Frjáls Palestína - 01.11.2007, Blaðsíða 17

FRJÁLS PALESTÍNA 17
20% íbúanna eru ekki gyðingar. Gæti
íslenska stjórnarskráin verið orðuð með
líkum hætti og Ísland áfram talist til
lýðræðisríkja?
„Ísland er lýðræðisríki 80% Íslend-
inga.“ Þetta væri yfirlýsing um að 60,000
Íslendingar væru utangarðs þegar
sjálfur grundvöllur þjóðskipulagsins
væri ákveðinn. Kæmi hljóð úr horni?
Yrði kvartað undan skorti á jafnræði?
Myndu íslenskir stjórnmálamenn veifa
þessu plaggi kotrosknir og fá almenna
viðurkenningu fyrir? Ég veit það ekki,
þetta hefur ekki verið reynt. Ísrael er
reyndar eina ríkið á jarðarkringlunni sem
hefur lýst því hreinlega yfir að það sé
ekki ríki þeirra sem þar búa, heldur hluta
íbúanna. Það getur tæpast verið þægileg
tilfinning að búa í slíku landi – fyrir þá
sem ekki eru gyðingar.
Zíoniskur sjóður fyrir gyðinga
Í grunnlögum landsins er staðfest að
93% alls landrýmis í Ísrael er í eigu 3
aðila, þ.e. ríkisins, Yfirvalda þróunar
og Þjóðarsjóðs Gyðinga (Jewish Natio-
nal Fund). Þjóðarsjóðurinn „er hluti
Heimshreyfingar zíonista“ eins og segir
í kynningarplöggum og var stofnaður
af Theodor Herzl, upphafsmanni zíon-
ismans. Það segir sig sjálft að aðrir
en gyðingar geta ekki átt hlut í hinum
zíoníska Þjóðarsjóði, og því er eignarhald
á landi ekki hluti þeirra réttinda sem þau
20% landsmanna, sem eru ekki gyðingar,
njóta.
Á Íslandi væri varla friður um það
að 60 þúsundin sem ekki eru með
í grundvelli stjórnarskrárinnar væru
einnig sett til hliðar með þessum hætti.
Þjóðlendustríð ríkisstjórnarinnar sem
nú geysar hérlendis sýnir okkur að það
yrði ekki átakalaust ef slíkt væri reynt.
60.000 Íslendingar eru kraftmikill kór og
það dyggði ekkert annað en margelfd
Víkingasveit til að halda þeim í skefjum
ef til alvarlegra átaka kæmi. Þau 20%
landsmanna í Ísrael sem eru ekki
gyðingar telja nú 1,2 milljónir (arabar og
drúsar). Og til þess að tryggja það að
eignarhald á landi breytist ekki þá er það
skráð í Grunnlögin að „land í eigu þessa
þriggja aðila megi aldrei selja né láta af
hendi með öðrum hætti.“
Til þess að stjórna landnotkun þá er
skipað í Landaráð Ísraels (Israel Lands
Council). Helmingur ráðsmanna eru skv.
lögum frá Þjóðarsjóði gyðinga og restin
frá ríkinu. Fulltrúar ríkisins eru einnig
gyðingar, enda erum við að tala um hið
„lýðræðislega gyðingaríki.“ Eignarhald
Þjóðarsjóðs gyðinga og ríkisins gerir
það að verkum að hvorki arabar, né
aðrir sem ekki eru gyðingar, geta eignast
land í Ísrael þótt þeir séu löglegir íbúar
landsins, þeir eru ekki gyðingar og þar
við situr. Jafnvel þótt stór hluti Ísraelsríkis
standi á stolnu landi (gyðingar áttu aðeins
7% landsins 1947) og engar bætur hafa
komið fyrir. Við stofnun Ísraelsríkis áttu
arabar töluvert land en með ýmsum hætti
hafa þeir misst það í hendur gyðinga og
nú eru aðeins um 3% eftir í eigu þeirra.
Allir nema Hafnfirðingar,
Kópavogsbúar, Garðbæingar
og Álftnesingar
Til þess að átta okkur betur á raunstærð-
um í þessum dæmum sem hér eru sett
fram þá verður spyrða saman alla íbúa
Hafnarfjarðar, Kópavogs, Garðabæjar
og Álftaness til þess að setja saman hóp
60,000 Íslendinga.
65. grein íslensku stjórnarskrárinna
yrði þá orðuð svona:
„Allir, nema Hafnfirðingar, Kópavogs-
búar, Garðbæingar og Álftnesingar,
skulu vera jafnir fyrir lögum og njóta
mannréttinda án tillits til kynferðis, trúar-
bragða, skoðana, þjóðernisuppruna, kyn-
þáttar, litarháttar, efnahags, ætternis og
stöðu að öðru leyti.“
Í 72. grein íslensku stjórnarskrárinnar
segir:
„Eignarrétturinn er friðhelgur. Engan
má skylda til að láta af hendi eign sína
nema almenningsþörf krefji. Þarf til þess
lagafyrirmæli og komi fullt verð fyrir.“ Til
þess að átta okkur á aðstæðum í Ísrael
verðum enn að setja Hafnfirðinga og
nágranna í spor þeirra íbúa Ísrael sem
ekki eru gyðingar.
„Engan, nema Hafnfirðinga o.s.frv. má
skylda til að láta af hendi eign sína…“
Lögbundið kynþáttamisrétti
Ísraelar búa í raun við tvennskonar lög,
annarsvegar veraldlegu lögin eins og
þau eru í Grunnlögunum og hinsvegar
trúarleg lög (Halakha) sem ná til m.a.
fjölskyldumála, s.s. hjúskapar. Þrátt fyr-
ir að því sé haldið fram víða að Ísrael
sé lýðræðisríki, þá hlýtur það að sá
efa í brjóst lýðræðissinna að uppgötva
að í hluta grundvallarlaganna er lands-
mönnum mismunað augljóslega eftir
því hvort þeir eru gyðingar eður ei.
Þ.e. aðgreining eftir kynþáttum og trú
er staðfest þegar lög um landareignir,
frjálsan flutning til landsins, giftingu,
sameiningu fjölskyldna ofl. eru skoðuð.
Þegar þau 20% landsmanna sem lög-
in beinast gegn reyna að verjast eigna-
upptöku getur það orðið þeim dýrkeypt.
Árið 1976 mótmæltu íbúar í bænum
Sakhnin (skammt frá Accra) því að
Landvarnaráðuneyti Ísraels ákvað að
taka land þeirra undir búsetu annarra.
Mótmælendurnir voru að sjálfsögðu ar-
abar sem höfðu búið í bænum kynslóð
fram af kynslóð og hinir nýju ætluðu
íbúar gyðingar. Sex mótmælendur voru
drepnir og mótmælendur náðu ekki
markmiðum sínum (árið 2001 voru 12
arabískir mótmælendur drepnir á sama
stað). Þetta dæmi sýnir í hnotskurn
hlutskipti þeirra sem ekki eru gyðingar en
eru ofurseldir lögum hins „lýðræðislega
gyðingaríkis.“
Í dag er Sakhnin umkringt gyðinga-
byggðum og árið 2002 taldi ísraelski
herinn nauðsynlegt að útbúa svæði til
hergagnaframleiðslu – og viti menn,
svæðið varð að vera nákvæmlega þar
sem helstu ræktunarlönd Sakhninbúa
eru (voru). Og fyrirhugað íþróttahús
þeirra varð að víkja vegna stækkunar
gyðingabyggðarinnar sem kostuðu 6
mannslíf 1976.
Sakhnin er aðeins eitt dæmi af mjög
mörgum um „löglega“ kynþáttastefnu
Ísraelsríkis.
Stóra landránið
Þann 22. júní árið 2005 birti ísraelska
dagblaðið Ha’aretz greinar undir fyrir-
sögninni „Stóra landránið í Ísrael“.
Það sem gekk fram af ísraelsku
blaðamönnunum var beiting lagaákvæða
sem sett voru árið 1950, skömmu eftir
stofnun Ísraelsríkis. Lögin fjalla um
Þarf alþjóðasamfélagið
sterkari gleraugu?