Dagblaðið Vísir - DV - 16.09.2013, Blaðsíða 10

10 Fréttir 16. september 2013 Mánudagur
„Þú ert á
leiðinni til
helvítis!“
S
turla Kaspersen, 28 ára kór­
söngvari, hefur gegnt stöðu
sem kirkjuvörður Fríkirkju­
safnaðarins síðast liðin þrjú
ár og segist afar þakklátur
því fordómaleysi sem hann upplif­
ir innan veggja kirkjunnar. Að sögn
Sturlu vísuðu foreldrar hans honum
á dyr vegna kynhneigðar sinnar og
segir hann starfsmenn Fríkirkjunnar
hafa verið til staðar fyrir sig en hann
leigir íbúð á vegum safnaðarins í dag.
„Íbúðin hafði verið tiltölulega ónot­
uð í tvö ár þannig að ég spurði hvort
ég gæti fengið að flytja í íbúðina. Það
leyfðu þau mér og gáfu mér góð­
an samning. Þau hafa veitt mér starf
og húsaskjól síðan og verið mér al­
veg yndisleg í alla staði,“ segir Sturla
og hefur á þessum þremur árum ekki
orðið fyrir minnsta aðkasti að eigin
sögn. „Hann Hjörtur sóknarprestur er
yndislegur. Hann vill endilega fá sem
flesta í kirkjuna, allar heimsins gerð­
ir af fólki,“ segir Sturla sem segist hafa
tekið ástfóstri við starfið og starfsfólk­
ið í söfnuðinum.
„Að fara til helvítis í kærleika
drottins“
Sturla segist hafa orðið var við for­
dóma og aðkast í garð samkyn­
hneigðra frá blautu barnsbeini og
fram eftir fullorðinsaldri. Hann segist
hafa unnið um skeið sem leikskóla­
kennari, síðast á Droplaugarstöðum,
starf sem hann kunni vel að meta.
Hann hafi þó orðið fyrir að kasti af
hálfu samstarfsfólks sem varð til þess
að hann hætti. „Þar lenti ég í einni
sem sagði við mig „þú ert á leiðinni
til helvítis.“ Við vorum að vinna nán­
ast daglega saman og hún var að
tala við fólkið á bak við mig um að
það ætti ekki að líðast að ég væri að
vinna þarna. Hún sagði við eina sem
var búin að vera ágætis vinkona mín
á staðnum: „Hvernig geturðu sætt þig
við að hann sé svona?“ segir Sturla en
samstarfskonan sem um ræðir er að
hans sögn frá Afríku og strangtrúuð.
„Mér finnst alltaf jafn skondið þegar
fólk segir manni að fara til helvít­
is í kærleika drottins,“ segir hann og
brosir.
Dagur sem maður gleymir aldrei
Sem barn segist Sturla hafa áttað sig
snemma á því að hann væri hinseg­
in. „Ég var ansi fljótur að fatta að ég
var skotinn í strákum, mig langaði að
kyssa vini mína og svona,“ segir Sturla.
„Ætli það hafi ekki verið í kringum ell­
efu ára aldurinn sem ég vissi það fyr­
ir víst; ókei, ég er bara hommi, það er
bara ekkert við því að gera, hugsaði
ég,“ segir Sturla.
Hann segir alvarlegt einelti hafa
byrjað fljótlega upp úr sjöunda bekk.
„Þetta var orðið svakalegt á tímabili.
Einn daginn voru allir strákarnir í skól­
anum mættir saman fyrir utan skól­
ann. Það var eins og það væri verið að
taka á móti forsetanum eða eitthvað.
Ég hugsaði bara: Vá! Hvað er í gangi?
Svo kom það mér svo skemmtilega á
óvart nokkrum mínútum seinna að
það var verið að taka á móti mér,“ seg­
ir Sturla en vonbrigðin helltust yfir
hann augnabliki síðar þegar það kom
í ljós að þeir voru þarna mættir til þess
að taka afstöðu gegn honum. „Þetta
er svona dagur sem maður gleymir
aldrei. Það endaði með því að ég flúði
inn í íþróttahús og strákarnir voru að
reyna að brjóta hurðina á klósettinu
sem ég var búinn að læsa mig inn á,“
segir Sturla og finnst ámælisvert að
enginn fullorðinn hafi verið til staðar
til að grípa inn í aðstæður. „Þetta var
alltaf svona, það gerði enginn neitt.“
Foreldrarnir ekki til staðar
Hann segir foreldra sína ekki hafa ver­
ið til staðar fyrir sig á meðan eineltið
átti sér stað. „Því miður þá áttu foreldr­
ar mínir alltaf rosalega erfitt með það
hvernig ég var,“ segir Sturla og vísar
þar í samkynhneigð sína. „Maður fékk
engan stuðning þar. Lögreglan skutl­
aði manni heim eftir að maður hafði
verið laminn einhvers staðar, uppi á
Garðatorgi eða eitthvað, og þá kom
bara, já þú átt ekkert að vera að hanga
uppi á Garðatorgi,“ segir Sturla sem
segwwir að staðsetningin hafi þó ekki
skipt neinu máli fyrir þá sem lögðu
hann í einelti. Hann segist vart hafa
þorað út úr húsi á tímabili.
Þurfti að fela kynhneigð sína
Sturla segist hafa upplifað kristna trú
foreldra sinna sem stjórnunartæki á
hendur sér, þar sem kynhneigð hans
var fordæmd. Eitthvað sem mátti ekki
sjást út á við að sögn Sturlu. „Mamma
og pabbi voru fyrirmyndarfólk, pabbi
minn var með KFUM og mamma mín
var með KFUK og allt fólk dáðist að
þeim. Það voru þau sem fengu mig
til að hlaupa burtu frá kirkjunni um
tíma.“
Hann segist einnig hafa upplifað
andlegt ofbeldi á heimili sínu og að
þörf sé að opna fyrir umræðuna varð­
andi það. „Heimilisofbeldi er eitthvað
sem er svo ótrúlega loðið. Það eru
margir í felum með þetta. Þetta byrj­
aði rosalega snemma heima. Ég mátti
ekki tala á vissan hátt eða lyfta litla
fingrinum upp þegar ég var að drekka.
Það var fylgst mjög náið með hverja
ég umgekkst, ég mátti ekki umgang­
ast stelpur eða eiga vinkonur. Ég byrj­
aði líka mjög snemma að ljúga að ég
hefði verið með einhverjum strákum
þegar ég hafði farið að hitta vinkon­
ur mínar bara svona til að gleðja þau,“
segir Sturla þegar hann lítur til baka.
„Fyndið hvað börn þurfa oft að vita
betur heldur en foreldrar sínir.“
Hent út af heimilinu
Hann segist í dag skilja betur fram­
komu foreldra sinna þar sem þau séu
bæði með erfiðan bakgrunn. „Mamma
er eistnesk og pabbi norskur og þau
áttu bæði mjög erfitt í uppeldi sínu.
Ég veit alveg hvaðan þröngsýnin kem­
ur. Þetta var mjög lærdómsríkur tími,“
segir Sturla sem segir samskiptin í dag
vera engin. „Ég er ekkert búinn að tala
við þau í þrjú til fjögur ár. Þau hentu
mér út að heiman í fyrsta skipti þegar
ég var sautján ára.“ Hann segist þó hafa
flutt heim aftur út af meðvirkni en að
það hafi endað með því að honum var
hent út aftur. „Þau sögðu drullaðu þér
og komdu ekki aftur. Þú ert ekki fjöl­
skylda mín,“ segir Sturla sem hafi þá
sagt skilið við fjölskylduna. Hann bæt­
ir við að þau hafi þó sýnt merki um að
þau sakni hans eitthvað en að hann
muni þó seint taka fyrirlitninguna
í sátt. „Allir sem ætla að vera í mínu
lífi þurfa að elska mig og virða,“ seg­
ir hann.
Er trúaður sjálfur í dag
Sturla segist þrátt fyrir allt vera trúað­
ur í dag. „Ég skammast mín ekk­
ert fyrir að trúa. Það að trúa er lykil­
atriði í lífinu, maður verður að trúa.
Ég trúi á guð og ég trúi því að það sé
til eitthvað æðra en við. Ég er ekkert
mikið fyrir að trúa í blindni og bók­
staflega, mamma mín og pabbi voru
mikið þannig,“ segir Sturla og bendir
á að biblían hafi verið misnotuð sem
áróðurstæki til að stjórna fólki í gamla
daga. „Að biðja er eitthvað sem virkar.
Fólk sem hefur prófað það veit það.
Alheimurinn svarar hvort sem þú vilt
kalla það guð eða eitthvað annað,“
segir Sturla.
Hissa á kæru Gylfa Ægissonar
Honum finnst umræðan sem hefur
blossað upp í kjölfar Gleðigöngunn­
ar og kæru Gylfa Ægissonar koma sér
á óvart. „Þetta er sérstaklega fyndið
núna þegar það er verið að leggja
hvað síst áherslu á þessa hlið, leður­
hommarnir eru hættir og það var
enginn nakinn í göngunni eða neitt,“
segir Sturla. „Það vill enginn stríð.
Við viljum lifa í friði saman á Íslandi.
Ég meina, þessi minnihlutahópur,
sem er að minnsta kosti tíu prósent
þjóðarinnar, á hann ekki skilið einn
dag til þess að fá að fagna hinsegin­
leika sínum. Þeir sem vilja ekki mæta
geta bara haldið sig heima. Þetta á
ekkert að þurfa að vera svona rosalegt
mál, það er enginn að pína neinn nið­
ur í bæ,“ segir Sturla að lokum. n
Vissi alltaf að ég væri öðruvísi „Ætli
það hafi ekki verið í kringum ellefu ára aldur-
inn sem ég vissi það fyrir víst, ókei, ég er bara
hommi það er bara ekkert við því að gera,
hugsaði ég,“ segir Sturla. MynDir: ÞorMAr
n Sturla Kaspersen hefur orðið fyrir aðkasti vegna kynhneigðar sinnar frá blautu barnsbeini„Ég trúi á guð og ég
trúi því að það sé
til eitthvað æðra en við.
Ég er ekkert mikið fyrir
að trúa í blindni og bók-
staflega, mamma mín og
pabbi voru mikið þannig.
Ingibjörg Dögg Kjartansdóttir
blaðamaður skrifar ingibjorg@dv.is
Sturla Kaspersen „Mér finnst alltaf jafn
skondið þegar fólk segir manni að fara til
helvítis í kærleika drottins“
Fékk tilskipanir frá foreldrunum „Ég mátti ekki tala á vissan hátt eða lyfta litla
fingrinum upp þegar ég var að drekka. Það var fylgst mjög náið með hverja ég umgekkst,
ég mátti ekki umgangast stelpur eða eiga vinkonur.“