það og það hryggir mig að hugsa til
þess að fólk sé bara afskrifað og sett
í geymslu á sambýli eða einhverri
stofnun,“ segir þessa baráttukona að
lokum.
Hægt er að styrkja Hugarfar,
stuðningsfélag heilaskaðaðra og að-
standenda þeirra, með því að leggja
inn á reikning 0135-05-070804, kt.
4903070520.
Notuðu bænina Ólöf segir rebekku nokkuð trúaða, þrátt fyrir allt.