Húnavaka - 01.05.2009, Blaðsíða 117

H Ú N A V A K A 115
hann á skytterí eða handfæri. Þegar elsti albróðir minn stálpaðist fór hann að
róa með karlinum á trillunni. Ekki stóð á honum þegar Gústi sagði að róið yrði
að morgni, því hann var jafnvel ennþá áhugasamari en karlinn um veiðiskapinn.
Enda var hann stundum mættur áður en karlinn var búinn með morgunverðinn,
hafragraut með slátri og sex eða átta hænuegg. Meðan Gústi gerði matnum
skil hélt hann venjulega tölu um landsmálin eða jafnvel heimsmálin og krufði
þau til mergjar jafnan með sömu niðurstöðu, allt væri að fara til andskotans.
Vilda var greinilega vön þessu umræðuefni og samsinnti þessu öllu.
Einn góðan veðurdag um miðjan sjötta áratuginn að loknum kvöldverði var
áðurnefndur bróðir minn úti á hlaði þegar hann sá Gústa koma með byssu í
hendi og skunda niður að gilinu niðurundan húsi sínu og fór mikinn. Stráksi
hljóp til að gá hvað um væri að vera og komst að raun um að karlinn hefði séð
sel á sundi norður með landinu og var nú veiðihugur í honum. Svo heppilega
vildi til að hann hafði dregið árabátinn á land í Skipagili svo honum var nú
hrundið á flot og róið knálega út með landi. Selurinn synti fram með
bryggjunni og til hafs en karlinn kom skoti á hann nokkuð fyrir framan
bryggjuna. Réri Gústi nú að selnum og náði taki á öðrum afturhreifanum en
þá reyndist enginn kaðall í bátnum til að hnýta í selinn. Það varð úr að
strákurinn skyldi róa en Gústi ætlaði að halda selnum aftan í bátnum. Verra
var að selurinn var ekki með öllu dauður, því nú fór að sjá lífsmark á honum
og ekkert í bátnum til að vinna á honum með og ekki gat karlinn sleppt
takinu.
Þetta var erfiður róður fyrir hásetann því selurinn hlykkjaðist til og vann á
móti honum. Karlinn sá að þetta mundi seint ganga og enn síður ef skepnan
lifnaði til fulls. Hann sagði því stráknum að seilast í vasa sinn eftir vasahnífnum
sem þar var. Það gekk ekki þrautalaust að ná hnífnum því karlinn var krepptur
saman og tók góða stund að ná vopninu og opna það. Karlinn hafði nú náð
að snúa selnum svo hann hélt nú í framhreifa. Hann fór nú að reyna að skera
dýrið á háls en vann lítið á því hnífurinn var blaðstuttur en spikið á selnum
þykkt. Ofan á allt annað fór nú að streyma sjór inn í bátinn því karlinn hafði
tekið negluna úr honum þegar hann gekk frá bátnum í gilinu á sínum tíma svo
hann fylltist ekki af regnvatni. Frosttappi hafði myndast í gatinu en hafði
bráðnað í sjónum sem bunaði nú inn í bátinn. Strákurinn réri sem mest hann
mátti og setti stefnuna á skábrautina sunnan við bryggjuna, því þar var best að
lenda. Róðurinn sóttist seint og báturinn stóð eiginlega upp á endann, því
þunginn af karlinum og selnum var allur í skutnum og þangað safnaðist líka
sjórinn sem streymdi inn í bátinn. Svo heppilega vildi til að selurinn hafði
aldrei rænu á að bíta karlinn og þegar þeir á endanum komust að skábrautinni
var hann loksins dauður en karlinn og strákurinn hundblautir og uppgefnir en
báturinn nær þóftufullur af sjó. Skinnið á selnum var illa leikið eftir vasahnífinn
og hefur sjálfsagt ekki verið mikils virði. En þetta var án efa síðasti róður úr
Skipagili.