Húnavaka - 01.05.2011, Qupperneq 39

H Ú N A V A K A 37
hefðu meiri og magnaðri sögur að segja en hinar lægra settu. Sumar hnipruðu
sig saman og þóttust ekkert vita þótt annað kæmi á daginn þegar endalaus
forvitni litlu stúlkunnar dró hana að hillunni og enn aðrar gáfu ekkert uppi um
innihald sitt heldur stóðu dökkar og samanbitnar eins og tindátar án
einkennisbúninga.
Á milli lakkaðra gólfborðanna voru rifur sem geymdu tryggilega þúsundir
tóbakskorna sem höfðu flögrað þangað hvert á fætur öðru í tímans rás. Þar
gátu líka leynst hnappar og sikrisnælur, bréfaklemmur og fleira spennandi. Efst
uppi á fataskápnum tróndi svo loðhúfan, svört og mikilfengleg. Hún var
drottning herbergisins, taldi sig jafnvel æðri sjálfu barómetinu sem var þó
fallegasti hluturinn í herberginu og án efa sá hlutur sem gamli maðurinn virti
mest. Á hverjum morgni og á hverju kvöldi reis hann upp við dogg, bankaði
létt í glerið og stillti vísinn. Þetta barómet átti sér langa sögu, það hafði hangið
þarna á veggnum í mörg ár og séð sitt af hverju. Það þekkti litlu stúlkuna vel,
hafði séð hana margoft frá því að hún kom fyrst skríðandi á fjórum fótum.
Seinna fór hún að hlaupa sjálf og varð dálítið hættuleg tilvist barómetsins því
umgjörð þess, fagurlega mótaður hjörtur með stór og glæsileg horn voru
freistandi að snerta og reyna að fanga með litlum fingrum. Þá var gott að njóta
virðingar gamla mannsins því hann var fljótur að draga athygli litlu stúlkunnar
frá þessum gamla vini sínum og ráðgjafa og rétta henni hesta og tindáta sem
báru þess merki að hafa lent í fingrum fleiri lítilla stúlkna og drengja. Sumir
voru fótbrotnir og aðrir höfuðlausir en það gerði leikinn aðeins æfintýralegri.
----
Litla stúlkan gældi við steininn í lófa sínum meðan tárin trítluðu niður
vangann. Nú var enginn afi til að þerra tárin með tóbaksilmandi vasaklút og
dreifa huganum með kandísmola eða sögum frá fyrri tíð. Hann myndi aldrei
framar ylja köldum höndum í hálsakoti eða kenna henni fleiri kapla með
snjáða spilastokknum sínum. Hún tók á rás til að rýma brjóstið af þessu þunga
lofti sem var að kæfa hana og staðnæmdist ekki fyrr en úti við hliðið sem þau
höfðu svo oft gengið um á heimleiðinni. Hún varð ekki vör við að á leiðinni
hafði steinninn skoppað upp úr vasanum og horfið niður á milli tveggja þúfna.
Ef til vill bíður hann þar enn, þögull og þolinmóður eftir öðrum litlum
höndum sem á sinn einlæga hátt breyta fjörusteinum í fjársjóði.
❄❄❄