Dagblaðið Vísir - DV - 04.01.2013, Blaðsíða 26

íþróttaliðum. Sumum finnst einn
æðislegur en þola ekki annan. Þetta
umhverfi er orðið svo óvægið. Ekki
bara fyrir okkur fjölmiðlamenn
heldur líka pólitíkusa og alla sem
koma einhvers staðar opinberlega
fram. Það sem mér finnst einna
verst er að sumir í fjölmiðlaheim-
inum hafa farið út í það að gagn-
rýna opinberlega kollega sína. Það
finnst mér algjörlega út í hött. Auð-
vitað hef ég skoðanir á starfsfélög-
um mínum, sama á hvaða miðli
þeir eru, en ég rakka þá ekki niður
á opinberum vettvangi. Við íþrótta-
fréttamenn erum það fámenn stétt
að við eigum að standa saman og
vera almennilegir hver við annan.“
Adolf viðurkennir þó að hafa
bæði heyrt og séð ummæli um sjálf-
an sig sem honum hafi ekki staðið á
sama um. „En það er nú einu sinni
þannig að ef þér finnst gaman að
láta hrósa þér þá þarftu líka að þola
það að vera gagnrýndur.“
Stóð grátandi eftir leikinn
Adolf segir gagnrýnina þó ekki
skyggja á allt það sem hann hafi
fengið að upplifa á sínum ferli.
Það taki það enginn af honum.
Adolf var til að mynda eini ís-
lenski fréttamaðurinn sem fylgdi
íslenska handboltalandsliðinu
bæði á Ólympíuleikana í Peking
árið 2008 og á Evrópumótið í hand-
bolta í Austurríki árið 2010. „Ég vil
meina að þetta séu stærstu augna-
blikin í íslenskri íþróttasögu. Ég var
reyndar líka þegar Vala Flosadóttir
vann bronsið í stangarstökki og var
sá fyrsti til að ná viðtali við hana.“
Hann segir það ógleyman-
legt að hafa fengið að lýsa und-
anúrslitaleiknum við Spánverja á
Ólympíuleikunum 2008. Það hafi
í raun verð stóri leikurinn þar sem
þeir tryggðu sér verðlaun. „Það var
þá sem ég stóð grátandi eftir leik-
inn og danska sjónvarpið gerði inn-
slag þar sem þeir sýndu mig, haus-
lausan gjörsamlega, að lýsa þessum
leik grátandi í lokin.“
„Ég segi það sem mér
dettur í hug“
Upplifunin í Austurríki var líka
dásamleg, að sögn Adolfs. Þar lét
hann einmitt þessi fleygu orð falla
um Alexander Petersson í lýs-
ingunni á leiknum um bronsið:
„Hvaðan kom hann!? Hvert er hann
að fara!? Hvað er hann!?“ þegar
hann stöðvaði hraðaupphlaup Pól-
verja með miklum tilþrifum.
„Alexendar hefur grínast með að
við höfum gert hvor annan frægan,“
segir Adolf hlæjandi, en hann hefur
látið mörg gullkornin falla í lýsing-
um sínum gegnum tíðina. „Menn
hafa spurt mig hvort ég sé með þetta
tilbúið, en auðvitað getur maður það
ekki. Þetta atvik var svo fáránlegt
að það eina sem mér datt í hug var
Súperman. Er þetta fugl? Er þetta
flugvél? Nei, þetta er Súperman! Þá
kom einhvern veginn upp í hug-
ann: „Hvaðan kom hann? Hvert er
hann að fara? Hvað er hann?“ Þetta
gerðist algjörlega ósjálfrátt, þú getur
ekkert búið þetta til. Þetta er það
sem menn segja að sé bæði kostur-
inn og gallinn hjá mér, ég bara segi
hlutina. Ég bara tala, ég hugsa ekki.
Ég segi bara það sem mér dettur í
hug án þess að ritskoða það.“
Hann segir það forréttindi að
fá að vera með á svona stundum,
en að sama skapi sé mjög erfitt að
að lýsa leikjum á mótum þegar illa
gengur.
Saknar þess að lýsa
handboltaleikjum
Adolf hefur verið duglegur að
gagnrýna íslenska liðið þegar hon-
um finnst það ekki standa sig
sem skyldi, en það hefur farið fyr-
ir brjóstið á mörgum. Hann hrósar
þó líka þegar honum þykir það við
hæfi.
Adolf viðurkennir að á
Ólympíuleikum og frjálsíþrótta-
mótum þar sem keppt er í mörg-
um íþróttagreinum hafi hann ekk-
ert alltaf vit á því sem hann er
að lýsa. Það sé hins vegar ekkert
annað hægt en að gera sitt besta,
enda sérfræðingar ekki á hverju
strái. „Þetta er bæði það skemmti-
lega og það leiðinlega við að vera
svona litlir eins og við erum. Mað-
ur þarf að vera allt í öllu. Stundum
tekur maður bara möppuna, kík-
ir á reglurnar og reynir að átta sig á
hlutunum.“
Hann segir íþróttafréttamanns-
starfið mjög skemmtilegt en það
fari þó eftir því hvernig verkefnin
raðast. Hann saknar þess til dæmis
töluvert að lýsa handboltaleikjum.
„Mér finnst svolítil synd að ég hef
aðeins lýst einum leik með íslenska
landsliðinu í handbolta síðustu þrjú
árin. Frá því í Austurríki hef ég bara
lýst einum leik í sjónvarpi. Það hafa
breyst áherslurnar.“
Erfitt að koma heim af
stórmótum
Aðspurður hvort hann telji þá
gagnrýni sem hann hefur feng-
ið hafa haft einhver áhrif, segist
hann ekkert geta sagt til um það.
Hann geri sér fyllilega grein fyr-
ir því að fólk hafi skiptar skoðanir
á honum, en sjálfur fái hann oft að
heyra að hans sé sárt saknað úr lýs-
ingunum. „Þetta er svo stór hluti af
manni, en ég hef verið með strák-
unum á átta stórmótum. Þetta er
svo djöfull gaman, að vera á svæð-
inu,“ segir Adolf dreyminn. Hugur-
inn hefur greinilega leitað til baka á
eitthvert stórmótið. „Eins og þetta
er skemmtileg vinna þá er líka rosa-
lega erfitt að koma heim af svona
mótum, setjast við skrifborðið sitt
daginn eftir að maður lendir og
kveikja á tölvunni. Maður bugast!“
segir Adolf að lokum. Þó meira í
gríni en í alvöru. Enda virðist ekki
hann vera maður sem bugast auð-
veldlega. Við kveðjumst, og þrátt
fyrir að Adolf hafi í viðtalinu oft-
ar en einu sinni minnst á kílóin tíu
sem hann þurfi að missa til að fá að
leika Frank-N-Furter aftur opinber-
lega, getur blaðamaður ekki betur
séð en að hann skokki léttfættur í
átt að bíl sínum. n
26 Viðtal 4.–6. janúar 2013 Helgarblað
Saknar handboltans Adolf
hefur ekki lýst nema einum leik
íslenska landsliðsins í hand-
bolta síðan á EM í Austurríki
árið 2010. Hann viðurkennir að
hann sakni þess.
Barnakarl Hér er Adolf með yngri börnunum sínum, Marinó Inga og Þórkötlu Rögnu. Hann segist vera mikill barnakarl
og væri alveg til í eitt í viðbót. Konan segir þó nei við því.„Mér finnst svo-
lítil synd að ég
hef aðeins lýst einum
leik með íslenska lands-
liðinu í handbolta síð-
ustu þrjú árin.
„En það er nú einu sinni
þannig að ef þér finnst
gaman að láta hrósa þér þá
þarftu líka að þola það að
vera gagnrýndur