Húnavaka - 01.05.2011, Síða 114

H Ú N A V A K A 112
á ásinn á fleygiferð í áttina til sín. Fór nú heldur um Sigurjón. Nautin hljóta
að hafa fundið lykt af þeim, sennilega vegna vindstöðu. En það varð Sigurjóni
og Ragnheiði til happs að í því kemur Guðmundur bóndi í Króksseli ríðandi
á móti þeim. Sér Guðmundur hvað er að gerast, keyrir hest sinn eins og hægt
er til að komast á milli þeirra og nautanna og tókst það. Guðmundur hafði
með sér stóran og grimman hund sem hann sigaði óspart á nautin því að
þarna var eflaust um líf eða dauða að tefla. Guðmundur átti í miklum
erfiðleikum með að verja Sigurjón og telpuna og þá datt honum ráð í hug.
Hann stekkur af baki, skipar Sigurjóni að fara á bak með telpuna og ríða eins
hratt og hann getur út að Króksseli. Gerði Sigurjón það. Nautin skeyttu ekkert
um Guðmund en hlupu á eftir Sigurjóni með hundinn á hælum sér og þar á
eftir hljóp Guðmundur og hvatti hundinn óspart.
Þegar þessi prósessía kom í Krókssel var faðir minn þar staddur. Ekki veit
ég hvað þeim fór á milli en nautin voru látin í hús og lógað nokkrum dögum
síðar.
Víst er að á melnum fyrir vestan ásinn hefði orðið mikill harmleikur ef
Guðmundur í Króksseli hefði ekki komið í tæka tíð. Ekki hefði Sigurjón getað
varið sig og telpuna fyrir tveimur blóðmannýgum og ópyntuðum nautum með
eina litla spýtu að vopni.
Svaðilför með slasaðan mann
Haustið 1930 bar svo við, þegar ég var nýkominn úr róðri á Kálfshamarsvík,
að Jón Benónýsson á Kálfshamri kemur til mín og segir að Ásmundur í
Ásbúðum á Skaga hafi komið með þær fréttir að Magnús sonur hans hafi orðið
fyrir slysaskoti á hendi. Hann fékk að hringja í lækni á Blönduósi sem sagði
honum að koma piltinum tafarlaust inn á Skagaströnd þar sem hann ætli þá
að vera staddur. Bílar komust þá ekki lengra út ströndina. Erindi Jóns var að
fá mig til að koma strax með sér á bát út að Ásbúðum. Ásmundur yrði með í
för, hann væri kunnugur leiðinni og lendingunni ef brim yrði. Við lögðum af
stað í skyndi á sjöunda tímanum um kvöldið í norðankalda, haugasjó og
svartamyrkri. Þegar við komum að Ásbúðum var ekki viðlit að lenda fyrir
brimi svo að við urðum að fara til baka og reyna lendingu í Mánavík sem tókst
sæmilega. Erfitt var að bjarga bátnum undan sjó því að hann var stór og
þungur með vél, auk þess sem fjaran var brött upp fyrir flæðarmál. Tveir
menn komu frá Ásbúðum okkur til hjálpar og þegar því var lokið gengum við
út að Ásbúðum og vorum komnir þangað um miðnætti. Þá var okkur gefið að
borða og síðan vísað til herbergis þar sem við skyldum sofa. En ég held að
engum hafi komið dúr á auga um nóttina fyrir hljóðum í Magnúsi.
Við fórum ofan um fimmleytið um morguninn til að gá til veðurs og hlusta
eftir brimi. Okkur virtist veðrið og brimið svipað og um kvöldið en nú fór þó
birta í hönd. Við fengum kaffi og brauð og síðan var haldið suður í Mánavík.
Sæmilega gekk að koma bátnum niður en við Jón urðum að vaða mikið við