Landshagsskýrslur fyrir Ísland - 01.01.1900, Qupperneq 230

228
AnnaS barn, 2:/0 árB gamalt, datt ofan í brennheitan grautarpott og brenndi höfuð,
hetidur og framhandlegg; því batnaði, en fyrsta sólarhringinn hafði barnið krampadrætti við
og við. Sjáaldrið óskaddað.
Eitrun (veneficium). Magnús Asgeirsson segir svo frá : »Járnsmiður 50 ára
gamall varð snögglega veikur skömmu eptir að hann hafði borðað morgunmat (steikta lifur, ekki
alveg nýja). Hann fjekk óþolandi verki um holið, óstöðvandi uppköst og vatnstæran niður-
gang, auk þess vöðvakrampa, einkum á fótum. Enginn ætlaði honum líf, þegar maðurinn fór
á stað að sækja mig; en þegar jeg kom c. 5 tímum seinna, kenndi hann sjer einskis meins,
en var að eins dálítið slappur. Kveldinu áður hnfði hann smíðað úr járni, sem var málað,
og er vel hugsanlegt, að eitur úr litarefnunum hafi borist ofan í hann með matnum«.
Þorgr. Þórðarson segir svo: »1 maímánuöi skar geðveikur maður sig á háls
og beið síðar bana af. Hann hafði risið á fætur snemma morguns án þess menn yrðu varir
við, fariö út í útihús og skorið sig á háls þannig, að skuröurinn lenti milli os hyoid. og
larynx og náði aptur að vjelinda án þess þó að snerta carot. er báðar láu púlserandi í endum
skurðarins. Eptir þetta lagðist liann aptur inn í rúm sitt og breiddi upp yfir höfuð. Allt,
sem hann drakk, rann út um skurðinn. Skurðurinn var saumaður saman og maðurinn nærð-
ur rneð pípu gegnum nefið. Dó eptir 4 daga.
Hitt og þetta.
Hjá Kristjáni Kristjánssyni kom það fyrir, að hann varð að skera út stóran stein
úr duct. Warthonianus (Calc. salival.). Var hann 28 mm. á lengd og 18 mm. að ummáli.
Sama kom og fyrir Þorstein Jónsson. *
Páll Blöndal getur um eitt fátítt tilfelli, sem var á áttræðri konu, sem gekk
með prolapsus uteri chronic. Hann segir svo frá: »Allt legið fallið fram og
fremri veggur vaginæ og vesica spennt niður í framfallinu, sem náði 10—12 þumlunga niður
fyrir labia og neðst á honum var stórt sár. Ofan til var slímhimnan breytt í hart skinn. Konan
átti bágt með að kasta af sjer þvagi, og var vön, er hún settist niður, að sitja á tveim
kistlum og hafa barnslegið niður á milli þeirra. Þannig hafði hún verið í 4 0 á r og sinnt
húsmóðurstörfum á stóru lieimili eins og ekkert væri um að vera. Orsökina taldi hún muudi
vera, að þegar hún ól síðasta barniö, kom ekki fylgjan, og var þá nágrannakona hennar
fengin til að ná henni; ljet hún sængurkonuna spyrna fast í, en náði sjálf í fylgjuna og
togaði svo ósleitilega, að hún datt aptur á bak með fylgjuna í lúkunum. Þrem dögum síðar
fór sængurkonan á fætur til að þvo ull, og stóð við það allan daginn, því kaupstaðarferð var
fyrir höndum og ullar-þerrir þann dag. Aldrei hafði hún synt sig lækni fyrr«.
Ásgeir Blöndal: »Árið 1898 var á einu heimili hjer í þorpi drepiun gamall reið-
hestur, er þreifst injög illa síðustu árin; fannst þá í görnum hans spólormur, sem jeg hirti
og setti í spírítus. Árið sem leið, 1899, var sonur eiganda hestsins opt með magaverki og
ýmist að fá harðlífi eða niðurgangsköst, matarlyst ýmist mikil eða engin; á óstillingu bar
talsvert. Á áliðnu sumri sem leið var maður þessi á ferð og þurfti að hægja sjer, sá hann
þá í saur sínum langan orm, sem hann hirti og færði mjer; var það spólormur. Það virðist
einkennilegt, að á sama heimilinu skyldi koma fyrir spólormur bæði í manni og hesti með
litlu millibili og er líklegt, að veiki þeirra sje í einhverju sambaudi«.
*) Það virðist koma opt fyrir i Vestmannaeyjum að steinar myndast i duct. W. Þorsteinn
læknir hefur áður .sent mjer slíka steina.