Vestfirska fréttablaðið - 20.12.1978, Síða 5

I veitfírsíti 1
mmtmn
Séra Gunnar
Björnsson:
KIRKJAN
Hún gnæfir þarna á hólnum
svo björt um dimma nótt,
er bærinn sefur rótt,
og vakir yfir byggðinni
með blessun sína þótt
menn sinni henni lítt
og svíki líka títt,
en svelgi allt það nýtt,
sem veröld býður mönnunum
og varla gefst þó frítt.
Þótt hún sé, gamla kirkjan,
spölkorn út úr bæ,
þá sést hún vel af sæ,
og minnir á það hljóðlát,
sem rnuna þarftu æ:
að hún á með sér orð,
sem hindrar andans morð
og hafa þarf um borð,
eigi vel að fara
æviferð um storð.
Tignum herra kirkjunnar
af allri vorri sál,
hann í oss tendri bál,
sem logi glatt í hjartanu,
því lífsbrautin er hál.
Vér sinuum honum lítt.
Hann samt oss gefur frítt
allt það dýrsta og besta:
eilíft lífið nýtt.
ÓNEFNT
Nærgöngult gnæfir fjallið með gnéypu bragði,
glittir í hvíta trafið mistri orpið,
stórskorið, úfið, líkast stríðlyndu flagði,
stikar það niður í byggð að kæfa þorpið.
Þungfara ský aka dökkleit á svip yfir sæinn,
sáldra í leið sína gegnblautum úrhellishryðjum.
Rigningarnóttin fer rennvotum sporum um bæinn,
ræskja sig fúslegir vindar á strætunum miðjum.
Götuljósin titra í glamrandi kerum,
glampar á malbik í einkennilegum drunga,
draugslegri birtu stafar frá daufum perurn,
dugir þó skammt til að lýsa nóttina þunga.