Lögmannablaðið - 01.12.2001, Síða 6

6 Lögmannablaðið
Þegar nálgaðist aðventu fór Mörður að hugsa
til jólahátíðar og áramóta. Ævinlega á þessum
tíma ársins íhugaði hann lífshlaup sitt og við ára-
mót strengdi hann þess fögur heit að nú yrði
tekinn upp nýr og betri lífsstíll. Hann hét þess
árlega að leysa út árskortið hjá Jónínu Johnson
og að neysluvísitala sín í mat og drykk skyldi nú
þróast í rétta átt.
Á skrifstofunni voru annir á þessum tíma,
dómarar landsins kepptust við að klára sína
dóma fyrir áramótin og þau fáu mál sem Mörð-
ur luntaðist með fyrir dómstóla voru gjarnan
flutt munnlega á þessum tíma. Málflutningurinn
hafði aldrei heillað Mörð sérstaklega ,,ég er
maður sátta – því betri er mögur sátt en feitur
dómur“ sagði Mörður gjarnan á góðri stund.
Hann hefði raunar aldrei skilið rökfræðina í
þessu spakmæli því alla jafna var betri feit sátt
en magur dómur. En Mörður vildi sem sé helst
vera á sínum kontór að snudda við pappíra eins
og hann orðaði það, frekar en að fljúgast á í
dómsölum.
En nú var það eitthvað sem angraði hið ann-
álaða jafnaðargeð Marðar. Lífshlaup hans fyllti
brátt tugina fimm og ósjálfrátt hvarflaði hugur-
inn til þess hvernig tekist hefði til í samanburði
við aðra á svipuðu reki. Honum var hugsað til
félaganna úr Gaggó Vest, þeir höfðu flestir spjar-
að sig og þeir hvað best sem minnst höfðu lært.
Úr lagadeildinni minntist hann fjörugra félaga
sem sópað hafði að. Hvar voru nú þessir strák-
ar?
Smám saman rifjaðist upp fyrir Merði að fyrir
utan einstaka framsóknarmann höfðu Lagadeild-
arfélagarnir forðum ýmist verið andlitshærðir
úlpumenn, sem seldu Neistann, blað Æskulýðs-
fylkingarinnar, fyrir utan Ríkið, ellegar slétt-
greidd bindismenni sem lofuðu hina frjálsu sam-
keppni og afneituðu hinni dauðu hönd ríkis-
valdsins í löngu máli í ræðu sem á riti.
Þegar Mörður fór að setja það niður fyrir sér
hvar félagarnir væru nú niðurkomnir varð hann
klumsa. Svo virtist sem að Neistasölumennirnir
hefðu helst orðið harðsvíraðir praktíserandi lög-
menn sem rökuðu saman fé og keyrðu jeppa.
Þeir sem afneituðu hvað harðast hinni dauðu
hönd hins opinbera höfðu á hinn bóginn flestir
gengið ríkisvaldinu á hönd og hittust nú helst á
sellufundum hjá BHMR fyrir utan einn og einn
ríkisrekinn lögmann. Gat þetta verið? Hvar voru
hugsjónirnar og staðfestan hjá þessum mönnum.
Mörður sá jafnvel ekki betur en að einn af hin-
um forðum félagslega þenkjandi skólabræðrum
sínum stæði í ströngu við að fá ónefnd
góðgerðarsamtök borin út úr húsi sínu fyrir jólin.
Mörður hafði aldrei verið gefinn fyrir mikið
hugsjónatal enda hafði lítið farið fyrir honum í
lagadeildinni á sínum tíma innan um öll gáfu-
mennin. Hann hafði fyrst og fremst átt samleið í
deildinni með bóndasonum héðan og þaðan af
landinu sem undu sér oftast við taflmennsku og
vísugerð en forðuðust daglegar málfundaæfing-
ar. Mörður tefldi enn, og á góðri stund átti hann
það til að kasta fram kviðlingi. Hann sá því að
hugsjónirnar höfðu ekki yfirgefið hann og að
hann var að mestu sami Mörðurinn og fylgdist
með álengdar þegar skólabræður hans slógust
fyrir utan Natófundinn á Sögu forðum daga.
Eftir því sem Mörður íhugaði þetta allt betur
sannfærðist hann um að það sannaðist á skóla-
félögum hans að æðri hugsjónir og lífsgildi væru
jafnan eitthvað sem einstakir menn teldu ágætt
að gilti fyrir einhverja aðra en sjálfa sig. Honum
virtist að eftir því sem að árin liðu kæmi betur
og betur í ljós að það væri sama hversu hátt
menn töluðu, það hugsaði hver um sig.
Mörður leit út um gluggann, það var fagurt út
að líta og jólin nálguðust. Merði varð hugsað til
móður sinnar og það heyrðist í útvarpinu: ,,Jóla-
stimplarnir og jólavasarnir frá Kúnígúnd eru
komnir“. Þá kom andinn yfir Mörð og hann
kvað:
Á heiðskírum degi er himinninn blár.
Það hressir jafnt fátæka og ríka.
Brátt fæðist Jesús, jatan er klár
og jólastimplarnir líka.
Mörður var ánægður með sig og hringdi í
Flosa, gamlan skólafélaga, sem enn var fulltrúi
sýslumanns fyrir austan fjall. Þeir hlógu dátt af
rímsnilld Marðar og ákváðu að hittast um jólin
og taka eina skák eða svo. Það var glaður Mörð-
ur sem rölti út í rökkrið og ákvað að koma við
hjá móður sinni í smákökubakstrinum. Fyrir eyr-
um hans hljómaði: ,,ilmurinn úr eldhúsinu er
svo lokkandi.“
Af Merði lögmanni
tilvistarspurningar á aðventu