Vestfirska fréttablaðið - 01.06.1984, Blaðsíða 15

I vesttirska
rRETTABLAOIfl
og því fáklæddur. Konan var búin að
tala við mig um að sig vantaði kjöt í
matinn uppá sunnudaginn. Og þegar
ég fer onaf þakinu rétt fyrir tólf,
dettur mér í hug að ég skuli bara
hlaupa oní íshús að sækja þetta.
Þegar ég kem niðureftir eru allir
farnir nema 3—4 menn sem voru að
klára að láta á bíl. Ég fer inní húsið
og uppá loft og þar inn. Og meðan ég
er að ná í þetta úr kassa sem ég átti
þarna heyri ég að það kemur einhver
við hurðina. Ég lít ekkert við, en tel
uppá að það sé maður að koma inn
fyrir aftan mig. En þegar ég er búinn
að binda aftur kassann minn og lít
við, ja þá er búið að loka dyrunum.
Þá hafði maður sem var í næsta her-
bergi komið og talið sig hafa skilið
eftir opnar dymar. Hann lokar og fer
svo niður. Svo ég er þama mjög fá-
klæddur í frystinum og kveið því að
frjósa í hel. Það var hroðalegt áfall
Svo næ ég mér í sviðahaus til að
berja í hurðina og er búinn að berja
og berja lengi hurðina, en enginn
heyrði neitt. Svo hafði verið ljós yfir
dyrunum þar sem ég fór inn. Einn
verkstjóranna sá ljósið og hleypur til
að slökkva það. Þá heyrir hann bara
högg uppi og skilur ekki þetta, allir
eiga að vera komnir heim í mat.
Hann kemur uppí miðjan stiga og
heyrir að barið er í hurðina, opnar og
kallar inn hvort það sé nokkur inni.
Jú, það var maður inni.
Ætli ég hafi ekki verið nálægt
klukkutíma þarna inni var orðinn
ískaldur uppað mitti. Þetta var
hroðalegt áfall.“
Átti eftir tvo faðma í klettinn
Talið berst að trillunni hans Gústa
og það er greinilegt að hann ber
hlýjar tilfinningar til hennar. Gústi
segir sögu af því hvernig konan með
bláa klútinn bjargaði honum einu
sinni: „Okkur vantaði beitu svo ég
fer inneftir að sækja beitu fyrir Jón
Magnússon og fleiri. Sæki fullan
bátinn af kúfiski. En ég var ákaflega
syfjaður, búinn að vaka mikið.
Maður að nafni Benedikt var með
mér og hann var sofandi frammí
lúkamum. Þegar ég kem útundir
Ritinn þá fer ég að dotta. Svo hverf-
ur veröldin svolítið og ég sé þig ekki
frekar núna en ég sá hana ömmu
mína fyrir framan augun á mér með
bláa klútinn á höfðinu. Hún líður
svona frá mér útí eitt. Ég átti eftir tvo
faðma í klettinn.“
Gústi hefur sett Jóhönnu niður á
hverju sumri, þangað til í fyrra.
Hann segist vera farinn að sjá svo
illa.
Skepnurnar trylltust
Gústi er spurður útí umsvif hers-
ins í Aðalvík á stríðsárunum.
„Þeir komu fyrst að Sæbóli,
byggðu þar 4 eða 5 hús fyrir framan
túnið hjá okkur. Svo fóru þeir að
byggja uppá Ritnum, settu þar upp
radarstöð. Fyrst settu þeir niður
pínulitla radarstöð við Sæból. Þarna
voru þeir í 3—4 þar, en þá tók kan-
inn við. Þá breytti hann þessu öllu og
flutti útá Straumnes.“
— Fengu menn þarna vinnu?
15
Ágúst um borð í Jóhönnu, með bláa klútinn. „...ég sá hana ömmu mína fyrir fram■
an augun á mér með bláa klútinn á höfðinu. “
„Alveg ótakmarkaða vinnu, eins
og þeir vildu.“
— Þú hefur ekki farið í það?
„Jú, ég fór nú um tíma, var uppá
Ritnum og á Sæbóli.“
— Hvernig var að vinna fyrir
Bretann?
„Það var ágætt að vinna hjá
þeim.“
— Var margt hermanna þarna þá?
„Ég hugsa að þeir hafi verið upp-
undir 30 þarna. Þeir voru lengi 4 eða
5 fyrst sem byggðu fyrstu tvo eða
þrjú húsin þama. Svo var alltaf að
smáfjölga.“
— Kynntistu þessum mönnum
eitthvað?
„Já, ég kynntist nú þarna nokkr-
um, sérstaklega einum, sá hét
Ronnie, og við skrifuðumst lengi á.
Svo hætti ég að heyra frá honum.
Svo var skal ég segja þér svo gaman
að því að bréfin til mín voru opnuð
og kannski klipptar úr þeim ein eða
tvær línur.“
— Hvað fannst mönnum um þetta
brambolt í hernum þarna fyrir
norðan?
„Það var nú ágætt fyrst, en það var
afleitt eftir að þeir settu þarna upp
byssur og fóru að skjóta uppí fjallið
og útá víkina. Það söng og skalf öll
víkin bara. Skepnurnar fóru ýmist
alveg útá Rit eða frammí vík, eins og
þær komust bara. Þær trylltust alveg
hreint. Það voru margir hræddir við
þetta.“
Á við Vestmannaeyjagosið
— Hvernig var að þurfa síðan að
flytja?
„Það var alveg hroðalegt. Þetta
var alveg stórkostleg eyðilegging.
Maður varð að hlaupa þarna frá öll-
um sínum eignum. Ég og nokkrir
kunningjar mínir höfum líkt þessu
við eldgosið í Vestmannaeyjum. Ég
fiskaði alveg prýðilega síðasta sum-
arið sem ég var á Hesteyri.Þá vorum
við ekki eftir nema fjórir eða fimm
karlmenn og bara með konurnar,
krakkamir allir komnir hér vestur á
skóla. Svo fara þeir tveir. Þá sá ég að
ég gat ekki verið lengur á Hesteyri,
því ég gat ekki sett bátinn. Það var
allt að smátínast svona í burtu.“
Ágúst á enn jörðina á Hesteyri og
segist vera þar svona tvo mánuði á
hverju sumri.
Áður en blaðastrákurinn heldur
útí stinningskaldann á ný dregur
Gústi fram gamalt segulband og
spilar fyrir hann viðtal sem Jökull
heitinn Jakobsson átti við hann fyrir
u.þ.b. 10 árum. Þar ræddu þeir m.a.
um togarasjómennsku Gústa. Þess
vegna forsíðumynd af ísborginni
„...þeir settu þarna uþþ byssur og fóru að skjóta uppí fjallið og útá víkina. Það söng og skalf öll hlíðin bara.